Τα κύτταρα μου είναι μπλε και δεν μπορώ να κάνω τίποτε για αυτό.
Τιτάνιες μπλε μελαγχολίες ουρλιάζουν έξω από την πόρτα μου.
Και πάντα τους ανοίγω,μου λείπουν πολύ όταν σωπαίνουν.
Κατάπια πάλι τις μπλε ώρες,σαν γλυκό του κουταλιού. Κάτι, δεν θα πω τι, με έκανε πάλι να μουδιάσω. Τη νύχτα κάτω από το χαμηλό φως του πορτατίφ,ο Μορφέας με τα μπλε μακριά μαλλιά, μου κάνει ενέσεις μελαγχολίας. Υπάρχουν όνειρα που έστειλα στον αγύριστο και επιστρέφουν ξανά κοιτώντας με σαν μοναχικά θαυμαστικά,περιμένοντας κάτι να θυμηθώ. Αλλά εγώ είμαι μπλε και δεν έχω μνήμη. Το μόνο που έχω είναι μια κράμπα στο μέρος της καρδιάς, ικανή να με καταπιεί. Θέλω μια αιώνια αντιβίωση κατά της γλυκιάς αυτής μελαγχολίας, να την πίνω και να νοιώθω καλά. Σαν το χτεσινό μαύρο ζουμί από τα δικά σου καρκινώματα.
Μαύρο ζουμί- μαύρο ζουμί. Σούπα από μαύρο ουρανό χωρίς καθόλου αστέρια. Καθόλου αστέρια. Κρατάω την καρδιά σου μες την καρδιά μου.
Βελόνα κλωστή- βελόνα κλωστή,να με ράψω μαζί με σένα,μην σκορπίσω! Σούπα από μαύρο ουρανό την πίνω και πικρίζει, πικρίζω και εγώ.
Στέκομαι κάτω από ψιθύρους,γυμνή από ψέμα,γυμνή από πόνο και αλήθεια.
Τρέχω ξυπόλυτη. Μέχρι και τα πόδια μου έγιναν μπλε. Τρέχω στο αθάνατο δάσος της απελπισίας. Σιγά μην είναι ο λύκος εδώ. Εδώ κατοικούν μόνο μπλε δέντρα με ασημένια φύλλα,φριζαρισμένος πόνος και παχύρρευστη ντεγκραντέ μελαγχολία. Είμαστε θηρία με τεράστιους εγκεφάλους και ματωμένες καρδιές,κάποιος ψιθυρίζει.;'Oχι, η candy δεν είναι άνθρωπος, δεν έχει σάρκα,μόνο μπλε κύτταρα,λέει κάποιος άλλος. Τρέχω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Μα μάταια, πάλι σε εκείνο το ήρεμο μέρος που μοιάζει με την λέξη μπλε θα επιστρέψω. Και έτσι όλοι ξέρουν πια, πως τα κύτταρα μου είναι μπλε σαν κι εκείνα τα μάτια του μικρού αγοριού που όλο με κοιτάζει σαν να θέλει κάτι από μένα.
Ποιο είναι το μικρό αυτό αγόρι; Τι να θέλει από μένα; Πείτε του πως ακόμα είναι νωρίς.
Δεν μπορώ να δώσω τίποτα σε κανέναν. Μόνο μπλε.
42 σχόλια:
Συμβιβαζομαι και με λιγο μπλε...
"Ζωγράφισες" πάλι...
για το μπλέ:
http://www.squidoo.com/allaboutblue
:)
Έχεις και κόκκινο, αλλά δεν το ξέρεις. Ή δε θέλεις να το δεις.
;-)
@ nosyparker:Το ξέρω το κόκκινο αλλά δεν έχω πρόσβαση καμία εκεί πάνω.
Το όνομα μου είναι candyblue και είμαι μόνο μπλε.
Είμαι έτσι φτιαγμένη,έχω μπλε κύτταρα και μπλε σκέψεις,μπλε αναμνήσεις και έρωτα.
