Πέμπτη, Αυγούστου 10, 2006

ΠαΝσΕλΗνΟς Με ΓεΥσΗ CeCLoR


Νύχτωσε. Είναι πανσέληνος, ο ουρανός των Αθηνών αιθριώτατος και ο ορίζοντας διαυγής. Οι γύρω λόφοι και τα βουνά της Αττικής ορατά, μάρτυρες του γεγονότος. Ο μεγάλος Κύκλωπας ξύπνησε πάλι. Κάθε φορά νομίζω ότι προσπαθεί να με υπνωτίσει. Ο κύριος σελήνης είναι μάγος. Μαγεύει τις κοριτσίστικες κοτσίδες και λύνονται τα βράδια. Ανοίγουν τόποι ιεροί στο φως του φεγγαριού. Ανηφορήσαμε στην Ακρόπολη. Ο κόσμος πολύς, σαν σχολική πενταήμερη εκδρομή με πολλά σχολεία. Όλοι ανηφορίζουν αποκαμωμένοι,σχεδόν τρελοί, με μια μηχανή στο χέρι. Η σιωπή μου περιμένει την κουβέντα σου. Από πίσω μου μια παρέα μιλάει για τον Παρθενώνα λέγοντας πως είναι εξ ολοκλήρου χτισμένος με Πεντελικό μάρμαρο, με κυρτές πλευρές αντίθετα από τις πυραμίδες που οι πλευρές τους είναι κοίλες. «Χτίστηκε έτσι για να διαχέει ενέργεια στον χώρο γύρω του»,λέει ο άντρας της παρέας. «Δηλαδή χρησιμοποιώντας την ενέργεια του μαρμάρου αλλά και την τελλουρική ενέργεια του Ιερού Βράχου οι Αθηναίοι θέλησαν να διοχετεύσουν δύναμη και ενέργεια στην πόλη τους», προσθέτει η γυναικεία μελίρρυτη φωνή. Και να, φτάσαμε. Και γέμισαν τα σκοτάδια φως και λευκό μάρμαρο. Μέσα στη νύχτα της νέας Αθήνας,η Ακρόπολη με τις ψηλές, λευκές κολόνες της γυμνές, απειλούσε τα βλέμματα. Τέτοια γύμνια που σε έκανε να θέλεις να στρέψεις το πρόσωπο σου αλλού, από ντροπή. Κάτι είπανε με το φεγγάρι,γιατί ακούστηκαν ψίθυροι και όσο αυτό ψήλωνε τόσο την αποθέωνε και νιώσαμε και μεις σχεδόν θεοί, τόσο ψηλά με το φεγγάρι πισώπλατα να μας διαλύει και την Αθήνα από κάτω να παρακαλάει με τόσα φώτα στα άκρα της για λίγη προσοχή. «Τελικά είναι ωραία πόλη η Αθήνα», είπες «Ιδίως όταν το φεγγάρι χαρίζεται σε όλους ,όπως σήμερα», σου απάντησα και έβγαλα για να πιω,με τρόπο πρόστυχο σχεδόν, την αντιβίωση ceclor με γεύση φράουλας. Όλος ο τόπος μύρισε τσιχλόφουσκα. Τα μάρμαρα έγιναν ροζ και το φεγγάρι μια τεράστια φούσκα με γεύση big bubble.Οι λέξεις έγιναν κοκκία για πόσιμο εναιώρημα. Δεν ήξερα σε ποιον να τις χαρίσω. Ένα αεράκι σαν χάδι πλησίασε δειλά- δειλά τις άκρες των μαλλιών μου και έφτιαξε μια φωλιά υποσχέσεων. Κάναμε το γύρο της, θαυμάσαμε την πλάτη τα οπίσθια και το ξέστηθο στέρνο της Ακρόπολης στο υπαίθριο στριπτιτζάδικο με το όνομα «Ιερός Βράχος» και όταν γύρισες και με κοίταξες άκουσα μια έκρηξη μέσα μου. Μία φοβερή έκρηξη που κλόνισε από τη ρίζα τον Ιερό Βράχο. Το λεκανοπέδιο της Αττικής χόρεψε όλο σαν από μεγάλο σεισμό. Τεράστιες φλόγες ξεπήδησαν από την κορυφή της Ακρόπολης προς τα ύψη και ο ουρανός της Αττικής φωτίσθηκε με λάμψεις κόκκινες σαν κόλαση. Ο Παρθενώνας σκεπαζόταν από τις φλόγες! Οι θεοί του Ολύμπου γίνονταν κομμάτια και έπεφταν με πάταγο από τους αιθέριους θρόνους τους. Ό ναός της Παλλάδας σωριαζόταν κάτω και τα συντρίμματά του έφτασαν μέχρι των στρατοπέδων των Ενετών! Πήρα το βλέμμα μου από πάνω σου. Μάζεψα τα σπλάχνα της νύχτας και πρότεινα φυγή. Τα φώτα άναψαν, δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν,η Ακρόπολη φωτίστηκε κανονικά, όπως κάθε βράδυ. Αραιώσαμε κατηφορίζοντας. Βγαίνοντας είχα την αίσθηση ότι έβγαινα από διαστημόπλοιο σε μια πόλη τόσο μεγάλη και θολή που δεν γνώριζα. Ίσως να είχα κάνει και ένα ταξίδι στο χρόνο,σε μια κιβωτό από μάρμαρο. Και τι έσωσα τελικά; Και τι θα χάσω όταν θα επαναπατριστώ; Κοίταξα ψηλά. Ο Αττικός ουρανός μοιάζει πολλές φορές με αντεστραμμένο Αιγαίο. Και τα μάτια σου μοιάζουν με τα δικά μου. Τα χέρια σου με τα χέρια του πατέρα και η φωνή σου με τη φωνή που έχω μάθει πια να αγαπώ. Ένα κολάζ ανθρώπων κάτω από το βλέμμα του Κύκλωπα, ανάμεσα από μάρμαρα με γέμιση ceclor.

