2007 μ.Χ

Είναι εντυπωσιακό το που μπορεί να βρεθεί ζωή. Η Α. και γω με τα πολύχρωμα βισκόζ φορέματα και τα περίεργα καλσόν,φιλοσοφούμε τρώγοντας χτεσινά ψίχουλα ζυμωτού ψωμιού. Η σκέψη μας είναι ακόμα μεθυσμένη. Κάτω από τα βλέφαρα η μάσκαρα που ξέβαψε μας δίνει μια αίγλη παριζιάνικης κραιπάλης σε ένα pin up ενσταντανέ. Ξημέρωσε. Το πρώτο φως της νέας μέρας, αδύναμο ακόμα, καίει τις φλέβες στο σώμα μας. Κάποιες κομμένες από τα γυαλιά του σπασμένου παρελθόντος μας. Τα μάτια και τα πνευμόνια μου πονάνε. Αναπνέω τα σπάργανα,βλέπω το νέο φως με δέος. Το κάψιμο της μέρας,το τσούξιμο της ύπαρξης που τεντώνεται μπροστά μας.
«Είναι εντυπωσιακό το που μπορεί να βρεθεί ζωή»,της ξαναλέω,«μέρη επάνω στον πλανήτη μας που θεωρούσαμε ότι είναι αδύνατον να υπάρξει ζωή, βρέθηκαν γεμάτα με αποικίες βακτηριδίων και όχι μόνο. Στα ανεξερεύνητα βάθη των ωκεανών, υπάρχουν πλάσματα που ζουν. Καρδιές που χτυπούν κι ας μην ακούγονται».
Με κοιτάει με εκείνα τα αδηφάγα μάτια της που μοιάζουν με κρατήρα σβησμένου ηφαιστείου και ετοιμάζεται κάτι να μου πει.
Ξαπλώνω στον μεγάλο καναπέ και την ακούω να μιλάει. Από την ξύλινη σκάλα, που οδηγεί στα πάνω δωμάτια, κάτι αντρικά πέλματα διαγράφουν μια ανεξιχνίαστη πορεία, παραπατώντας. Κάποιος αδειάζει την ψυχή του μπροστά σε ένα γεμάτο τασάκι. Η χτεσινή νύχτα είχε την μυρωδιά της βανίλιας και το χρώμα του κεχριμπαριού. Θύμιζε όνειρο χωρίς ήχο.
Χειμώνας με γεωγραφία Λεχαίου. Δευτέρα απόγευμα, πρώτη ημέρα του 2007.
Το στομάχι να δένεται κόμπος, το κεφάλι το τυλίγει ένας ήπιος πυρετός από την χτεσινή έξαψη,δυο-τρεις σκέψεις χάνουν το δρόμο τους.
Είναι όμορφα το χειμώνα εδώ πάνω. Ο αέρας μυρίζει ξύλο και πριονίδια. Καλό κόκκινο κρασί, περσινό, γιατί το φετινό ακόμη γίνεται στα κελάρια, διπλοβρασμένο τσίπουρο κατευθείαν από τα καζάνια, με μεζέ από τα χέρια της Ο. και την πολύ καλή μεγάλη μας, παρέα. Γύρω από το αναμμένο τζάκι και τα αιχμηρά χαχανητά του "τώρα", ξορκίζουμε νοσταλγικές επιδημίες και αφροδίσια νοσήματα της μνήμης, που κολλήσαμε ο ένας τον άλλον χτες. Μαζί με την χρονιά που έφυγε αποχαιρετήσαμε στιγμές και πρόσωπα που έφυγαν μαζί της. Πρόσωπα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δικά μας, που στέκονται πια στην απέναντι όχθη και γίνονται σκιές, για να ρίχνουν πάντα το δικό τους φως στο χρόνο που φεύγει. Το κλίμα έχει λίγο βαρύνει. Το σκάω από ανάμεσα τους. Πάω στον καθρέφτη του μπάνιου και ΜΟΥ μιλάω με εκείνη την υποβρύχια γλώσσα μου,(voice off).Φυλάξου, οχυρώσου,μην ξανοίγεσαι. Προσοχή στις κακοτοπιές. Προσοχή σε ποιους θα δώσεις την ψυχή σου και φέτος. Κυρίως αυτό. Όχι άλλους βάλτους ψυχικούς και ηθικούς. Όχι άλλη έπαρση. Προσοχή σε ότι σε ελκύει,μπορεί να είναι τζούφιο(πάλι).Έχω ανάγκη από γήινα χρώματα και πράγματα. Με κούρασαν τα σύννεφα και η θέα από τις ψηλές ταράτσες. Ζαλίστηκα και μέθυσα από αιθέρα,οξυγόνο και παχιά κρύα όνειρα με γεύση πρωτεΐνης. Θέλω να νοιώσω το βάρος μου. Τα πόδια μου στο έδαφος.Τι κι αν είμαι αερικό; Έχω δικαίωμα να εναποθέσω το άχθος μου στη γη. Φωνάζουν το όνομα μου.Το κεφάλι μου γεμάτο γαλάζια απόνερα ονείρων με κάνει να ζαλίζομαι όλο και περισσότερο. Κοιτάω το αιματώδες μανόν στα νύχια μου,παίρνω μια βαθιά ανάσα και εμφανίζομαι με ένα τεράστιο χαμόγελο, τρέχοντας με φόρα στην αγκαλιά του Λ.
«Από τέφρα γίνονται οι ανατολές», του λέω στο αυτί.
2007 μ.χ και ο ήλιος ακόμα καίει πορτοκαλοκίτρινος,ο ουρανός άλλοτε γαλάζιος άλλοτε μουντός ξαπλώνει το κορμί του από πάνω μου. Δέντρα και πουλιά υπάρχουν ακόμα. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάζονται και οι δρόμοι συνεχίζουν να μικραίνουν. Τα χέρια μου ακόμα δουλεύουν και στέκομαι όρθια στα πόδια μου. Ακόμα νοιώθω και ακόμα γεμίζω με σοφία. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και όλα είναι τόσο ξένα. Από μακριά, έτσι όπως τα κοιτώ, μοιάζουν με καύκαλα σε παλ αποχρώσεις. Άκακα!
Οι γάμπες της άνοιξης πλησιάζουν και γω ανάσκελα ξεκινάω και φλερτάρω μαζί τους.
Καλή χρονιά!


Le temps est si clair que je tremble qu'il ne finisse