ΚαΛό ΧεΙμΩνΑ

Όταν έφτασα στο λιμάνι με περίμενε ο Φεντερίκο μαζί με τα 70 χρόνια από το θάνατο του. Νέος, ωραίος,ευθυτενής. Μου πήρε τα μπαγκάζια από τα χέρια και τα έβαλε στη μηχανή. Τα 70 χρόνια από το θάνατο του έβρεχαν τα πόδια τους στη θάλασσα του λιμανιού,αδιάφορα για το τώρα. Μου είπε ότι είχε κλείσει δωμάτιο στο σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα.
Τον ρώτησα αν ήταν μόνος ή αν συνόδευε τη Γέρμα; Δεν μου απάντησε.Φάνηκε λυπημένος. Μου έδωσε ένα μπλε αστερία, ένα μικρό κύμα για κολιέ και λίγο θυμάρι. Έφτιαξε το καπέλο του,χαμογέλασε και απομακρύνθηκε μέσα στον ορίζοντα του νησιού.
Η Άνδρος μέσα στο γαλάζιο και στη φασαρία του αέρα ξεκόμπιαζε τα μαλλιά της. Όλα όπως τα άφησα,και ίσως λιγάκι πιο απλωμένα. Ξανάγινα σάρκα και αίμα που βράζει,μύρισα φύση και πέλαγος,βράχηκα μέχρι το κόκαλο,τσίριξα κόντρα στον φασαριόζικο αέρα της,άφησα τις λέξεις και τα φιλιά μου σε έρημα ξωκλήσια. Επισκέφτηκα όρμους γεμάτους μουλιασμένα όνειρα και γυαλιστερά βότσαλα. Πάτησα άμμο σιμιγδαλένια και έπιασα βάρκες που έδεναν σε ρηχά νερά.
Έφτυσα κουκούτσια για να φυτρώσουν όνειρα με πλοκάμια αστερία. Κάλεσα τον ήλιο στο κορμί μου,διάβασα ιστορίες άλλων, που μίλαγαν για έρωτα,έντυσα με άστρα τις νύχτες μου,άπλωσα ρούχα σε βρόμικα σχοινιά,μίλησα με γέροντες,έφαγα γλυκό του κουταλιού, ροδοζάχαρη,ξήλωσα όλες τις κλωστές από τις άσχημες μνήμες μου και λύθηκα χωρίς τρόμο στα μάτια των αιώνιων φίλων που με κοίταζαν αφηγηματικά.

Αν εξαιρέσεις την απεργία που είχαν οι σκουπιδιάρηδες, με αποτέλεσμα όλη η Άνδρος να πνιγεί από τη δυσωδία των σκουπιδιών, όλα τα άλλα έμειναν ανεξίτηλα,έτσι όπως έπρεπε να μείνουν.


Μέχρι που ήρθε εκείνο το μπλε καράβι με την μεγάλη κοιλιά και μας έφαγε,αφήνοντας μας κάποτε στη μεγάλη πόλη.
Μέσα σε βιαστικές ματιές, λογαριασμούς απλήρωτους,κάποια κάρτα από μια φίλη που είναι με ένα βαλιτσάκι διαδρομές όλο το καλοκαίρι,ένα τρελό γατί που όλο νιαουρίζει και έναν τηλεφωνητή γεμάτο μηνύματα.
Φίλοι και εχθροί ακονίζουν τα δόντια τους...Βραδιάζει και τα γαλαζωπά φώτα της τηλοψίας πληθαίνουν στα μπαλκόνια των γειτόνων που επιστρέφουν σιγά σιγά.
Ένα μωρό κλαίει,οι από κάτω τσακώνονται,κάποιος τηγανίζει ψάρια,ο απέναντι ποτίζει. Όλα είναι στη θέση τους ξανά. Ευτυχώς που είμαστε χαμαιλέοντες,σκέφτομαι...και αναπολώ ήδη το επόμενο καλοκαίρι,τα καλά και τα κακά της ζωής μου,αυτά που θέλω να κάνω και αυτά που δεν θα καταφέρω να κάνω ποτέ. Όλα βρίσκονται εκεί μέσα σε αυτή στην ηλεκτρισμένη πορτοκαλί νύχτα της επιστροφής μου.


Στο λιμάνι,όταν έφευγα πια, ήρθε πάλι ο Λόρκα,μου έβαλε ένα ροζ τριαντάφυλλο στο χέρι και μου είπε, πως η ποίηση είναι κάτι που κυκλοφορεί στους δρόμους,που κινείται μόνο του,που ζει δίπλα μας. Κάθε πράγμα, συνέχισε, καθώς με βοήθαγε να επιβιβαστώ στην κοιλιά του μπλε καραβιού, έχει το μυστικό του και η ποίηση είναι το μυστήριο που συνέχει όλα αυτά τα πράγματα!

Καλό μας χειμώνα.