Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006

Το ΓρΑμΜα


Σήμερα έλαβα το γράμμα σου...το γράμμα που περίμενα μέρες τώρα.
Δεν μίλαγες για όνειρα, για μικρούς εφιάλτες έγραφες, κεντημένους με θάλασσες και υδρατμούς από ηφαίστειο και φως σελήνης. Για σούρουπο και αιώρες με πλέξη λύπης. Για φτερωτά μυαλά και κρυφά ημερολόγια γεμάτα θέρος και αλμύρα, γεμάτα ήλιο που σου καίει την πλάτη. Όνειρα με ετερόφωτα πόδια και κορίτσια γυμνά, αθώες φιλενάδες που έπαιζαν στην παραλία κιθάρα και κλαρίνο.
Σου έχω πει πόσο πολύ θα ήθελα να ήμουν μαζί σου;
Δεν θυμάμαι πια.
Και ήμουνα τόσαις φοραίς τόσο κοντά,.Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα....
Έχω φοβερές εναλλαγές συναισθημάτων μετά το γράμμα σου.
Αρπάζομαι για όλα.Για αυτά που είμαι και για αυτά που δεν είμαι.
....και να μαυροφορούν η επιθυμίαις μου.
Νοιώθω πως χάνομαι. Χάνομαι στο λαβύρινθο των απέραντων δυνατοτήτων ,στο αδιέξοδο της επιλογής. Τι περίεργη έννοια η επιλογή. Είναι σα να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα.
....Και ήμουνα τόσαις φοραίς τόσο κοντά.Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·

Τόσαις φοραίς τόσο κοντά να είμαι στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,στ' ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Συμφιλιώνομαι με τα χαλάσματα που με κατέστρεψαν και με τα άλλα που κάποτε επιτέλους κατεδάφισα.
Διαλέγω τις πιο γερές πέτρες που έμειναν μέσα μου, σίδερο και φωτιά και ξαναρχίζω.
Ναι, χτίζω ξανά με τόσο πόνο στα μάτια, που μου βουλιάζει τις ίριδες.
Ναι, θα τρέξει λίγο αίμα, αλλά το μουρλό αίμα πρέπει να φεύγει από τις φλέβες κάποιες φορές.
Μόλις τελείωσα να σε διαβάζω μου ήρθαν στο μυαλό οι ακόλουθοι στίχοι:


«Κι αν για τον έρωτά μου δε μπορώ να πω
Αν δε μιλάω για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
Όμως το πρόσωπό σου που κρατάω μες την ψυχή μου
Ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες το μυαλό μου
Οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου
Τις σκέψεις και τις πράξεις μου πλάθουν και χρωματίζουν
Σ’ όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέω»

22 σχόλια:

candyblue είπε...

Και ήμουνα τόσαις φοραίς τόσο κοντά,.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίη η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν η επιθυμίαις μου.

Τόσαις φοραίς τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ' ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσαις φοραίς τόσο κοντά να είμαι.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ανώνυμος είπε...

Τα γράμματα..αυτά που μας βγάζουν από δύσκολη θέση αλλά και ανοίγουν την κάνουλα με τα συναισθήματα να τρέξει άφοβα.
Σαν και αυτό που γράφω χωρίς μελάνι καιρό τώρα, πίσω από τις πολεμίστρες.
Ένας πόλεμος ανάμεσα σε πρέπει και θέλω με πρωταγωνιστή και επικρατούντα (συνήθως) το θέλω.
Candyblue μάλλον μας κάνεις πλάκα...

candyblue είπε...

@ Ganuma De Linarus:Τι εννοείς?
Αλήθεια όμως.Τι εννοείς λέγοντας οτι σας κάνω πλάκα....???????????

Ανώνυμος είπε...

Όχι κάτι αρνητικό όπως μάλλον υπέθεσες.
θα σου εξηγήσω...

Ecumene είπε...

Πριν την εξήγηση...
βλεπω μια παρεξήγηση...