Έτσι μάθανε να με αγαπάνε μέσα στο μπλε καλύτερα οι άνθρωποι.
Σε ευχαριστώ πολύ για την κόκκινη σου πρόταση.
Εσένα τα μαλλιά σου είναι κόκκινα?
@ Tamara de Lempicka: Πήγα και έφερα πίσω μαζί μου αυτή την μπλε παράγραφο**** Blue is seen as trustworthy, dependable and committed. The colour of sky and the ocean, blue is perceived as a constant in our lives. As the collective colour of the spirit, it invokes rest and can cause the body to produce chemicals that are calming.
Ξαναγυρνώντας πίσω έφερα και αυτό. Εδώ θα χωθώ σήμερα: "Indigo a deeper blue symbolizes a mystical borderland of wisdom, self-mastery and spiritual realization. While blue is the colour of communication with others, indigo turns the blue inward, to increase personal thought, profound insights, and instant understandings".
@ ΠΡΕΖΑ TV:Λίγο μπλε οπότε για τον Κ.ΠΡΕΖΑ TV.
Δικό σου.
Το 'χεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καλή μου candyblue, καλημέρα. :-)
Ναι, as a matter of fact, εγώ νιώθω κόκκινη πατόκορφα -στη χειρότερή μου μπορεί να γίνω λίγο μωβ.
Όσο για τα μαλλιά, ήταν κόκκινα για πολλά χρόνια, φετίχ από παλιά, αλλά μετά που χώρισα είπα να γίνω λίγο ξανθιά. Ελπίζω μόνο το ντεκαπάζ να μη διεισδύει και μέσα από τις ρίζες.
:p
ΥΓ. Φοβερά τα κολλάζ σου, btw... Μπορώ να δανείζομαι κανένα ε;
Μια φραση απο τη μεση και μια απο το τελος και κανω το δικο μου κολλαζ.
Είμαστε θηρία με τεράστιους εγκεφάλους και ματωμένες καρδιές που δεν μπορουν να δωσουν τιποτα σε κανεναν
"Τιτάνιες μπλε μελαγχολίες ουρλιάζουν έξω από την πόρτα μου.
Και πάντα τους ανοίγω,μου λείπουν πολύ όταν σωπαίνουν."
...kai mena re gmt... mou leipoun apisteuta otan swpainoun... tis skeftomai kai xamogelaw... telika einai entono sunaisthima h melagxolia... sxedon oso entono kai to sunaisthima tou erwta... kai exei kai megaluterh diarkeia :)
"Πείτε του πως ακόμα είναι νωρίς.
Δεν μπορώ να δώσω τίποτα σε κανέναν. Μόνο μπλε."
...take your time dear :)
kalimera
*****
@ bereniki:Η μελαγχολία ,είναι ένα υπέροχο συναίσθημα αρκεί να μην έχει τις ρίζες της σε κάποιον κλινικό όρο της ψυχιατρικής.
Η μελαγχολία είναι αγαθό και δηλώνει υγεία. Δηλώνει ότι όλα τα κ΄λυτταρα και τα νεύρα δουλεύουν,όπως και στον έρωτα,στην ζήλια κλπ.
Θα πάρω όλο το χρόνο του κόσμου, αν χρειαστεί!
καλημέρα Βερενίκη φιλιά πολλά στην κόμη σου(αλήθεια, έχεις δει ποτέ σου τον αστερισμό της κόμη της Βερενίκης);;;
@ webdesol:Παρά μόνο μπλε. Καλημέρα νέε!
@ nosyparker: Μωβ ε; Εξαίσιο επίσης. Σε όλα πάει,είναι το χρώμα που με τρελαίνει μετά το μπλε. Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπο μου με σημαδεύει. Το φοβάμαι και λίγο γιατί έχει ναυάγια. Πένθη.
Όλα τα στεφάνια είναι μωβ.
Οι πένθιμες μελιτζάνες,το συκώτι και το δειλινό.
