Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 06, 2007

ΥπAρXεI έNα ΣύΝνΕφΟ πΟυ Με ΑκΟλΟυΘεΙ



Υπάρχει ένα σύννεφο που με ακολουθεί. Το έχω δει πολλές φορές έξω από την πόρτα μου στις απογευματινές μου εξορμήσεις. Έξω από το παράθυρο του αυτοκίνητου μου στις μακρινές μου διαδρομές. Σε χώρες του εξωτερικού και έξω από παράθυρα που φιλοξενούνται σε σπίτια φίλων,μαζί με μένα. Παντού υπάρχει αυτό το σύννεφο. Είναι μακρουλό, σαν όχημα. Άλλες φορές θυμίζει zeppelin και άλλες φορές πάλι, τρακαρισμένο ποδήλατο που έχει στραπατσάρει όλη την μούρη του μπροστά. Βάφεται πάντα μαβί με λίγο υπέρλαμπρο πορτοκαλί και με ακολουθεί. Ιδέα δεν έχω τι μπορεί να θέλει. Δύο τρεις σκέψεις μου προχτές με γέλασαν και ξενιτεύτηκαν κατά κει. Τις έχασα και αυτές και ίσως καλύτερα.

Ονειρεύομαι ένα καταφύγιο. Ένα σπίτι χαμηλό με πολλά παραθύρια και ξύλινες σανίδες για πάτωμα. Φτωχό και κρυφό. Κατάλυμα σαν παλιά λιθογραφία. Θα φέρω και το σύννεφο μαζί να ρίχνει μία ποιητική σκιά τα απομεσήμερα στον αγρό με τα ξανθά στάχυα. Σα να καθάρισε η ατμόσφαιρα. Βοριάς αναστενάζει όλο, και η θάλασσα έγινε σκούρο μπλε και ο ουρανός ακόμα πιο γαλάζιος. Στέκονται εκεί απέναντι μου και με προκαλούν να βάλω τα χέρια μου στα χρώματα τους. Μια μέρα σαν και αυτή που μοιάζει με σπασμένο μελανοδοχείο βρήκα να έχω δύναμη στο βλέμμα για να δω την σπαραζόμενη Ελλάδα από μακριά. Φυσάει πολύ. Οι ώρες που περνάνε μοιάζουν με καμένα σπίρτα. Φυσάει όλο και περισσότερο μπλε. Τσάκισα τα χαρτιά των σημειώσεων πάνω στο παλιό γραφείο και ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μια μέρα σαν και αυτή ανέλαβα να τα βγάλω πέρα με την γραμμική καθημερινότητα. Γραμμική ούσσα δεν μου παρέχει καμία καμπύλη αγκαλιάς. Με δόρυ ευθείας ξεσκίζει το μέρος της καρδιάς. Προχτές πάλι γέννησα ένα πόνο στο στήθος κι ήταν τόσο ψηλός και βραχώδης που έμοιαζε με τον Μύτικα. Είπα να πέσω από κει αλλά πέρασε πάλι εκείνο το σύννεφο και δεν το σκέφτηκα ξανά. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ως ένας από τους δίδυμους πύργους και ονειρεύομαι ότι ο άλλος είσαι εσύ. Όλοι γνωρίζουμε πως ο συναισθηματικός πόνος είναι, ούτως ή άλλως,απείρως πιο ενδιαφέρον συναίσθημα από τον εφησυχασμό και τη μακαριότητα, διότι, πολύ απλά, παράγει ελπίδα και προσδοκίες. Αλλά ακόμα και χωρίς ελπίδα και προσδοκίες, ο πόνος συνοδεύεται από τη γλυκύτητα της ζωής, των ζωντανών κυττάρων που λειτουργούν και επικοινωνούν με τα νεύρα. Νοσταλγώ τον παλιό μου εαυτό τυλιγμένο μέσα σε εκείνο το καταραμένο του μαύρο παλτό. Τον παλιό εκείνο κόσμο με τα φοιτητικά απογεύματα που έδυαν σε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ. Η νοσταλγία είναι ένα ταξίδι πάνω σε ένα σύννεφο που το κάνεις με τα νέα σου σημάδια. Δεν μπορείς να ξανανιώσεις όπως τότε. Μόνο να θυμηθείς .Αυτό είναι άλλωστε και το χειρότερο με τις αναμνήσεις. Και ίσως αυτό το σύννεφο που με ακολουθεί να μην είναι τίποτε άλλο παρά μνήμη συμπυκνωμένη...Βραδιάζει πιο γρήγορα.
Τα σύννεφα μαζεύτηκαν πολλά κατά το απόγευμα και απειλούσαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ξεφεύγει ο χρόνος. Και η γιορτή της στιγμής. Όλα ξεφεύγουν, κι έτσι ίσως πρέπει άλλωστε. Όλα να ξεφεύγουν και να μένει μέσα στα μάτια μας η στρογγυλή άκρη της Γης.
Έρχομαι σε λίγο. Μόνο μη σπάσεις στα χέρια μου γιατί δεν θα σε ξανακολλήσω. Θα γεμίσω τις τσέπες μου με κομμάτια σου και θα εξαφανιστώ προς άγνωστη, σε όλους, κατεύθυνση.