25 σχόλια:

Καπετάνισσα είπε...

Με απογυμνώνεις με μια κίνηση, με ντύνεις μετά στα ροζ κι έπειτα μετανιώνεις και ρίχνεις στους ώμους μου χύμα ασημί να περπατήσω μόνη. Στις πέτρες και στην άσφαλτο και στα μάρμαρα και στην άμμο. Και στα σύννεφα.


Μα πως σ' αγαπώ Candyblue!
Να ξέχασα-τάχα- να στο πω;

Unknown είπε...

Τελικά είναι ωραία πόλη
η Αθήνα

Η μητρόπολη του κόσμου
αυτή ήταν και αυτή θα είναι

Καλημέρα

mortaki είπε...

Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα!
...
ΝΑΟΙ στο σχημα τ' ουρανου
και κοριτσια ωραια
με το σταφυλι στα δοντια που μας πρεπατε!
Πουλια το βαρος της καρδιας μας ψηλα μηδενιζοντας
και πολυ γαλαζιο που αγαπησαμε!

Μπορεί να μην τις προλάβαμε τις "γαλάζιες" ώρες στο Βράχο...αλλά η Αθήνα επιμένω ότι είναι ωραία πόλη!...ιδίως όταν το φεγγάρι χαρίζεται...όπως χτες χαρίστηκε σε εμάς.

Αν και αντί για σταφύλι...γεύση φράουλα! ;)

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

10 μέρες ακριβώς μου μείναν για μια νύχτα με γεύση Αθήνας. Κι ας μη γεμισουν τα σκοτάδια της με μάρμαρα, θα γεμίσουν μ' αγκαλιές και χαμόγελα λέω. Κι ας μην τη φωτίσει φεγγάρι ολόγιομο, θα τη φωτίσουν οι άνθρωποι λέω. Έχω αρχίσει να μετρώ αντίστροφα.

