Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006

ΡιΝίΣμΑτΑ κΑτΕχΑκΗς


Κολλημένη στην Κατεχάκη, επιστρέφοντας.
Μέσα στα αυτοκίνητα στρατιωτάκια της καθεμέρας ακούνητα, αγέλαστα...
Έξω βρέχει. Πάει το καλοκαίρι σε λίγο θα αρχίσει η αποσύνθεση του. Νομίζω ότι έχω γίνει αναίσθητη και αυτό με κάνει να γελάω από χαρά. Δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα πια. Επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Γιατί με λες δακρυσμένη λέαινα;
Αλλάζω μικρές ταχύτητες εναλλάξ με μικρά θραύσματα σκέψεων.
Το κόκκινο ποτάμι, σαν λάβα μπροστά μου με νανουρίζει. Στο ράδιο το κορίτσι της Ipanema goes walking.Βλέμματα τελείες, στηρίζουν το άπειρο,συνοδηγοί και οδηγοί που είναι σαν να βγήκαν από ταινία του Ρομέρ. Πόσο λίγο φως θα έχουν σε λίγο, τα απογεύματα του χειμώνα; Που πάει όλος αυτός ο κόσμος, πίσω μου και μπρος μου;
Γιατί δεν ονειρεύομαι πια την γιαγιά μου;Πως πέρασε έτσι και αυτό το καλοκαίρι σαν να ήταν ιστορία κάποιου άλλου. Γιατί ο Χ. θα ήθελε να παντρευτεί μόνο Γιαπωνέζα;
Η Κ. με πόσους άντρες να πήγε από τότε που έφυγε στο νότο; Άραγε βρέθηκε κάποιος να την αγαπήσει αληθινά; Να κάνω παιδί ή ταινία; Προτιμώ το δεύτερο. Να τολμήσω να φιλήσω τον επόμενο που θα με σωριάσει ψυχικά ή να το πνίξω; Η ψυχή σου νοσεί; Φάε σύννεφα και περαστικά σου. Αύριο ξεκινάνε οι «Νύχτες Πρεμιέρας».
Η μαμά μου τι νομίζει για μένα;Είμαι ευτυχισμένη;Βλέπει κάτι που εγώ προσπαθώ να κρύψω;Κρύβω κάτι από κάποιον που δεν θέλω να βγει;Χαίρομαι που μπήκες στη ζωή μου ,υπό άλλες συνθήκες θα ήμασταν αλλιώς. Πονάει το κεφάλι μου πάλι. Μπάζει από κάπου. Μπάζει και μέσα μου από κάπου. Πότε ψήλωσαν τα δέντρα τόσο πολύ στο βουνό; Πόσο καιρό έχω να ανέβω στον Καρέα;Να κάνω γυμναστική ή να το αφήσω για αύριο;Είμαι ευτυχισμένη;Γιατί να μην είμαι;Βαριέμαι να οδηγώ, θα ήθελα να γράψω. Μέσα μου γεννάω μια ιστορία. Σε κάθε μποτιλιάρισμα και μια ιστορία. Τι ώρα πήγε;Να απλώσω τα ασπρόρουχα τώρα που θα πάω σπίτι.Θέλω να αγοράσω καινούργιο τζιν. Θέλω να πιω κάτι. Κρασί .Κόκκινο, όχι,όχι κόκκινο. Λευκό. Παγωμένο. Βενζίνη δεν έχω. Να βάλω. Πόσο γρήγορα περνάνε σήμερα τα σύννεφα. Τρία, τρία σαν αποσιωπητικά. Χα! Θυμάσαι; Τι όμορφο τελικά αυτό το ποτάμι από τα κόκκινα stop των αυτοκινήτων. Σταμάτησε να βρέχει .Ανοίγω το παράθυρο να μπει μυρωδιά πεύκου και νοτισμένου χώματος, ανακατεμένη με βρεγμένη πίσσα και εξάτμιση .Θέλω να αφήσω το αυτοκίνητο μου και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Εξαίσια διαδρομή. Θέλω να πω ψέματα. Να πέσω μες τα αίματα. Αυτή η ξανθιά καπνίζει σαν άντρας δεξιά μου.
Άνοιξε ο δρόμος. Τρέχω, τρέχω μαζί με τα σύννεφα. Πέτρινη νύχτα μπροστά. Αναπόφευκτη η σύγκρουση.
Τηλέφωνο. «Έλα μαμά,θα περάσω αύριο να τα πάρω. Κλείνω γιατί παρκάρω θα σε πάρω μετά»
Έφτασα σχεδόν. Μεσιέ...από τώρα, όλη δικιά σου.