26 σχόλια:

Sakis είπε...

Μήπως είσαι η... Συννεφούλα (του Σαββόπουλου), και γι' αυτό σ' ακολουθεί το συννεφάκι; :-)

Τέσπα... Άλλο τραγουδάκι θυμήθηκα πρώτα. Ιδού ποιο:

''ΔΕΙΛΙΝΟ'' (ή ''Η ΛΙΜΝΗ'')
Μουσική/Στίχοι: Μάνος Λο'ί'ζος
Ερμηνεία: Κώστας Θωμα'ί'δης

Σύννεφο τριανταφυλλί
πέφτει μες τη λίμνη.
Και γλυκό ένα φιλί,
φιλικό, της δίνει!

Σύννεφα τριανταφυλλιά
σαν τα τριαντάφυλλα
γέμισε η λίμνη,
γέμισε η λίμνη!

Μοιάζει με τριανταφυλλιά
με τα τριαντάφυλλα
η μικρή μας λίμνη,
η μικρή μας λίμνη!

Γύρω - γύρω ένα χορό,
γύρω από τη λίμνη,
χαρωπό ένα χορό
παιδομάνι στήνει!

Σύννεφα τριανταφυλλιά
σαν τα τριαντάφυλλα
γέμισε η λίμνη,
γέμισε η λίμνη!

Μοιάζει με τριανταφυλλιά
με τα τριαντάφυλλα
η μικρή μας λίμνη,
η μικρή μας λίμνη!

Λα, λα, λα... (: μια γελαστή παιδική φωνούλα!)

Σύννεφα τριανταφυλλιά
σαν τα τριαντάφυλλα
γέμισε η λίμνη,
γέμισε η λίμνη!

Μοιάζει με τριανταφυλλιά
με τα τριαντάφυλλα
η μικρή μας λίμνη,
η μικρή μας λίμνη!

Sakis είπε...

Σημαντική διόρθωση: οι στίχοι ανήκουν στον Γιάννη Νεγρεπόντη, εφόσον και πάλι δεν σφάλλω, οπότε ας με διορθώσουν οι ειδήμονες... Συγγνώμη...

το φτυαράτσι είπε...

Aχ πολύ ωραίο τι post σου!Και εμένα την ώρα που το διάβαζα μου ήρθαν πολλά σύννεφα στο μυαλό!Την κουλησπέρα μου!

Me:Moir είπε...

Να τα κάνεις όλα πέρα. Να τολμίσεις. Να μπείς στο συννεφάκι που συνοδεύει την κάθε σου σκέψη, και να το αφήσεις να σε πάρει μακριά. Και αν το ψαχουλέψεις καλά, είμαι σίγουρη πως θα βρείς τον αριθμό 9 ραμμένο σε μιαν άκρη του. Εκεί θα είναι όσα ψάχνεις. Εκεί και όσα περιμένεις. :)

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Σου βγάζω τη γλώσσα και χορεύω ταγκό με την κάπα του ταυρομάχου!

candyblue είπε...

@ Sakis: Δεν το ξέρω. Μπορεί να μην το έχω ακούσει και ποτέ. Αν το έχεις στείλτο να το ακούσω. Είμαι πολύ περίεργη (επειδή είναι Λο'ί'ζος).
Καλωσόρισες ωστόσο.

@ το φτυαράτσι: Kουλημέρα και Κουλως ήρθες στην κουλοπαρέα! Όπως πολύ χαρακτηριστικά λες και συ.
Εύχομαι να βρίσκεις πάντα κάτι δικό σου εδώ μέσα.


@ Me:Moir :Λες να είναι το σύννεφο νούμερο 9; Αυτό είναι λευκό όμως και περνάει κάτι περίεργα πρωινά μόνο,έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας μου.
Το άλλο που με ακολουθεί είναι αυτό στην φωτογραφία...είναι τριανταφυλλί σχεδόν και θυμίζει συμπυκνωμένη μνήμη. Είμαι συμφιλιωμένη και με τα δύο.
Ίσως κάποτε τολμήσω να του πιάσω την κουβέντα.
Καλημέρα και ευχαριστώ πολύ(ξέρεις γιατί)


@ VITA MI BAROUAK :Επιθεσηηηηηηηηηηηηηηηηηηη

Πλεκτά Χειροποιήματα είπε...

