Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006

ΝύΧτΕς ΠρΕμΙέΡας


Κόβω βόλτες στο πεζοδρόμιο περιμένοντας τα παιδιά να φανούν. Ξεδιπλώνω το τσαλακωμένο πρόγραμμα από τις νύχτες πρεμιέρας. Ξανακοιτάω κάποιες από τις ταινίες που είδα. Σημειωμένες και περιφραγμένες μέσα σε μπλε κύκλους. «Luxury Car».// «Storm»,η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει. Věra Chytilová-«Μαργαρίτες», αυτούσιο το κλίμα της ελευθεριότητας που επικρατούσε την δεκαετία του `60 σε ολόκληρη την Ευρώπη, προετοιμάζοντας προφητικά στην τελική του σκηνή το άγριο τέλος της "μεγάλης επανάστασης"// 13 Tzameti, το ασήμαντο της ανθρώπινης ζωής και βαθιές εξπρεσιονιστικές αποχρώσεις. «En Soap». Η ζωή μιμείται τη μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη // «Καρδιές της ερήμου», το παθιασμένο ερωτικό σμίξιμο των 2 αταίριαστων αυτών χαρακτήρων στο δωμάτιο ενός μοτέλ, αποτελεί σκηνή ανθολογίας μέσα στο κεφάλι μου,στο τμήμα με τις ανθολογίες. Εικόνες,από παντού μαζεύω εικόνες,σαν να είναι φρούτα εποχής. Ανάσες γεμάτες υπότιτλους και μυρωδιές άγνωστων ανθρώπινων σωμάτων. Ζεστός απογευματινός καφές,στον τοίχο μια φωτογραφία της Francesca Woodman. Όσο και να την κοιτάω δεν την χορταίνω και συνεχίζω να την ζηλεύω και να θαυμάζω το σύντομο έργο της. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο καλλιτέχνες που έδωσαν νωρίς τέλος στη ζωή τους να επιδεικνύουν μια τρομερή ωριμότητα και δημιουργικότητα στα λίγα χρόνια που βρέθηκαν πάνω στη γη. Παραδίπλα, δύο τεράστιες φωτογραφίες του Μαρσέλ Μαρσό, να αιωρείται στο σκοτάδι και να μιλά με σιωπή. Πέρασαν σαν /σκηνή 18/ λήψη 4/ οι μπλε ώρες. Κατηφορίζοντας και πάλι την Πανεπιστημίου βράδυ,δίπλα σε τράπεζες και πολυώροφα κτήρια γραφείων χαζεύω ξανά και ξανά τα νέα τεράστια πολυκαταστήματα με τις αστραφτερές βιτρίνες,που ιδίως το βράδυ,μεταλλάσσονται σε ολόφωτους έγχρωμους χώρους που μαγνητίζουν το βλέμμα. Εφήμερη αισθητική. Σε μια στρογγυλή παλιά πολυκατοικία μια χοντρή κυρία με ένα λευκό κότσο,ανοίγει το παράθυρο και κοιτάει απροκάλυπτα τους διαβάτες. Την χαζεύω και γω το ίδιο χυδαία. Πόσο καιρό έχω να παρατηρήσω τον κόσμο από το μπαλκόνι μου; Αντ’ αυτού χαζεύω τα «παράθυρα της τηλεόρασης», μέσα από τα οποία βλέπω τον κόσμο. Μάλλον έχουν αντικαταστήσει το παράθυρο του σπιτιού μας... . Έχουμε εθιστεί ως κοινωνία στην ευκολία της εικόνας και αρκούμαστε στην πρώτη φευγαλέα και επιδερμική ματιά, ενώ μας κουράζει να διεισδύσουμε στο βαθύτερο περιεχόμενο που τη συγκροτεί και την ουσιώνει. Ξεχάσαμε πως γεννηθήκαμε με αίμα και κλάμα. Έχουμε πράγματα που άλλοι δεν θα τολμούσαν να ελπίσουν. Χιλιάδες φρέσκα πρόσωπα με ζωηρά μάτια παρελαύνουν ευθαρσώς από μπροστά μου,όπως τα μυγάκια στο φακό μιας κάμερας. Έχουν υπολείμματα εικόνων στο βλέμμα τους και σχολιάζουν δυνατά κοιτώντας το άπειρο. Είμαι ονειροπόλα αλλά δεν είμαι η μόνη. Περπατώντας έξω από τους κινηματογράφους νοιωθώ ακριβώς αυτό το πράγμα. Το «τώρα»,το «εδώ». Το πιο μακρινό μέλλον που μπορώ να φανταστώ είναι το «σήμερα το απόγευμα».Σε ποια αίθουσα θα μπω. Κάπου εκεί σταματάει ο χρόνος. Πιο πέρα δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει. Ελεύθερη στριφογυρίζω στη χρονοχωροδίνη του φεστιβάλ, κουβαλώντας τα σημάδια της σινεφίλ δεκαετίας του '60 πάνω μου... Είναι νύχτα, μια από εκείνες τις ώρες που λέγονται μικρές και που συνήθως κρύβουν στιγμές μεγάλες. Ο δρόμος έξω έρημος,το σινεμά κλείνει φώτα και ρολά,εγώ τα μάτια. Μυρίζω τη νύχτα δυνατά με το γνωστό τρόπο που σνιφάρει κανείς. Σπάργανα ονείρων.Γίνομαι μωρό, όλοι με φροντίζουν, μετά επιστρέφω στην μήτρα όπου περνώ τους τελευταίους εννέα μήνες μου επιπλέοντας ευχάριστα και ξαφνικά τελειώνω την ύπαρξή μου με έναν οργασμό. Σταγόνες βροχής παντού. Πρώτο πλάνο.

