Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

BaD nEwS fAcES

Μετά από πρόσκληση φίλου μου ζωγράφου κατέβηκα στο πολυβιταμινούχο κέντρο,όπου μένει,για να δω κάποια καινούργια έργα του.
Στο μετρό τελείωσα το βιβλίο του Καμί, «Ο ξένος» που έπιασα να ξαναδιαβάζω από χτες βράδυ. Ήταν η πέμπτη φορά που το διάβαζα,ήταν η πέμπτη φορά που φόρεσα την μάσκα και τον αναπνευστήρα μου για να καταδυθώ στον εφιαλτικό παραλογισμό του Καμί.

Χαζεύω την γεωγραφία των προσώπων μέσα στο συρμό. Είναι όλοι κατηφείς σήμερα,σαν να ξυπνήσανε ομαδικά με “bad news face”.Παντού υπάρχει μια μαυρίλα. Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό,στων γυναικών τα πρόσωπα. Κατεβαίνω στην πλατεία Συντάγματος, οπού το σκηνικό της μουντάδας συνεχίζεται. Μέσα στο εκτυφλωτικό φως του πρωινού μου φάνηκε πως είδα τον Μερσώ να ψάχνει τα κουδούνια μιας πολυκατοικίας.
Αναζητάω το πρόσωπο του φίλου μου.Το εντοπίζω μέσα σε κάτι ασημένια ray-ban και ένα ψάθινο μικρό καπέλο. Φοράει λινό παντελόνι και χακί κοντομάνικο μπλουζάκι. Χαμογελάει. Είναι ο μόνος σήμερα.
Στο δρόμο όλοι κοιτάνε κάτω. Ο Αττικός ουρανός σπαταλάει τσάμπα το γαλάζιο του.
Με αφορμή το βιβλίο του Καμί ο Γ. αρχίζει και μου λέει μια ιστορία για τον Σαρτρ και τον Καμί που κλήθηκε από τον πρώτο στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής του Παρισιού, να σκηνοθετήσει το έργο του Prevand «Les Autres» («Οι Άλλοι») και να ερμηνεύσει το βασικό ανδρικό ρόλο. Tο έργο του Prevand εξιστορεί τα, μάλλον εξωφρενικά, αληθινά γεγονότα του χειμώνα εκείνου. Οι πρόβες του έργου γινόντουσαν στο δωμάτιο της Σιμόν ντε Mποβουάρ, στο ξενοδοχείο «Λουιζιάν», στο Σεν Zερμέν ντε Πρε.
Μιλάει ακατάπαυστα,μιλάει σαν να ήταν εκεί. Τον κοιτάω μαγεμένη, είναι εξαιρετικός. Ανεβαίνουμε αργά τις σκάλες του ατελιέ,που βρίσκεται σε ένα παρακμιακό κτίριο στην καταπιόνα μιας στοάς.

Πίνακες με κορίτσια κερασοχειλένια με μακριά μαλλιά και γυμνές πλάτες,ζωγραφική σε χαρτόκουτες με κιμωλία. Παραπέρα κείτονται πίνακες τεμαχισμένοι από κάτι άσπρες κλωστούλες.Μου εξηγεί ότι είναι τα νήματα που έκλεβε πιτσιρικάς στο χωριό από τις βλάχες που έπλεκαν.
Με κερνάει ούζο. Είναι κι όλας καταμεσήμερο. Ρίχνω κλεφτές ματιές από το μεγάλο παράθυρο. Ο κόσμος λιγοστός,χαμογελάει και πάλι. Ηλικιωμένες κυρίες που έχασαν την μνήμη τους πίσω από αναρίθμητες ανοικοδομήσεις. Παλιές πόρτες, ξυλόγλυπτα ρόπτρα και πόμολα,δρόμοι ρυάκια,μικρά σιδερένια μπαλκόνια,γλάστρες στα παράθυρα.
Ο Γ. ανακατεύει κάτι χρώματα μιλώντας μου για τα κορίτσια του, η σκέψη μου όμως αδιάφορη για όσα λέει ,κρεμιέται από το παράθυρο και μπαίνει πάλι μέσα στους συρμούς του μετρό, περνώντας από στάσεις λεωφορείων και από αφίσες με νεκρά είδωλα.

Ποιος ξέρει τι ήταν αυτό που έκανε τον κόσμο να έχει σήμερα “bad news face”
Ίσως η άργητα των συρμών που δεν έχουν μπει καλά, καλά στον κανονικό ρυθμό τους,ίσως να φταίει και η θλίψη μετά το τέλος των διακοπών.
«Αυτός που μας κυνηγάει είναι μέσα μας», μου λέει ψιθυριστά ο Μερσώ και συνεχίζει έχοντας πάντα εκείνο το “bad news face”.
«Σήμερα πέθανε η μαμά. Ίσως και χτες, δεν ξέρω. Έλαβα ένα τηλεγράφημα από το άσυλο - Μητέρα απεβίωσε. Κηδεία αύριο. Θερμά συλλυπητήρια. - Αυτό δε μου λέει τίποτα. Μπορεί να ήταν και χτες».



