Δευτέρα, Ιουνίου 10, 2013

ΠαΛιΩνΩ


Παλιώνω μαζί με τις φωτογραφίες και τα λουλούδια στα βάζα. Δύο άσπρες τρίχες. Βράζω χαμομήλι και το ρίχνω στα μαλλιά μου. Παλιώνω μαζί με τις αναμνήσεις και τα τραγούδια της ηλικίας μου. Τρώω καλαμπόκι στην βεράντα με μπόλικο αλάτι και ταξιδεύω συνειρμικά σε εκείνη την παραλία του Φαλήρου έναν Ιούνη σαν και τώρα δύο καλοκαίρια πριν, όπου μοιράστηκα μαζί σου ένα αλατισμένο καλαμπόκι. Τα φώτα απέναντι στην Αίγινα είχαν ανάψει για τα καλά, θυμάμαι. Πάλιωνα χαρούμενη με το αλάτι στα δόντια. Φορούσες ακόμα το προσωπείο της χαρούμενης φίλης. Τζάμπα ώρες. Θα μπορούσα να είχα κερδίσει χρόνο, όμως το προσωπείο με μπέρδευε. Μεγάλη απάτη. Αλλά βλέπεις η εξοικείωση εκφυλίζει τον κίνδυνο. Πήρα το μάθημα μου. Και τέλος.
Παλιώνω  κάτω από τα αυτοκόλλητα αστέρια, με μια καινούργια συντροφιά νέων  καλλιτεχνών που έχουν κάποια κοινά σημεία μαζί μου. Περιφρονούν τους αστούς, τον έρωτα, την αλαζονεία και αγαπούν  τους πεζογράφους της γενιάς του 30. Στη νέα μου παρέα δεν υπάρχουν ματαιόδοξοι όπως τόσοι από εμάς. Μιλάνε για τον Τερζάκη και δεν εννοούν :εγώ. Μιλάνε για τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Τολστόι ακόμα και για τον Χριστό και δεν εννοούν: εγώ. Είναι σίγουροι πως ο κόσμος δεν θα σωθεί από αυτούς, ούτε τα σκοτάδια θα φωτιστούν από αυτούς επίσης. Κι έτσι  αληθινοί και ασύνοροι καταναλώνουμε αλκοόλ και νότες παλιώνοντας μέσα σε  ένα κήπο που μοιάζει με την λερναία Ύδρα, μιλώντας για πολιτική αλλά και για εσωτερικούς μονολόγους.
Και η ζέστη πλησιάζει μαζί με το καλοκαίρι. Ακούστηκαν τα πρώτα τζιτζικίσματα στα δέντρα. Η ανάσα έχει γίνει δύσκολη. Πρέπει να περπατάς κάτω από τους ψηλούς ευκάλυπτος σύριζα σε τοίχους και να ζεις σαν φυτό. Το βράδυ που το φεγγάρι  λαμπιρίζει στην βεράντα κάθομαι στα σκοτεινά μαζί με τη νέα μου σχέση  ψιθυρίζοντας μέχρι να μεσουρανήσει ο Βέγας. Παρατηρώ την νεότητα και την απαράμιλλη εξωτερική ομορφιά του και παλιώνω ακόμα πιο πολύ. Δεν είναι τα 14 χρόνια που μας χωρίζουν. Είναι οι βαθμοί που του λείπουν από την μύηση του ανθρώπου. Από αυτές τις υποχρεωτικές αρρώστιες, όπως ο έρωτας, που περνά ο άνθρωπος σε ορισμένη ηλικία. Με χαϊδεύει σα να χαϊδεύει πολλούς. Έχω γίνει όλοι αυτοί που κάποτε σεβόμουνα και στέκομαι έτσι γυμνή απέναντι του. Τη νύχτα όλοι φτάνουμε σε αδιέξοδα. Κάνοντας έρωτα η μη.
Ξημερώνει. Μαύροι κύκλοι. Η Τρίτη λεύκη τρίχα γεννιέται κάτω από τα φώτα του μπάνιου. 
Η πολυτέλεια είναι να έχεις τον χρόνο με το μέρος σου. Κι ας παλιώνεις θεωρητικά.

14 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Το γήρας.. αναπόφευκτο..
Οι φιλίες.. μεγάλο θέμα..

candyblue είπε...

Σαφώς,η γήρανση αποτελεί αναπόφευκτο φαινόμενο κάθε βιολογικού οργανισμού. αλλά δεν θα πάμε μέσω αντιδικίας με το γήρας (ψυχραιμία μου λέω)

Όσο για τις φιλίες, άστο.Μεγάλη απάτη.

Aisein είπε...

