Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2017

dEcEmBeR FoOtAge

Κάθε χρόνο απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από τα πράγματα που επιθυμώ. Από τα πράγματα που με έκαναν αυτό που είμαι. Από το κέντρο μου. Ίσως να φταίει που το σύμπαν διαστέλλεται.
Το βλέμμα μου είναι μονίμως κολλημένο στα σύννεφα και αποζητώ ένα χρονικό ξέφωτο να  περισσεύει από τον ελάχιστο προσωπικό μου χρόνο για να μπορώ να κάτσω να τα δω με ηρεμία. Να κάτσω να τα δω με ηρεμία, σε μια κοντινή ή μακρινή ακτή, σε ένα τρίστρατο στην μέση του πουθενά όπως αυτά που έχουν οι επαρχιακοί δρόμοι, σε ένα παγκάκι ξύλινο παλιάς κοπής, σε μια σκάλα μαρμάρινη  ή μη, στην πιλοτή μιας πολυκατοικίας, σε έναν  πρωινό ή απογευματινό περίπατο. Θέλω να χαζεύω τον ουρανό για ώρες. Για μέρες, για μια ολόκληρη χρονιά χωρίς κανείς να με ακουμπήσει ή να διασπάσει την προσοχή μου. Και καθώς θα τον χαζεύω μέσα μου θα ανασυντίθεται ότι επιθυμώ και θα έρχεται κοντά μου. Και θα με φτιάξει πάλι από την αρχή κομμάτι κομμάτι σε αυτό που ήμουν. Σε αυτό που μου έχει συμβεί.
Υπάρχει μια  γεύση νοσταλγίας μέσα μου που με κάνει και διψάω για κάτι ακαθόριστο. Για κάτι που παλεύω χρόνια να συναντήσω. Κάτι εντελώς εξωπλανητικό. Μου λείπουν οι δακτύλιοι του Κρόνου, ιδίως ο F, οι βραχώδεις περιοχές, το βαθύ μπλε του πάγου, οι μεγάλες καταιγίδες  και ίσως, ίσως κι εκείνη η μακρινή  μαύρη τρύπα που ζει στο κέντρο του Γαλαξία μας, με την σχετικά χαμηλή της «όρεξη». Κουράστηκα να ζω εδώ. Κουράστηκα να ακούω πως όλα φθίνουν. Πως όλοι μάζεψαν αντί για ήλιο και χρυσό, χιλιάδες κύτταρα καρκίνου και  τα πολεμούν  με αμέτρητες  χημειοθεραπείες. Ποιος έχει σειρά; Και αλήθεια τώρα, όλα έχουν ξανασυμβεί και ξαναϊδωθεί και ξαναειπωθεί και  πέρα από λίγο  μολυσμένο μπλε δεν έχει τίποτε άλλο μείνει να θαυμάσεις. Και ότι έμεινε σε λίγο θα χαθεί και  αυτό μαζί μας. Και αν σας φαίνονται μαύρα και τραγικά είναι γιατί ζείτε σε έναν κόσμο πίσω από τον καθρέφτη σας. Είναι γιατί είσαστε όλοι από δω. Ανήκετε εδώ σε μια κοινή αγέλη που την πάνε και την φέρνουν αυτοί που μπορούν με τα μέσα που μπορούν και σεις ακολουθείτε. Αναγνωρίζετε ο ένας τον άλλον γιατί έχετε κοινά χαρακτηριστικά. Εγώ όμως είμαι έξω από αυτήν και λυπάμαι που σας τσαντίζω. Αλλά είμαι έξω από αυτήν. Με όποιο τίμημα. Έξω από αυτήν.
Βράδυ  Κυριακής. Στο λαπ τοπ μου βάζω sci fi ταινίες και η νοσταλγία περιορίζεται. Έχω 3 δωμάτια και ένα τεράστιο σαλόνι για μένα και την γάτα μου. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο σαν μικρό αιμάτωμα χωρίς κανέναν στην θέση του συνοδηγού.Έξω από αυτήν. Με όποιο τίμημα. 

Κάθε νύχτα κλειδώνω τους  λύκους έξω από την πόρτα μου και κάθε πρωί κρατάω την αναπνοή μου μην είναι ακόμα εκεί και μου χιμήξουν. 