22 σχόλια:

Ο Καλος Λυκος είπε...

Honi soit qui mal y pense

candyblue είπε...

Honi soit qui mal y pense

Meaning?


Επίσης για όσους δεν έχουν διαβάσει τον "Ξένο" του Καμί,να πω ότι ο Μαρσώ είναι ο αφηγητής και η τελευταία μου παράγραφος είναι η πρώτη του βιβλίου του.

Ο Καλος Λυκος είπε...

Δεν έχουμε google???

Τέλος πάντων : "Ντροπή σε αυτόν που κακό βάζει στο νού του."

alzap είπε...

Δεν μπορώ να φανταστώ πιό εφιαλτικό κόσμο απο τον κόσμο των συνολικά και μονίμως χαμογελαστών.
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο σκληρό κόσμο απο τον κόσμο χωρίς φθινόπωρο.
Καλή σου νύχτα και όνειρα φθινοπωρινά
:-)

Ανώνυμος είπε...

Ωρες ώρες με κάνεις και αισθάνομαι εντελώς κάγκουρας, άπλυτος, αμόρφωτος

Ecumene είπε...

Και στον Καμύ ταιριάζουμε;

Της Εφηβείας ενας απ τους
αγαπημενους μου.....

Τελικα ειμασταν καποτε
αποξενωμενα πλασματα....

και κοινωνιοποιηθηκαμε....


Δεν πηραμε το δρομο του καημενου του Μερσώ....

Η μαμα να ναι καλα....

:)

Ecumene είπε...

Honi soit qui mal y pense?
?Cela appartient au régime ancien.Camus est moderniste

candyblue είπε...

@ Ergo te Lina: Είδες;δεν σου έχω τσάμπα τόσο μεγάλη αγάπη και αδυναμία.
Ξέρω εγώ γιατί.

Αλλά αλήθεια, κατά ποσό τα αποξενωμένα πλάσματα που ήμασταν κάποτε μπορούν να κοινωνικοποιηθούν;

*Σε ευχαριστώ για το link(ο Ρομπέν του blogspot)


@ Μπίχλας :ίσως να φταίει περισσότερο το nick name που επέλεξες για αυτό παρά εγώ.

@ Prometheus: Και μένα ένας κιτρινισμένος άγγελος πια, μου το είχε χαρίσει...

@ alzap:Καμιά φορά όμως το χαμόγελο μπορεί να σε πάει κάπου καλύτερα
Το δικαιολογημένο χαμόγελο.
Αυτή η πόλη δεν μπορεί να αντέξει άλλες κατήφειες

Σιγά σιγά με το φθινόπωρο,δεν είναι ακόμα ώρα. Γκκρρρ

@ Ο Καλός Λύκος: ορίστε τι γκρινιάζεις,είδες πόσο εύκολο ήταν;

markos-the-gnostic είπε...

νομίζω ότι δεν πρέπει να χάνουμε καμμια έκφανση του εαυτού μας, να διατηρούμε τη μοναξιά μας μες στη κοινότητες που συμμετέχουμε και τη κοινωνικότητα μας μες στις ενδοσκοπήσεις μας...

Ο Καλος Λυκος είπε...

:P x 1000

Unknown είπε...

Όλοι κοιτάνε κάτω
όπως ακριβώς το γράφεις
ακόμη και εδώ που κάνω διακοπές

Ε, τι να πω τώρα
candyblue μου

Ούτε στα μάτια σε κοιτούν,
αλήθεια, κανείς δεν καταλαβαίνει
γιατί ο δημιουργός μας χάρισε
τα μάτια τα μοναδικά ?

για να κοιτάμε κάτω ?

Καλό σου βράδυ
εγώ διαβάζω, μελετάω
Castaneda
το ταξίδι στο Ιξτλάν

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Κι'ομως...το σκηνικο που περιγραφεις στο Μετρο στο Συνταγμα δεν ειναι καφριλας,αλλα Αθηναϊκης ομορφιας.

Mantalena Parianos είπε...

Εσύ διαβάζεις τον Καμύ σου στο μετρό κι εμείς το δικό σου blog-βιβλίο στο ίντερνετ...

τι ωραίο κείμενο

:)

mortaki είπε...