22 σχόλια:

still ill είπε...

Για εμάς που δεν αξιωθήκαμε να δούμε ούτε μια ταινία του φεστιβάλ,η νυχτερινή κατάβαση της Πανεπιστημίου με τις σταγόνες της βροχής σε πρώτο πλάνο,είναι από μόνη της μια ταινία.Ακόμα και αν δεν είναι η "τελευταία νύχτα στον κόσμο" ή "μια νύχτα με τη Μοντ" είναι μια ταινία που εκτυλίσσεται για μας.
Όσο για τα υπολείμματα των εικόνων,ας αφεθούν ασχολίαστα,να συνοδεύουν την ερημιά που νιώθουμε, βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα.

giftaki είπε...

Αυτήν την ευκολία της εικόνας δεν υπηρετείς ρε candy; Σε θρέφει και σου δίνει ερείσματα.

Unknown είπε...

Ξεχάσαμε όλοι μας, πλην ελάχιστων,
την σημασία και την ομορφιά
των ματιών μας.

Απλά κοιτάζουμε μέσα από την
εικονική πραγματικότητα
την εικονική πραγματικότητα !

Έχουμε χάσει την ομορφιά της
αίσθησης του να βλέπουμε
απλά μόνο κοιτάζουμε !

Καλό σου πρωινό !

Ανώνυμος είπε...

Kανε υπομονη,ερχεται και η θεσ/νικη.Εκει να δεις πως θα φεστιβαλιστουμε!!!!και φετος,ε?

Ανώνυμος είπε...

Μα αφού θα είμαστε όλοι στη Θεσσαλονίκη, γιατί να μην κανονίσουμε μία από κοινού παρακολούθηση ταινίας; Και μετά θα τη συζητήσουμε σε κάποιο από τα μπαρ της παραλίας. Ε candy; Γιατί δεν το οργανώνεις;

markos-the-gnostic είπε...

candy με κάνεις και ζηλεύω άγρια - εγώ τσαντίστηκα με τη ταλαιπωρία και τις ουρές που είχε πέρσι κι έτσι φέτος δεν πήγα αλλά αυτές οι ταινίες που περιγράφεις είναι ενδιαφέρουσες έως υπέροχες. Μήπως έχει και Victor Erice;
Όσο για τη τελευταία σου παράγραφο, τέλεια...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Κι εμένα μ έφαγε η μούχλα και δεν έχω πάει σε καμία ως τώρα. Πάλι καλά που μας μετέφερες άρωμα φεστιβάλ Candyblue…

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Πολυ όμορφο το πλάνο σου.
κανε καιενα link στο προγραμμα αν θελεις μηπως και ξεκουνηθώ.

candyblue είπε...

@ still ill:Είδες τι καλά που είναι όταν η ζωή ξεχνάει για λίγο το βλεφάρισμα της σε ένα freeze frame και τότε βρίσκουμε την ευκαιρία να την κάνουμε στιγμιότυπο?
όλοι εμείς κουβαλάμε αποσπάσματα ταινιών παντού. Στο βλέμμα μας, στον τρόπο που περπατάμε, που μιλάμε, που καπνίζουμε,στον τρόπο που διορθώνουμε την φούστα μας ή τα μαλλιά μας καθώς μπαίνουν στα μάτια την ώρα που φυσάει.
Ακόμα και μουσική φτιάχνουμε την ώρα που αφήνουμε τα βήματα μας στα ολισθηρά πεζοδρόμια...την ώρα που τρέχει να προλάβει ο καθένας μας το δικό του κάτι ξεχωριστά.

