Τρίτη, Απριλίου 20, 2010

ΜεΙδΙώ


Στον καταπράσινο λοφίσκο ενός πάρκου, δίπλα στο μέγαρο μουσικής ,ένα ζευγάρι καθισμένο ανακούρκουδα κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα. Έχουν ξαπλωμένα κάτω τα ποδήλατα τους. Από μακριά μοιάζουν με αγάλματα αιώνων πριν. Μα έτσι κι ο έρωτας μοιάζει.
Στα φανάρια οι Πακιστανοί μου προσφέρουν ζέρμπερες. Αν μύριζαν όμορφα θα τις αγόραζα. Η μέρα είναι πιο μεγάλη πια, κι έτσι όταν επιστρέφω από την δουλειά, μπορώ και γεμίζω το στέρνο μου με λίγο ακόμα χρόνο και φως. Στο cd player του αυτοκίνητου μου τα «Ημερολόγια» της Λένας. Μου αρέσει να την ακούω κάθε τέτοια εποχή. Όπως κάθε άνοιξη μου αρέσει να κυκλοφορώ λαχανιασμένη στο κέντρο της πόλης πριν σουρουπώσει και να μυρίζω με δύναμη, τα ανθισμένα οπωροφόρα της. Έχει ανοιξιάτικο κρύο και τα φύλλα τρέμουν μαζί με τα μέσα μου κενά. Υπάρχουν και πολύ λυπητερά σημεία, το ξέρω, αλλά αντί να τα κατεδαφίσω τα εισπνέω κι αυτά. Όπως εκείνο το σημείο με την παλιά βρώμικη καφέ κουβέρτα κάποιου άστεγου, στο εγκαταλελειμμένο καφέ Diana στην Ασκληπιού. Προσπερνάω τους κόκκους που είχαμε κάτσει τελευταία φορά και μια παράφορη θλίψη εξαφανίζει το στομάχι μου από την σωματική μου γεωγραφία. Και όσο πιο ψηλά στα Εξάρχεια ανεβαίνω τόσο μυρίζει εκείνος ο παρασιτικός φόβος που άφησες. Ευτυχώς τα άστρα ανάβουν πιο γρήγορα από τις λάμπες του δρόμου.

Σε ονειρεύομαι που και που. Βλέπω το αυτοκίνητο σου στο δρόμο αραγμένο. Θυμάμαι τις κινήσεις των μαλλιών σου, τα μάτια σου και πολλά από τα λάθη μου. Λίγες ευαίσθητες στιγμές μου μαζί σου, το φως που καίει στο σαλόνι σου τα βράδια. Αν κάποιο Σαββατοκύριακο με ήλιο πάρεις τηλέφωνο να πάμε στην παραλία για καφέ δεν θα αρνηθώ. Το νοιώθω συχνά αυτό, σαν όνειρο. Εμείς, ο ήλιος και ένας ήσυχος καφές σαν το απέραντο τέλος του κόσμου.

Δεν την ανοίγω ποτέ την τηλεόραση, αλλά τον τελευταίο καιρό απολαμβάνω το νέφος που προκάλεσε αυτή η γηραιά ηφαιστειακή στάχτη. Τι λαμπερή καταστροφή. Κάνω πρόχειρα δουλειές του σπιτιού με το βλέμμα μου καρφωμένο μέσα της. Ακούω στις ειδήσεις για τους σημαντικούς περιορισμούς που προκαλούνται στην εναέρια κυκλοφορία από το νέφος ηφαιστειακής στάχτης που έχει καλύψει μεγάλο μέρος της Ευρώπης και μειδιώ. Λατρεύω την δύναμη της φύσης. Έτσι μπράβο, λέω δυνατά, και η καρδιά μου φουσκώνει από οργή. Για να μην ξεχνάμε πόσο μηδαμινοί είμαστε απέναντι της. Στο διάολο οι όποιες αεροπορικές και τα όποια ραντεβού μας. Στο διάολο όλα. Και μεις μαζί.
Καμία συντέλεια ποτέ δεν ήρθε. Καμιά δεν πρόκειται να’ ρθει. Ζούμε λίγο για αυτό και δεν παθαίνουμε ποτέ τίποτα.

Δευτέρα, Απριλίου 12, 2010

ΞαΝθΟσ ΑπΡίΛης

Ανθίζει ο χρόνος στις ρωγμές μας. Φωτογραφίζομαι με νέες ρυτίδες και σημάδια. Δεν πετάω τίποτα. Κοιτάω μπροστά. Το πίσω δεν είναι στην δικαιοδοσία μου. Ανοίγω τους χάρτες και σημειώνω διαδρομές που δεν έχω πάει. Πράσινες μικρές φλεβίτσες τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου καθώς μαθαίνω να συλλαβίζω ονόματα νέων πόλεων και ποταμών. Οι βαλίτσες μου σαν πιστά σκυλιά με ακολουθούν και τα αεροδρόμια ξαφνικά μου φαίνονται σαν οικείες κυψέλες. Αλλάζω κράτη και νομίσματα .Γνωρίζω νέους ανθρώπους που μου μοιάζουν, ερωτεύομαι ξανά και εύχομαι να κυλούσαν πιο αργά οι ώρες, σαν νερά ενός βαρύθυμου ποταμού. Το φως διατυμπανίζει την ζωή και με καίει χωρίς προηγούμενο. Στον καθρέφτη του Απρίλη προβάρω τα πρώτα μακό και απογειώνεται έτσι η διάθεση.

Αναβάπτιση.

Μπαίνω με ένα νέο φως στα καθημερινά. Από τα ανοιχτά παράθυρα έρχεται το άρωμα της λεμονιάς και το μωβ των λουλουδιών. Άνοιξη. Κατεβάζω το κεφάλι και κοιτάω τα γόνατα μου. Χτυπημένα σαν μικρού αγοριού. Χάνω τα σύννεφα κερδίζω τα άστρα καθώς σουρουπώνει. Μια απέραντη νύχτα χαϊδεύεται στα χέρια μου. Κι έπειτα ησυχία παχιά και ευγενική. Σαν κουρτίνα τούλινη, παλιά ,που φυλάει το σιδερένιο κρεβάτι από τα κουνούπια του καλοκαιριού. Κοντεύει και αυτό.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Εσύ είσαι μέσα.
-Τα άσπρα πιόνια κάνουν την πρώτη κίνηση.
-Κερδίζει ο πιο ψύχραιμος και αυτός δεν είμαι εγώ. Ίσως γιατί έχω τα μαύρα.

Ο κόσμος ψάχνει να κατανοήσει παρακολουθώντας τα γεγονότα και αγνοώντας τι γίνεται στην ψυχή κάποιου. Οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που θα διαταράξει την ισορροπία μας καταδικάζεται. Η λογική μας είναι στενά εγωκεντρική.
Είμαστε μια σκανδάλη και μας λείπει το δάχτυλο. Χρόνια πολλά.