Έξω η νύχτα μυρίζει γιασεμί και νυχτολούλουδο. Σε όλο το τετράγωνο, στα μπαλκόνια και μέσα στις αυλές ζούνε γιασεμιά ξέπνοα και νοτίζουν έτσι τον αέρα. Παράθυρα ανοιχτά μπας και φυσήξει λιγάκι. Είναι ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου, άνθρωποι στα μπαλκόνια, κάθονται σε σχήμα πολυέλαιου γύρω από ένα τραπέζι, γελώντας, κουβεντιάζοντας ή τρώγοντας. Ήχοι από μαχαιροπίρουνα και ποτήρια που ακουμπάνε τον πάτο τους ατσούμπαλα. Η νύχτα σαν αρχαία βασίλισσα σέρνει τα σπλάχνα της αργά και το φεγγάρι-Κύκλωπας την κοιτάει με μισό, άγουρο βλέμμα. Τέτοιες νύχτες νιώθω σα φέτα από πεπόνι, νιώθω σαν τούλι ελαφριά,σαν ένα κενό. Ίσως γιατί δεν φυσάει πια καθόλου. Τεχνητό ψύχος με το air condition στο φουλ και πόρτες, παράθυρα κλειστά. Πάνε τα καλοκαίρια που γνώρισα κάποτε, παλαιώνουν στα κελάρια της μνήμης σαν το καλό κρασί. Κατά τα άλλα σκέφτομαι πως η δουλειά μου πάει καλά,μια δημιουργική δουλειά. Οι σχέσεις καλά. Κάποιες φορές οι άνθρωποι που είναι κοντά σου σε κάνουν να βγάζεις φτερά, και άλλες πάλι σου περνάνε βαρίδια στα πόδια. Και δεν πας βήμα μπροστά, σκέτη και άκαμπτη σαν το μολύβι. Κι έτσι είναι η ζωή. Μισή ξινή, μισή γλυκιά σαν χειροποίητη λεμονάδα. Κι έτσι γίναν και οι νύχτες αυτό το καλοκαίρι, σκληρές σα να βγήκαν από πόλεμο. Δεν ακούω τίποτα να έρχεται απ’έξω. Ούτε θρόισμα, ούτε κουβέντα τριζονιού. Σαν σήμερα του θέρους μεσούντος είπα να γράψω μια αράδα. Τι παράξενο τραγούδι η ζωή του καθενός χωρίς όργανα και λόγια μαγικά. Το άλλο μου μισό μου χαϊδεύει στοργικά το γόνατο. Τόσο καλός και ήρεμος, σαν Κυριακή. Κοιταζόμαστε γνώριμα και χαμογελάμε, έπειτα ο καθένας γλιστράει στις σκέψεις του και στους χυμούς των ονείρων και ξάφνου νιώθω πάλι μέσα μου εκείνο το ξαφνικό φούσκωμα που μοιάζει σαν την αιφνίδια καλοκαιρινή μπόρα.
24 σχόλια:
Όπως τότε που ήμασταν μικρά. Που το αγιόκλημα θέριευε στην αυλή, που σκαρφάλωνε με θράσσος στους τοίχους για να φτάσει λες τον ουρανό. Τότε που κόβαμε τα άσπρα και κίτρινα ανθάκια του, και τραβώντας τους ανθήρες τους γευόμασταν τη γλύκα τους. Έτσι κι απόψε. Τα λόγια σου σαν σταγόνα νέκταρ απο αγιόκλημα στην άκρη της γλώσσας μου. Κι ας είναι μπλε.. Μια μόνο σταγόνα. Τόση γλύκα!
Δεν θα συμφιλιωθώ ποτέ με το χρόνο.
Το'χω πάρει απόφαση.
Εκείνα, τα αλλιώτικα καλοκαίρια, που τάραζαν οι φωνές μας τη γειτονιά μέχρι αργά, που μπούκωνε η μύτη απ' τη μέθη των λουλουδιών, που σπάραζε η καρδιά σ' ένα κοίταγμα υγρό, έχουν αποχεραιτήσει τα εγκόσμια.
Και τα απλά μας, τα καθημερινά, τα γλυκόπικρα, ναι, τα βλέπω να ταλανίζονται στο μαζί και στο χώρια.
