ΚαΤάΠοΣη

Τόσους μήνες σε κουβάλαγα στο πορτ μπεμπέ της ψυχής μου
Το βάρος σου μου άφησε σημάδι,πάει καιρός τώρα που όλο και μικραίνει.Ξέρεις αποφάσισα να σε καταπιώ.Να σε χωνέψω αργά-αργά και να περάσω τα πολύτιμα συστατικά σου στο αίμα μου,που ακόμα κοχλάζει.Είμαι ακόμα ζωντανή λοιπόν ακόμα και τώρα που σε κατάπια ολόκληρη.Ούτε μιαν αιχμή δεν μου άφησες καημένο κορίτσι.Τόσους μήνες σε κουβάλαγα, σε όλες τις διαδρομές μου αλλά δεν ωφελούσε. Από τη δουλειά στο αυτοκίνητο και από το αυτοκίνητο στο σπίτι και στη συγγραγή των σημειώσεων μου,στις μουσικές που ακούω ,στις μοναχικές μου βόλτες τη νύχτα,στα τοπία που βλέπω, στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναναστρέφομαι.Πάντα φορτωμένη την αποσκευή σου,σε έχω τυλιγμένη γύρω από τη μέση μου σαν επώδυνο έρπητα.
Ποιός μας έχει τρομάξει τόσο και κρυβόμαστε;;Που βρήκαμε τέτοια αποθέματα εσωστρέφειας και τα μυρηκάζουμε; Υπάρχω δεν υπάρχω.Το συναισθηματικό μου κενό ανοίγει το βρομερό του στόμα προττάσοντας την καταπίονα του,θαρρώ θέλει να με αφανίσει.Δέξου με κοντά σου,ζέστανε με όπως παλιά.Ζώσου γύρω από τη μέση μου να νιώσω το ζεστό σου σώμα .Τόσοι μήνες σαν καρφίτσες μέσα μου.Έτσι αποφάσισα να σε καταπιώ ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.Συγ-χωρεσέ με.(τα συναίσθηματα με κάνουν κανίβαλο.)