"Δεν μπορείς να ξανανιώσεις όπως τότε. Μόνο να θυμηθείς..."

Πόσες φορές έχω προσπαθήσει να θυμηθώ πώς ένιωθα για κάποιον η για κάτι και πραγματικά δέν μπορώ...πόσο μάλλον να το νιώσω...ανοίγω τα μάτια και να'σου το συννεφάκι που περιγράφεις (περνάει βολτίτσες κι απο μένα) !!!

Καλημέρα...

Ανώνυμος είπε...

..τόσα τα συννεφα
κι ουτε ενα το δακρυ ...

efoudi είπε...

μνήμες έπεσαν σαν τους αριθμούς απο το matrix στο πεδίο που ανέφερες τα φοιτητικά απογεύματα..ωραίες στιγμές..

τώρα που σου γράφω βρέχει..και η σκέψη μου ταξίδεψε πίσω στο χρόνο.σε ένα ταβερνάκι στην ξάνθη,σ΄ενα χωριό στο βουνό..στο πίλημμα..έτσι το λένε.έχει μικρά τετράγωνα παράθυρα-σαν το καταφύγιο σου-και φυλακίζει τις σταγόνες της βροχής.θυμήθηκα εκείνη την φοιτητική παρέα που είχαμε μαζευτεί έναν οκτώβρη στο πίλημμα..και ένα κατακόκκινο κρασί..αστα!!

στην υγειά σου και στις όμορφες στιγμές που θα΄ρθουν κι αυτό το φθινόπωρο..

Jimmy Bloody Rose είπε...

Εύχομαι τα σύννεφα που σε ακολουθούν να είναι πάντα κατάλευκα, συνοδευόμενα από μια ηλιόλουστη μέρα με δροσερό αεράκι τ' Απρίλη, κι όχι σκούρο γκρί που φέρνει ο ψυχρός βοριάς του Χειμώνα!

Παρεπιπτώντως, καλό χειμώνα!

guerrero7,62 είπε...

Κ'εμενα με ακολουθει ενα συννεφο,αφου καπνιζω σαν ελτον Τζων...

candyblue είπε...

@ Merawen: Στην άκρη του,αν δεις καλά, έχει μια σκαλίτσα. Όταν χαμηλώσει πολύ ανέβα. Είναι όμορφος ο κόσμος από κει.
Κι ας μην νοιώθεις πάντα την ανάμνηση. Είναι ωραία από κει. Έχει άλλη αξία το σημάδι σου.







@ misstati: έχει ένα,αλλά δεν είναι σε αυτά. Θα έρθουν και αυτά με τα δάκρυα. Πάντα έρχονται μέσα στα κρύα βράδια του χειμώνα







Ο/Η efi: Στην υγειά μας λοιπόν! Και γω μέσα σε αυτή σου την παρέα κατεβάζω γουλιές και προσπαθώ να καταλάβω όλα όσα άφησες πίσω σου. Ρίχνω ματιές στο σπίτι και στα πρόσωπα των παιδιών,σχεδόν μυρίζω τα όνειρα που εξατμίζονται πάνω από τα κεφάλια σας μαζί με την βροχή. Είναι όμορφα εκεί. Πολύ όμορφα. Νόμιμα όμορφα
Έλα τώρα και συ μέσα στο παλτό μου και πάμε να σου δείξω τα στέκια μου. Πάρε και το μπουκάλι το κρασί μαζί σου.









@ Jimmy Bloody Rose:Και το τριανταφυλλί καλό είναι...είναι πιο νοσταλγικό. Θυμίζει αυτές τις παλιές δαντελωτές κουρτίνες που κρεμόντουσαν στις παλιές ξύλινες πιατοθήκες μιας ξεχασμένης στους αιώνες κουζίνας.
Όσο για τα απειλητικά γκρι, αυτά με τις χοντρές κοιλίες και τις βαμβακερές ράχες θα έρθουν όπου να ναι. Είμαι έτοιμη να τα αφουγκραστώ. Κι ας μην τα πάω πια καλά με τον χειμώνα και την βαριά πραμάτεια του.

Έτοιμη από καιρό.
Καλό χειμώνα και σε σένα mister red rose!









