Τη λέγανε Adherel κι ήταν κόρη του φεγγαριού. Γεννήθηκε ένα βράδυ του Δεκέμβρη με πανσέληνο, σαν η σελήνη έριξε τ’ ασημένιο φως της στα γυάλινα νερά της λίμνης, έγλυψε τα νούφαρα που τη χαϊδεύανε απαλά, τα παραμέρισε διεκδικητικά και εισέβαλε μέχρι τα άδυτά του βυθού της. Είχε κόκκινα κυματιστά μαλλιά που πάνω τους σκαλώνανε τ΄αστέρια, μάτια γκρίζα, μακριά κρινοδάχτυλα, κορμί ελαφιού κι ασημιά φτερά πεταλούδας καρφωμένα στις ωμοπλάτες. Φίλοι της ήταν τα πουλιά και φύλακας άγγελός της το πούμα. Την είδε ο ήλιος σαν ξεπρόβαλε γυμνή πρώτη φορά απ’ τη λίμνη και ζήλεψε την ομορφιά της. Την καταράστηκε να μην μπορεί ποτέ να βγει στο φως της μέρας, να καίγεται το δέρμα της στην πρώτη αχτίδα και μιλιά να μη βγει ποτέ απ΄τα γλυκά της χείλη. Μόνη να ζει και να πλανιέται μες το σκοτεινό το δάσος, νύχτα, με συντροφιά το μαύρο πούμα και τ΄ άστρα που σκαλώναν στα μαλλιά της. Μόνο κάθε πανσέληνο Δεκέμβρη τα μάγια ίσως να τα λύσει, αν βρει το ταίρι της την ώρα που όλοι θα κοιμούνται. Κι έβγαινε κάθε που θα νύχτωνε γεμάτο το φεγγάρι του Δεκέμβρη, σαν αμαζόνα το μαύρο πούμα καβαλούσε και ξεκινούσε το κηνύγι. Κι όργωνε το δάσος με τα πουλιά στο διάβα της κι άστραφταν τ΄αστέρια στα μαλλιά της δίπλα στο φως της λίμνης. Τριγύριζε στου bloghood το μικρό χωριό και κλεφτά παρατηρούσε τα ζευγάρια που κοιμόντουσαν σφιχτά αγκαλιασμένα απ΄τα μισάνοιχτα παράθυρα τις νύχτες, έκλεβε τις ανάσες τους και τα φιλιά τους ζήλευε, τα μοιρασμένα οράματα καθώς γερνούσανε μαζί. Στεκόταν πάνω απ΄τις κούνιες των μωρών και τρύπωνε κάτω απ’ τα σφαλιστά τους βλέφαρα, θέρμη γλυκιά να πάρει απ’ τα όνειρά τους. Και κάθε Δεκέμβρη με πανσέληνο, σύντροφο έψαχνε να βρει για να λυθούν τα μάγια. Κι έλιωνε σαν το κερί κάθε που ξημέρωνε, γιατί ήξερε πως δεν θ’ αντέξει ως τον επόμενο Δεκέμβρη. Παρήγγειλε λοιπόν και κάλεσαν όλα τα ζωντανά του δάσους. Μαζεύτηκαν μια νύχτα με πανσέληνο για να τους αποχαιρετήσει και χρυσοποίκιλτα μικρά πουγκιά τους έδωσε με ρόδια και μια μπούκλα απ’τα πορφυρά μαλλιά της μ’ ένα αστέρι στον καθένα. Κάνανε κύκλο γύρω απ’ τη φωτιά κι ενώσανε τα χέρια και τότε μόνο η κόρη η μουγκή μίλησε σε όλους με τα μάτια. Και είδανε τον πόνο της και όσα έκρυβε η καρδιά της τόσα χρόνια και δάκρυσαν που μπόρεσαν να τη σκέψη της να νιώσουν. Και κύλησαν τα δάκρια και παγωμένα γίνανε ρουμπίνια και διαμάντια που γυάλιζαν απόκοσμα στο φως της φλόγας. Και τότε αυτή σηκώθηκε και φρενιασμένα χόρεψε μέσα στον κύκλο, πετώντας από πάνω της το πέπλο που φορούσε. Κι η γύμνια της τους τύφλωσε τόσο όμορφη που ήταν και τα πουλιά φτερούγισαν στης μουσικής τον ήχο. Το πούμα μόνο βόγκηξε με κόκκινα τα μάτια, που ένιωσε πως θα ‘χανε για πάντα την κυρά του. Πάνω απ΄τη φωτιά εκείνη αιωρήθηκε για λίγο, το βλέμμα της πλανήθηκε υγρό τριγύρω και ξάφνου βούτηξε στις φλόγες χωρίς μιλιά να βγάλει. Το μόνο που ακούστηκε στη σιγαλιά του δάσους, ήταν ο ήχος από φτερά ασημένια που τσακίσανε και πορφυρά μαλλιά που μύρισαν καμμένα. Κανείς δεν είπε τίποτα, μόνο κλαίγαν από μέσα τους όπως κι εκείνη τόσα χρόνια. Σαν έσβησε η κόρη, σύννεφα σκεπάσαν τη δακρυσμένη σελήνη, τ΄αστέρια εξαϋλώθηκαν και το δάσος του blogspot σκεπάστηκε με ασημένια φεγγαρόσκονη.