**Όσο για τα κολάζ μου, όταν λες δανείζομαι τι εννοείς?
Αν είναι να τα βάλεις desktop Background, ναι. Πολύ ευχαρίστώς.
Κρέμασα μπλέ φεγγάρι στην πόρτα μου.
Λέω, θα το περάσεις για σπίτι σου και θα μπείς.
Έβαλα και μουσικές, αφού τις βούτηξα στο κύμα.
Ήρθανε και κάτι θαλασσιές σκέψεις να με κλέψουνε, να με πάνε λέει εκεί που ανθίζουν ανεμώνες και φυσάνε αγέρηδες χρωματιστοί, μα είπα όχι, γιατί σε περιμένω.
Ω, πόσο σ' ευχαριστώ για το μπλε του ταξιδιού που μου γεννάς...
Όταν τo μπλε στροβιλίζεται και πέφτει από ψηλά, γίνεται λευκό...
Όταν τo μπλε καταδύεται βαθιά στον εαυτό του, γίνεται μαύρο...
Εκεί βαθιά θα αισθανθείς μια ατελής καύση, που μπολιάζει την πορτοκαλί και κόκκινη φλόγα, με γαλάζιες ανταύγειες... Κι έτσι κάπως την κάνει να δείχνει γοητευτική, άρα πολύ πιο επικίνδυνη!
Κι αν πάλι έξω βγεις και κοιτάξεις με θάρρος στο βάθος του ορίζοντα, θα δεις το μπλε να γίνεται ένα...
Καλημέρα...
Kαλημέρα μπλε πλασματάκι.
Πως ξημερωσε η αποψινή μέρα;
Εμφανίστηκε κάποιο άλλο χρώμα ή επιμένει να βολτάρει το μπλέ;
Αν θελήσεις αλλαγή, εχω καβαντζωμένο λίγο πορτοκαλί, λίγο κίτρινο, και πολύ κόκκινο.
Υ.Γ. Μην δίνεις και πολλές ιδέες στους σαλτιμπάγκους που κάνουν τα κουμάντα, και τα βάψουν όλα μπλέ για να τονώσουν την εθνική μας περηφάνια.
καλά Candy, μάρεσε πολύ, μα πάρα πολύ...
έι μπλέ πλασματάκι, βρήκαμε έναν κοινό παρανομαστή.
@ Sigmataf: Χμμμ το μπλε εδώ μέσα είναι το βασικό χρώμα. Το χρώμα της μελαγχολίας και καθόλου αυτό της Νέας Δημοκρατίας.
Αν το νοθεύσω θα χαθεί η candyblue.
Παρόλα αυτά χαίρομαι και λιμπίζομαι τα χρώματα που καβάντζωσες.
Μάλλον θα τα πάρω όλα και θα τα φυλάξω στο μεγάλο μου συρτάρι,εκεί που έχω και τις ονειροπαγίδες μου.
Ο Κοινός παρονομαστής είναι ένας γλυκός μεσήλικας που φοράει ψηλό καπέλο και από κάτω φούστα τσολιά.
Είπαμε όλα είναι κομμένα στην μέση.
50/50
@ markos-the-gnostic: Με δυναμώνουν τα θετικά σχόλια. Με κάνουν να σωπαίνω και να αναπτύσσομαι.
Σου έχω κι άλλα ακόμα. Εδώ είναι μόνο η αρχή!
Απλά καμιά φορά σκέφτομαι πάλι εκείνο το ψηλό βουνό να μην το ανέβω
Και σε εκείνον τον σταυρό να μην ξαπλώσω.
Οι άνθρωποι είναι κακοί όταν τους δίνεις...
Για αυτό και γω λέω να μοιράζω μόνοι λέξεις και χρώμα μπλε.
@ VITA MI BAROUAK: Σε εκείνο εκεί το ένωμα,αν κοιτάξεις καλύτερα,υπάρχει ένα μικρό παιδί με μπλε μάτια που κάτι ζητάει
Δεν ξέρω αν είναι ο θάνατος ή μια νέα ζωή,ξέρω πάντως, πως εκεί κατοικοεδρεύει και πάντα αν το κοιτάξεις κατάματα κάτι ζητάει.
