ΧτΕς ΒρΑδΥ

Σχετικά με τα όνειρα...Τα επιθυμώ κάθε βράδυ,ανυπομονώ να βρεθώ στα δικά τους μέρη. Άγνωστοι τόποι,άγνωστες βουλές,περίεργα χρώματα κι όμως εξελίσσομαι εκεί μέσα συνεχίζω να αναπτύσσομαι εκεί κάθε βράδυ και το άλλο πρωί ξυπνάω σοφότερη μη ξέροντας το γιατί. Όνειρα ένας παράλληλος ασυνείδητος κόσμος που μπορεί κανείς να συναρμολογήσει όλες τις βρωμερές επιθυμίες του και όχι μόνο. Το επίθετο κάθισε από μόνο του την ώρα που σκεφτόμουνα το πρόσωπο που ξεζούμιζα προχτές το βράδυ...Όσο για αυτή την φωνούλα που σκούζει κάθε τόσο μέσα μου και όσο μεγαλώνω όλο και την ακούω συχνότερα,την αναγνωρίζω πολύ καλά ξέρω πια πότε έρχεται και πότε θα ξεκουμπιστεί από το μέσα τσίρκο των συναισθημάτων μου. Όταν καταφέρω και τολμήσω… Τότε και μόνο τότε. Όταν καταφέρω και τολμήσω να ζήσω και την παραμικρή επιθυμία μου,αυτή που με κάνει να ανατριχιάζω κάθε φορά που τολμάω να την σκέφτομαι. Που κάνει τις ρίζες των μαλλιών μου να μουδιάζουν και έπειτα η ίδια επιθυμία , με κάνει να νιώθω σαν να με κόβουν χιλιάδες ξυράφια. Μόνο και μόνο επειδή τόλμησα να την σκεφτώ. Είναι σημαντικό να ζεις οι περισσότεροι υπάρχουν.

Στο παρελθόν είχα ακολουθήσει πολλές φορές το πρόσταγμα της διαίσθησής μου και έχω ανταμειφθεί για αυτό. Είχα μάθει να ακούω το σώμα μου και του πρόσφερα αυτό που με πρόσταζε. Έδινα σχήμα στις εκάστοτε παθήσεις μου και χρώμα και έτσι πάντα ήξερα τι να πολεμήσω τι να μικρύνω και ποια ουλή να αφήσω γιατί τελικά μπορεί και να μου πηγαίνει...

Εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που έχουν πονέσει και για αυτό έχω τυλίξει τα λόγια τους καλά για να μην σπάσουν.

Το σώμα μου αυτή την περίοδο κοιμάται,δεν το ακούω καθόλου πια,σχεδόν το ξεχνάω κάθε πρωί που κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου για να φύγω,ώρες ώρες συμπεριφέρομαι σαν αερικό,και άλλες(τις περισσότερες πια πιστεύω) σαν ντουβάρι, όλα πέφτουν πάνω μου,όλα σπάνε σε χιλιάδες κομματάκια. Άνθρωποι,πόθοι που μυρίζουν μούχλα, λέξεις,κατσαρά γέλια, τοξωτά βλέμματα. Έχω εξελιχθεί σε έναν τεράστιο τοίχο που κανείς δεν μπορεί να χαϊδέψει, να γλύψει,να αγγίξει, να κρεμάσει κάτι πάνω του,να αλλάξει χρώμα ή ακόμα και να τον μουτζουρώσει. Κανένα συναίσθημα. Υπήρχα κάποτε. Περπατούσα στ'αλήθεια. Ανέπνεα στ'αλήθεια. Είχα πόδια, είχα χέρια,κορμί και είχα κορμί μόνο γιατί το έδινα. Ένιωσα έτσι,έτσι ολόκληρη μόνο με κάποιον.

Δεν έχει νόημα πια. Τώρα είμαι κάτι που κανείς μέχρι τώρα δεν κατάφερε να αποκωδικοποίηση,κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να γοητεύσει. Κανείς ποτέ να κερδίσει ολοκληρωτικά. Και ευτυχώς γιατί δεν θα το άντεχα. Είμαι σκληρός και μοναχικός άνθρωπος κατά βάθος,και είναι πολύ σπάνιο κάποιος να με μαγέψει Είμαι κλειδωμένη εδώ και πολύ καιρό. Υπήρχε κάποτε μία μορφή ενός ανθρώπου που με πλησίασε,έφτασε πολύ κοντά σχεδόν ένιωσε την ανάσα μου στο σβέρκο του άλλα φοβήθηκε τόσο πολύ που το έβαλα στα πόδια....Είμαι περίεργος άνθρωπος , δεν ανήκω στους πολλούς. Μέσα μου η τρέλα δίνει μάχες με την γραφειοκρατία της λογικής,το ναι αποκοιμιέται στην αγκαλιά του όχι,το σήμερα μυρίζει κάτι από το χτες,ο Ερμής μου παλεύει με την Αφροδίτη μου και οι δύο φύσεις δικές μου και οι δύο πρέπει να ικανοποιηθούν χωρίς να θυμώσει κανείς...πάντα σκοτάδι και φως,καλό και κακό,αλήθεια και όνειρο,πάθος και ευνουχισμός,αρχή και τέλος....μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα λούνα παρκ...θυμάσαι;

Δεν ξέρω γιατί τα λέω όλα αυτά. Ήμουνα έτοιμη να τα σβήσω όλα,είχα πολύ καιρό να το κάνω έτσι,δεν το κάνω πια γιατί δεν χωνεύω κανέναν και δεν θέλω κανέναν δίπλα μου να ξέρει και να καταλαβαίνει,είμαι κλειδωμένη κλικ κλακ κλικ κλακ το κλειδί που γυρνάει προς τα μέσα. Αρκετά για τώρα.