Παρασκευή, Μαΐου 22, 2009

ΚάΤω ΑπΟ τΟν ΉλΙο


Η εποχή: Ο Μάιος είναι ο μήνας των κεραυνών. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή προκαλούν εκατοντάδες πυρκαγιές, ενώ πέφτουν κατά δεκάδες χιλιάδες σε μία ημέρα. Ο Μάιος είναι ο μήνας που φυγαδεύει βιαστικά το καλοκαίρι κάτω από τα σκεπάσματα της άνοιξης. Ο Μάιος δεν έχει φύλο, μόνο επιθυμία.
Ο καιρός: Φυσάει συνεχώς. Μανιασμένα, δαιμονισμένα λες και ξεσπάει πάνω μου ο καιρός. Με σπρώχνει. Με εμποδίζει να κλείσω την πόρτα του αυτοκινήτου μου, μου σηκώνει ψηλά την μπλούζα, μου ανακατεύει τα μαλλιά. Με ταπεινώνει. Τα άκρα μου τα βράδια παγώνουν ξανά και το λεπτό πάπλωμα τραβιέται μέχρι το σβέρκο. Σε στάση εμβρύου ο ύπνος. Σε ονειρεύομαι όλο.
Το σκηνικό: Όλος ο κόσμος έχει γεμίσει χέρια που ζητάνε κάτι. Μια πολύχρωμη αδιαφορία στο υπάρχον πολιτικό σύστημα σαν γιορτή ξεχύνεται από παντού. Και αυτή η αδιαφορία στο βάθος σημαίνει νέο πολιτικό ενδιαφέρον και κατασκευή νέου σκηνικού. Για αυτό και πολύχρωμη.
Ο πόνος: Λέω σ αγαπώ δαγκώνοντας τη γλώσσα μου.
Εκείνη: Θέλει όλο να την διασχίζω. Είμαι ο κωπηλάτης της ψυχής της. Κάποιες νύχτες όταν κοιμάμαι μαζί της είναι αλλιώς. Μπερδεύονται τα όνειρα μας όπως τα δάχτυλα μου στα μαλλιά της.
Εκείνος: Έλλειψη ερωτικών συνειρμών. Βλέμμα που όλο αποφεύγει την συνάφεια. Χωρίς επιθυμία πια. Ίσως να πρέπει να μάθει πως η επιθυμία εμφανίζεται, μόνον όταν σου λείπει κάτι.
Εγώ: Σε μια γαλάζια θάλασσα, κάπου σε ένα παραθαλάσσιο οικισμό μακριά από το άστυ, βουτάω τα πόδια μου μέχρι να μουδιάσουν από το κρύο. Κι έπειτα βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να μείνω μέσα της περισσότερο από ότι έμεινες εσύ μαζί μου.
Τα βράδια: Με ένα ποτήρι αψέντι και κόκκινα μάτια από το ξενύχτι περιμένω τον Ιούνιο διαβάζοντας Μπωντλαίρ. Και «ο θάνατος των εραστών» καίγεται στο γαλάζιο φως του πορτατίφ μου.
Το τέλος: Θα ήθελα να σου ψιθυρίσω μια νύχτα χωρίς αστέρια πως ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά. Όσο πιο πολύ την τρομοκρατείς τόσο πιο πολύ αντέχει.