@ Καπετάνισσα: Ήρθα αλλά ήταν σχεδόν ξημέρωμα. Είδα τα μαλλιά σου που αναπαύονταν στο μικρό μαξιλάρι,έσκυψα και μύρισα την αναμονή σου πάνω τους.
ήρθα αλλά ήταν ξημέρωμα και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.
Είναι ιερή η στιγμή που ο χρόνος περνά...
Θα ξαναγυρίσω.
Λευκές της σελήνης κλωστές διατρέχουν το μπλε σου κόσμο,
νερά ηχούν από αόρατες πηγές, νεράιδες, γίγαντες και ξωτικά
μας καλούν να ανοίξουμε την πύλη του δάσους σου, τρίζει ναι,
όπως κάθε πύλη χαμένου παραμυθιού που σέβεται τη μοίρα της,
φορούμε τα παιδικά μας πόδια με τα σαντάλια και τρέχουμε... τρέχουμε
Παίρνουμε στο κατόπι τα μονοπάτια σου.
Μέσα από την πυκνή ασημένια φυλλωσιά των θεόρατων βαλανιδιών,
το παχύ στρώμα της μπλε ομίχλης να σου φίλοι που μας πρόδωσαν,
που προδώσαμε, χαλασμένες ώρες και χρόνια, πεσμένες σα φθινοπωρινά
φύλλα επιθυμίες, ραγισμένη γη, κληματαριές με ροζιασμένες φούχτες,
παγκάκια όπου ξεπάγιασαν αυγινές μας ώρες προσμένοντας.
Όλα μέσα σε ένα τεράστιο κολάζ... Εκπέμπουν γλυκό φως, μπλε ναι,
κεντημένο με όλων των χρωμάτων δάκρυα...
Ένα κοριτσάκι ακουμπισμένο σε κορμό παλιοκαιρίτικου δέντρου
μας κοιτά και λέει: «δεν μπορώ να δώσω τίποτα σε κανέναν. Μόνο μπλε.»...
Το αθάνατο δάσος της απελπισίας σου είναι τόσο όμορφο.
Γεμάτο χέρια που δίνουν...
Και το μικρό αγόρι θέλει να πάρει μέρος στα κολάζ σου. Αυτό θέλει.
Blue is your native color!
it's clean and pure.
@ Hliodendron: Μερικούς ανθρώπους τους αγαπάς πολύ χωρίς να τους ξέρεις καθόλου.
Και γω εσένα σε αγαπάω πολύ.
Χωρίς καθόλου να σε ξέρω και λυπάμαι πολύ που δεν σε έχω πια στα σχόλια μου όπως σε είχα κάποτε.
Μάθε όμως ότι σε έχω παντού.
Παντού,όπου μπορεί σκέψη και ηλιαχτίδα πρωινού να χωθεί. Εκεί και συ.
@ harlequinpan:My colour is colour blue. My name is candyblue. I came from a quite and peaceful land that looks like colour blue.
My cell are blue and there is nothing i can do about it. People loved me much better when they show me from the point of blue.
Huge melancholies screaming out of my door and I bring them in. I missed them so much when they keep silent.
And I am running into my blue forest, my legs are blue and the only thing out there is a blue melancholy, freeze frame pain and a boy with blue eyes that keeps staring at me. But I have nothing to give, nothing else but blue.
Βέβαια έχεις μπει στα όνειρα μου για τα καλά
χτες το βράδι πάλι ενώ κοιμόσουν
εγώ προσπάθησα να κλέψω φωτογραφικά
από το πάτωμα κάτι φυτά
και λίγα άστρα από τον ουρανό σου
Βέβαια έχεις μπει στα όνειρά μου
για τα καλά
χτες το βράδι πάλι σ'άγγιξα για πρώτη φορά
και μετά δεν ξέρω πως
βρέθηκα σ'ένα καμπαρέ
και φώναζα στις πόρνες
Ό,τι πριν όλα ήταν μαύρα
ενώ τώρα όλα είναι μπλέ...