@Αν και το ποίημα είναι πολύ
αληθινό και η αγαπητη
CandyBlue συμπαθεστάτη...

δεν παυει να δειχνει
το αδιέξοδο των
σημερινών κοριτσιών
στη Δύση..

Εγω αλλαξοπίστησα
και ξεμπερδεψα με τα γραμματα...

Ευχομαι το ίδιο και δι' υμάς....
σας ασπάζομαι μετα της μανδίλας μου..


(*

candyblue είπε...

@Ergo te Lina: Τι εννοείς?
Αλήθεια όμως.Τι εννοείς λέγοντας οτι "αλλαξοπίστησα
και ξεμπερδεψα με τα γραμματα".......???????????
Και ποιο είναι το αδιέξοδο των σημερινών κοριτσιών στη Δύση???????
Δώσε μου μια εξήγηση...γιατί
βλέπω παρεξήγηση.
:)

Jimmy Bloody Rose είπε...

@candyblue: Για άλλη μια φωρά απλά άφονος!

Jimmy Bloody Rose
Κορυδαλλός

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Σου στέλνω μ’ ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ’ τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου..

Καπετάνισσα είπε...

Και κοντά και μακριά.
Ανάκατα.
Απροσδιόριστα.
Θολά.
Από δω και πέρα, έτσι θα'ναι πάντα.
Οι καιροί. Και μείς.

Πενθούνε οι ανάγκες μας.
Ήρθανε και στο'πανε, ναι;
Δεν έπρεπε.
Έπρεπε εσύ ν' ακούσεις το μοιρολόι.

Είμαστε τόσο μόνοι, που ο κόσμος φαντάζει απέραντος.
Και να σου πω; Μα πιο πολύ, φοβάμαι τις μέρες του Σεπτέμβρη.

BionicBuddha είπε...

Very beautiful artwork. Thanks for sharing!


www.bionicbuddha.com

candyblue είπε...

@ BionicBuddha: Thanx.So,come again...You post great work too.

@ Καπετάνισσα:Τις μέρες του Σεπτέμβρη είναι που φοβάμαι και γω.
Μέσα εκεί έχω βάλει πολλά κομμένα κεφάλια με βιταμινούχα βλέμματα και μαυροφορεμένες επιθυμίες μιας άλλης πνιγμένης ζωής.
Και μιλάω εφ΄όλης της ύλης. Όχι για κάτι συγκεκριμένο.
Πολλά από τα ποστ είναι μεταφορικά,η αλήθεια όμως είναι κάπου εκεί. Πίσω από τις λέξεις.

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:Απόστημα θερινής νυκτός,όχι λάμα.


@ Jimmy Bloody Rose: Και γω....

@ Ergo te Lina: Καημέ μου μεγάλε....λοιπόν, λοιπόν;;;;

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν, Candyblue κοίτα τι θα κάνεις...
Θα κοιτάξεις το πρόσωπο σου σ΄έναν καθρέπτη. Όχι,η αντανάκλαση που θα δεις δεν είναι ακριβής. Αν μετακινηθείς ένα τόσα δα χιλιοστό, η εικόνα θα αλλάξει. Ουσιαστικά αυτό που θα δεις είναι μία ατελείωτη σειρά αντικατοπρισμών.

Η αλήθεια μας κοιτάζει στα μάτια από την άλλη πλευρά του καθρέπτη...
Ίσως τότε συμφιλιωθείς με τους δαίμονές , τα μουρλά αίματα και τις επιθυμίες σου.

(το παραπάνω κείμενο "περί καθρέπτη" το δανείστηκα από την ομιλία του Harold Pinter, στην τελετή απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005)

Νίκος Παργινός είπε...

Πολύ όμορφο ποστ και για το κολάζ δεν χρειάζεται καν να αναφέρω κάτι. Ξέρεις τις απόψεις μου...

candyblue είπε...