@ the BluElephant: Χμμμμμ.....έχεις μαϊντανό ανάμεσα στα δόντια .Τι έτρωγες πάλι;







@ guerrero7,62: Σταμάτα και συ να καπνίζεις πια σαν αυτόν. Κάπνιζε ως σαν Πυθία μπας και μας δώσεις και κανα χρησμό της προκοπής

Ανώνυμος είπε...

επειδή ενδιαφέρονται πολλοί από εδώ, από το ξωτικό Χαρτούμ, να αγοράσουν κολλάζ σου πες μου σε τι διαστάσεις καμβά τα τυπώνεις και τιμές.

Και άσε τα σύννεφα κουνουπιών να σε κυνηγούν. Πως είναι αλήθεια να σε επιθυμεί ένα σύννεφο;

candyblue είπε...

@ κοινωφελή: Θα σου πω για τα κολλάζ μου,αλλά όχι από δω...



Να σε επιθυμεί ένα σύννεφο;
Δεν ξέρω...πως μπορεί να είναι αλήθεια;
Εμένα με ακολουθεί...δεν με επιθυμεί. Η μήπως δεν έχω καταλάβει;

Ανώνυμος είπε...

Ok- check your e-mail


….Σε επιθυμεί.....

fish eye είπε...

αχ αυτα τα συννεφακια που μας ακολουθουν..συμπηκνωμενη μνημη εε;;και μαλιστα extra ζαχαρωμενη θα ελεγα..
μ αρεσει..
φιλια

Ηλιας....Just me! είπε...

I've been down and
I'm wondering why
These little black clouds
Keep walking around
With me
With me

It wastes time
And I'd rather be high
Think I'll walk me outside
And buy a rainbow smile
But be free
They're all free.....


Εμένα αυτό το τραγουδάκι μου ήρθε στο μυαλό όταν σε διάβαζα... Κι έλεγα ότι μόνο εγώ έχω συνεφάκια που με ακολουθούν.... Guess what, i am wrong!

Ανώνυμος είπε...

kai go endiaferomai gia ta kollaz sou....

den gnoriza oti polountai

candyblue είπε...

@ φεγγαραγκαλιες: Κάνω συλλογή από συμπυκνωμένη μνήμη...και μάλιστα extra ζαχαρωμένη. Αλήθεια τι γεύση θα είχαν αυτά τα μαβί σύννεφα αν μπορούσαν να έχουν γεύση;







@ Ηλιας....Just me!: So maybe tomorrowI'll find my way,homeSo maybe tomorrowI'll find my way,home

Όχι, δεν είσαι ο μόνος








@ Η Ανώνυμος: Ναι πωλούνται, αλλά καλύτερα να τα πούμε μέσω e-mail.
Υπάρχει στο προφίλ μου.

ευχαριστώ

melomenos είπε...

δεν χάνομαι τόσο εύκολα από ανθρώπους που μ'αγγίζουν,
δεν έχω φύγει!
περνάω και διαβάζω κάθε post σου
δεν αφήνω το στίγμα μου όμως!
καλημέρα σου

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Επαναλαμβάνομαι αλλά πρέπει να πω πόσο απολαμβάνω την γραφή σου.

koolkiller-ess είπε...

κι αν το σύννεφο που σε ακολουθεί είναι η μνήμη, άστο να σε κατασπαράξει κι αφέσου στις σκοτεινές γωνιές του...ποιος ξέρει τι θα ανακαλύψεις

candyblue είπε...

@ melomenos:Σε ευχαριστώ...καμιά φορά και το στίγμα του ενός εκάστοτε βοηθάει στο φωτισμό της μέρας μας.

@ padrazo:Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Να επαναλαμβάνεσαι όσο πιο συχνά μπορείς. Μαθαίνω από αυτό.
Και γω απολαμβάνω αυτά που λες.






@ koolkiller-ess:Δεν έχεις άδικο.
Το άφησα μια φορά...και από τότε όλο θέλει.
Η δικιά μου ανακάλυψη ήταν και δικιά του.

efoudi είπε...

λατρεύω να γνωρίζω νέους χώρους,να αφουγράζομαι τις αύρες..

τα στέκια σου ε;;τι χρώμα να έχουν;..θα μου τα δείξεις-υπομονή-και το κρασάκι μαζί θα το έχω..αφού στο ΄χω ταγμένο!!

xxx

candyblue είπε...

@ efi: έτσι όλο λες, λες και γω περιμένω όλο

Άντε ντε...ακόμα;
Έχω τόσα να σου δείξω που τα ξέχασα κι όλας

efoudi είπε...

να τα γράφεις να μην τα ξεχνάς!
δεν θέλω να χαθεί ούτε μισό!
μην νομίζεις..κι εγώ περιμένω την κλεψύδρα να τελειώσει..

xxx