ΛέΧαΙο

Το πρωινό του Σαββάτου ήταν τόσο όμορφο που θύμιζε ακουαρέλα. Η θάλασσα μισοντυμένη κι εκείνος ο ουρανός από πάνω της που πάντα ταξιδεύει τα σύννεφα,αποκαλυπτικά γαλάζιος. Παρατηρώ το πρόσωπο σου,σκεφτικό χωρίς κάποιον σπασμό. Από μακριά δείχνεις σαν να ακούς τον θεό που μιλάει στους αγγέλους. Ένα τέτοιο πρωινό σαν ακουαρέλα φύγαμε για μια μικρή εκδρομή στο Λέχαιο. Στην εξοχική κατοικία της Ό. Η παλιά Αθηνών -Κορίνθου με την πλάτη γυρισμένη σε μας λιμάρει τα νύχια της κοιτώντας τη θάλασσα.Μια ακόμα αναπνοή,σκέφτομαι κάτι που με ανακουφίζει. Και μετά εκπνοή. Απογευματινό μπάνιο στην πισίνα,το δέρμα αναστατωμένο από την δροσιά του απογεύματος. Μικραίνει η μέρα. Ξαπλωμένη στο γκαζόν χωρίς πετσέτα απλωμένη κάτω από το βρεγμένο σώμα, διαβάζω ένα βιβλίο, «Το Χάρτινο Σπίτι» του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες. Μυρωδιά κοκκινιστού από την κουζίνα. Μια σαύρα διασχίζει τους αρμούς σαν να βλέπει κακό όνειρο πίσω της. Ησυχία,απόλυτη ησυχία που κάποιες φορές μπερδεύεται με γέλια ανδρών. Νύχτα και η αρχαία Κόρινθος ψηλά στο βάθος φωτισμένη.«Κοίτα την τώρα που μπορείς», μου πετάει η Ο. μειδιώντας, «γιατί μετά τις εκλογές αμφιβάλλω αν θα την ξαναφωτίσουν». Βραδινή κουβέντα με αντικουνουπικό κερί,και θέμα επιδοτήσεις για τα φεστιβάλ κινηματογράφου και πολιτισμού στην Κορινθία. Αποσπάσματα ταινιών και διαλόγων που πέρασαν στην ιστορία περνάν τώρα και κάτω από τα πέλματα μας που δροσίζονται γυμνά στο βρεγμένο γκαζόν. Ανηφορίζουμε για φαγητό κάτω από τον ιερό βράχο της Ακροκορίνθου. Τα αρχαία έτσι υποφωτισμένα κεντάν ανατριχίλες στο σώμα. Ο κόσμος των προγόνων μας ακόμα και τόσο σακατεμένος και παλιός περιέχει πολλά θαύματα και μυστήρια που ενεργούν πάνω στο δέρμα και στην σκέψη μας επηρεάζοντας τα αισθήματα μας τόσο, που νομίζουμε την ζωή μια κατάσταση μαγική. Σουβλάκι καλαμάκι με πολύ αλάτι ,λεμόνι και αλάδωτες πίτες. Αλήθεια πόσα χρόνια είχα να φάω τόσο γευστικό καλαμάκι; Που πήγαν εκείνες οι γεύσεις;Δεν μπορούσαν να διατηρηθούν κάπως και ας ήταν γεύσεις ερείπια. Το μυαλό μου τρέχει σε αρχαίες Κορίνθιες και Κορίνθιους. Στα ρούχα που πιθανώς να φορούσαν,στην μυρωδιά των μαγειρεμένων φαγητών τους, στα αφώτιστα βράδια τους και στις απίστευτα αργές και καταθλιπτικές ημέρες τους. Τέλος χρόνου.
Κυριακή πρωί. Σύννεφα βαριά,τόσο βαριά που το κάθε ένα θαρρείς και κουβαλάει από μόνο του μια καταιγίδα. Διαβάζω συνεχώς.Κάπου, κάπου λαγοκοιμάμαι. Η παρέα μου κρατάει συντροφιά μιλώντας χαμηλόφωνα. Φαγητό με ψιλόβροχο και επιστροφή. Ποταμός από κόκκινα φώτα. Στάλες χτυπάν το παρ-μπριζ αυτοκτονώντας μπροστά στα μάτια μας,σκορπώντας και πλαταίνοντας έτσι την νερένια ύπαρξη τους,σκόρπιες ραδιοφωνικές μελωδίες. Σκέψεις πολλές μαζεμένες σαν κουβάρι με νήμα χοντρής πλέξης. Φτιάχνουν άνετα 30 πουλόβερ μεγάλων παραγράφων. Υποσχέσεις,καμένα όνειρα και ανάπηρα θαυμαστικά στοιβαγμένα στο πίσω μέρος του κρανίου μου περιμένουν να τα εντοπίσω. Πίσω στην πόλη .Πίσω στο σπίτι. Πίσω, σε ότι άφησα πίσω. Πίσω μου και πίσω στο χρόνο. Πίσω στα μάτια των δικών μου,πίσω από καναπέδες και ίχνη κάδρων στον τοίχο. Πίσω από την πλάτη μου και πίσω σε εκείνο το κενό που αφήνουν τα γράμματα και οι προτάσεις στα βιβλία. Πίσω στα καθ΄ημας.Και κανείς κανενός.

Το Λέχαιο πήρε τ' όνομά του από τον μυθικό Λέχη, γιο του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα και της ξακουστής πηγής Πειρήνης, που ήταν κόρη του ποτάμιου θεού Αχελώου. Ήταν το σημαντικότερο λιμάνι στους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους, λόγω της εγγύτητάς του με την πόλη και του εμπορικού προσανατολισμού της αρχαίας Κορίνθου, που ήταν κυρίως δυτικός. Η όλη σύλληψη και κατασκευή του ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα της εποχής εκείνης, που αντιγράφτηκε αργότερα από τους Ρωμαίους και εφαρμόστηκε σε πολλά λιμάνια. Σήμερα, αυτός ο εξαιρετικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος χώρος ανήκει στο Δήμο Κορινθίων, ενώ το Λέχαιο, με το μυθικό όνομά του, αποτελεί δημοφιλές τουριστικό θέρετρο