@ ΓΥΦΤΑΚΙ: Μα ναι,βέβαια. Για αυτό τολμάω και αυθαδιάζω
Γιατί την ευκολία της εικόνας υπηρετώ και γω. Μόνο που εγώ βάζω και κανένα βαθμό δυσκολίας, που και που.


@ Sailor:οι αισθήσεις είναι ακόμα εκεί, υπνωτισμένες μεν ακόμα εκεί δε.
ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΈ ΤΕΣ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.



@ Anonymous:Και φέτος ναι...πόσο πολύ ανυπομονώ να ήξερες άγνωστε φίλε.


@ Μπίχλας:Είναι νωρίς ακόμα...εγώ είμαι μέσα από τώρα παρ' όλα αυτά.


@ markos-the-gnostic:Καθόλου να μην ζηλεύεις, αφού μπορείς και συ να παρακολουθήσεις. Πήγαινε λίγο πιο νωρίς και βγάλε και για την επόμενη μέρα, αξίζει.

Μακάρι να τελειώναμε την ζωή μας έτσι ε?



@ VITA MI BAROUAK :Η candy στην υπηρεσία του πολίτη. Πάντα.(απάντηση επηρεασμένη από το κλίμα των εκλογών).
Άντε έλα και συ. Θα δεις που θα σου αρέσει. Έλα κουνήσου. Τώρα που είναι ακόμα εκεί. Με το στόμα γεμάτο φωτιά.



@padrazo: www.aiff.gr. Δεν θα χάσεις


@ dr.Uqbar: Κι εκεί η γαλάζια καραμέλα στάζει ψυχή στα καλώδια...

Μήπως στάζει γαλάζια ρεύματα μέσα από συρμάτινες κομμένες καρδιές;

Tamara de Lempicka είπε...

mpravo vre candyblue...
m'evales sto klima...
loipon...
poia-es tainies na dialeksw na dw to savvato skhnothetida mou?

Ανώνυμος είπε...

Χθες μου δόθηκε η ευκαιρία να δω για 5η φορά το ίδιο υλικό (ξέρεις εσύ) ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησα να βλέπω την εικόνα και συγκεντρώθηκα μόνο στον ήχο.
Τα μουσικά κομμάτια βγήκαν μπροστά, οι ανάσες των ηθοποιών, οι παύσεις…
Τελικά, η εικόνα από μόνη της είναι φοβερός περιορισμός, είναι μεγάλη ευκολία! Δυστυχώς, ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε εικόνα, ακόμα και βουβή, υπάρχει ένας ήχος η ησυχία. Μεγάλη υπόθεση…
Καλημέρα σου

mortaki είπε...

Ελεύθερη στριφογυρίζω στη χρονοχωροδίνη του φεστιβάλ...

H Αεικίνητη Αννιώ! ;-)

candyblue είπε...

@ mortaki: Σα νετρόνιο...Βζινννν βζιννν γύρω απο όλα και απο μένα γύρω.


@Lou:Μα αυτή είναι και η δύναμη του καθαρού σινεμά.Να μιλάς με εικόνες.Να φτιάχνεις ολόκληρες προτάσεις,παραγράφους καεφάλαια,χρόνους.Μεγάλη η δύναμη της εικόνας μακριά απο τον ήχο..
Κάποια πράγματα είναι καλύτερα όταν τα φτιάχνεις απο μέσα σου.Και ο ήχος είναι κάτι αντίστιχο.


@Tamara de Lempicka:
Sullivan's Travels - Τα Ταξίδια του Σάλιβαν (Αττικόν cinemax class - 20:30)

Scorpio Rising
(Δαναός Ι - 01:00)
Pink Narcissus - Ροζ Νάρκισσος
(Δαναός Ι - 01:00)

Requiem - Ρέκβιεμ (Δαναός Ι - 20:30)


Free Floating - Ελεύθερη Πλεύση
(Δαναός ΙΙ - 20:30)

Τσέκαρε όμως και συ από μόνη σου.
www.aiff.gr

candyblue είπε...