Αυτό το μπλέ.
ΧΧΧ
Το μπλε με τρομάζει.
Ο ουρανός είναι μπλε.
Δεν τον φτάνεις.
Αν τον φτάσεις έχεις ήδη αρχίσει να πέφτεις.
Η θάλασσα είναι μπλέ.
Την αγγίζεις και γλυστράει ανάμεσα απ'τα δάχτυλά σου.
Αν πέσεις πάνω της από ψήλα είναι πιο σκλήρη απ΄τη πέτρα.
..τα μάτια της ήταν μπλε.
Τα βλέπω στον ουρανό και στη θάλασσα.
Είσαι μια πολύ σπουδαία
blue
μια κόρη μοναδική
που είναι τίμη μου να
το γράφω......
καλό σου βράδυ
από το μαγικό πλατανόφυλλο
του βόρειου Αιγαίου
@ Sailor: Υπερβάλεις για το πολύ σπουδαία. Νομίζω οτι το χρώμα αυτό εξυμνεί κάθε τι.
Το ίδιο αυτό χρώμα είναι το σπουδαιότερο όλων.
@ wisdom: Και τα δύο αυτά,το αγόρι και το κόκκινο ποτό,μου προκαλούν το ίδιο μυστήριο. Δεν θα μάθω ποτέ τι ήτανε αυτό που θέλανε από μένα.
Άλλα, άλλο είναι το ζητούμενο,ότι τελικά το μέρος που πάντα θα γυρνώ,έπειτα από όλες τις δυσκολίες που μου βάζουν,έπειτα από όλο αυτό το τρέξιμο διαφυγής από το αθάνατο δάσος της απελπισίας, θα είναι ένα μέρος ήρεμο. Σαν την λέξη μπλε.
Αυτό το ποστ είναι μια ωδή στον τόπο από τον οποίο κατάγομαι.
@ gritbound:Αν τα έβλεπα και γω έτσι τότε ναι,αυτό το χρώμα θα ήταν ένα χρώμα που θα φοβόμουνα
Αλλά ακόμα κι έτσι ο πόνος όλων αυτών θα ήταν ένας υγιής και γλυκός πόνος
Δεν σου κρύβω πως για λίγο φλέρταρα με τον τελείως διαφορετικό τρόπο με τον οποίο βλέπεις το χρώμα μου.
Πολύ όμορφα όλα όσα φοβάσαι.
@ Μαρκησία του Ο.:όπως σου είπα και νωρίτερα,(την ώρα που βγήκα από το δικό σου blogo-δωμάτιο),αρχίζεις και λύνεσαι Μαρκησία(μπροστά στα κατάπληκτα μάτια μου)
Και αυτό είναι ότι πιο ερωτικό σου συμβαίνει!
Δεν θα βγω ποτέ από τα όνειρα σου,πάει πια.
Εκεί θα με βρίσκεις.
@dr.Uqbar: "Πάλι το βράδυ θα τους σπάμε τα δόντια και θα γελάμε?
ω, μα πόσο όμορφο ακούγεται....πόσο σουρεαλιστικό και συνάμα καθημερινό. Σαν μια συνήθεια.
Όπως το να πλένεις τα δόντια σου,πριν κοιμηθείς.
* Όταν κοιμηθώ θα φύγουν όλα...θα βγω και γω από αυτό το μπλε.
Με περιμένει πιο κάτω μια παράξενη πόλη.
Την βλέπεις?
Αντί για σπίτια έχει ξεραμένα στιγμιότυπα που μέσα τους κατοικούν ουρανοί και παλιά ερωτικά βλέμματα
Εκεί πάω τώρα...ετοιμάσου.
*Όποιος θέλει να έρθει μαζί μου να το πει.