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα: Ναι ξέχασες, για αυτό σε έντυσα μετά,γιατί ξέχασες.
Καπετάνισσα, έλα να βάψουμε ροζ τα μάγουλα μας με την φραουλο-ceclor και μετά να χαζέψουμε τα ροζ μαλλιά του κύριου σελήνη που λύνει τις κοτσίδες των κοριτσιών.
Έλα!


@ Sailor:Κάτω απο τόσο μεγαλειώδης στιγμές μόνο ΝΑΙ μπορώ να πω.
Είναι όμορφη πόλη.


@ mortaki: Την επόμενη φορά θα σε κεράσω παγωτό φράουλα!
Τι όμορφα που ήτανε ε?


@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:Θα ανταμώσουμε λοιπόν στην πατρίδα. Θα με βρεις στο μηδέν της αντίστροφης μέτρησής σου.


@ py-thia:Τι όμορφο να είσαι στον ίδιο χώρο μαζί μου τόσα χρόνια και να μην ξέρω τίποτα απ' όλα όσα έχεις μέσα σου για μενα.
Τίποτα.
Ευτυχώς που τα γράφεις και έτσι τα γνώρισα κι εγώ.


@ dr.Uqbar: Μα εννοείται οτι μιλάει η Ceclor...Αλλοίμονο,γιατί νομίζεις οτι την πήρα μαζί μου?
:-)

*Σε ευχαριστώ πάντως για τον καλό λόγο σου*

Kallioph είπε...

φοβερό και τρομερό ταξίδι..
εγώ δεν άντεξα..
έφυγα πριν ανάψουν τα φώτα..

cAke είπε...

...γέμισαν τα σκοτάδια φως και λευκό μάρμαρο...
και μια ανάμνηση στα χείλη...
...στο φως του φεγγαριού...
το κράτησα για λίγο μες στα δάκτυλα...
για να στο δώσω να λουστείς όταν σε δω...

Ecumene είπε...

Παλι αρχισαμε τις αντιβιώσεις....

και τα Ceclor......

τις Κεφαλοσπορίνες.....

Πανσεληνος....δεν νιωθω καλα....

Να πιω ενα Τελλούριο;;...

:(

Ποιος υπουργος πολιτσισμου
πρωτοφωτισε την Ακροπολη?....

candyblue είπε...

@ Kallioph: Άντεξα γιατί ανέβηκα αργά και πριν προλάβω τη γιορτή καλά καλά είχε κι όλας τελειώσει.


@ cAke: ..."δε ξέρω πια αν μπορώ να γράφω…
έχω ξεχάσει να μιλώ στον εαυτό μου...
ίσως να μη θέλω πια...
ίσως να θέλω να ακούω...
αν του έχει μείνει φωνή..

Κι όμως συνεχώς διαψεύδεις εσένα με αυτά που γράφεις και ευδαιμονίζεις εμένα…τι όμορφο!



@ Ergo te Lina: Να και η αγάπη μου!!!! Να και ο καημός μου...που νόμιζα ότι πήγε διακοπές. Σα να σε έχασα για λίγο.
Πάλι αρχίσαμε τις αντιβιώσεις....