37 σχόλια:

bereniki είπε...

αφού σου αρέσει το μποτιλιάρισμα... σου αρέσει γιατί σκέφτεσαι και γεννάς ιστορίες... έλα έλα παραδέξου το! κοιτάς πρόσωπα, αυτοκίνητα, κουκλάκια στα πίσω τζάμια, αγανακτησμένους οδηγούς, αγχώμένους περαστικούς, βρεγμένους μηχανόβιους... αφού σ'αρέσει να παρατηρείς!
ααα δεν ξέρω! εμένα πάντως μου αρέσει! και να βρέχει και να μοσχοβολάει κιόλας! ου ου!
νύχτες πρεμιέρας... τα χω πάρει στο κρανίο και με αυτό... τις καλύτερες ταινίες μόνο μια προβολή? και θα περιμένω μέχρι τον οκτώβρη τώρα για να δω το volver? αν το βάλουν οκτώβρη δλδ... τους πήρα τηλέφωνο και τα 'χωσα.. τσίριξα.. τι φταίει κι η κακομοίρα η τηλεφωνήτρια...
τέσπα αυτό που ήθελα να πω είναι...
πολύ όμορφο ποστ candyblue...πολύ αληθινό... ανακατεμένες σκέψεις που όλες έχουν κοινό παρανομαστή... την ευτυχία και την αναζήτησή της...
τι είναι ευτυχία...?
να κάνεις ταινία...
και παιδί να κάνεις... είδες που φτάσαμε? να λέμε θα κάνω παιδί κι όχι θα κάνουμε παιδί... ε ρε ΕΠΙΣΤΗΜΗ!
όχι μην κάνεις παιδι...όταν βρεις τον άντρα που θα θέλεις το παιδί του, να το κάνετε!...
μου τη δίνουν μερικές ξανθιές που καπνίζουν σαν άντρες... συνήθως δεν είναι φυσικές ξανθιές!
ξέφυγα πολύ με το ποστ σου! με έπιασε πάρλα! πάω να πιω νερό και να διαβάσω!
καλό βράδυ!
*****

Καπετάνισσα είπε...

Σταγόνες. Μικρές-μικρές σταγόνες. Η βροχή. Ο χρόνος. Οι σκεψεις. Στο τζάμι, στην άσφαλτο, στη σάρκα.
Έχεις πνιγεί από σταγόνες ποτέ;
Ω, ναι! Μια σταγόνα αρκεί να σε πνίξει. Κοτρώνα στο λαιμό. Θολούρα στα μάτια. Αλυσίδα στη σκέψη.

Να δεις που μπήκε γρήγορα το φθινόπωρο φέτος. Εκεί.
Εδώ είναι αλλιώς.

Μην απλώσεις τ' ασπρόρουχα, θα βρέχει όλη νύχτα.
Αν ήτανε τουλάχιστον μπλε...

markos-the-gnostic είπε...

τελικά πολύ ωραία ιδέα να φάμε κάνα σύννεφο
candy μου
θα σου πω κι εγώ μια εμπειρία μου: Μια μέρα σε ένα από τα χειρότερα μποτιλιαρίσματα κι ενώ έπρεπε να εκνευριστώ όσο δεν παίρνει, με έπιασε μια ανείπωτη ευτυχία, ποτέ δεν είχα ξανανιώσει τόσο ανάλαφρα, σαν να μην υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα, σαν να τα παρατηρούσα όλα αφ υψηλού, σαν να είχα γίνει ένας μικρός θεός και δεν επέτρεπα σε κανένα και σε τίποτα να χαλάσει την ηρεμία - χωρίς υπερβολή ήταν σαν μυστικιστική εμπειρία - τελικά έχουν δίκιο στο ζεν, η φώτιση έρχεται τις πιο απρόσμενες στιγμές...

Ανώνυμος είπε...

όταν οδηγάω, κάνω απίθανες σκέψεις, αλλά αν πετύχεις μποτιλιάρισμα, βλέπεις περισσότερα, το μυαλό χαζεύει περισσότερο,νιώθεις σαν συνοδηγός και ταξιδεύεις, ταξινομείς, προγραμματίζεις.
Πολύ όμορφο post.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Ζεις στη δικη σου χαρμολυπη...
Ελπιζω να σε πετυχω στις "Νυχτες Πρεμιερας"...

giftaki είπε...

