ΗμΕρΟλΟγΙο ΜιΑς ΜέΡαΣ

9:00, πρωινή. Καφές ελληνικός, διπλός με γάλα, γλυκός. Η μέρα έξω είναι σαν να έχει βγει, από ασπρόμαυρη, γαλλική φωτογραφία του 50.
Βάζω μουσική,διαβάζω τα μειλ μου. Στίχοι που κάνουν ποδήλατο χωρίς φρένα στην δασώδη μου ψυχή. Μουσική που τρέχει στη σάρκα μου φορώντας στα άκρα της μαχαίρια.

11:00, πρωινή. Βάζω μπριγιαντίνη στην ψυχή μου,ράβω γρήγορα, γρήγορα τα ξέφτια του μυαλού μου. Βγαίνω έξω .Γίνομαι μέρος της ασπρόμαυρης αυτής φωτογραφίας. Αρχίζει να βρέχει. Τέλεια. Ανοίγω την ομπρέλα. Τσαλαβουτάω με τα ψηλοτάκουνα στα νερά. Το παλτό μου αρχίζει και βρέχεται στις άκρες του. Χαζεύω μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου.Τράπεζα,ταχυδρομείο. Βγαίνω από τις υπηρεσίες του κάματου. Ξανανοίγω την ομπρέλα,ισιώνω το φόρεμα μου,το χοντρό μου καλσόν. Χαιρετάω μια γνωστή μου, που μου κορνάρει επίμονα όση ώρα εγώ κάνω τα παραπάνω.

13:00.Μεσημέρι. Ραντεβού για φαγητό με μια μέλλουσα μαμά. Μιλάμε για παλιές μαμάδες με πλατύγυρα φουστάνια γεμάτα λουλουδάκια και εκείνες τις φριχτές κομμώσεις τους αλά αμερικαίν. Μακρόσυρτα γέλια. Πολύ κρασί,λευκό. Πως θα πάω έτσι στη δουλειά;

17:00.Ακραία απογευματινή. Στο δρόμο παρατηρώ την αφίσα με το κορίτσι της SARAH.Το ντύσιμο της φέρνει πολύ στο δικό μου .Άντε κατέβα λίγο από την αφίσα σου να πάρεις το τιμόνι και λίγη από την μέρα μου και γω λίγη από την πόζα και την ακινησία σου. Έτσι, για πλάκα. Το πρόγραμμα έχει πολύ τρέξιμο. Αδυνατώ να συγκεντρωθώ. Κουβέντα στην κουβέντα ,όνειρο στο όνειρο βγαίνει η δουλειά. Το μυαλό μου, φρεγάτα ολόκληρη, ταξιδεύει σε ευρωπαϊκές πόλεις που δεν έχω ακόμα επισκεφθεί. Ταξίδια,αυτό είναι το όνειρο μου. Κάπου εκεί με βρίσκει κανείς να χαζεύω ή να φλερτάρω ενίοτε το κύμα .Γιατί οι πόλεις αυτές θα έχουν και θάλασσα.

21:00, βραδινή. Η οθόνη του κινητού αναβοσβήνει κάθε τόσο. Φίλοι και γνωστοί παρελαύνουν σε συσκευασία μηνύματος. Ανταποκρίνομαι .Και στο μυαλό μου μια ρουμπινένια θάλασσα κρασιού παλεύει με τους ύφαλους της σκέψης.

01:00. Μεσάνυχτα. Ποτό στο κέντρο με έναν καλό φίλο που μυρίζει ναφθαλίνη. Παλιό φίλο,τόσο παλιό που κόντευε να λήξει. «Ο έρωτας είναι πόλεμος», μου λέει και τα μάτια του αγριεύουν, όπως τότε σε εκείνη την παλιά παραλία.
«Ποιος θα προλάβει να οχυρωθεί πρώτος;»Τον ρωτάω.
«Να κρύψει τις ανασφάλειες του ή να δείξει τα φτερά στην ουρά του για εντυπωσιασμό ω, σαν παγόνι;» Μου λέει γελώντας.
Σκουραίνω εγώ αυτή την φορά το βλέμμα μου. Πίνω μια γουλιά και του ψιθυρίζω. «Ο έρωτας έχει αναχώματα,σούρσιμο και έρπινγκ. Έχει βόλια, απώλειες,πολύ κυνηγητό και αφανισμό εγωισμού».
Σωπαίνει κοιτώντας το ποτήρι και τα δάχτυλά μου,που παίζουν με τα κλειδιά του αυτοκίνητου μου.

03:00, πρωινή .Παρασκηνιακά δρώμενα .Δυο μάτια καρφωμένα χρόνια σε ένα σημείο. Δυο χείλη που ψάχνουν να πουν ή να σωπάσουν. Ο δρόμος για το σπίτι σου. Τίποτα δεν άλλαξε,σαν να έκανα ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο μαζί σου. Σα να μην βγήκες τώρα από το αυτοκίνητο σου, αλλά χρόνια πριν. Σε ευχαριστώ πολύ για την ζέση αγαπημένε μου φίλε. Είθε ο πλασματικός κόσμος που ζούμε να έχει ένα καλύτερο αύριο για μας τους μη πλασματικούς.