CiTy Of SaNtA bLuE ~pArT oNe~

Mου είπες κάποτε, θυμάμαι, να πάω σε μια νέα πόλη για να έρθεις να με βρεις.Έτρεχα μερόνυχτα,χωρίς Μορφέα και όνειρα.Χωρίς ήλιο. Και ήτανε ξημέρωμα όταν πάτησα τα μελανιασμένα πόδια μου στην νέα πόλη. Μπήκα στη Santa blue έχοντας ένα άσπρο σύννεφο τυλιγμένο γύρω από το λαιμό σαν γούνινο κασκόλ,και έναν ιππότη με ροζ γυαλιά. Ήρθαμε από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό. Είχε υγρασία στο λιμάνι του Nuevo azulleon. Πάνω από τα κεφάλια μας τα σύννεφα αλλάζουν συνέχεια μορφή. Σκέφτομαι την αταξία του μπλε δάσους που άφησα πίσω από τους ώμους μου.Το παιδί με τα μπλε μάτια, το ακίνητο φεγγάρι και το θρόισμα των ασημένιων φύλλων. Φορτισμένες σκέψεις.Σε αναμένω και η καρδιά μου πρήζεται σαν χοντρό κουνούπι γεμάτο αίμα. Χαζεύω την πόλη. H Santa blue είναι μια πόλη βυθισμένη εδώ και καιρό,σε βάθος 700 μέτρων γεμάτη υποθαλάσσια ερείπια σε μήκος αρκετών μιλίων στο χείλος ενός γκρεμού, στενόμακρη, από ανατολή και δύση. Μπορούσε, να τη διασχίσει, όποιος ήθελε, περπατώντας 18 μερόνυχτα..... Αντί για σπίτια έχει ξεραμένα στιγμιότυπα που μέσα τους κατοικούν ουρανοί και παλιά ερωτικά βλέμματα.Μου είπες να σε περιμένω σε μια νέα πόλη.Εγώ διάλεξα αυτή.Σε περιμένω να φανείς από τον Βορά,φορτωμένος λόγια τα οποία θα φυλάξω στις μεγάλες μου τσέπες για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται.
Πυκνώνουμε στην αχλύ της και νιώθουμε σαν πλάνητες μέσα της.Κίνηση στους δρόμους,αδέσποτοι λέοντες που βρυχώνται πονώντας για ζούγκλα, προτζέκτορες με σταματημένα στιγμιότυπα από ενδιάμεσους χώρους και χρόνους...μερικά πτώματα παλιών ερώτων σήπτονται στο καλοκαιρινό της έδαφος.Η πόλη, έτσι που την πλησιάζουμε μοιάζει με κολάζ.Σταματάμε με το σύννεφο και τον ιππότη στο δρόμο όπου βρισκόταν κάποτε το σπίτι μου. Στο δρόμο που παρακάμπτει τον πόνο. Δεν υπάρχει τίποτα πια πάρα μόνο ίχνη σκέψεων κλεισμένα σε αλμυρές φυσαλίδες.“Σύνοπτα εστί τα ερείπια ….υπό της άλμης λελυμασμένα”. Αισθάνομαι φοβισμένη και καλώ το όνομά σου. Ο ιππότης μου σκεπάζει τα μάτια φορώντας μου τα ροζ γυαλιά του.Οδεύοντας στη μεγάλη λεωφόρο συναντήσαμε ανθρώπους που κουβάλαγαν ξόανα για τα ιερά τους.Φοράγανε φύκια πορφυρά στα μαλλιά τους.Ήρθαν από πολύ μεγάλες αποστάσεις,ακόμη και από την άλλη άκρη του πλανήτη.
Μια πεταλούδα γυρνάει τους κύκλους της σκέψης μου.Περνάω το μεγάλο ποταμό,το σύννεφο αρχίζει και υγραίνει το λαιμό μου. Θα βρέξει μου απαντάει ο ιππότης. Κοιταγόμαστε μερικά λεπτά και μια διάχυτη συνωμοσία αποφυλακίζεται από τους σαπφείρινους βολβούς των ματιών μας.Ψελλίζει... «Τα σύννεφα είναι το ορατό μέρος του παραδείσου.Ο ουρανός είναι η ψυχή μας και τα σύννεφα τα όνειρα μας.Όταν όμως μαζευτούν πολλά σύννεφα ο ουρανός δεν φαίνεται πια».

Και η βροχή πέφτει απαλά πάνω στην βυθισμένη πόλη και στα κεφάλια όλων μας. Έξαφνα πυκνό σκοτάδι και μια διαπεραστική κραυγή. Το σύννεφο ξεδιπλώνεται και με σκεπάζει από άκρη σε άκρη. Ο ιππότης βάζει την ματωμένη πανοπλία και πιάνει την λαβή του σπαθιού του. Η νύχτα φτάνει με την πορφυρή της λεγεώνα. Από την πύλη του Βορά ακούω τα βήματα σου.