Candy μην τρέχεις

giftaki είπε...

A, ναι. Μπορείς να κάνεις ταινία για το παιδί σου.

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα της ταινίας σου μπορεί να είναι το μποτιλιάρισμα. Επιλέγεις χαρακτήρες, πλάθεις τις ιστορίες τους και τις βάζεις (τις ιστορίες) σε μία κοινή διαδρομή! Εξαιρετικό θέμα για σενάριο. Όσο το σκέφτομαι θα μου άρεσε η δημιουργία μίας μικρού μήκους ταινίας.
Έλα να συζητήσουμε το θέμα, μόνο δώσε μου χρόνο να ξεσκονίσω το βιζέρ μου και...
Ήχος,κάμερα και πάμε!

candyblue είπε...

@ bereniki: Μου αρέσει όταν γράφεις τόσα πολλά είναι σα να μιλάω μαζί σου στο τηλέφωνο. Το σχόλιο πήγαινε πολύ με την συνειρμική γραφή του ποστ. Μήπως σε είχα για συνοδηγό μου χτες?
Όσο για τις ταινίες στις νύχτες πρεμιέρας,δεν φαντάζεσαι τι μπορείς να ανακαλύψεις από ταινίες εκεί μέσα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μακριά μπορεί να φτάσεις…Οι καλύτερες μπορούν να περιμένουν.


@ Καπετάνισσα: Την γλίτωσα. Τα άπλωσα και δεν ξανάβρεξε. Αν ήταν μπλε θα τα φόραγα όλα και θα στέγνωναν πάνω μου

Πολύ γρήγορα μπήκε το φθινόπωρο φέτος αλλά αν αναλογιστεί κανείς θα δει ότι είχαμε καιρό να ζήσουμε φυσιολογικό φθινόπωρο και δη μήνα Σεπτέμβρη.
Ιδίως τα πρωτοβρόχια. Με πήγε τόσο πίσω που μου μύρισε κασετίνα και αίθουσα σχολείου.

@ dr.Uqbar:Γιατί τελικά το κάνουμε ε?
Χμμμ...Ίσως γιατί μας αρέσει το τηγανητό μυαλό;;

@ markos-the-gnostic:Πράγματι το έχω παρατηρήσει και γω αυτό. Η φώτιση μου έχει έρθει τις πιο απρόσμενες στιγμές. Και ποτέ δεν το μετάνιωσα.



@ philos:Έτσι είναι και έτσι ήταν. Απλά να...θα ήταν καλύτερο να μην τυχαίνει πολύ συχνά. Γιατί όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Δεν έχει θέση πάντα το μυαλό για σκέψεις και αναλογισμούς.


@ ΠΡΕΖΑ TV:Όλοι κάπως έτσι ζούμε.
Στις Νύχτες Πρεμιέρας θα βάλω αντίσκηνο απ'έξω.
Θα με πετύχεις,φτάνει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και στη σωστή κατεύθυνση.



@ Γυφτάκι:Τρέχω, τρέχω. Μου αρέσει πολύ η ταχύτητα.
Μια ταινία για το παιδί μου θα ήταν μια χαρά...
Αλλά προτιμώ μια ταινία. Σκέτη, προς το παρόν.
Καλημέρα.


@ LOU:Περίμενε, περίμενε.Την κλακέτα!

alzap είπε...

Το καλύτερο βεβαίως είναι ότι αυτές οι σκόρπιες σκέψεις και εικόνες, ψηφίδες είναι, δεν χάνονται-κι ας νομίζουμε πως- αλλά μπαίνουν στο μεγάλο χωνευτήρι, έτοιμες για το μεγάλο παζλ της ζωής μας.
Εύχομαι όταν βάλεις την τελευταία ψηφίδα να σου αρέσει το αποτέλεσμα.

Sigmataf είπε...

πολύ ωραίο το post(αληθινό) αλλά πολύ μελαγχολικό ρε συ. Δεν αλλάζεις λίγο οπτική έστω και για ένα post. Έξω αν και φθινόπωρο, αν και παίζει το ¨γεννέθλια '86¨ Του στιχουργου που τόσο σου/μας αρέσει, αν και δεν παίζει δουλειά...Είναι όμορφη η μέρα και με πολλά χρώματα.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ Candy...