@Lou:Έχω σπάσει τους καθρέφτες σπίτι μου.
Άσε που οι δαίμονες γουστάρουν να "γυαλίζονται"και να μεταμορφώνονται μέσα από τους αντικατοπτρισμούς και άντε τώρα εσύ να βγάλεις άκρη.

Ο Πίντερ αγαπημένος στέκει πίσω από αυτά με κατεβασμένη μούρη,ξέρει καλά πως οι καθρέφτες αντικατοπτρίζουν ένα ψέμα,που λέγεται "ΕΓΩ".

@ Νίκος Παργινός: ναι τις ξέρω και σε ευχαριστώ.

Horexakias είπε...

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

Ανώνυμος είπε...

Την ξέρω,νομίζω έχω δοκιμάσει το αίμα της...
Είναι γλυκό με γεύση πρωινού ξυπνήματος και παγωμένου χειμωνιάτικου αέρα.

Candyblue,ο Ερμής διψάει για αίμα,να σου δώσω για λίγο την προβοσκίδα μου?
Ξέρεις να ρουφάς από κει?
Σου αρέσει το αίμα?
Έχει γεύση σκουριάς...έχεις δοκιμάσει παρατημένο σκαρί πλοίου;
έτσι...

mortaki είπε...

Κορίτσι με τα καστανά μαλλάκια όσα και να χτίσεις και όσα και να γκρεμίσεις...χαλάλι σου...γιατί έχεις ένα ΔΩΡΟ στο στήθος που βάζει τα χρώματα γύρω σου να λικνίζονται στο ρυθμό του μόνο και μόνο για να χαμογελάς
...έχεις καρδιά μικρού παιδιού!
Ευχή μου: κράτα την σαν φυλαχτό...ναι?

E-ι...κοίτα! έπεσε αστέρι! θα πιάσει η ευχή μου... ;)

Ecumene είπε...

Aπλως με προβληματισε αυτη η μουσουλμανα φεμινιστρια

Ανώνυμος είπε...

Ηδονιζεστε να πενθείτε, πενθείτε για να γράφετε!

Διαστροφή;!!!

candyblue είπε...

@ Horexakias:Και κότσια θέλει,από αυτά που εγώ δεν έχω γιατί τα δίνω για τροφή στα σκυλιά.

@ κοινωφελής κώνωψ:Το σώμα μου κάποια παλιά χρόνια είχε μια τέτοια γεύση...πολύ παλιά όταν με φιλοξενούσε για 9 μήνες το βελούδινο και υδαρές υπογάστριο της μητέρας μου...

@ mortaki:Θέλω να μάθω τι ευχή έκανες....
Η καρδιά μου ανήκει στα αστέρια που μόλις γεννήθηκαν.


@thripas:Μην μπλέξεις με γυναίκα.
Ποτέ, στο λέω εγώ
Και αυτό είναι μια αλήθεια.

Αν πάλι θες να μπλέξεις πάρε και Βetadine μαζί για τις πληγές.


@ Ergo te Lina : Το διάβασα, το διάβασα. Αλλά νόμιζα ότι εννοούσες κάτι άλλο.
Πρώτα σε διαβάζω και μετά πλένω το πρόσωπο μου κάθε πρωί
;)

@Anonymous: -"Διαστροφή";
Μπαααα, έτυχε!

cAke είπε...

Μίλα της λύπης συντροφιά,
ανάμνηση της μοναξιάς μου σώμα. Πάρε στο χέρι ένα κλαδί, λουλούδι να μυρίσει και πέρνα τα κάγκελα στρατιώτη με τη βαριά παλικαριά, για να σου δώσει χρώμα.
Πες της μαντήλι να κρατά, γύρω απτό λαιμό της και να στο δώσει να φυλάς,
το άρωμα των χειλιών της.

Ήταν Σεπτέμβρης...

...και όντως πρόκειται για διαστροφή... :)

candyblue είπε...

Αν η αγάπη είναι διαστροφή,τότε ναι πρόκειται για διαστροφή