Copyright by nosyparker
19 σχόλια:
είδες το φεγγάρι να ανατέλλει απόψε;
polu omorfa!
poihtiko!
alla auta ta kswtika den exoun kamia douleia sthn bloghood!
ligoi oi aggeloi kai oi kales neraides...
exei fobh8ei to mati mou apo kakes magisses me skoupes,black and decker:P,k.o.k.
einai kai merikoi sofoi..den lew..pou apla siwpoun...uparxoun bebaia..alla milia den bgazoun!
emas mas petuxe ka8olou feggaroskonh?
h tzampa to rapsa to foustani:P
:* sorry pou sxoliazw akura!!!
makia
tifoeus, δεν ξέρω αν ρωτάς εμένα ή την candy, πάντως δεν είδα το φεγγάρι απόψε, μόνο τα φωτάκια που άναψα για τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση. Και τη φωτιά στο τζάκι...
margo, είναι θλιμμένη η Adherel, όχι κακιά. Τα ξωτικά μην τα φοβάσαι. Και το φουστάνι φόρα το και βγες να λουστείς τη φεγγαρόσκονη.
Τα σχόλια δεν είναι ποτέ άκυρα ;-)
nosyparker μαγευτικό κείμενο πολύ ωραία γραμμένο, μπράβο σου!
Απόψε τα αιθέρια πλάσματα του δάσους δεν θα βγούν να ζωντανέψουν το δάσος,
με τις μελωδίες τους και την μαγευτική τους ομορφιά για να παραπλανήσουν και να μαγέψουν περαστικούς...
θα μείνουν βουβά στα σκοτεινά βάθη της λίμνης τους να μην δεί κανείς θνητός τα δάκρυά τους...
καλό βράδυ
Δεν περίμενα από σένα Nosy τέτοιο κείμενο!
Τελικά όλο εκπλήξεις είσαστε εσείς οι μπλόγκερς!
μπραααααααααβο nosy. Να σου πω τι μου άρεσε πολύ?
Το εύρημα της μουγγής...Για μένα λέει πολλά το ότι αυτή δεν μπορεί να μιλήσει.
Άλλοι δεν μπορούν να σιωπήσουν ξέρεις...
Επίσης ,η φωτιά ή πυρά είναι ένα φαινόμενο ανάφλεξης το οποίο αναγνωρίζεται από την σημαντική έκκληση θερμότητας και έντονου φωτός, σε μορφή φλόγας.
Η φωτιά δεν είναι κατάσταση της ύλης. Είναι μια εξωθερμική χημική αντίδραση που συνοδεύεται από έντονη θερμότητα ή οποία εκλύεται κατά τη διάρκεια της γρήγορης οξείδωσης ενός εύφλεκτου υλικού.
Μια φωτιά ξεκινάει όταν ένα εύφλεκτο ή καύσιμο υλικό, με την παρουσία οξυγόνου ή κάποιου άλλου οξειδωτικού παράγοντα, βρεθεί σε κατάλληλη θερμοκρασία. Συνήθεις πηγές θερμότητας μπορεί να είναι μια σπίθα, κάποια άλλη φωτιά (για παράδειγμα μια έκρηξη, η φωτιά του φούρνου ή του τζακιού, ένα αναμμένο σπίρτο ή τσιγάρο) και πηγές έντονης θερμικής ακτινοβολίας (όπως ο ήλιος και οι λαμπτήρες πυρακτώσεως).
Η φωτιά σβήνει όταν οποιοδήποτε από τα στοιχεία του λεγόμενου τριγώνου της φωτιάς – ζέστη, οξυγόνο και καύσιμο – εκλείψει. Τα άκαυστα υπολείμματα της φωτιάς καλούνται στάχτη.
Οι φλόγες μπορούν να μεταφέρουν ηλεκτρισμό, καθώς ένα μικρό μέρος κάθε φωτιάς είναι ιονισμένο. Η ικανότητα αυτή της φωτιάς οφείλεται στην μερικά πλασματική της φύση.
It seems to be perpetrated in the mind while practicing fire purification .
To understand this fire is "washed clean", and the soul of our body will be able to change perceptions about the place-the prison of our mind,we can imagine, our miseries come over the soul of practicing ( fire handling ), most of the time were symmetrical purgatory.
Instructions to be certain that purify the soul perish far beyond what we can imagine the suffering.
Spiritual wings were burned ,but no regrets.
It's necessary to purify the souls of the deceased, is the chain of Hope.
ταξιδιάρα ψυχούλα είσαι candy:))
πολύ πολύ όμορφο
καλημέρα όλη μέρα
@ mario: Το κείμενο ανήκει στη nosyparker και στον κύκλο - ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT-
Και για όσους καινούργιους παρεβρισκόμενους, το blog μου φιλοξενεί 2 φορές το μήνα,στην πανσέληνο και έπειτα στη νέα σελήνη,τις "Ιστορίες από το δάσους του Blogspot".