Γενικώς. Όμως, οριστικώς.
The luna park! Memories...
Παλαιώνουν στα κελάρια της μνήμης
σαν το καλό κρασί
αυτές οι λέξεις τα λένε όλα
Αυτές οι λέξεις οι φράσεις
και οι εκφράσεις έχουν
μείνει μόνο, και ευτυχώς που
υπάρχουν ακόμη άνθρωποί σαν
και σένα και τα γράφουν, μήπως
τα διαβάσουν αυτοί που δεν τα
έζησαν, αυτοί που δεν μύρισαν
την ευλογία της μυρωδιάς του
γιασεμιού και του νυχτολούλουδου
Καλό σου πρωινό
με μυρωδιά γιασεμιού
Αυτό περί "βαριδίων στα πόδια" σαν από μολύβι ξαναγράψ'το! Με πιο μεγάλα γράμματα! Με πιο έντονα γράμματα!
Η μαλακία είναι που αυτή-ός που στα φόρεσε για να ικανοποιήσει τον ανικανοποίητο εγωισμό της- του, δεν είναι εκεί για να στα λύσει!
Έφυγε και ξέχασε να σπάσει τα δεσμά σου! Και τώρα θα'ρχονται τα όρνια να σου ξεσκίζουν τα σωθηκά σου!Αιωνίως!
Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός
Τα ποτήρια των μεγάλων στην αυλή γέμιζαν ξανθό ζύθο και δροσίζουν τώρα το καλούπι της μνήμης μου.
Η γλύκα της βανίλιας(υποβρύχιο βανίλια) του παγωτού και του βύσσινου. Οι νησιώτικες στενές πάνω-κάτω γειτονιές και τα κτήματα με τις φιστικιές και τα αμπέλια. Το ξωκλήσι του Αι-Σώστη. Ο φλοίσβος του κόλπου το βράδυ, αντηχεί ακόμα,στοιχειωμένος στα αυτιά μου
Ένα δύο τρία...μετρώντας κρατάς ισορροπία.
Είχα χρόνια ν’ ανοίξω εκείνο το σπίτι
που τα οχτάχρονα πόδια μου
βημάτιζαν στο ξύλινο πάτωμά του
και τα μικρά μου δάχτυλα, ξεκολλούσαν
τον διπλοασβεστωμένο τοίχο.
Χρόνια ολόκληρα που ξεκολλάνε
από την ψυχή μου, όπως οι σοβάδες.
Κι εκείνη η εκκλησία.....!
Με το μάτι του Θεού ζωγραφιστό
να φυλακίζει όλους τους δεκαπενταύγουστους.
@2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad΅:
Τόση γλύκα,τόσος πόνος,όσο μπορείς να αντέξεις. Όλα κομμένα στη μέση.
Μόλις μοιράστηκα κάτι μαζί σας από το κελάρι της μνήμης.
@ Καπετάνισσα:Ούτε γω θα συμφιλιωθώ ποτέ με το χρόνο. Ακόμα δεν του έχω δώσει το χέρι μου,και αυτός συνεχίζει και περιμένει,καπνίζοντας έξω στο μπαλκόνι. Ακόμα δεν του έχω προσφέρει ούτε νερό.
@ FreeCyprus: Memories i am half the girl i used to be....
@ Sailor: Ευτυχώς που υπάρχουν άτομα σαν και σένα και σαν όλα τα παιδιά που γράφουν στο commentologio που λένε καλά λόγια και αγγίζονται από όσα έχω να πω...
Καλημέρα σου και σένα.
@ Jimmy Bloody Rose : Από την άλλη όμως, τώρα που το ξαναδιαβάζω,κανείς
δεν πρόκειται να σου φορέσει αλυσίδες αν δεν τον αφήσεις εσύ να σου πάρει τα μέτρα.
