SePtEmBeR sOnG **(ΚαΛό ΜήΝα)**

*Ξύπνησα από έναν γελοίο εφιάλτη. Βρέθηκα στο παλιό θρανίο της έκτης δημοτικού με τον χάρτη της Ευρώπης από πίσω μου. Η δασκάλα στο βάθος έπινε έναν μπλε χυμό από στυλό bic και αποχαιρετούσε με ποιήματα του Ιωάννη Πολέμη τα χελιδόνια. Κόλλες χαρτιού με οριζόντιες γαλάζιες ρίγες έβγαιναν από τις τσέπες, της επίσης μπλε ποδιάς μου, χωρίς σταματημό και γω όλο και μπλέδιζα μέχρι που ένιωσα πως ασφυκτιούσα,πως πνιγόμουνα και έτσι ξύπνησα. Θυμήθηκα ολόκληρη την παράγραφο, του τότε αναγνωστικού, που είχα αποστηθίσει και άρχισα να τη λέω έχοντας τη γεύση του μπλε στυλού στο στόμα. Η σωσμένη παράγραφος έλεγε ότι η ονομασία του εναρκτήριου μήνα των σχολικών διαδρομών, προέρχεται από το λατινικό septem (=επτά), καθώς ήταν ο έβδομος μήνας του αρχαίου δεκάμηνου ρωμαϊκού ημερολογίου». Αργότερα, με την προσθήκη του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου στην αρχή του έτους, ο Σεπτέμβριος μετακινήθηκε στην ένατη θέση, χωρίς όμως να αλλάξει την ονομασία του».

*Περπατάει στις μύτες των ποδιών του,προσεχτικά, μην πατήσει τους σοβάδες του καλοκαιρινού σπιτιού που μένει άδειο πια μέσα σε εκείνη την νησιώτικη χώρα. Τα απομεινάρια του καλοκαιριού θα αλεγράρουν την κατήφεια. Περιμένω την πρώτη σταγόνα της βροχής.

*Πολλή δουλειά όπως κάθε Σεπτέμβρη. Ναι εγώ είμαι αυτή που αναλαμβάνω το αμπαλάζ των σκουρόχρωμων ιδανικών κάποιων και τους το πουλάω με μεταξωτές κορδέλες και χαρτί περιτυλίγματος σε κρεμ καραμελέ αποχρώσεις. Τι κι αν τα σύκα θα ωριμάζουν και οι μούστοι όπου να’ναι θα μπουν στη διαδικασία του βρασμού τους. Εγώ μέσα στα edit ,κοπτοραπτού της τηλεοπτικής εικόνας,τσιμπάω με τα βελόνια τα ακροδάχτυλα της ψυχής μου. Χάος επικρατεί εκεί έξω. «Κατά που θα απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός»;

*Η μελαγχολία της ωρίμανσης,ιδίως της ξαφνικής. Στα δελτία των 8 ασθμαίνουν οι ειδήσεις της ημέρας. Μελαγχολώ μαζί με τις σαύρες και τα κουνούπια. Σφυρίζω την μελωδία του Βάιλ,«September song»,με βλέμμα θαλασσινό ακόμα που πάει να γίνει βρόχινο. Δεν θα πάω πουθενά χωρίς εσένα,να το ξέρεις. Θα σε ακολουθήσω όσο μακριά και αν μου πεις. Ακόμα και αν μου προτείνεις το ταξίδι της φάλαινας.

*Στο βάθος το νυχτερινό βοριαδάκι κουνάει τα ψηλά φυτά της βεράντας. Κάπου την έχω ξαναδεί αυτή τη σκηνή. Ίσως πέρυσι, ίσως πρόπερσι....

“κι απ'το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...”