Ecumene είπε...

Bλεπω 2 Ιππότες στο κολάζ...

Να χουν σχεση με την Santa Blue?...

ή παριστάνουν τους τροχονόμους;..
:)

nosyparker είπε...

Τι όμορφα που γράφεις, Άννα! Έχεις ταλέντο να μετατρέπεις κατί καθημερινό και πεζό, σε κάτι μαγικό και απόκοσμο, αλλά μας κρατάς δεμένους εδώ στα κείμενά σου. Όμορφα είναι και τα μποτιλιαρίσματα τελικά γεννούν παιδιά-ιδέες... Θα είσαι πολύ γλυκιά μανούλα!

Kallioph είπε...

πολύ ωραίο κείμενο
μ' αρέσει η ροή σου

προσωπικά έχω αφήσει το τουτού και έχω βρει την υγειά μου... σπάνια το παίρνω πια...

και μιας και αύριο είναι ημέρα χωρίς το αυτοκίνητο σου παραθέτω ένα ωραίο αρθράκι

http://live-sustainably.blogspot.com/2006/09/blog-post.html

harlequinpan είπε...

"When it rains, it pours."this is Zymurgy's seventh exception to murphy's law;and then,"when things just can't get any worse,they will."it also one of Murphy's Law.no matter RAIN or TRAFFIC JAM,it's the feeling of BLUE.

candyblue είπε...

@ alzap:Κατά βάση είμαι αισιόδοξος άνθρωπος άρα, ναι, νομίζω πως θα με ξετρελάνει το αποτέλεσμα.


@ Sigmataf: Γλυκύτατε νέε. Όχι, λέω να μην αλλάξω στιλ. Δεν βρίσκω τίποτα κακό στη μελαγχολία,εσύ;
Άσε που σε αυτό το ποστ είμαι απλά αληθινή όχι μελαγχολική. Τώρα αν εσύ μελαγχόλησες εντόπισε τι φταίει... Μήπως το φθινόπωρο να είναι η αιτία?

Και να πω και κάτι που διάβασα κάπου, για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα, γιατί κουράστηκα να το αναλύω.
"Είναι καλό να είμαστε λίγο απαισιόδοξοι γιατί αν είμαστε αισιόδοξοι είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα,ενώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για την ζωή,κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας,μας έχει σε μια ενέργεια και σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη,η σκοτεινή της αισιοδοξίας"

Κική Δημουλά


@ Ergo te Lina:Καημέ μου μεγάλε,οι ιππότες δεν είναι οι ιππότες της ασφάλτου αν και θα μπορούσε,ούτε οι ιππότες της Santa blue. Πόσο μάλλον τροχονόμοι.
Είναι τα στρατιωτάκια τα ακούνητα και αγέλαστα. Μόνο που δεν βρήκα στρατιωτάκια όταν έκανα το κολάζ(με τι βιασύνη να έβλεπες) και έτσι έβαλα αυτόν το ιππότη.
:(

@ nosyparker: Λες ε? Με το συναισθηματικό κόσμο που διαθέτω θα γινόμουν ένα υπέροχο λούνα παρκ αισθημάτων για κάθε παιδί.

Σε ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια.



@ Kallioph:Μακάρι να μην το έπαιρνα και γω αλλά για να πάω εκεί που πάω, θα ήταν σκέτη ταλαιπωρία με την συγκοινωνία.
Εκτός αν είχα σοφέρ...



@ harlequinpan: Sometimes i think that you can read me and understand me like if i were from Taiwan.
You are a magician, Monsieur Ηarlequinpan

Ανώνυμος είπε...

egw candy blue se diavazw kai se exw safti ti mpara pou katevainei mazi me to yahoo,to in.gr,apo tote pou egrapse kapoios gia afto to blog stin eleftherotypia.fantasou diladi.Epeleksa afti ti mera gia na sou ta pw afta giati niwthw eftixismeni!toulaxiston gia simera kai meta apo kairo!Kai etsi thelw na sou dwsw ligo apo afti ti gefsi..!ela,dokimase.De moiazei me liwmeni sokolata panw se keik sokolatas me fountoukia kai amugdala?Miam Miam
Proteinw episis na grapseis vivlio,meta na to kaneis tainia pou tha paizei to paidi sou,kali fasi?
Alla prwta vivlio!
Twra the les tin touti pou me kernaei gluko nyxtiatika mes ti vroxi kai mou leei koulamares gia vivlia kai ta sxetika...
alla..de kserw,mou vgike!
Kali sou nyxta*kai kali xwnepspi :)

Χρήστος Φασούλας είπε...

