Κυριακή, Αυγούστου 06, 2006

ΕπΟμΕνΟς ΣτΑθΜόΣ/ η ΖώΝη ΤοΥ λΥκΟφΩτΟς


Έχει κάτι από ταινία επιστημικής φαντασίας αυτό το χωριό. Τόσο παλιό που δεν μπορείς να μπεις μέσα του έχοντας φρέσκο δέρμα. Κάτι έξτρα τερέστριαλ σπίτια χάσκουν τονίζοντας την ασημαντότητα τους. Ένας μακρύς δρόμος με ευκάλυπτους δεξιά και αριστερά και το φεγγάρι νύχι στη μέση του ουρανού,που σήμερα ειδικά μου φαντάζει πιο κοντά .Και ξάφνου από το πουθενά, τρεις άνθρωποι κάθονται στη σιγαλιά της νύχτας. Μαζεμένοι στην άκρη του δρόμου, απέναντι από τους ευκάλυπτους συζητάνε χαμηλόφωνα. Είναι περίεργο το πόσο ξαφνικά εμφανίστηκαν, ήμουνα σίγουρη πριν, ότι μπροστά από αυτό το σπίτι δεν υπήρχε ψυχή.
Μας χαιρετούν. Στεκόμαστε από πάνω τους μαυρισμένοι,έχοντας στο στόμα μας ακόμα, κουκούτσια από καρπούζι. Στον ώμο μου που καίει σαν το βότσαλο της παραλίας πέφτουν υγρά ακόμα τα μαλλιά μου και με δροσίζουν. Ο Λ. κρατάει το τρίποδο με τη μηχανή απάνω. Ο ένας από τους δύο άντρες αφού το περιεργάζεται καλά, μας λέει αναπολώντας ότι και αυτός τράβαγε κάποτε, ερασιτεχνικά, φωτογραφίες. Είναι γύρω στα 65.Δάσκαλος με πολλές μεταθέσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Γέννημα θρέμμα αυτού του νησιού,σε αυτό το σπίτι .Του αρέσει ο ουρανός, μελετάει τους χάρτες του και γνωρίζει τα πάντα για τους αστερισμούς. Μας εξιστορεί περίεργα γεγονότα από την παλιά ζωή του και μεις τον ακούμε σχεδόν μαγεμένοι, βλέποντας τον να μεταμορφώνεται σε Άλφα του Κενταύρου, καταπίνοντας το φεγγάρι νύχι σαν φέτα από πεπόνι. Το άσπρο φανελάκι του γέμισε ζουμιά .Συνεχίζει να μιλάει για κάτοπτρα, τηλεσκόπια, ονόματα αστεριών, πλανητικά σώματα. Κοιτάει τον ουρανό με υγρά μάτια και που και που χασμουριέται. Από αμηχανία ίσως. Η κυρά του ιδρώνει υπομονετικά δίπλα του. Κοιτάει και αυτή με την ίδια υγρασία στα μάτια τον ουρανό. Ο τρίτος άντρας, αδερφός του ουρανοδίφη και ναυτικός στο επάγγελμα, μας μιλάει για θάλασσες. Ζεστές ιστορίες που στάζουν μοράβια και αλμύρα. Παλιές ιστορίες όσο και το σπίτι, το οποίο κατοικούν. Κάποτε η κουβέντα λαμβάνει τέλος. Τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μας καλούν. Χαιρετάμε και απομακρυνόμαστε μέχρι εκεί που σβήνει ο δρόμος. Το κίτρινο φως των στύλων της Δ.Ε.Η. κάνει το όλο σκηνικό πιο απόκοσμο. Γυρνάω το κεφάλι μου πίσω. Δεν βλέπω κανέναν από τους τρεις. Ούτε καν τις καρέκλες τους δίπλα στο δρόμο. Σκοτάδι πίσσα. Μόνο το σπίτι χάσκει, πιο ερειπωμένο και από πριν. Δεν τολμάω να το πω στο Λ...
Μα ποιοι ήταν τελικά;;
Μέσα από τη χέρσα γη ακούγεται ένα τραγουδάκι που κάτι μου θυμίζει. Σταματάω το βήμα μου για να το αφουγκραστώ καλύτερα...πάει κάπως έτσι:


"Α candy-coloured clown they call the sandman
tiptoes to my room every night
just to sprinkle stardust and to whisper:
"Go to sleep, everything is all right"

16 σχόλια:

Horexakias είπε...

Από τα πιο ωραία post σου,αν και παντα μου αρεσαν τα κειμενα σου....και οτι εγραφες....

mortaki είπε...

Επόμενος σταθμός δηλαδή η αστρική ζώνη...εκεί που υπάρχει αστρόσκονη σε αφθονία... και αν πασπαλίσεις λίγη στα όνειρα σου τότε μοιάζουν αληθινά...
Λίγη όμως είπαμε! Αχ...εσύ έβαλες παραπάνω όταν ήσουν στο νησί και να τα αποτελέσματα! ;) Ακόμη ένα ωραίο post σου!!!