Ξέρεις, πεθυμώ τότε που δεν υπήρχε τόση τεχνολογία πχ το ac, το dvd κτλ. παθαμε τίποτα; όχι. ίσα ίσα εκτιμούσαμε τη φέτα με το καρπούζι το καλοκαίρι (ολόκληρη φιλοσοφία να μάθεις να την τρως σωστά) αλλά και όταν περιμέναμε πως και πως να φάμε το πρωτο παγωτό του καλοκαιριού ( συνήθως λίγο νωρίς και μας πονάγε ο λαιμος μας)! ενώ τώρα...ac, δουλεια ( πολλές φορές με βαρίδια), να έχουμε ξεχάσει και πως τρώμε τη φέττα με το καρπούζι. μονο αμα τα διαβάζουμε κάπου τα θυμόμαστε.....
Κι ύστερα μου λες πως δεν έχεις ταλέντο! Εκπληκτικό κολάζ και πανέμορφο κείμενο.
Τοποθέτησε το σώμα σου σε μια σκιά, ξέρεις από αυτές τις Μυθικές των καλοκαιρινών μεσημεριών. Κατέβασε τα στόρια (άσε την κουνουπιέρα ανεβασμένη όμως να βλέπω είπαμε τα λυγερά σώματα των λέξεων σου)και απόλαυσε το βουητό των εντόμων,το βαρετό ρεφρέν του τραγουδιού των τζιτζικιών και την εντιμότητα των αιμοβόρων κουνουπιών.
Καλημέρα όμορφο κορίτσι,
όμορφο μέσα -έξω
@thripas: Καλά ντε μη βαράς... αν δεν βάλουμε και λίγη μελαγχολία,καλή-γλυκιά μελαγχολία, πως θα βγει αυτό το νοσταλγικό αποτέλεσμα;
Λες και σένα δε σε πιάνει καμιά φορά. Σαφώς και αυτά που εγώ έζησα πρέπει να τα ζήσουν και οι επόμενες γενιές και τα ζουν...πίστεψε με
Αλλά και γω που τα έζησα τόσο όμορφα να μην τα νοσταλγήσω;
Μένω σε ένα προάστιο που έχει τα πάντα από φύση,και χλωρίδα και πανίδα...
Απλά χτες έπεσε σιγή ...θα ήταν η νύχτα τέτοια φαίνεται.
Έλα ξύπνησες ανάποδα (με τον κωλ 'ως απαν -που έλεγε και η γιαγιά μου)
Δεν συμβιβάζομαι δεν βαραίνω,δεν αντιλέγω.
Έχεις και συ τα δίκια σου αλλά και γω τα δικά μου
Δικαίωμα!
Φέρε κανένα τέτοιο πεπόνι να φάμε κι μεις...μονοφαγά
Στείλτο εξπρές.
Και μην ξανασηκωθείς τόσο αργά γιατί τσιμπάς!
@ κώνωπα: Ωραίες εικόνες πας και κατεβάζεις…σε σένα ανήκουν ή σε αυτούς που ξεζούμισες;
Δεν με ρίχνεις.
@ Νίκος Παργινός: Κι ύστερα μου λες πως δεν έχεις μελάκι στις τσεπούλες σου.
Candy Verda..............
αυτη ηταν ευχαριστη εκπληξη
μυρισε η οθονη πρασιναδα....
βλεπω το ceclor εδρασε....
και εισαι μια χαρα πρασινωνπή
και χαρωπή
:)
@ Ergo te Lina:Λες να μούχλιασε ρε το ceclor?
Λες?
Λες να είναι μούχλα και οχι πρασινάδα;
Λες να υποτροπιάσω;
εργοτελιναααααααααααααααα
candy-mold
@ dr.Uqbar:Ποτέ...πολύ καλά τα λες. Ξέρεις έχω τρομερά ακόμα αποθέματα παλιάς ζωής,δεν θα ωριμάσω ποτέ.
Ποτέ δεν θα γίνω ακόλουθος των χρόνων που φορτώθηκα στην πλάτη.
Δεν ενηλικιώθηκα ποτέ! Είναι τραγικό αυτό...κι όμως ξέρεις πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας;
Αν σου αρέσουν τόσο πολύ τα κολάζ μου, τότε πήγαινε να τα βρεις σχεδόν όλα στην Web page μου.
Την έβαλα στο προφίλ μου.
Το καλοκαιρινό μου σπίτι έχει δύο βεράντες. Μία μεγάλη στον πρώτο όροφο και μία πιο μικρή στο δεύτερο.