Εσένα σε θέλω από τώρα. Και αν αρνηθείς θα εξαγοράσω το "ναι" σου με όμορφα τραγούδια που θα σε κάνουν να συρθείς πίσω μου προκειμένου να τα κατακτήσεις.
Πέτα την πανοπλία σου δόκτωρ
Στην πόλη αυτή που θα πάμε δεν θα την χρειαστείς.
Όταν γράφεις έτσι...στο μπλε μου πέφτει μέσα ένας ουρανός χωρίς κανένα φωτάκι και γίνομαι...
...γίνομαι μαύρο.
love your artworks, very unique and expressive!
oxi den ton exw dei :(
mono se photo
thn ekrupsa sto kouti sou! anoi3e to siga siga kai des thn (prosextika, gia na mh bgei e3w to fws!)
kalhmera
@ mortaki:Μαύρε ουρανέ έλα και συ μαζί μας....Στην πόλη που θα πάμε έχει πολλά φώτα και αστεράκια με ασημένιες πλεξούδες.
Θα φωτιστεί το μπλε σου ξανά.
@Alina Chau: You also have lovely imaginative drawings. I love the red cheeks of your heroes...
@ bereniki:όταν θα νοιώθω ιλαρή και εξασθενημένη,σχεδόν ξέπνοη από την κιτρινίλα της καθεμέρας,θα την βγάζω από το ονειρόκουτο και θα την φοράω.
Η κόμη της Βερενίκης,είναι καλύτερη και από 60 βιταμίνες C
αφού μπορείς να δίνεις έστω και μπλε κάτι είναι κι αυτό..
το ανησυχητικό θα ήταν να μην δίνεις τίποτε.
η μελαγχολία είναι δώρο αν δεν γίνεται εμμονή
πολύ όμορφο το κείμενο
...«πως της παν’καλέ τα μπλε»
"Η κόμη της Βερενίκης,είναι καλύτερη και από 60 βιταμίνες C"
upaixtable! apla unpaixtable! to klebw kai to bazw san personal message sto msn mou!
*****
ΜΟΙΑΖΕΙ ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ.
@ Guadalquivir:Κι όμως δεν είναι...Δεν έχει καμία τέτοια σχέση.Να σαι καλά πάντως.Τίμη μου να μου λένε κάτι τέτοιο.
(Mαρκησία, που είσαι να με χαρείς;)
@ bereniki:Να το βάλεις,να το βλέπεις και να παίρνεις τα πάνω σου.
@ΓΥΦΤΑΚΙ:Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα.
@ wisdom:Γαλάζιο!Σα να είσαι στα ρηχά.
@ Kallioph:Blue is the key!
Τη γνωριζω αυτη την αισθηση του να μη μπορεις να δωσεις τιποτα πια...για την ακριβεια μου συστηθηκε πριν απο μερικους μηνες και ηρθε κι εγκατασταθηκε...συγκατοικουμε πια...δεν ξερω για ποσο...εξαλλου σε ποια σχεση μπορεις να υπογραψεις συμβολαιο για το ποσο θα κρατησει?
Διαβαζοντας τα ποστ σου αισθανομαι τις λεξεις να με ακουμπανε σαν παλιοι καλοι φιλοι οπως και πολλοι απο εδω μεσα αντιλαμβανομαι...Δινεις λοιπον και παλι καλη μου candyblue...Απλα ισως οχι στην ποσοτητα που εσυ ξερεις πως μπορεις.Και δεν πειραζει τελικα.Χρειαζεται να ξαποσταινεις κιολας για να μαζευεις δυναμεις για τη συνεχιση του μαραθωνιου...Εξαλλου το να κανεις τη διαδρομη ειναι που μετραει
δωσε μου καμβα, δωσε μου χρώματα και πινέλα και θα βάψω τη θλίψη και τη μοναξια...εκει που θέλω να βάψω με το γαλαζιο τ'ουρανου, εκει το γυρίζω στο μπλε του χωρισμου...τι ωραια ομως οταν ανακετευονται και χανεις τα ορια, ποτε αρχιζει το ενα χρωμα, ποτε τελειωνει το αλλο...σαν τη ζωη...κανε πισω και δες τι δημιουργησαμε...ειναι ομορφο και ειναι δικο μας...
to ble hapaki to xereis?