Πέμπτη, Μαΐου 14, 2009

ΘεΡμΟμΕτΡο


Επιστρέφω τις Δευτέρες με κόκκινα μάγουλα και φυλλαράκια ευκαλύπτου στις χούφτες. Επιστρέφω σκοντάφτοντας σε σκυθρωπά και απελπισμένα πρόσωπα. Σε μια πολιτική επικαιρότητα που έπαψε εδώ και χρόνια να με ενδιαφέρει. Μόνο το φεγγάρι υπό την πλήρη ολοκλήρωση του με νοιάζει. Μόνο το φεγγάρι που κάνει και πάλι χρυσά τα μαλλιά σου. Κι έπειτα ακούω τις σονάτες για την άνοιξη και βάζω πλυντήρια. Πόσο κόντρα.
Δύο βράδια, κι ενώ είχα επιστρέψει στην φωτισμένη πόλη, τα πέρασα με την σονάτα υπό το σεληνόφως και ερωτεύτηκα την περίμετρο του σκοταδιού που όλα τα χωνεύει με μαγεία. Το φεγγάρι πριν με αφήσει μου ψιθύρισε πως οι άντρες δεν γερνάνε. Ωριμάζουν μόνο. Και η αγάπη κάποιες φορές είναι τόσο σπαρακτική που οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν.
Από πόλη σε πόλη με μια βαλίτσα ρούχα και θαυμαστικά συνεχίζω να αγαπώ αυτούς που έζησαν και σώθηκαν. Κινηματογραφικές αφηγήσεις και θεατρικές βιογραφίες τις ζωές μας ορίζουν. Ονειρεύτηκα προχθές πως χάθηκα στα υπόγεια της λυρικής σκηνής. Φόραγα ένα λευκό μακό και ένα κίτρινο σορτς. Μια μεγάλη γλάστρα με αμμολούλουδα κρεμιόταν σαν αθλητική τσάντα γύρω από τους ώμους μου. Δεν θυμάμαι ποιον έψαχνα αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι χάθηκα στην λυρική και έχασα έτσι όλη την άνοιξη.

Από δω και στο εξής το μόνο που αντέχω να κάνω είναι να περιμένω τα απογεύματα των εκθαμβωτικών Ιουλίων, που πέρασαν και με σημάδεψαν στα γόνατα και στους αγκώνες, να επιστρέψουν. Κρέμασα και φρούτα πάνω μου. Έλα να τα φας.
Μάζεψα τα χειμωνιάτικα και τα βαριά περσικά χαλιά μου και όλο βγαίνω στην βεράντα για να παρακολουθήσω την ανθοφορία των φυτών. Κάπου παράλληλα με μένα άλλοι ταξιδεύουν και ερωτεύονται. Κάπου παράλληλα φέρνουν ζωές στον κόσμο ή συνθέτουν νέα κομμάτια. Ανακαλύπτουν εμβόλια και νέους πλανήτες που μετά θα τους ονομάσουν με εκείνα τα απαίσια ονόματα. Κάπου παράλληλα προσπαθούν να αγαπήσουν και να ξαναθυμηθούν την διαδικασία του έρωτα. Κάπου παράλληλα το σύμπαν γεννάει και αποσυνθέτει βίαια ενώ εμείς παλεύουμε να ακούσουμε το κύμα κάτω από το μαξιλάρι μας. Και ο πυρετός της Άνοιξης μαζί με εκείνη την από μέσα κούραση καλά κρατεί.
Κατεβαίνω στο Γκάζι να παρακολουθήσω το video art festival με ένα μπερδεμένο καλοκαιρινό φουστάνι, μην ξέροντας τι ακριβώς θα δω. Η νύχτα είναι γλυκιά, όπως θα είναι κάθε νύχτα από δω και στο εξής.
Και θα μυρίζει καλάμι από καλύβα δίπλα σε θάλασσα, και υγρασία σκίνου. Ετοιμάζομαι για όλα όσα θα μου πεις. Κι αν δεν μου πεις το ίδιο μου κάνει. Ο καιρός πάντα θα μυρίζει καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου. Κανείς δεν μπορεί να μου το αποσιωπήσει αυτό.

Στην εσωτερική σου γεωγραφία, θα με βρεις ανατολικά.
Θα στέκομαι σταυροπόδι με εκείνο το μπερδεμένο φόρεμα και θα φοράω στο λαιμό όλη την τρέλα του κόσμου. Στις παλάμες μου θα περπατάνε μικροί αχινοί και από τα μαλλιά μου θα κρέμονται χιλιάδες ερωτηματικά και μια φύση κόντρα στην κανονική. Κι η νύχτα θα μυρίζει όπως πάντα τέτοια εποχή καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου.