Και για σήμερα λέω και θα πάω στα εξής δύο:
Free Floating - Ελεύθερη Πλεύση
(Δαναός Ι - 20:30)

Performance
(Δαναός Ι - 01:00)

Tamara de Lempicka είπε...

thank u candyblue!
eixa dei to programma, apla hthela kai th gnwmh ths eidikou...
:)

Καπετάνισσα είπε...

Μ' αρέσει που με παίρνεις απ' το χέρι. Ναι, αυτό κάνεις.
Μου δίνεις μια σπρωξιά να'χω τη μαγεία κατάφατσα, να'χω και συγκρίσεις με την ευτέλεια που μας ζώνει ώστε να νιώθω διπλά τυχερή και... να, το μόνο που ακούω είναι ένα σςςς....
Πέφτουν οι τίτλοι.
Εντάξει μωρέ Κάντυ μου.
Θα βουλιάξω βαθιά και θα πάψω να μιλώ.
Να νιώσω, ήρθε η ώρα.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι μακρυά, λείπω καιρό αλλά με τα κείμενά σου, με φέρνεις πάλι στο εγγύς της πόλης και της εποχής της, νοσταλγώντας τα, αυτά και τα τεκταινόμενά τους.

harlequinpan είπε...

This work seems to be a response to the film, which reminds me the bitterness grow up mixed with some sweet time, of course,the roar from the parents or teachers. then the secretly doing something that are very interesting and always make me laugh!

love your work , by extension of the images from the letters X, it is antagonistic, but also entanglement,finally,is the beginning of integration.

Thanks again for your kindness translation.

bereniki είπε...

περιέγραψες έναν από τους λόγους που λατρεύω το Σεπτέμβρη...! ελπίζω να είδες χτες το "ομίχλη στα φοινικόδεντρα"... η αφήγηση έβγαζε κάτι το "παράξενο" που σε θύμισε!
καλημέρα!

*****

candyblue είπε...

@ Tamara de Lempicka:Καμιά φορά ακόμα και οι ειδικοί πέφτουν έξω.
Μέχρι τώρα ζήτημα να μου άρεσαν πολύ 3 ταινίες. Νομίζω πως πέρυσι και πρόπερσι ήταν πολύ καλύτερο .

@ Καπετάνισσα: ήρθε η ώρα και θα ξανάρθει.
Από το χέρι οδηγούμαστε στα καλύτερα και πιο θαυμαστά πράγματα, στις μεγαλύτερες αλήθειες.

Η μαγεία κατοικεί ανάμεσα στα πόδια και στα χέρια μας και μαζί, δίπλα της, χωρίς ανάσα,η ευτέλεια.
Μαζί πάνε...και έτσι ή κάπως έτσι εμείς ισορροπούμε.



@ Axenbax: Πόσο μακριά είσαι δηλαδή?
Είδες;;; επίτηδες το κάνω για να ξαναγυρίσετε όλοι πίσω. Καλώς όρισες


@ harlequinpan: i have an xx-large smile on my face. I hope you have right and this entanglement finally lead me through the beginning of integration and not disintegration.



@ bereniki:όχι γαμώτο, κι ήθελα πολύ. Δεν θα το προλάβαινα και σφαίρα να έφευγα μετά τη δουλειά.
Το είχα σε αυτά που ήθελα να δω.


Το ίδιο μου είπε και μια φίλη που πήγε και το είδε.
"Άννα,είδα μια ταινία που ήσουν εσύ"
Άντε τώρα βγάλε άκρη…
:))

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δεν ειναι πραγματικα εκπληκτικο το ολο κλημα του φεστιβαλ;
9 μερες τωρα λιωνω καθημερινα σε μια αιθουσα.
Δυστυχως ομως ολα τα καλα καποτε τελιωνουν.Ελπιζω αυριο να ερθεις και στις "Μικρες Πρεμιερες" στο Αππολων για να δεις απο κοντα το μελλον του Νεου Ελληνικου Κινηματογραφου!!!
Καλη σινεθεαση λοιπον!!!

candyblue είπε...

@ ΠΡΕΖΑ TV:Δεν βρήκαμε εισιτήρια @$%^%$^%#%
Λέω μήπως πάω σήμερα το απόγευμα αν και δεν το βλέπω...
Λες να λιώναμε στα διπλάνά καθίσματα και να μην το πήραμε πρέφα?
Πολύ πιθανόν...κάπου θα σε πήρε το μάτι μου χωρίς να το ξέρει!!!