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Everything is all right...
Everything is all right...
Everything is all right...
..is it? ...
Everything is gonna be allright though!
Go to sleep, everything is gonna be all right! Sweet dreams!

candyblue είπε...

@ horexakias: Χμμμμμμ, νομίζω ότι έχεις ορεξούλες. Γενικότερα.
Σε ευχαριστώ πάντως κι ας είσαι η πρώτη ανάγνωση. Έχεις πολλά ακόμα να διαβάσεις. Βγάλε παπούτσια,κάτσε στον καναπέ και σου 'ρχομαι.

@ mortaki:Νομίζω ότι θα με κακομάθεις στα καλά λόγια. Πάντα βάζω κάτι λίγο παραπάνω,πάντα κάτι μου ξεφεύγει,αποκλίνει από την καθημερινότητα,εξοκείλει από κάθε συμβατό.
That's me

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad: Ξέρω γω;;; είναι όλα καλά;;;
Μας μούδιασε η μικρή(ξέρεις που αναφέρομαι)

Unknown είπε...

Πολύ ωραία γραμμένο
Από τα καλλίτερα που έχω
Διαβάσει τελευταία

Δεν είναι για να περνάς
Την ώρα σου αραχτός

Έτσι και αλλιώς η ώρα περνά
χωρίς και να διαβάζεις

καλό σου πρωινό

Ανώνυμος είπε...

Ανάσταση! Για το κέντημα και τα στολίδια του λεω και το make up...

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ολα καλά candyblue, ΘΑ ΕΙΝΑΙ.
Ξεμούδιασμα τώρα κι ανάσα.
Καλημέρα

Santiago Nasar είπε...

Το περιβάλλον που περιγράφεις μου θυμίζει το χωριό που κατάγομαι. Είναι από τα μέρη που όταν το επισκέπτομαι, δεν είμαι σίγουρος αν βρίσκομαι σε πραγματικό μέρος.
Ωραίο κείμενο keep on writing!!!

Καπετάνισσα είπε...

Ένιωσα ότι ήμουν εκεί.
Μια θολή σκιά, ένα φευγαλέο θρόϊσμα, μια ανάσα κουμπωμένη στα χείλη.

Ένιωσα πως κι εκείνοι ήταν εκεί.
Ακόμα καλύτερα.

Γιατί εμένα αυτοί οι τρείς άνθρωποι μου θυμίσανε τις μοίρες;

candyblue είπε...

@Sailor: Πάρα πολύ σε ευχαριστώ όμως!Πάρα πολύ.

@Μπίχλας: Αληθώς ο κύριος.


@2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:Μακάρι.Φοβάμαι πολύ.Μακάρι να τα καταφέρει.


@Sandiago Nasar: Συνεχίζω χάρη σε εσάς.


@ Καπετάνισσα:Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.Θα μπορούσε ναι.

GLOBAL είπε...

Επόμενος σταθμός τι άραγε;
Μια ερειπωμένη ψυχή που χωράει;

candyblue είπε...

@ globalitsa: Υπάρχει ένα στήθος που χωράει τα πάντα.Εκεί.

Νίκος Παργινός είπε...

Πραγματικά πολύ όμορφο ποστ. Όσο για το κολάζ. Τι να πω... ό,τι και να πω είναι λίγο. Συγχαρητήρια.
Καλημέρα.

Ανώνυμος είπε...

θελω κατι να σου γραψω...ετσι για να ξερεις οτι δεν αγνοω...δεν θελω κατι να σου πω ...για να μην νομιζεις οτι έχω λόγια...λυκοφως...
παντα αυτη η λέξη μου θυμιζε cartoon...
άννα...το πιο μυστηριωδες ονομα στη ζωη μου...
για λόγους πολλους...
και ολους τους
συναντησα μπροστα μου...
η ζωη κανει φαρσες...
εχει πλακα να συμμετεχεις...

Ανώνυμος είπε...

Είμαι ένα δίπτερο έντομο,ενοχλητικό, μυζητικό
Το δικό σου αίμα όμως το σέβομαι.Δεν θα τολμήσω.
Τράβηξε λίγο την κουνουπιέρα να δω το σώμα σου...Το σώμα όλων αυτών των γυμνών λέξεων
Δεν θα τρυπήσω καμία.
Δεν θα τολμήσω.

candyblue είπε...

@ Νίκος Παργινός: Μελάκι έχεις στις τσεπούλες σου?

@ x/sa που σε λένε και
py-thia ξέρω πως πάντα κάτι θες να μου γράψεις και πως δεν με αγνοείς και πως να μπορέσεις άλλωστε σε ένα χώρο που όλο ανταμώνουμε;;
:)

@ dr.Uqbar: Δικό σου τότε!

@ κοινωφελής κώνωψ: Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν με τσιμπούσαν τα κουνούπια.Ποτέ.
Τώρα δεν τσιμπάνε ούτε τις λέξεις μου.
Τυχερή κοπέλα που είμαι κύριε κώνωπα!