ΚαΙ οΙ οΠώΡεΣ φΘίΝοΥν...

Σιχαίνομαι τον μουντό καιρό, τα σύννεφα με τις χοντρές γκρι κοιλιές,τον κρύο αέρα,το σούρσιμο των φύλλων στα πεζοδρόμια,τα λασπωμένα μου παπούτσια,τις σταγόνες της βροχής που δεν λεν να το βουλώσουν. Το μεταλλαγμένο φθινοπωρινό κλίμα που θυμίζει κλίμα «Blade runner»,τα καυτά ροφήματα,τα αναμμένα σώματα και τα βαριά πουπουλένια παπλώματα. Τα χοντρά πουλόβερ και τα μάλλινα ζιβάγκο που τσιμπάνε. Τον καπνό που μπουκώνει τους κλειστούς χώρους,τη δυνατή μουσική. Είμαι παιδί του καλοκαιριού του ανοιχτού ουρανού και της ενδυματολογικής λιτότητας. Ζηλεύω τους ιθαγενείς που ταξιδεύουν στην σπασμένη γη τους μόνο με το δέρμα τους.
Οι βαλίτσες μου, θα είναι πάντα εκεί,έτοιμες να τραβήξουν το χέρι μου.
Τον χειμώνα νυχτώνει αλλιώς,ιδίως τις κατηφείς μέρες. Καμιά φορά σκοτεινιάζει αμέσως μετά το μεσημέρι. Το σιχαίνομαι αυτό μαζί και τον ηλίθιο τον Βενιαμίν Φραγκλίνο,τον πρώτο που διατύπωσε την ιδέα για την αλλαγή της ώρας ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό φως κατά τους θερινούς μήνες,αλλά το χειμώνα άπλετη σκοταδίλα. Μέρες με ραδιόφωνο και παράσιτα,μέρες βροχερές γεμάτες από τραγούδια της Juliette Greco*Les feuilles mortes* Bonjour tristesse* Σκέψεις μουσκεμένου απογεύματος, βήχουν σαν φθισικές κοπέλες πίσω από την πλάτη μου. Σκέφτομαι τα «Πολυδούρικα» μελαγχολικά απογεύματα που πλησιάζουν,περπατώντας στις μύτες των ποδιών τους, και ανατριχιάζω από την φρίκη. Μυρωδιά νοτισμένου χώματος. Βιτρίνες με μακρυμάνικα. Όχι ακόμα,βάστα λίγο ακόμα. Δεν είμαι έτοιμη φέτος για τον Χειμώνα...
Και μετά στο Κέντρο. Φυγαδεύω το μουδιασμένο είναι μου στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Κλεισμένη μέσα σε μια αίθουσα σπηλιά, μέσα στην καταπιόνα μιας φανταστικής φάλαινας,αποκαλύπτω στο βλέμμα μου ταινίες σαν παραμύθι. Ταινίες σαν χαστούκι ταινίες που αφήνουν βαθουλώματα ύπαρξης στα βελούδινα κόκκινα καθίσματα.
Νυχτερινά ποτά με γεύση κλεισούρας και περσινού χειμώνα. Συζητήσεις με θέμα το top 10 των πιο φοβερών και τρομακτικών αυτοκτονιών διάσημων ανθρώπων του θεάματος. Πλήττω, πλήττω μέσα εδώ, με όλα αυτά τα μπουκωμένα τοπία. Γλιστράω στα βρεγμένα πεζοδρόμια,βρίζω τους πάντες με το παραμικρό. Παρατηρώ τις γυναίκες που περπατάν στις γειτονιές. Γυναίκες φτιαγμένες από κάματο και ξινισμένο έρωτα... Θέλω να δραπετεύσω από εδώ, από αυτή την πόλη που όλο και φτωχαίνει αισθητικά. Όλο και φυραίνει μαζί με τους παλιούς ψόφιους χειμώνες της. Οι βαλίτσες μου θα είναι πάντα εκεί. Τελευταία,νανουρίζομαι από μια σνομπ ερωτική διάθεση και μια αδικαιολόγητη μελαγχολία για κάτι που δεν ήρθε ακόμα. Τραβάω το διάβολο από την ουρά και γελάω τρέχοντας και καπνίζοντας χιλιόμετρα και υγρασίες. Και μετά η ομορφιά της νύχτας στο δάσος του blogspot. Με αγέλες πληγωμένων μοναχικών να βαστάνε το τέμπο γύρω από την φωτιά. Με τους ομφάλιους λώρους σκονισμένους και τεντωμένους στα μαύρα ηλεκτρονικά πατώματα,γεμάτα με ψυχικούς εμετούς,και δάκρυα. Γιατί στοιχίζει πάντα ένας ξεριζωμός. Ακόμα και αν αυτός έχει να κάνει με μια απόδραση από την ησυχία του γαλάζιου δωματίου μας στο δάσος του blogspot. Οι βαλίτσες μου θα είναι πάντα εκεί. Δεν το βάζουμε κάτω,δε θρηνούμε τίποτα. Αναζητούμε καινούργια σημάδια! Σταματήστε επιτέλους αυτό το μίξερ που χτυπιέται μέσα μου.