ΞαΝθΟσ ΑπΡίΛης

Ανθίζει ο χρόνος στις ρωγμές μας. Φωτογραφίζομαι με νέες ρυτίδες και σημάδια. Δεν πετάω τίποτα. Κοιτάω μπροστά. Το πίσω δεν είναι στην δικαιοδοσία μου. Ανοίγω τους χάρτες και σημειώνω διαδρομές που δεν έχω πάει. Πράσινες μικρές φλεβίτσες τυλίγονται γύρω από τον λαιμό μου καθώς μαθαίνω να συλλαβίζω ονόματα νέων πόλεων και ποταμών. Οι βαλίτσες μου σαν πιστά σκυλιά με ακολουθούν και τα αεροδρόμια ξαφνικά μου φαίνονται σαν οικείες κυψέλες. Αλλάζω κράτη και νομίσματα .Γνωρίζω νέους ανθρώπους που μου μοιάζουν, ερωτεύομαι ξανά και εύχομαι να κυλούσαν πιο αργά οι ώρες, σαν νερά ενός βαρύθυμου ποταμού. Το φως διατυμπανίζει την ζωή και με καίει χωρίς προηγούμενο. Στον καθρέφτη του Απρίλη προβάρω τα πρώτα μακό και απογειώνεται έτσι η διάθεση.

Αναβάπτιση.

Μπαίνω με ένα νέο φως στα καθημερινά. Από τα ανοιχτά παράθυρα έρχεται το άρωμα της λεμονιάς και το μωβ των λουλουδιών. Άνοιξη. Κατεβάζω το κεφάλι και κοιτάω τα γόνατα μου. Χτυπημένα σαν μικρού αγοριού. Χάνω τα σύννεφα κερδίζω τα άστρα καθώς σουρουπώνει. Μια απέραντη νύχτα χαϊδεύεται στα χέρια μου. Κι έπειτα ησυχία παχιά και ευγενική. Σαν κουρτίνα τούλινη, παλιά ,που φυλάει το σιδερένιο κρεβάτι από τα κουνούπια του καλοκαιριού. Κοντεύει και αυτό.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Εσύ είσαι μέσα.
-Τα άσπρα πιόνια κάνουν την πρώτη κίνηση.
-Κερδίζει ο πιο ψύχραιμος και αυτός δεν είμαι εγώ. Ίσως γιατί έχω τα μαύρα.

Ο κόσμος ψάχνει να κατανοήσει παρακολουθώντας τα γεγονότα και αγνοώντας τι γίνεται στην ψυχή κάποιου. Οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που θα διαταράξει την ισορροπία μας καταδικάζεται. Η λογική μας είναι στενά εγωκεντρική.
Είμαστε μια σκανδάλη και μας λείπει το δάχτυλο. Χρόνια πολλά.