@ Anonymous:Ναι αλλά δεν είναι σαν και αυτό που ξέρεις.
Το δικό μου κάνει άλλα πράγματα,που ίσως να μην τα έχεις τόση ανάγκη. Όποτε μείνε σε αυτά που έχεις.
@ MaYaMaYa:Δεν έχεις και άδικο. Τώρα που το βλέπω καλύτερα μοιάζει με πόλη...Σαν την Santa blue,εκεί που θα πάμε σε μία μέρα…θα δεις τι εννοώ. Πέρνα αύριο βράδυ από δω και θα δεις.
@ Tamara de Lempicka: "Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν του κουβανεις με την ψυχή σου
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπόρους σου.
Να εύχεσαι να’ ναι μακρύς ο δρόμος".
Θα με αφήσεις να παίξω στο Μπλε κόσμο σου λίγα Blues έτσι για soundtrack?
Έτσι, για να τονίσουμε λίγο περισσότερο τη Blue-Black διάθεσή μας!
Φύγαμε...και μην πάρεις ούτε σάκο ούτε τίποτα...όλα είναι ο δρόμος!
Thanks for your kind comment,
you are so kind to translate your
text from Greek to English,all
these letters are so beautiful.
ετοιμάζω αποσκευές και έρχομαι...θέλω απόδραση στο λεπτό!
Ραντεβού εδώ σήμερα.
Στις 12.
Πάω στην Πόλη που γεννήθηκα και έφυγα πριν ακόμα όλα γίνουν όπως τα ξέρουμε σήμερα.
Πάω με ένα σύννεφο και έναν ιππότη.
όποιος θέλει ακολουθεί.
@Jimmy Bloody Rose: ήταν ότι καλύτερο μπορούσες να μου δώσεις από
τους ZZ Top.
Το παίρνω μαζί μου για τα ακουστικά της πανοπλίας
του ιππότη.
διαβάζω ένα βιβλίο τελευταία που λέγεται dreaming while awake
ασχολείται κυρίως με την τέχνη του ονειρέματος έτσι όπως την εξασκούν οι αβορίγινες στην αυστραλία
το κείμενο σου, όλα τα κείμενα σου βασικά, αλλά ειδικά αυτό, το τελευταίο, μου θύμισε το βιβλίο που διαβάζω.
ο συγγραφέας του(arnold mindell λέγεται)μας παροτρύνει να αρχίσουμε ν αναγνωρίζουμε τις μικρές σκέψεις, τα ανεξηγήτα πονάκια στο σώμα, τα φλασάκια που ρχονται και φεύγουν, τις διαθέσεις που αλλάζουν ανεξήγητα, τις φαντασίες και βέβαια τα καθευατού νυχτερινά μας όνειρα σαν μέρος κάτι μεγαλύτερου, σαν το από πίσω(the back of love που λένε και οι echo n the bunnymen)αυτού που συμβαίνει την ημέρα, σαν το φόντο μιας ζωής που ζούμε χωρίς να την αντιλαμβανόμαστε, γιατί αντίθετα από τους ιθαγενείς στην αυστραλία, εμείς εκπαιδευτήκαμε για να ερμηνεύουμε μόνο το προφανές.
κάνεις τη διαφορά.
@ mosaic:Μου γράφεις" Κάνεις τη διαφορά"..
Υπερβάλλεις αλλά νοιώθω όμορφα όταν διαβάζω κάτι τέτοιο.
Ξέρεις κάτι όμως;Αν δεν υπήρχατε εσείς να με υπογραμμίσετε και να με υποστηρίξετε δεν θα το καταλάβαινα αυτό
χίλια ευχαριστώ παιδιά...πάμε στη Santa blue
Δημοσίευση σχολίου