Συρμοί Μετρό. Στάσεις λεωφορείων. Αφίσες με νεκρά είδωλα.
Petit, προς τα που ταξίδευε τελικά η σκέψη σου?

Tamara de Lempicka είπε...

τι καλα να εχεις χρονο να διαβαζεις οτι τραβαει η ορεξη σου...εχω σχεδον ξεχασει πως γινεται...

το κειμενο σου μου το θυμισε ...

γεμισε το μυαλο εικονες...

candyblue είπε...

@ Tamara de Lempicka:Και γω,μη νομίζεις…Μέσα σε ένα αυτοκίνητο περνάω το χρόνο μου για να φτάσω κάθε φορά σε κάποιον,απλά ευτυχώς υπάρχουν και φίλοι που μένουν στο κέντρο και τότε αρπάζω ένα βιβλίο και πάω,έτσι για να θυμηθώ ξανά.

@ mortaki:Στον ήρωα του Καμύ και σε κάποιους που ξέρω και νομίζω ότι του μοιάζουν φριχτά.


@ Mantalena Parianos:Και συ θα με κάνεις κάθε φορά που σε βλέπω εδώ μέσα να υιοθετώ την λέξη που μου έμαθες.
"τρυφερητά"
Και συ και τα λόγια σου.


@ ΠΡΕΖΑ TV:Ναι ίσως γιατί αγαπάω βαθύτατα την πόλη μου,τελικά και κάθε τι που γράφω το γράφω με μια γλυκιά μελαγχολία…


@ Sailor:Χμμμ άσε με να σε ζηλέψω.
Σε ζηλεύω!
:)


@ dr.Uqbar:Τον πύργο σας!!

@ markos-the-gnostic: Συμφωνώ αν και πιστεύω πως το δεύτερο είναι πολύ πιο δύσκολο από το πρώτο που είπες.
Δεν το κάνει κανείς πια.

Alpha είπε...

πάντα έλεγα "είμαι παιδί της πόλης εγώ" και καμάρωνα.

τα τελευταία χρόνια οι φάτσες στο κέντρο μου φαίνονται όλο και πιο αγχωμένες.άνθρωποι που ζουν στο κέντρο μιας ζωής γεμάτης ελλείψεις.

ο ξένος του καμύ ενέπνευσε το killing an arab, στον robert smith.το τραγούδι εξαιρετικό.το βιβλίο αλλό ένα βιβλίο ενός πανεξυπνου ανθρώπου που όμως σου ρουφάει την ενέργεια.

διαβαζώ την "οργή" του robert thurman, από τη σειρά για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.

Ανώνυμος είπε...

http://rapidshare.de/files/31203349/athina.mp3

Καπετάνισσα είπε...

Θα'ρθω.
Στο'χω πει πως θα'ρθω;

Θα 'χεις πάρει βανίλλια-υποβρύχιο, να την γυροφέρνουμε στα δόντια.

Θα πάμε βόλτα με το μετρό και θα χασκογελάμε στους μουτρωμένους.
Θα μας ξενίζουν και θα μας ξυνίζουν οι γλυκανάλατοι, θα βαραίνει το βήμα μπροστά στους βιαστικούς, θα τρέχει η καρδιά να φωνάξει "σας την έσκασα"!

Και ναι. Εν τέλει, βλέπω, ό,τι έχω.

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα:Πότε λες να ανέβεις?
Θα μου τελειώσει το υποβρύχιο βανίλια…λες, λες, λες.
Κοντεύω να το φάω μόνη μου,περιμένοντας το πλοίο, που θα σε φέρει, να φανεί.

@ Ganuma De Linarus:Μου το έχεις ξαναστείλει και το έχω ήδη υπό την κατοχή μου...

@ mosaic:Πάντα έλεγα και γω το ίδιο
Ότι είμαι παιδί της πόλης και ότι δύσκολα θα μπορούσα να επιβιώσω στην επαρχία,έστω και σε μια πόλη μικρότερη.
όσο για τους λατρεμένους μου cure δεν χρειαζόταν να μου το πεις. Είμαι ενήμερη. Χαίρομαι που ταιριάζουμε και μουσικά.
"οργή" του Robert Thurman ε?
Για να το ψάξω λίγο!

Nyktipolos είπε...

Καμύ, Σαρτρ, παλιές αγάπες, διαχρονικές. Βύθισαν πολλά καλοκαίρια μου στη μελαγχολία... Καλό χειμώνα candy

candyblue είπε...

@ Nyktipolos:Επιτέλους επέστρεψες, ελπίζω να πλημμύρισες με αυτό το συγκεκριμένο υγρό από όνειρα και εικόνες που σε φορτίζει.
Άντε τα κεφάλια μέσα
Μαζευόμαστε σιγά σιγά
Καλώς ήρθες