ΡαΝτΕβΟύ ΣτΟυΣ νΑυΑγΙσΜέΝοΥς ΠαΡαΔεΙσΟυΣ τΟυ 2007

Το επίφοβο, νέο, κατεστημένο του ήλιου στην επικράτεια του Δεκεμβρίου,μάλλον ήταν για λίγο. Άναψαν και πάλι τα φώτα της γιορτής μαζί με αυτά της πόλης. Σούρουπο και βάλε. Έξω ο κόσμος στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του μην ξέροντας και πολλά για το ξέφωτο του αύριο, και αν θα αντέξει να το δει. Με πολύ χειμωνιάτικο καιρό,αναμοχλεύω παλιά πρόσωπα και καταστάσεις με ωραίο τέλος. Τα σύννεφα ακολουθούν την κορυφή του κεφαλιού μου χαϊδεύοντας τις σκέψεις μου, με τις βελούδινες γκρι κοιλίες τους. Τους κλείνω συνωμοτικά το μάτι. Η μυρωδιά του πρωινού καφέ με ακολουθεί παντού. Τα πουλόβερ τεντώνονται απάνω στο σώμα μου και υιοθετούν τις καμπύλες του. Μακριά από τα ζεστά χέρια της Τ. και την χαλασμένη καφετιέρα της, κόβουμε και ράβουμε εικόνες και ήχους. Ηχητικά εφέ και σπικάζ Χριστουγεννιάτικα. Μπόλικη κούραση φορεμένη κατάσαρκα. Μακριά, πολύ μακριά από το στρογγυλό προσωπό της και τα περίεργα ντυσίματά της,τα γεμάτα μυρωδιές ναφθαλίνης και σαπουνιού. Πολλές ώρες δουλειάς, παρέα με μόνιτορ και βίντεο. Καλώδια που σέρνονται στο πάτωμα και στα πόδια μου, σαν μαύρα φίδια... Χαμένη η αίσθηση του πόνου, του χρόνου, της πείνας, του έρωτα και της καλής κουβέντας. Ντύσου έλατο και έλα,κρατάω καινούργια στολίδια στα χέρια μου. Σύντομο το πανηγύρι της ζωής. Ίλιγγος δευτερολέπτου. Οι ημερομηνίες αλλάζουν, όπως οι αριθμοί στο ταξίμετρο. Εξαντλητικό είναι,κοιτάω τα φώτα του δέντρου,αναβοσβήνουν και αυτά συνεχώς. Εξαντλητικό είναι. Και μετά, κάθε βράδυ, στην γύρα για πάρτη σου. Περιμένω σε νυχτερινές στάσεις,τα όνειρα που κάνεις,να έρθουν να με βρουν. Από το δωματιάκι του μουσικού επιμελητή,έρχεται ακροπατώντας,η γλυκιά βραχνάδα της Dusty Springfield,κλείνει τα μάτια μου και με κάνει να μετράω ως το δέκα. Αυτή την στιγμή, και παρ’όλη την δουλειά, συνειδητοποιώ ότι είμαι ευτυχισμένη. Μια δέσμη φωτός πέφτει στα βράχια της ψυχής μου και τα ζεσταίνει. Φώτα,παντού. Ο ουρανός την νύχτα μοιάζει με αντεστραμμένη πόλη από ψηλά. Ποιος αντιγράφει ποιον. Οι πόλεις αντιγράφουν τα άστρα, ψιθύρισα. Ανάβουν και σβήνουν οι σκέψεις,όπως τα φώτα στο δέντρο,όπως τα βλέμματα των ανθρώπων που κάποτε συνάντησες και κατοίκισες μέσα τους. Πριν από λίγο σκεφτόμουνα όλα όσα ξέχασα να σου πω. Κατά τα άλλα, όλα είναι στην θέση τους μαζί με την καρδιά μου και τους πλανήτες μου. Γεμίζω άλλη μια κούπα καφέ για τον δρόμο,ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τελευταίο τρέιλερ που έφτιαξα για το 2006.Δυο –τρεις μεγάλες γουλιές. Καθώς φοράω το παλτό μου κοιτάω το προσωπό μου να παραμορφώνεται, μέσα από τις χριστουγεννιάτικες μπάλες. Ο Χ. μου τραβάει το κασκόλ. Του φωνάζω ενοχλημένη. Βιάζομαι να φύγω. Η μουσική από το δωματιάκι έχει αλλάξει. Thelonius Monk. Οι νότες, γαλάζιες,γλιστράνε στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Ανατριχιάζω! Χαιρετάω τους πάντες δίνοντας ραντεβού στους ναυαγισμένους παραδείσους του 2007.Μέχρι να φτάσω στο παρκινγκ έχω σχεδόν παγώσει. Άκρα και καρδιά. Μέσα στο σκοτάδι του παλιού που πάει να γίνει νέο, ακούω την καρδιά μου να χτυπά μαζί με την δικιά σου. Αναπνέεις κάπου. Είμαι σίγουρη. Κουνάς τα χέρια σου και τα πόδια σου στο δικό σου χώρο και χρόνο,αλλά υπάρχεις κάπου, το νοιώθω φεύγοντας μακριά σου άλλο ένα χρόνο. Άλλους 12 μήνες μακρύτερα. Τα σκυλάκια με παίρνουν στο κατόπι. Το φεγγάρι σαν φακός νυχτοφύλακα. Σκέφτομαι τη γεύση που θα μπορούσε να έχει,αν ήταν παστίλια. Πεθύμησα τον εαυτό μου. Την πράσινη ζελέδενια μοναξιά μου. Ο ύπνος και η σιωπή μας δυναμώνουν. Βάζω μπροστά σε όλα και όλους που με περιμένουν. Τελευταίο νυχτερινό sms από σένα: «Μάντεψε πάλι άρρωστη είμαι. Τα έντερα μου,οινόπνευμα σούπες, λεμόνι και επίσης Νιφλαμόλ. Βγαίνει ο φρονιμίτης μου. Πόνος. Αύριο είμαι πάλι πρωί .Θα σου τηλεφωνήσω.»