Αν κάποιος blogger με ευαισθησίες και προχωρημένες ανάγκες θέλει μπορεί να συμμετέχει λέγοντας από μια ιστορία που θα την φιλοξενώ αυτούσια χωρίς διορθώσεις, σε αυτές τις 2 φάσεις κάθε μήνα.
10:40 πμ
τώρα το είδα candy
διορθώνω.. ταξιδιάρες ψυχούλες είστε και οι δυο σας...
να είστε καλά.
Αυτή τη φορά, το ταξίδι σου nosyparker, οδηγεί σε αναζήτηση μονοπατιών που ακολούθησαν νεράϊδες και ξωτικά στα βάθη της γης: Από τις λευκές πεδιάδες της Σελήνης έως το βασίλειο των άστρων.
Σε βλέπω να καταπιάνεσαι μ' ό,τι η άδολη ψυχή αγαπά κι αυτό μ' αρέσει.
Παιδί. Ταξίδι σε όλες του τις μορφές, μύθος και ταλάνισμα καρδιάς, σύγκρουση κι ελπίδα.
Όνειρο!
Και στα μαλλιά μου, από χθες την νύχτα, τ' ορκίζομαι, κόκκοι φεγγαρόσκονη...
Ελπίζω το μίσος μου για τον ήλιο να κρατήσει μέχρι την επόμενη ιστορία που θα ξεπροβάλλει από το δάσος και έπειτα να σβήσει.
Αλλά δίχως την κατάρα του ήλιου δεν θα είχαμε αντικρίσει την νεράιδα...Πως είναι δυνατόν η θλίψη να σε κερδίζει;
"Είχε κόκκινα κυματιστά μαλλιά που πάνω τους σκαλώνανε τ΄αστέρια"
εμένα αυτό με συγκίνησε και μετά με απογείωσε με ορμή...
H nosy που είναι...?
1.Λείπει σε ταξίδι για δουλειές?
2.Ετοιμάζει την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα του σπιτιού της?
3.Ακολούθησε την ιστορία που έγραψε βήμα-βήμα ως το τέλος?
ΝΟΣΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ-ψψψψψψψ
@ dr.Uqbar: Θα συμφωνήσω μαζί σου,στο ότι υπάρχει πάντα το κατάλληλο αντι-ξόρκι που θα το έβρισκε αν αποφάσιζε σε ένα αίσιο τέλος.
@ Καπετάνισσα: Στο ορκίζομαι είναι ένα από τα καλύτερα σχόλια που έχω διαβάσει από σένα.
@ Axenbax:Πως είναι να ξανάρχεσαι μέσα εδώ μετά από τόσο καιρό;Η θλίψη κερδίζει γιατί περιμένει το φως να φανεί. Και έτσι περιμένοντας κα΄νει θόρυβο μέσα στο αίμα κοκκινίζει τα μάγουλα και υπογραμμίζει την ανάσα και κάνει την καρδιά να δουλεύει καλύτερα...
Ζούμε μόνο για να ανακαλύπτουμε την ομορφιά. Οτιδήποτε άλλο είναι μια μορφή αναμονής.
@ markos-the-gnostic: Εμένα και αυτό"Στεκόταν πάνω απ΄τις κούνιες των μωρών και τρύπωνε κάτω απ’ τα σφαλιστά τους βλέφαρα, θέρμη γλυκιά να πάρει απ’ τα όνειρά τους".
Κρύβει πολλή αλήθεια αυτό αν το σκεφτείς.
LOL candy, η αλήθεια είναι πως ταξιδεύω κάθε μέρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά :p Όντως στόλισα το σπίτι με λαμπάκια, αλλά ο κακός γατούλης μου έκοψε ένα δυο καλώδια και πρέπει να ξαναγοράσω :-(
Γενικά δε μου αρέσουν τα happy endings όπου η ιστορία συνεχίζεται, άρα είναι ένα ΜΗ τέλος. Προτιμώ το τέλος να είναι μελαγχολικό.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια :-)
Και για να μην μπερδευόμαστε, ο κακός γατούλης ΔΕΝ είναι αυτός που βλέπετε στο avatar, αυτή είναι η Ζήνα (princess warrior) :-D
Αποφράδες μέρες εσωκλείουν αποφράδες ψυχές...
Δύσκολο να σχολιάσεις κάτι τόσο προσωπικό σαν και αυτή την ιστορία...
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι σκέψεις.
Πολύ γλυκό nosy και σε κάποια στοιχεία τρομαχτικά αληθινό.
Στο blog μου υπάρχουν 2 μουσικά κομμάτια που συνοδεύουν την ιστορία της Adherel. Αν θέλετε μπορείτε να τ΄ακούσετε ή να τα κατεβάσετε.
Σας ευχαριστούμε πολύ,όλους για άλλη μια φορά.
Nosy γλυκιά μου,ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου