Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

ΠαΛιΩνΩ


Παλιώνω μαζί με τις φωτογραφίες και τα λουλούδια στα βάζα. Δύο άσπρες τρίχες. Βράζω χαμομήλι και το ρίχνω στα μαλλιά μου. Παλιώνω μαζί με τις αναμνήσεις και τα τραγούδια της ηλικίας μου. Τρώω καλαμπόκι στην βεράντα με μπόλικο αλάτι και ταξιδεύω συνειρμικά σε εκείνη την παραλία του Φαλήρου έναν Ιούνη σαν και τώρα δύο καλοκαίρια πριν, όπου μοιράστηκα μαζί σου ένα αλατισμένο καλαμπόκι. Τα φώτα απέναντι στην Αίγινα είχαν ανάψει για τα καλά, θυμάμαι. Πάλιωνα χαρούμενη με το αλάτι στα δόντια. Φορούσες ακόμα το προσωπείο της χαρούμενης φίλης. Τζάμπα ώρες. Θα μπορούσα να είχα κερδίσει χρόνο, όμως το προσωπείο με μπέρδευε. Μεγάλη απάτη. Αλλά βλέπεις η εξοικείωση εκφυλίζει τον κίνδυνο. Πήρα το μάθημα μου. Και τέλος.
Παλιώνω  κάτω από τα αυτοκόλλητα αστέρια, με μια καινούργια συντροφιά νέων  καλλιτεχνών που έχουν κάποια κοινά σημεία μαζί μου. Περιφρονούν τους αστούς, τον έρωτα, την αλαζονεία και αγαπούν  τους πεζογράφους της γενιάς του 30. Στη νέα μου παρέα δεν υπάρχουν ματαιόδοξοι όπως τόσοι από εμάς. Μιλάνε για τον Τερζάκη και δεν εννοούν :εγώ. Μιλάνε για τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Τολστόι ακόμα και για τον Χριστό και δεν εννοούν: εγώ. Είναι σίγουροι πως ο κόσμος δεν θα σωθεί από αυτούς, ούτε τα σκοτάδια θα φωτιστούν από αυτούς επίσης. Κι έτσι  αληθινοί και ασύνοροι καταναλώνουμε αλκοόλ και νότες παλιώνοντας μέσα σε  ένα κήπο που μοιάζει με την λερναία Ύδρα, μιλώντας για πολιτική αλλά και για εσωτερικούς μονολόγους.
Και η ζέστη πλησιάζει μαζί με το καλοκαίρι. Ακούστηκαν τα πρώτα τζιτζικίσματα στα δέντρα. Η ανάσα έχει γίνει δύσκολη. Πρέπει να περπατάς κάτω από τους ψηλούς ευκάλυπτος σύριζα σε τοίχους και να ζεις σαν φυτό. Το βράδυ που το φεγγάρι  λαμπιρίζει στην βεράντα κάθομαι στα σκοτεινά μαζί με τη νέα μου σχέση  ψιθυρίζοντας μέχρι να μεσουρανήσει ο Βέγας. Παρατηρώ την νεότητα και την απαράμιλλη εξωτερική ομορφιά του και παλιώνω ακόμα πιο πολύ. Δεν είναι τα 14 χρόνια που μας χωρίζουν. Είναι οι βαθμοί που του λείπουν από την μύηση του ανθρώπου. Από αυτές τις υποχρεωτικές αρρώστιες, όπως ο έρωτας, που περνά ο άνθρωπος σε ορισμένη ηλικία. Με χαϊδεύει σα να χαϊδεύει πολλούς. Έχω γίνει όλοι αυτοί που κάποτε σεβόμουνα και στέκομαι έτσι γυμνή απέναντι του. Τη νύχτα όλοι φτάνουμε σε αδιέξοδα. Κάνοντας έρωτα η μη.
Ξημερώνει. Μαύροι κύκλοι. Η Τρίτη λεύκη τρίχα γεννιέται κάτω από τα φώτα του μπάνιου. 
Η πολυτέλεια είναι να έχεις τον χρόνο με το μέρος σου. Κι ας παλιώνεις θεωρητικά.

Δευτέρα, Ιουνίου 03, 2013

JuΝo


Ένα κλικ και άλλαξαν όλα. Μια συνάντηση σαν σκηνοθετημένη κακόγουστη θεατρική πράξη. Βράδυ προς ξημέρωμα Σαββάτου. Η ανατροπή. Το τρόπαιο. Ψηλά τακούνια. Ο ύπνος με ένα ξένο σώμα δίπλα στο δικό μου, ξένο σώμα επίσης. Βοριαδάκι έξω, σαν λιπόθυμο φθινόπωρο ο καιρός. Ζακέτα στους ώμους. «Καλό μήνα», ακούω να λένε στην γειτονιά. Κουτσομπολεύει ο κόσμος στα μπαλκόνια τους περαστικούς του Σαββάτου. Κοιτάτε τι θα κάνετε με τους εαυτούς σας και την απώλεια της ψυχής σας και αφήστε τα αυτά, μουρμουρίζω.
Θυμάμαι την ωμότητα της παιδικής ειλικρίνειας και την αμεσότητα  που προκύπτει από αυτήν.                    
Δεν κρύβομαι πίσω από λέξεις, ιδεοληψίες και κρυφά σενάρια, έξαλλου χρόνια τώρα αυτό που δεν ειπώθηκε, αυτό που δεν ξεγλίστρησε ποτέ είναι το θέμα στην ζωή. Και στην τέχνη. Οι άσπονδοι φίλοι με παρακολουθούν. Συνευρίσκονται στα μέρη που αγαπώ όταν εγώ, ευτυχώς απουσιάζω. Χωρίς να έχουν ξεπεράσει το τραύμα που κατασκεύασαν ρίχνουν αλάτι στις πληγές τους. Κρύβονται πίσω από επινοημένες ιστορίες για να δείξουν πόσο καλοί παραμυθάδες είναι. Το να υποδύεσαι κάτι όμως, δεν ξέρω, σήμερα φαλτσάρει. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι η όποια αλήθεια του καθενός. Μικρή, μεγάλη, δεν έχει σημασία. Και  η αλήθεια δεν χαρίζεται, χαζές, αποσπάται, μόνο όταν μπορείς να την αντέξεις.
Βράδυ Κυριακής. Ανάσα δροσερή από χορτάρι, μύρο της γης απονύχτερο.Κάπου μακρυά ωριμάζουν τα κεράσια. Δεν ξέρω αν θα κοιμηθώ απόψε, όμως είναι η πρώτη φορά που θα θελα να μην κοιμηθώ. Σε λυπάμαι που δεν είσαι εδώ, να χαρείς μια τέτοια νύχτα και από την άλλη  δεν δίνω δεκάρα για τίποτα. Αφήνω τον εαυτό μου αμολητό και τον ξεχνάω όσο περισσότερο μπορώ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις. 
Οι άνθρωποι δεν αξίζουν πολλά πράγματα-αυτό μεταξύ μας.