ΑνΑιΜίΑ

Το artwork είναι του Sandiago Nasar

Έχει σύννεφα απόψε ο ουρανός. Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, χαζεύω τα κομμάτια του. Αποσπάσματα ουράνιας γεωγραφίας. Σήμερα το αίμα μου κάνει πολύ θόρυβο και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τι να γίνεται πάλι εκεί μέσα ;Σηκώνομαι και φέρνω από την ντουλάπα την καλοκαιρινή μου μάσκα και τον αναπνευστήρα της. Θα καταδυθώ στο αίμα μου απόψε,το πήρα απόφαση. Δεν με πιάνει ύπνος έτσι κι αλλιώς. Φοράω την μάσκα,παίρνω βαθιά ανάσα και καταδύομαι κάνοντας μιαν ανάποδη κολοτούμπα προς τα μέσα. Το βαθύ σκοτάδι και οι ενδοσκοπικές του αρετές έχουν υποτιμηθεί βαθύτατα από τον ρασιοναλιστικό πολιτισμό μας.
Κόκκινες μπουρμπουλήθρες σχηματίζουν μισό πρόσωπο δικό μου, μισό δικό σου. Κάποιος κλαίει στα σκοτάδια της ψυχής μου. Κάποιος υποφέρει. Μυρίζει σκουριά και καμένο δέρμα. Κόκκινο παντού. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια περιέχουν αιμοσφαιρίνη στην οποία οφείλεται και το κόκκινο χρώμα του αίματος,μου είχες πει κάποτε. Το αίμα είναι ζωντανός ιστός που τα κύτταρά του ανανεώνονται συνεχώς,είχα διαβάσει κάπου άλλου. Μα το αίμα μου δεν περιέχει τίποτα από όλα αυτά. Τα δικά του συστατικά, από τότε που γλίστρησες από έξω του, είναι αφηρημένες κόκκινες έννοιες. Ο θυμός μου ας πούμε, είναι ένα από αυτά, και κυλάει με βια στα αγγεία των ποδιών και των χεριών μου. Η απαγόρευση ,ο κίνδυνος, τα κόκκινα φώτα στο πίσω μέρος των αυτοκινήτων που προειδοποιούν,υπάρχουν μέσα στο βλέμμα μου. Η κόκκινη σημαία της επανάστασης στην βραχνάδα της φωνής μου,τα πυροσβεστικά οχήματα της πρώην μου καρδιάς. Μικρά πτώματα πνιγμένων ερώτων,κόκκινα, ρέουν παντού. Κόκκινες καβατζωμένες χλαμύδες των στρατιωτών της αρχαίας Σπάρτης, στο πίσω μέρος του στομάχου μου. Πορφυρά τα ενδύματα και τα πέδιλα του αυτοκράτορα. Ακόμα να τα φέρεις πίσω.

Βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε σένα που πάντα έμοιαζες σε μένα και στο κόκκινο.Ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια, που «κολυμπούν» μέσα στο πλάσμα μαζί μου. Κάτι πράσινα ψαράκια με ψεκάζουν με τον χαμένο σου ιδρώτα ,φορώντας τα μάτια σου. Κόκκινα φανάρια και κόκκινοι σταυροί,δεν έχω πολύ οξυγόνο,νομίζω ότι παραληρώ...αλλά όσο καταδύομαι τόσο ο θόρυβος μεγαλώνει.Από τότε που έδωσα την καρδιά μου στα σκυλιά κι έβαλα στην θέση της ένα μήλο τίποτα δεν πάει καλά. Κανένα βράδυ δεν σταματάει ο θόρυβος και έχω ξεχάσει πως είναι να κοιμάσαι με το φως σβηστό. Κολυμπάω μέσα στις αρτηρίες και στα τριχοειδή αγγεία μυρίζει έντονα αιμοσφαιρίνη. Η μορφή σου έρχεται και φεύγει σαν διεστραμμένη εικόνα.
Φτάνω στην θέση της καρδιάς,που τώρα κρέμεται ένα μήλο-φυλακή καλών αισθημάτων .Εδώ ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Από δω ξεκινάει. Κόκκινος είναι ο θυμός μου. Βγάζω από το στόμα μου τον αναπνευστήρα και σπάω το μήλο στη μέση. Ξάφνου 1500 αρετές και καλά συναισθήματα ξεπετάγονται. Δεν το ανέχομαι αυτό. Θέλω να γίνω κακός άνθρωπος,για να μπορώ να κοιμάμαι το βράδυ. Ξερίζωσα την καρδιά μου για αυτό,μα τίποτα. Πάλι γέμισα καλοσύνη. Κόκκινη η επανάσταση. Βρίσκω ένα μικρό μαχαίρι και κόβω αμέσως σε κομμάτια το καλό μέσα από πανηγυρικούς αλαλαγμούς. Η φυλακή-μήλο βανδαλίζεται σε πολύ λίγο χρόνο. Όσες φυλακισμένες αρετές προέβαλαν αντίσταση κάηκαν ζωντανές. Κάποιες τις πέταξα από το πιο ψηλό σημείο του λαιμού μου, πάνω σε κοντάρια που είχα υψώσει, για να τις τρυπήσουν. Η σφαγή κράτησε από τις 4 το πρωί ως τις 11 το πρωί. 1500 συναισθήματα σκοτώθηκαν κατά τη διάρκειά της σφαγής.
Βγήκα και πάλι στην επιφάνεια μου,ξαπλωμένη μέσα στα αίματα.
Λαχανιασμένη,χωρίς ψυχή. Φέρε πίσω την ψυχή μου, ώστε να σταματήσει η αιμορραγία...
Κανένας ήχος απολύτως. Δεν ξέρω αν ζω ή αν ονειρεύομαι,αν κοιμήθηκα ή αν δεν ξύπνησα ποτέ.Σε έναν οργανισμό που πάσχει, συνήθως δεν πρέπει να δίνουμε ολικό αίμα, αλλά το στοιχείο εκείνο που του λείπει ή που έχει ανάγκη. Φέρ'την πίσω σε παρακαλώ....

Ο θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί. Μπορεί να σε σκοτώσουν χωρίς να σε θανατώσουν.