ΝύΧτΕς ΠρΕμΙέΡας

Κόβω βόλτες στο πεζοδρόμιο περιμένοντας τα παιδιά να φανούν. Ξεδιπλώνω το τσαλακωμένο πρόγραμμα από τις νύχτες πρεμιέρας. Ξανακοιτάω κάποιες από τις ταινίες που είδα. Σημειωμένες και περιφραγμένες μέσα σε μπλε κύκλους. «Luxury Car».// «Storm»,η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει. Věra Chytilová-«Μαργαρίτες», αυτούσιο το κλίμα της ελευθεριότητας που επικρατούσε την δεκαετία του `60 σε ολόκληρη την Ευρώπη, προετοιμάζοντας προφητικά στην τελική του σκηνή το άγριο τέλος της "μεγάλης επανάστασης"// 13 Tzameti, το ασήμαντο της ανθρώπινης ζωής και βαθιές εξπρεσιονιστικές αποχρώσεις. «En Soap». Η ζωή μιμείται τη μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη // «Καρδιές της ερήμου», το παθιασμένο ερωτικό σμίξιμο των 2 αταίριαστων αυτών χαρακτήρων στο δωμάτιο ενός μοτέλ, αποτελεί σκηνή ανθολογίας μέσα στο κεφάλι μου,στο τμήμα με τις ανθολογίες. Εικόνες,από παντού μαζεύω εικόνες,σαν να είναι φρούτα εποχής. Ανάσες γεμάτες υπότιτλους και μυρωδιές άγνωστων ανθρώπινων σωμάτων. Ζεστός απογευματινός καφές,στον τοίχο μια φωτογραφία της Francesca Woodman. Όσο και να την κοιτάω δεν την χορταίνω και συνεχίζω να την ζηλεύω και να θαυμάζω το σύντομο έργο της. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο καλλιτέχνες που έδωσαν νωρίς τέλος στη ζωή τους να επιδεικνύουν μια τρομερή ωριμότητα και δημιουργικότητα στα λίγα χρόνια που βρέθηκαν πάνω στη γη. Παραδίπλα, δύο τεράστιες φωτογραφίες του Μαρσέλ Μαρσό, να αιωρείται στο σκοτάδι και να μιλά με σιωπή. Πέρασαν σαν /σκηνή 18/ λήψη 4/ οι μπλε ώρες. Κατηφορίζοντας και πάλι την Πανεπιστημίου βράδυ,δίπλα σε τράπεζες και πολυώροφα κτήρια γραφείων χαζεύω ξανά και ξανά τα νέα τεράστια πολυκαταστήματα με τις αστραφτερές βιτρίνες,που ιδίως το βράδυ,μεταλλάσσονται σε ολόφωτους έγχρωμους χώρους που μαγνητίζουν το βλέμμα. Εφήμερη αισθητική. Σε μια στρογγυλή παλιά πολυκατοικία μια χοντρή κυρία με ένα λευκό κότσο,ανοίγει το παράθυρο και κοιτάει απροκάλυπτα τους διαβάτες. Την χαζεύω και γω το ίδιο χυδαία. Πόσο καιρό έχω να παρατηρήσω τον κόσμο από το μπαλκόνι μου; Αντ’ αυτού χαζεύω τα «παράθυρα της τηλεόρασης», μέσα από τα οποία βλέπω τον κόσμο. Μάλλον έχουν αντικαταστήσει το παράθυρο του σπιτιού μας... . Έχουμε εθιστεί ως κοινωνία στην ευκολία της εικόνας και αρκούμαστε στην πρώτη φευγαλέα και επιδερμική ματιά, ενώ μας κουράζει να διεισδύσουμε στο βαθύτερο περιεχόμενο που τη συγκροτεί και την ουσιώνει. Ξεχάσαμε πως γεννηθήκαμε με αίμα και κλάμα. Έχουμε πράγματα που άλλοι δεν θα τολμούσαν να ελπίσουν. Χιλιάδες φρέσκα πρόσωπα με ζωηρά μάτια παρελαύνουν ευθαρσώς από μπροστά μου,όπως τα μυγάκια στο φακό μιας κάμερας. Έχουν υπολείμματα εικόνων στο βλέμμα τους και σχολιάζουν δυνατά κοιτώντας το άπειρο. Είμαι ονειροπόλα αλλά δεν είμαι η μόνη. Περπατώντας έξω από τους κινηματογράφους νοιωθώ ακριβώς αυτό το πράγμα. Το «τώρα»,το «εδώ». Το πιο μακρινό μέλλον που μπορώ να φανταστώ είναι το «σήμερα το απόγευμα».Σε ποια αίθουσα θα μπω. Κάπου εκεί σταματάει ο χρόνος. Πιο πέρα δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει. Ελεύθερη στριφογυρίζω στη χρονοχωροδίνη του φεστιβάλ, κουβαλώντας τα σημάδια της σινεφίλ δεκαετίας του '60 πάνω μου... Είναι νύχτα, μια από εκείνες τις ώρες που λέγονται μικρές και που συνήθως κρύβουν στιγμές μεγάλες. Ο δρόμος έξω έρημος,το σινεμά κλείνει φώτα και ρολά,εγώ τα μάτια. Μυρίζω τη νύχτα δυνατά με το γνωστό τρόπο που σνιφάρει κανείς. Σπάργανα ονείρων.Γίνομαι μωρό, όλοι με φροντίζουν, μετά επιστρέφω στην μήτρα όπου περνώ τους τελευταίους εννέα μήνες μου επιπλέοντας ευχάριστα και ξαφνικά τελειώνω την ύπαρξή μου με έναν οργασμό. Σταγόνες βροχής παντού. Πρώτο πλάνο.