Καλησπέρα :)
Μια μόνο συμβουλή έχω να σου δώσω:
να μποιλιάρεσαι πιο συχνά στην Κατεχάκη!
:))

candyblue είπε...

@ Irιs: Σε ευχαριστώ γλυκιά μου αλλά,δεν μου αρέσει η σοκολάτα(και αν θες το πιστεύεις).Επίσης έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα τρώω τίποτα πια από ξένα χέρια.
Δεν μασάω ούτε καταπίνω.

Χαίρομαι που με έχεις εκεί ψηλά.(Εγώ έχω αυτόν που έγραψε για μένα,άντε και την ελευθεροτυπία).Δεν θα τολμούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο. Εύχομαι να με βάλεις(τα κολάζ μου) δηλαδή σαν ταπετσαρία στην οθόνη του pc σου. Μεγάλη τιμή.
Κι έτσι βγάλαμε την υποχρέωση του γλυκού.
Πάντα να είσαι χαρούμενη εύχομαι. Άντε καληνυχτααααααααα

@ Χρήστος Φασούλας :Monsieur, γνωριζόμαστε από κάπου?Νομίζω σας έχω πετύχει στο φουαγέ της Εργοτελίνας μου(καημός μεγάλος αυτή η γυναίκα)
Χαίρομαι που σας άρεσε το ποστ, αλλά απεύχομαι άλλους κατεχακικούς αποκλεισμούς.
Έλεος...

Unknown είπε...

Πολύ μου άρεσε το έχω γίνει
αναίσθητη, μου ήρθε αυθόρμητα
χαμόγελο.

Επίθεση σε όλα τα μέτωπα
και εγώ μαζί σου, στην Εμπόλεμη
Ζώνη της κατεχάκη.

Που πάει όλος αυτός ο κόσμος ?
και που είσαι ακόμη.
όλοι έχουν πάρει ένα αυτοκίνητο
καιτρεχοβολάνε, αν είναι αυτό δυνατόν, όλη μέρα στους δρόμους.
να δούμε σε λίγο που θα τα βάλουν
όλα αυτά τα αυτοκίνητα.

Το σε λίγο είναι εδώ, έφτασε

η πιο καλή ιδέα είναι να περπατήσεις μέχρι το σπίτι σου

όπως κάνω εγω, που δεν έχω αυτοκίνητο
ίσως είμαι από τους μοναδικούς
σίγουρα σε λίγο θα είμαι

αυτές τις διαδρομές της κάνω
με το Μετρό, και στα γρήγορα

Σε λίγο όλοι θα πάθουν Λουμπάγκο

Καλό ξημέρωμα

Κοιλάκανθος είπε...

Η ζωή τρέχει με τόσο γρήγορους ρυθμούς που αν δεν ήταν κάποιες στιγμές...όπως τα μποτιλιαρίσματα :) δεν θα καταλαβαίναμε ότι σαν άνθρωποι μπορούμε να μελαγχολούμε, ότι είναι οι μικρές λεπτομέρειες στη ζωή που μετράνε...ότι μπορούμε να βγούμε για λίγο απο το μάτριξ και να δούμε κατάφατσα την ύπαρξη μας..Σε ευχαριστώ που μας μετέφερες για λίγο σε αυτή τη μαγική στιγμή.

markos-the-gnostic είπε...

δε σαρέσει η σοκολάτα; περίεργο [ούτε η σκέτη μαύρη;]
όσο για ταινία μη ξεχνάς προηγούμαι των άλλων...

bereniki είπε...

ontws merikes fores -kai twra- sou grafw comment kai niwthw pws sou milaw sto thlefwno (twra xamogelaw paaara polu! :P)
episis nai me eixes sunodhgo! kathoti tin wra pou diabaza to post eniwtha pws eimai mesa sto toutou sou, esu odhgeis ki egw xazeuw e3w, blepw ta autokinita, tous anthrwpous kai tis le3eis sou.. ki exw anoi3ei kai ligo to parathuro gia na brexomai kai na murizw broxi kai xwma!
wraia bolta!
kalo apogeuma! :)
*****

Χρήστος Φασούλας είπε...

