Τετάρτη, Ιουλίου 13, 2011

ΜιΚρΗ ΔιΑκΟπΗ

Αλλάζω σχήμα από την ζέστη. Με τόσο φως και τόση δύναμη λευκού χάνω σταδιακά το περίγραμμα μου. Μια σκυθρωπή ραθυμία, μια ψυχρή αδιαφορία για όλα κι ένα τιτάνιο ψυχικό χασμουρητό με γρατσουνάει. Φυσάει έξω ο Ιούλιος και συλλαβίζω την λέξη καλοκαίρι μέχρι να γεμίσει κοχύλια το στόμα μου και θαλασσόκρινα η χούφτα μου. Ετοιμάζω σκηνή και αιώρα, φουσκωτά στρώματα και πλαστικά ποτήρια. Φακούς κεφαλής και μαξιλάρια με περσινές στάμπες αλμύρας πάνω τους .Βιδώνω τις νύχτες καλά τα άστρα, όλο και πιο βαθιά για να μην χάσω ούτε ένα, μέχρι να ουρλιάξει από πόνο ο ουρανός. Ξεκινάω για το όνειρο θερινής νυκτός μέσα στην πιο μεγάλη μέρα μου. Κλωτσάω τον ήλιο με δύναμη μέχρι να πέσει κάτω λιπόθυμος και να βασιλέψει. Και καθώς ματώνει ο κόσμος εγώ βάζω πρώτα τα γέλια και μετά τα κλάματα γιατί πάλι δεν κατάφερα να σε χωρέσω πουθενά. Ούτε να γιατρέψω τις κακώσεις τις ψυχής σου. Θα είσαι πάντα άλλο ένα λάθος, ενεστώτος χρόνου, που στέγασα μέσα μου για λίγο. Μικρές απουσίες ενοχλητικές σαν σκνίπες αποσυντονίζουν τις σκέψεις μου και η ζέστη της μέρας και της νύχτας μετά, λυγίζει όλα τα βλέμματα που κοίταζαν ευθεία μπροστά μου. Βαλίτσες φουσκώνουν σαν ετοιμόγεννες γυναίκες. Ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης στοιβάζονται μαζί με ευχές για καλό καλοκαίρι. Ψάχνω κάτι που ποτέ δεν μπορώ να βρω γιατί δεν θυμάμαι αν το είχα ποτέ και μετά το έχασα ή αν το έχασα και βρήκα κάτι άλλο μετά που με έχασε αυτό. Κι έτσι πάντα ξεκινάω το ταξίδι μου. Με μνήμη μηδέν και πολύχρωμα φωτάκια στο μυαλό μου. Τα πολύχρωμα φώτα έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, όπως η ασπιρίνη. Κάποτε πιστεύαμε πως μόνο η σιωπή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο .Τώρα εγώ είμαι σίγουρη.

Δεν με νοιάζουν και πολλά πια. Βαρέθηκα το κάψιμο και το ξόδεμα πάνω στα βράχια των άλλων. Βαρέθηκα τα σωστά και τα λάθη. Βαρέθηκα τις λέξεις και τους μισούς ανθρώπους. Δεν είναι για μένα αυτά. Εγώ θέλω μόνο τα πολλά, δοσμένα με την δύναμη ενός χαστουκιού. Θέλω ξαφνικά να είμαι μέσα σε αυτό το καλοκαίρι, ανεξίτηλη. Τεράστια και καυτή σαν πύρινο ομοίωμα ζωής καθισμένο σε μια βαλίτσα κάτω από έναν υποθηκευμένο ουρανό και τίποτα δικό μου πια. Αυτό θέλω να είμαι.

Φεύγω λοιπόν ξανά και όλο. Πάω να φτύσω κουκούτσια στα άστρα μπας και τους αλλάξω το περίγραμμα. Να κατεδαφίσω το στερέωμα και να φτιάξω ένα νέο μόνο για μένα .Για το κομμάτι που μου αντιστοιχεί στο βλέμμα. Είπες κάποτε πως θες ένα ακρογιάλι, μια ψάθα, ένα καλάμι να ψαρεύεις και το κορμί μου ηλιοκαμένο για να φιλάς τις νύχτες κάτω από τα άστρα. Μόνο αυτό. Εγώ θέλω τα πάντα. Μόνο για μένα. Και αυτή την φορά λέω ότι σκέφτομαι να το πράξω κατευθείαν. Αλλιώς θα αναγκαστώ να αποφασίσω ξανά.


Καληνύχτα και καλό καλοκαίρι. Πάω να ευνουχίσω το φως πριν με διαλύσει.