CiTy Of SaNtA bLuE ~pArT tWo~

Το σύννεφο κράταγε λίγη παρέα στον ιππότη με τα ροζ γυαλιά,όσο εγώ κοιμόμουν.
Ο ιππότης ψέλλισε νυσταγμένα στο σύννεφο.«Πέτρες και χώμα. Ο ύπνος της βαθύς σαν το Γκραν Κάνυον,κι εκεί κάτω κυλάει ορμητικός ο χείμαρος των ονείρων της. Βουίζει ,τρέχει και ξαφνικά γίνεται λίμνη όπου πίδακες με ζεστό νερό την καθηλώνουν. Δες την, βγαίνει μέσα από τους ατμούς, θλιμμένη με εκείνο το γαλάζιο της φόρεμα. Δεν έχει τρόπαιο αυτό το ταξίδι. Παρά μόνο πέτρες και χώμα».
Ξύπνησα σε ένα γαλάζιο δωμάτιο. Η εικόνα του παιδιού με τα μπλε μάτια ,η πρώτη εικόνα που είδα. Σηκώθηκα τρομαγμένη και χρονικά άκυρη. «Μαμά,πάμε έξω,σε περιμένει ο μπαμπάς». Έπιασα το μικρό χεράκι του. Σε ένα σκουριασμένο σκαρί καθόταν αυτός ατενίζοντας τα βάθη.
«Ήρθα»,είπε χωρίς να με κοιτάξει.«Ήρθα, περνώντας τα Τάρταρα των εθνικών οδών και των ποταμών από τους οποίους προήλθαμε. Ριγμένος χρόνια μέσα στην παλάμη της σιωπής,περίμενα την φυγή σου κάνοντας βόλτες στην γραμμή της ζωής. Το μόνο που τόλμησα να κάνω ήταν να στείλω το μικρό αυτό αγόρι να έρθει να σε βρει,τα μάτια του φυλακίζουν την εικόνα σε μνήμη. Έτσι σε είδα ξανά». Δεν πρόλαβα να τον αγγίξω.Ούτε να δω καν πως ήτανε. Άκουσα μόνο έναν υπόγειο κρότο, σαν κάτι να έσπασε μέσα μου ξαφνικά.
Βρέθηκα στο λαβύρινθο των υπόγειων ρευμάτων,όπου με περίμενε το σύννεφο,υγρό σαν μουσκεμένο βαμβάκι. Ακούμπησε στο μέρος της καρδιάς, που δεν χτύπαγε πια και έκλεισε την ρωγμή. «Πάμε» μου είπε, «δεν έχει άλλο εδώ για σένα».Το αίμα πλημμύρισε το γαλάζιο μου φόρεμα. Ήταν η πρώτη φορά που είχα να δώσω κάτι παραπάνω από μπλε. Όταν ξημέρωσε βρέθηκα να ξυπνάω στα πόδια του ιππότη. Φόραγα τα ροζ γυαλιά και ένα κόκκινο φόρεμα,φτιαγμένο από αίμα και μέλλον που κανείς δεν αντέχει. «Ήρθε»,είπε ο ιππότης, «ήρθε και άφησε αυτό εδώ το κουτί». Το άνοιξα και είδα μια παλάμη,η δικιά του θα ήτανε θαρρώ. Την ακούμπησα πάνω στην δικιά μου,ταίριαζε. Πήρα βελόνα και κλωστή και την έραψα πάνω της.Έζησα έτσι, περιμένοντας πάλι να φανεί για οχτώ ολόκληρα χρόνια. Με τον ιππότη όλο να σκουριάζει την πανοπλία του
και το σύννεφο να έχει πια εξατμιστεί.Δεν τον ξαναείδα από τότε,ούτε εκείνο το παιδί με τα σαπφείρινα μάτια, που ήθελε να έχει βγει από την κοιλιά μου.Τελικά είχε δίκαιο ο ιππότης Δεν είχε τρόπαιο αυτό το ταξίδι.Παρά μόνο πέτρες και χώμα.
Για οχτώ έτη, κατοίκησα στο χαλαρό παλάτι του εξόριστου εαυτού μου παίζοντας παράξενα παιχνίδια με τον κόσμο του νησιού.Τώρα λέω να γυρίσω πάλι στο έδαφος της έκθεσης,και στους χλωμούς αδελφούς και αδελφές μου.Παιδιά όλα του δάσους της παχύρρευστης ντεγκραντέ μελαγχολίας...
Να θυμάστε πως δεν είμαστε άλλο, παρά θηρία με τεράστιους εγκεφάλους και ματωμένες καρδιές. Αποσυρθείτε τώρα στις σκηνές σας και στα όνειρά σας.
Αύριο μπαίνουμε στο δάσος του blogspot.Καιρός να ανάψουμε πάλι τις μεγάλες φωτιές μας.


Δεν περιμένουμε κανέναν πια.