Παρασκευή, Μαΐου 08, 2009

Ο κΑρΠόΣ τΗσ ΚιΤρΕαΣ


Διάφανες μέρες. Διακαίομαι. Τα λαγόνια του Μαΐου με ακούμπησαν διακριτικά .Κρέμα ημέρας με δείκτη προστασίας υψηλό. Σχεδόν κοντομάνικα, σχεδόν ανοιχτά παράθυρα όλη μέρα.
Από τον δήμο έχουν βγει κάτι ψηλά μηχανήματα και κόβουν τα δέντρα. Δεν έχω συνηθίσει σε τέτοια οικολογική συνείδηση.
Ρίχνω μια νέα ματιά σε ότι με πλησιάζει. Μια ματιά σε δύο δροσερές κοριτσίστικες γάμπες, στις γραμμές του τρένου, σε παλιά κτήρια, στον καρπό της κιτρέας. Μια ματιά είναι όλα.
Βαλίτσες με γεμάτα στομάχια. Στο αεροδρόμιο στην έξοδο 3 των αναχωρήσεων, η μαρμάρινη λήκυθος μύριζε σαν βανίλια. Αθήνα- Θεσσαλονίκη. Θεσσαλονίκη- Αθήνα και κάπου εκεί το περασμένο Σάββατο έριξε μια βροχή, που όμοια της είχα να δω σε ταινία καταστροφής. Γύρναγα από τον Όλυμπο και είχε βραδιάσει. Στην εθνική με τα μεγάλα και γω. Για μια στιγμή σκέφτηκα να βγω να γίνω μούσκεμα και μπαίνοντας πάλι μέσα στο αμάξι να τρέμω και να τρέμω και να τρέμω μέχρι που να φτιάξω την πιο τέλεια αντίστιξη μόνο με το κροτάλισμα των δοντιών μου.
«Κι ούτε ένας Μπελμοντό εκεί γύρω με λευκό πουκάμισο ε;» Με ρώτησες.
«Ποτέ δεν θα υπάρξει» ,απάντησα και μέσα μου άσπρισα από φόβο και ψέμα.
Η Λένα Πλάτωνος εδώ κι εκεί μαζί με τον τρελό Πιερό και γω μαζί της. Εκείνη την βραδιά που την είδα μαζί σου θα την κρύψω μέσα μου. Να δεις που στο μέλλον θα γίνει αναρριχητική και θα με σκαρφαλώνει.

Ανοίγω πάλι χάρτες με μπλε σημειώσεις στο πλάι και φτιάχνω δροσερές διαδρομές για τους καύσωνες του Ιουλίου . Λίγο πιο κει σε χρόνο ενεστώτα κρυμμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μια νέα κοπέλα κλαίει. Την κοιτάω ώρα με σπαραγμό σχεδόν τιτάνιο. Έρχεται χωρίς να την φωνάξω και ακουμπάει το πρόσωπο της στα μαγουλά μου. Και τότε όλο το eye liner που φοράω διαλύεται σαν νερομπογιά.
Λευκή τρυφερότητα. Κατασκευάστηκε από γάλα και μέλλον γεμάτο ελπίδες. Λεπίδες φωτός που κόβουν την ξεφλουδισμένη σάρκα στα τέσσερα. Η άνοιξη γαργαλάει τα μέσα μου με τις αχτίνες της και γω την ποθώ για την μικροσκοπική σελήνη της και για τα τρία αστέρια που γυαλίζουν μέσα από στέρνο της κάθε νύχτα. Την ποθώ διακαώς γιατί με ανατειχίζει.
Ας είναι.
Έξω το φως γυαλίζει τα σκουπίδια στους κάδους. Διαμάντια αλλοτινά θαρρείς. Στον κήπο η κιτρέα γέρνει προς το μέρος μου. Την πλησιάζω χωρίς σύννεφα.
Μασάω τον καρπό της, όπως κάνεις εσύ. Πικρίζει. Μοιάζει πολύ με όλα όσα έζησα και με άλλα τόσα που έτρεξα μακριά τους να κρυφτώ. Ο καρπός της κιτρέας ακούει ιστορίες για πράγματα που κανείς άνθρωπος δεν έχει δει.
Ετοιμάζομαι να φύγω ξανά. Μακριά από τις κακώσεις των ψυχών τους. Μακριά από τη λυπομανία τους. Κοντά της.
Κι αν ακόμα επιθυμείς το σκοτάδι, έπειτα από τόσο φως που σε κέρασα, τότε να ξέρεις πως δεν είναι πολύ μακριά. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια σου.

Η αυγή θα είναι πάντα η σκέψη μου για σένα.