ΡιΝίΣμΑτΑ κΑτΕχΑκΗς

Κολλημένη στην Κατεχάκη, επιστρέφοντας.
Μέσα στα αυτοκίνητα στρατιωτάκια της καθεμέρας ακούνητα, αγέλαστα...
Έξω βρέχει. Πάει το καλοκαίρι σε λίγο θα αρχίσει η αποσύνθεση του. Νομίζω ότι έχω γίνει αναίσθητη και αυτό με κάνει να γελάω από χαρά. Δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα πια. Επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Γιατί με λες δακρυσμένη λέαινα;
Αλλάζω μικρές ταχύτητες εναλλάξ με μικρά θραύσματα σκέψεων.
Το κόκκινο ποτάμι, σαν λάβα μπροστά μου με νανουρίζει. Στο ράδιο το κορίτσι της Ipanema goes walking.Βλέμματα τελείες, στηρίζουν το άπειρο,συνοδηγοί και οδηγοί που είναι σαν να βγήκαν από ταινία του Ρομέρ. Πόσο λίγο φως θα έχουν σε λίγο, τα απογεύματα του χειμώνα; Που πάει όλος αυτός ο κόσμος, πίσω μου και μπρος μου;
Γιατί δεν ονειρεύομαι πια την γιαγιά μου;Πως πέρασε έτσι και αυτό το καλοκαίρι σαν να ήταν ιστορία κάποιου άλλου. Γιατί ο Χ. θα ήθελε να παντρευτεί μόνο Γιαπωνέζα;
Η Κ. με πόσους άντρες να πήγε από τότε που έφυγε στο νότο; Άραγε βρέθηκε κάποιος να την αγαπήσει αληθινά; Να κάνω παιδί ή ταινία; Προτιμώ το δεύτερο. Να τολμήσω να φιλήσω τον επόμενο που θα με σωριάσει ψυχικά ή να το πνίξω; Η ψυχή σου νοσεί; Φάε σύννεφα και περαστικά σου. Αύριο ξεκινάνε οι «Νύχτες Πρεμιέρας».
Η μαμά μου τι νομίζει για μένα;Είμαι ευτυχισμένη;Βλέπει κάτι που εγώ προσπαθώ να κρύψω;Κρύβω κάτι από κάποιον που δεν θέλω να βγει;Χαίρομαι που μπήκες στη ζωή μου ,υπό άλλες συνθήκες θα ήμασταν αλλιώς. Πονάει το κεφάλι μου πάλι. Μπάζει από κάπου. Μπάζει και μέσα μου από κάπου. Πότε ψήλωσαν τα δέντρα τόσο πολύ στο βουνό; Πόσο καιρό έχω να ανέβω στον Καρέα;Να κάνω γυμναστική ή να το αφήσω για αύριο;Είμαι ευτυχισμένη;Γιατί να μην είμαι;Βαριέμαι να οδηγώ, θα ήθελα να γράψω. Μέσα μου γεννάω μια ιστορία. Σε κάθε μποτιλιάρισμα και μια ιστορία. Τι ώρα πήγε;Να απλώσω τα ασπρόρουχα τώρα που θα πάω σπίτι.Θέλω να αγοράσω καινούργιο τζιν. Θέλω να πιω κάτι. Κρασί .Κόκκινο, όχι,όχι κόκκινο. Λευκό. Παγωμένο. Βενζίνη δεν έχω. Να βάλω. Πόσο γρήγορα περνάνε σήμερα τα σύννεφα. Τρία, τρία σαν αποσιωπητικά. Χα! Θυμάσαι; Τι όμορφο τελικά αυτό το ποτάμι από τα κόκκινα stop των αυτοκινήτων. Σταμάτησε να βρέχει .Ανοίγω το παράθυρο να μπει μυρωδιά πεύκου και νοτισμένου χώματος, ανακατεμένη με βρεγμένη πίσσα και εξάτμιση .Θέλω να αφήσω το αυτοκίνητο μου και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Εξαίσια διαδρομή. Θέλω να πω ψέματα. Να πέσω μες τα αίματα. Αυτή η ξανθιά καπνίζει σαν άντρας δεξιά μου.
Άνοιξε ο δρόμος. Τρέχω, τρέχω μαζί με τα σύννεφα. Πέτρινη νύχτα μπροστά. Αναπόφευκτη η σύγκρουση.
Τηλέφωνο. «Έλα μαμά,θα περάσω αύριο να τα πάρω. Κλείνω γιατί παρκάρω θα σε πάρω μετά»
Έφτασα σχεδόν. Μεσιέ...από τώρα, όλη δικιά σου.