ΚύΡιΟι, ΣκΟτΩσΤε Τη ΜνΗμΗ

Είδα οτι ήρθε και με βρήκε,κρατούσε στο χέρι της παλιές δικές της φωτογραφίες.
Την παρακάλεσα να μου της δώσει,έφυγε επιδεικτικά,την έχασα.
Την ξαναβρήκα μέσα σε μια μεγάλη σάλα γεμάτη κόσμο.
Αυτή ήταν τώρα ντυμένη νύφη και τραγούδαγε υπέροχα,όπως τότε.
Την πλησίασα ,ανασηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να την φιλήσω,με αγκάλιασε θερμά και ένιωσα μαζί της όπως τότε.
Ξύπνησα μούσκεμα,έκλαιγα με αναφιλητά πολύ ώρα.
Μου ήρθε να χαρακώσω το δέρμα μου να φύγει από κει όλος αυτός ο πόνος.Να ανακουφιστώ.
Με είχε κυριεύσει ένα αίσθημα οδύνης και μολύβδινης θλίψης..
Σκέφτομαι τότε πριν 3 χρόνια...όταν μας άφησες
Τα τελευταία σκουπίδια που είχαν μέσα πράγματα γιαγιάς και πετάχτηκαν,
τα δύο τελευταία γιαούρτια που θα έτρωγες ακόμα στο ψυγείο ανυποψίαστα,η μαρμελάδα σου που μόλις τελείωνε.
Στην απλώστρα στέγνωναν 3 νυχτικές από την χτεσινή μπουγάδα.Δεν ξέραμε ακόμα.
Ζούσαμε στους ρυθμούς της ζωής που τρέχει μπροστά.
Το νερό με το καλαμάκι ακόμα στο γραφείο. Ήπιες λίγο πριν φύγεις.
Ακόμα υπάρχουν όλα όσα έκανες,νωπά όσο και ένα κακάδι πάνω στην πληγή
Πόνος φρέσκος σαν πάστα κεράσι,κόκκινος σαν αίμα,ρέει μέχρι να φύγει, να τελειώσει και αυτός
Μπαγιατεύουν όλα αργά και σταθερά
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα πως θέλω να σε θυμάμαι
Πιο νέα ίσως,πιο χρωματισμένη ,όχι λευκή
Πονάω πιο συχνά χωρίς εσένα.
Βλέπω τα πάντα όπως τότε,την ακινησία σου και το ξένο χρώμα στο πρόσωπο,
βλέπω τον άντρα που σε κουβάλησε στα χέρια του σα να ήσουν νύφη,
μα δεν ήσουν.
Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ ποτέ, πέρα από τα ονειρά μου
Δεν ξέρω τι θα φοράς και πως θα μοιάζεις τότε.
Θέλω μόνο να ξέρεις οτι γιαγιά μου υπήρξες μόνο εσύ..δεν χάνεται η ενέργεια,
η ψυχή σε κυκλωνει.
Με προστατεύεις,το νοιώθω.
Πέρασαν 3 χρόνια και θα πρέπει να σε πάρουμε απο κει
Δεν ξέρω,τι άλλο να νοιώσω για να σου πω,είμαι σκόρπια για τώρα.
Πότε θα σε ξαναδω;