ΤαΞιΔεΥοΝτΑς

Κάποιες φορές αυτά που γράφω είναι μια διέξοδος,άλλοτε μια εξομολόγηση,
η μια βαρετή σάχλα
Κάποτε μια αμαρτία που ελλοχεύει.Γνωρίζω πως ζωή δεν είναι λέξεις,αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να τις λιντσάρω όταν έρχονται βαμμένες- γεμάτες επίθετα και προσδιορισμούς,ουσιαστικά και ληγμένους χρόνους των ρημάτων: Θύμαμαι, πονάω, ψάχνομαι να με βρούν κάτω από την αστερόεσσα σκέπη.
Έχω μάθει να ζώ μέσα από λέξεις-σκέψεις που με ταξιδεύουν σε υδαρή τοπία παραγράφων..
Κοιτάω στους ώμους τα φτερά που υποκλίνονται,γιατί δεν ξέρουν τι αλλό να κάνουν έτσι αχρείαστα που τα έχω.
Ανοίγω τα συρτάρια και ξανακοιτάω τους χάρτες μου.
Κάποτε έβαλα μπροστά,να πετάξω κάπου συγκεκριμένα.Δεν τα κατάφερα.
Δεν ξέρω πως να ανυψώσω το σώμα μου,μόνο τον μέσα μου ουρανό γνωρίζω.
Δεν ξέρω ούτε χάρτες να διαβάζω,ούτε γεωγραφία γιγνώσκω.Το μόνο που μου αρέσει είναι να χαιδεύω με τα ακροδάχτυλά μου τους ποταμούς που θυμίζουν γαλάζιες φλέβες
Χυμένο μελάνι!
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ταξίδεψαν ποτέ,ποιός ξέρει γιατί;Πήραν το δρόμο για ταξίδια που δεν έκαναν ποτέ,παρά μόνο με την δύναμη της φαντασίας τους με αφετηρία το δωμάτιο που έμεναν η την ταπετσαρία που κάλυπτε τον απέναντι τοίχο.
Λιμάνια ψεύτικα,πόλεις ανύπαρκτες,γέφυρες, ποταμοί στριμωγμένοι μέσα σε παλιές πόλεις,πράσινα λιβάδια,γαλάζιοι ουρανοί γεμάτοι φουσκωτά σύννεφα,σα μπαμπάκια εμπορίου.
Είδαν τόσα μέρη χωρίς να φύγουν ποτέ.Ταξίδεψαν με τις λέξεις και εσάς και εμάς.
Χυμένο μελάνι!
Όσο μακριά και να πάμε ,όσο ψηλά και αν πετάξουμε ποτέ δεν θα βγούμε από τις αισθήσεις μας,που περιγράφονται με λέξεις, που πολλαπλασιαζόμενες θα γεννήσουν παραγράφους,κεφάλαια,περιεχόμενα Κάπως έτσι και τα μεγάλα ταξίδια του νου.
Χυμένο μελάνι!

Ανοίγω το παράθυρο να πάρω μυρωδιά μαγιάτικου βραδιού,χαζεύω τα αυτοκίνητα που με τα φώτα τους γαζώνουν το μαύρο μπατζάκι της νύχτας.Κοιτάω κάτω από το κάγκελο του μπαλκονιού,μια σκέψη αστραπή με ανατριχιάζει:Πόσο εύκολο είναι να ξεφορτωθείς τον εαυτό σου, όντας σκοτεινός σα μελάνι;Μόνο ταξιδεύοντας και αδειάζοντας τον σα χυμένο μελάνι!