Παρασκευή, Μαΐου 26, 2017

mAy FoOtAgE

Έγινε ξαφνικά. Ξύπνησα μέσα στην μελωδία του ανοιξιάτικου  βαλς του Σοπέν. Ήταν άνοιξη αληθινή έξω. Μήνας Μάιος. Κάτω από τα πόδια μου περνούσαν ακόμα ποτάμια αμμωνίας και στην ατμόσφαιρα του δωματίου κάτι  γαλαζωποί δακτύλιοι σκόνης. Η αναπνοή μου ακουγόταν σαν μέσα από σκάφανδρο και ένα μικρό  καλωδιάκι, σπασμένο, τρεμόπαιζε  στην άκρη της σπονδυλικής μου στήλης. Είχα ξυπνήσει αλήθεια;
Θυμάμαι κάτι μαβιά απογεύματα με ένα ισχυρό κοκκινωπό μιζανπλί  και κάτι  φέτες λεμονιού σε ποτήρια με τζιν τόνικ. Αχνά πρόσωπα που κάποτε συναντούσα και κουβεντιάζαμε. Θυμάμαι τους γονείς μου νέους , μέσα από κάτι ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες κάπου σε παραλίες  κιτρινωπές. Μεγάλες παρέες ξαπλωμένες  κάτω από τον παλιό εκείνο ήλιο και μια γκριζωπή θάλασσα να βρέχει τα νεανικά τους άκρα. Θυμάμαι τις γάτες που έχασα, την εκταφή της γιαγιάς πολλά χρόνια πίσω και κάτι αχτίδες φωτός που μου είχαν κάψει τα δάχτυλα, αρχές καλοκαιριού.
Το τελευταίο βράδυ που θυμάμαι, πριν ξυπνήσω, ξαναπαντρεύτηκα με έναν αυτοσχέδιο γάμο σε μια εκκλησία κάπου στο Θησείο. Πέμπτη της Αναλήψεως. Είχε αγρυπνία μέσα και ο παππάς τελούσε το μυστήριο της λειτουργιάς μαζί με κάποιους ανυποψίαστους. Παντρεύτηκα ακούγοντας για φως και για σκοτάδι . «Όσοι είναι καθαροί, ξαγρυπνούν τη νύχτα, να δουν τον Χριστό που «αναλήφεται». Οι άξιοι βλέπουν ένα φως, που ανεβαίνει στον ουρανό...».Πήρα τον  άρτο μου μαζί με τα αυτοσχέδια στέφανα, φίλησα κάτι που παρέπεμπε σε επιτάφιο και το έσκασα.

Το καλοκαίρι πλησιάζει. Η ανάσα του ακούγεται μέχρι εδώ. Ξύπνησα γιατί μου είπαν ότι στις απώλειες δεν πρέπει να κοιμόμαστε. Ούτε να μην γνωρίζουμε. Είμαι έτοιμη να βγάλω αυτό το σκάφανδρο και να αναπνεύσω την σκόνη ξανά. Από το δωμάτιο μπαίνει κατεστραμμένη πληροφορία φωτός. Παρασκευή 26 Μαΐου και  μαθαίνω  πως ο Δίας διαθέτει στους πόλους του γιγάντιους κυκλώνες, που φθάνουν σε διάμετρο τα 1.400 χιλιόμετρα, ένα μαγνητικό πεδίο με δεκαπλάσια ισχύ σε σχέση με αυτό της Γης και ένα πολικό σέλας που δεν μοιάζει με το γήινο. Ζηλεύω που δεν είμαι εκεί. Νοσταλγώ  τους φωτεινούς οβάλ σχηματισμούς  που βλέπω στις εικόνες και που στην  πραγματικότητα είναι τεράστιοι κυκλώνες και αντικυκλώνες. Νοσταλγώ τα ισχυρά μαγνητικά πεδία και οραματίζομαι ένα μέλλον καταστροφής που λαμποκοπά μαζί με μια φέτα λεμόνι ψιλοκομμένη σε ένα ποτήρι τζιν.

https://www.youtube.com/watch?v=a0hFZPvanMs