Γλιστρώ αργά στις επιφάνειες των νευρώνων σου και προσεχτικά χαρτογραφώ τις συνάψεις. Ψηλαφίζω τις σκέψεις και τα νοιώθω σου. Κάνοντας δοκιμές, ψάχνοντας για τα ίχνη ενός θησαυρού που δεν μπορεί παρά να είναι το θριαμβευτικό όραμα ενός απρόβλεπτου μέλλοντος.
Το ίδιο έχω εκπαιδευτεί να κάνω και με τον εαυτό μου χρόνια τώρα. Είμαι, πια, ειδικός σε αυτές τις διαδρομές κι έτσι τολμώντας φτιάχνω μια σκάλα από τα υλικά σου και αναρριχώμαι προς τον ουρανό, αναζητώντας το σημείο εκείνο που το άπειρο εκβάλει στο κεφάλι σου.
Έπειτα βάζω μια τελεία, ανασαίνω βαθιά και ανοίγω τα μάτια μου. Εκπλήσσομαι ανακαλύπτοντας πως δεν είσαι τίποτα απ' όλα αυτά που μπορώ να σκεφτώ.
Και τελικά ανακαλύπτω πως μια ολόκληρη αρχαία πόλη διαχειμάζει ανήσυχη και βυθισμένη κάτω απ' το δέρμα σου.
Παρακολουθώ ένα κομμάτι του εαυτού μου που με αποχαιρετά, παίρνει τον υπόγειο και χάνεται ελεγχόμενα μέσα στην πόλη αυτή. Πάει να ζήσει εκεί. Του εύχομαι καλή τύχη.
Να ξέρεις πάντως πως οι άνθρωποι λόγω της παροδικότητας τους, δεν είναι καθόλου καλή πηγή δύναμης. Παρουσιάζουν ωστόσο καλή ενζυματική δράση. Αυτό να εκμεταλλεύεσαι.
Δες λοιπόν, λυγίζω και σε γεφυρώνω με την ευδαιμονική ψυχή σου κι έτσι η παραπάνω θεωρία γίνεται αυταπόδεικτη.
Έπειτα καθησυχάζω. Δεν μας χωρίζουν παρά μια οθόνη και εκατό έτη κάτω απ' το φως, η ίδια ακριβώς απόσταση που απέχουμε απ' τους απόλυτους εαυτούς μας.
Άννα εσύ! Ινδι άνος εγώ! Προσδιορισμένοι από υποθετικούς συνδέσμους και δεικτικά επιρρήματα. Μα γίνεται να παλιώσουμε??
Μην έχοντας καμμιά ιδιοτέλεια και άρα θέλοντας και μη
μάγοι του ακατόρθωτου.

candyblue είπε...

Εικονογραφημένα παραμύθια τα γραφόμενα καταπραϋντικά σαν βάμμα καλέντουλας "οι άνθρωποι λόγω της παροδικότητας τους, δεν είναι καθόλου καλή πηγή δύναμης. Παρουσιάζουν ωστόσο καλή ενζυματική δράση. Αυτό να εκμεταλλεύεσαι. " Το κρατάω αυτό σαν φυλαχτό με παραμάνα μικρή στο μαξιλάρι.

panerola είπε...

Το μυστικό της νεότητας είναι καθόλου άγχος και καλή ζωή με ότι αυτό συνεπάγεται...(μυστικό από τα λίγα μη διαδοθεί παρακαλώ..)

Caesar είπε...

"Κατεδαφιζονται τα καλοκαιρια
στη σειρα οσο παλιωνω"


Nαι, ειναι πολυτελεια ο χρονος.
Ανεκτιμητη!

Aisein είπε...

Όταν θεός παίρνει τη μορφή σου
Σώμα φωτός το σώμα σου
Ανθίζει στα σκοτάδια
Κάνοντας τα ιερογλυφικά μου να φωσφορίζουν

Aisein είπε...

'Όταν θεός παίρνει τη μορφή σου
Σώμα φωτός το σώμα σου
Ανθίζει φώσφορο στα σκοτάδια
Κάνοντας τα ιερογλυφικά μου να
λαμπυρίζουν'

..τώρα είναι σωστό..αυτό να κεντήσεις
στο μαξιλάρι σου

candyblue είπε...

@ panerola: Κάτι έχω ακούσει και γω αλλά το ελιξήριο αγνοείται.

candyblue είπε...

@ Caesar:Ασλάνογλου ο μέγας, αγαπημένος μου πολύ.
Όσο δεν μένεις ακίνητος τόσο πιο πολύ σε συμπαθεί, και τόσο σου χαρίζεται.Σου μιλάω εκ πείρας.

candyblue είπε...

@ Aisein: Τι όμορφη εικόνα Aisein, πόσο αγγελικά πλασμένη...

Aisein είπε...


.. Και να φτεροκοπούν οι αγγέλοι
μέσα σου

Την αρχέγονη μυσταγωγία της ζωής
και την ένδοξη ιεροτελεστία της
αγάπης σου

Σσσστ (τίποτε δεν χρειάζεται να πεις)

efoudi είπε...

έχω το χρόνο με το μέρος μου λοιπόν.

candyblue είπε...

Εφούδι για σένα..

http://www.youtube.com/watch?v=wbMWdIjArg0