Oui, madam! Γνωριζόμαστε όντως από Εργοτελίνα μεριά.
Ελπίζω να σε δω και από... Αρεοπαγίτου μεριά! Πιστεύω ότι μπορείς να την προσεγγίσεις μένοντας μακριά από την Κατεχάκη :))

candyblue είπε...

@ Sailor:Η καλύτερη ιδέα είναι να σταθούμε πάλι στα πόδια μας
Ότι και αν σημαίνει αυτό.



@ Κοιλάκανθος:Τα μποτιλιαρίσματα και κάθε είδος μικρής αργίας είναι ο χλοερός τόπος που αναπτύσσεται η σκέψη και ο προβληματισμός
Ευλογημένες τέτοιες ώρες...και τα ξέφωτα τα οποία σε βγάζουν!



@ markos-the-gnostic:Τσου δεν μου αρέσει!
Όσο για την ταινία,επίσης δεν ξεχνώ.



@ bereniki:Κάποια μέρα θα γίνει στα αλήθεια αυτό. Ετοιμάσου λοιπόν!


@ Χρήστος Φασούλας:θα με δεις στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου!
Πιστή και σε αυτό το ραντεβού!
Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που δεν θα έχει σπρωξίδι-πάτημα ποδιού-τσάντα στο πλευρό καταλάθος-και προσποίηση για να βγω πρώτος και να πάρω το επίδοξο βιβλιαράκι!
Δεν θα αντέξω και άλλο να μποτιλιάρισμα στο καπάκι, τέτοιας μορφής ιδίως.

Ανώνυμος είπε...

Reality Bites...

Ο Καλος Λυκος είπε...

Πόσες και πόσες ιστορίες...πόσες και πόσες απορίες... (B.B.)

Καλημέρα σαααααααααααας!

candyblue είπε...

@ Άβατον: Και με τι λύσσα κι όλας πανάθεμα την.


@ Ο Καλος-Λυκος: άπειρες; μάλλον συν άπειρες.


@ thripas: Να είναι και ο πρώτος καλός λόγος σου χωρίς να υπάρχει μια λέξη πιο κάτω που να τον ανατρέπει?

Ο Καλος Λυκος είπε...

Let her bite...I, for one, like it!

Jimmy Bloody Rose είπε...

Όταν οδηγάς μόνος το βράδυ με το ράδιο να παίζει αγαπημένες μπαλάντες που σου ξύνουν τις πληγές, τότε κάνεις τις πιο ουσιαστικές σκέψεις, τότε ψάχνεις τις πιο αληθινές απαντήσεις να δώσεις στον περίεργο εαυτό σου!

Τότε είναι που εύχεσαι να είσαι πάντα μποτιλιαρισμένος στην Κατεχάκη, παρά να τρέχεις στο δρόμο για το Σούνιο...!

mortaki είπε...

Πολλά σύννεφα...
Πολλά ερωτηματικά...
Απάντησεις?

candyblue είπε...

@ mortaki:Οι απαντήσεις πολλές και αυτές,κρύβονται πίσω από τα σύννεφα λες και δεν πρόκειται να τις δω. Τόσο χαζές…


@ Jimmy Bloody Rose:Αλήθεια, τι είναι στο δρόμο για το Σούνιο που σε κάνει να τρέχεις;

@ Ο Καλος Λυκος: Μα ναι, βέβαια και την αφήνω. Κοίτα το σώμα μου. Είναι γεμάτο σημάδια από τις δαγκωματιές της.
Δεν εξημερώνεται με τίποτα.

Ο Καλος Λυκος είπε...

Woof...

mortaki είπε...

Χαζό παιχνίδι το κρυφτό.

Και το κυνηγητό.

Ανώνυμος είπε...

ενδιαφερον blog ....μου αρεσουν προσπαθειες λογοτεχνικες συνομηλικων! (20χρονων ειμαι) μπορεις να μπεις και στο δικο μου blog με τα ποιηματα μου!...iteaeliteminds.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

grapse lathos gia to sunomhlikoi twra eida oti eisai 35 xronwn..

candyblue είπε...

@ Πέτρο...είμαι και φαίνομαι αλλα δεν μου φαινεται.
Καλά το είπες λοιπόν, συνομήλικοι