Τώρα που κάθομαι μόνη στη βεράντα του σπιτιού μου (στην Αθήνα), αναπολώ τρυφερά εκείνα τα χρόνια, τότε που οι ψίθυροι σταματούσαν πολύ αργά κ το κρασί τελείωνε πάντα πολύ νωρίς…
Στον πρώτο μαζεύονταν οι «μεγάλοι» με τη δική τους φασαρία…
Στο δεύτερο συγκεντρωνόμασταν όλοι οι κολλητοί, η γνωστή παρέα του καλοκαιριού, με τη δική μας φασαρία…
Τι ωραία θύμηση! Τι ωραία συναίσθημα ότι οι φίλοι του καλοκαιριού θα είναι για πάντα εκεί. Κάπου εκεί λοιπόν, κουρασμένη από την τρίμηνη παραμονή μου στο εξοχικό, βαριεστημένη από τους καλοκαιρινούς ήχους ζητούσα κάτι άλλο. Τότε ήταν που άρχιζε το γνωστό «βαριέμαι».
Που να ήξερα ότι κάποτε οι καλοκαιρινοί ψίθυροι θα διαλύονταν και τα δύσκολα θα ακολουθούσαν… Και ένας ψίθυρος από το διπλανό διαμέρισμα θα είναι η μοναδική καλοκαιρινή συντροφιά!
~Lou: Νομίζω πως δεν κάθεσαι μόνη στην βεράντα,άθελα σου έβαλες και μένα μαζί σου,σε εκείνα εκεί τα κιτρινισμένα καλοκαίρια που δεν απέχουν και πολύ απο τα δικά μου,σε κάποια άλλη βεράντα,παρατημένη δίπλα σε μια παλιά αμμουδιά 20 χρόνια πίσω.
Κερνάω βανίλια υποβρύχιο.
Δέχεσαι;
Το αγαπημένο μου καλοκαιρινό γλυκό!
Βάζω τη βεράντα, βάζεις το υποβρύχιο;
~Lou :Ναι αμέ...μαστίχα και δροσερό νεράκι να την κάνει πιο σκληρή.Να κολλάει στα δόντια.
Μέσα στο απέραντο τίποτα της αυγουστιάτικης Αθήνας όλα είναι μία αντανάκλαση των γύρω μας..έτσι όπως μας διαμορφώνουν( ή θα θέλαμε να μας διαμορφώνουν)
Μία γοητευτική αβεβαιότητα που σε πάει ένα μπροστά και δύο πίσω
@Ganuma De Linarus: Α!Μπα πουλάκι μου γύρισες απο βεκέισιονς;
Καλώς ήρθες...να μαζευόμαστε σιγά σιγά.
Είμαι ερωτευμένη χρόνια τώρα με το απέραντο τίποτα της Αυγουστιάτικης Αθήνας!
@ py-thia: Και ποτέ ύπνο η Άννα...Μόνο τα μάτια έκλεινε. Ποτέ ύπνο.
Το καλύτερο σχόλιο για το συγκεκριμένο κολάζ το έκανε ένας φίλος,που με καθηλώνει το πνεύμα του κάθε φορά που αποφασίσει να το αφήσει ατίθασο.
Είπε, πως η στάση του σώματος(του σώματος στη φωτογραφία) είναι ένα αίτημα, ένα αίτημα αλώσεως, ένα αίτημα λυτρώσεως, ένα αίτημα φυγής σε έναν κόσμο που το πνεύμα ξαποσταίνει και το κορμί τινάζεται.
Άντε καληνύχτα
Ξημερώνει 15 αύριο.
Ε και;
''Κάτω από το σεληνόφως
σε ένα παγκάκι θα απαγορεύεσαι''
@ Ganuma De Linarus: Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Άραγε;
Το παγκάκι είναι αγαπημένο μέρος πάντως...
O ποιητής άλλα εννοεί αλλά εγώ κλέβω σκέψεις και τις προσαρμόζω στις μέρες.
Σεληνόφως είναι ο αύγουστος και παγκάκι η πλήξη και η μοναξιά.
Εθελουσίως απαγορευμένος..τα είπαμε
Δημοσίευση σχολίου