**********~~~~~~~~~~********

Και την έβλεπα εγώ την θάλασσα σαν σιρόπι με γεύση γρανίτας λεμόνι…και το έλεγα να δεις που θα χτυπήσω μια ceclor...

~~~~~~~~~***************~~~~~~~~
Δεν βαριέσαι,συνηθισμένα τα βουνά στις κεφαλοσπορίνες.
*********~~~~~~~~~~~~~~~~**********
έπειτα πάλι, ποιος υπουργός πολιτισμού
πρωτοφώτισε την Ακρόπολη?
(Έπινε και αυτός αντιβίωση όταν συνέλαβε την ιδέα?)

Santiago Nasar είπε...

Εγώ τώρα που... πάλι... καθε πανσέληνο μεταμορφώνομαι... πειράζει;

candyblue είπε...

@ Sandiago Nasar:Σε τι όμως; Υπάρχουν τόσα και τόσα για να μεταμορφωθεί κανείς σε κάθε Πανσέληνο...σε τι;

Ecumene είπε...

Mικρη θυμαμαι τις αντιβιωσεις...

Το Amoxil μου αρεσε..

οχι το Ceclor....


Δηλαδη εκρυωσες στην Ικαρία;;.....

Εφυσουσε;; ειχενε αγιάζι;;

τσι νυχτες;

:)

Belinha Fernandes είπε...

Hello Candy!No, not "PortuñOL"!!!Eheheh!!I understand spanish.I want to learn spanish but the time is short!:-)

UrbanTulip είπε...

οσο και να μην συμπαθω την Πανσεληνο ( δυστυχως με επηρεάζει άγρια - και όχι καλα) μπορω να πω ότι συμβαίνουν πολυ ενδιαφέροντα πραγματάκια....ακομα και με γεύση!

Mantalena Parianos είπε...

Eγώ πάλι, αυτή τη φορά ούρλιαξα στο φεγγάρι. Ο Τομ Ρόμπινς γράφει ότι αυτό μπορεί και να 'ναι έρωτας.
Μου άρεσε το φωτισμένο σου διαστημόπλοιο.
μουτς

candyblue είπε...

@ Ergo te Lina: Κάτι τέτοιο καμία σχέση όμως.

?????

@ belinha: Welcome!
I 've been to your blog already.Your art is fine!!

@ UrbanTulip: Είδες? είδες?

@ Mantalena Parianos:
Την επόμενη φορά έλα και συ.Θα περάσουμε καλά!

(Ο Τομ Ρόμπινς έχει δίκαιο)

mortaki είπε...

Όμορφα και... απογειωτικά!

mortaki είπε...

Θέλω να προσθέσω και... τρίτο επιθετικό προσδιορισμό...χμμ...

...και εκρηκτικά!

candyblue είπε...

@ mortaki: Και εκρηκτικά ε?
Πολλά εκρηκτικά?

:0

Santiago Nasar είπε...

Νομίζω ότι μεταμορφώνομαι σε λυκάνθρωπο. Αλλά ξέρεις τώρα... οι λυκάνθρωποι, όσο διαρκεί η μετάλλαξη δεν θυμούνται και πολλά πράγματα.
Πάντως, χωρίς πλάκα, δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν ότι η πανσέληνος επιδρά στην ψυχολογία του ανθρώπου, εγώ νομίζω ότι μία επίδραση την έχει!

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

εεεπ! όχι άλλα εκρηκτικά:! Βαρέθηκα να ακουω για εκρηκτικά από χθες! :p

candyblue είπε...

@ Sandiago Nasar: Και μια και δυο. Είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον κύκλο του φεγγαριού. Ιδίως εμείς οι γυναίκες. Και ορμονικά και ψυχολογικά,αλλά ακόμα και οι θάλασσες μαγνητίζονται από την πανσέληνο…
Συνήθως οι παλίρροιες εκεί ολοκληρώνονται.


@2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad: οκ, όχι άλλα.
Έχεις και συ τα δίκια σου

Κτήτωρ είπε...

Πολύ όμορφο!

Ανώνυμος είπε...

Πανσέληνος με γεύση AUTAN!
Σα να λέμε ένα πράγμα...


Με είδες;; Τσίμπαγα μπρατσάκια χτες,κάτω από την φεγγαράδα...
Τι ρομαντικό!

Εσένα σε είδα, φεγγαρολουσμένη με εκείνες τις μοβ παλλόμενες φλεβίτσες σου...
Αλλά όχι, δεν τόλμησα!

candyblue είπε...

@ Κτήτωρ:Και πολύ αληθινό...
Να ναι καλά ο ιερός βράχος που μας ανέβασε στο τελευταίο πάτωμα μιας τέτοιας αλήθειας…

@ κοινωφελής κώνωψ: Και πολύ καλά έκανες....
Αν τολμούσες... αχ, αχ ,αν τολμούσες.... θα έριχνα όλη τη ceclor επάνω μου,σαν autan.

Candypink-ceclor.
Μπλιαχ! μια αηδία.