BiRtHdAy RePoRT

Βυθίζω τα πόδια μου μέσα στην σοκολατένια τούρτα. Είναι τόσο διεγερτικό σαν να χώνεις τα πόδια σου μέσα σε υγρή άμμο. Τα κεράκια γκρεμίζονται. Μου είναι αδιάφορο. Τόσα χρόνια τα κεράκια γκρεμίζονται. Τόσα χρόνια πίσω από την πλάτη μου γκρεμίζονται μαζί με τον παλιό κόσμο που με έφερε μέχρι εδώ. Στα καμένα. Σε σκέφτομαι αραιά και που, όπως όταν διψάς και σκέφτεσαι διάφανα νερά να γλιστράνε μέσα σου και να σε καθαρίζουν. Μπαίνω στην επικράτεια των 35.Κοιτάζω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη του μπάνιου. Τα μάτια μου και τον καφετί τους περίβολο. Τα παρατηρώ καλύτερα. Κάποια πρωινά, σαν και αυτό, το φως του ήλιου κάνει τις βλεφαρίδες μου να μπλεδίζουν. Τότε ακόμα και γω είμαι σε θέση να καταλάβω την απόκοσμη καταγωγή μου. Τα τηλέφωνα σαν μηχανικά καναρίνια κελαηδάνε από το πρωί ανάμεσα στα χαλασμένα καλώδια των νεύρων μου. Δεν τα σηκώνω. Δεν με νοιάζουν τα χρόνια πολλά. Οι ανθρώποι με νοιάζουν μόνο. Άλλα άνθρωποι δεν υπάρχουν πια. Μόνο κούφια σώματα και στόματα γεμάτα δηλητήριο. Και μυαλά υπερχειλισμένα από συμφέρον. Ευτυχώς η απόκοσμη καταγωγή μου με έχει βοηθήσει να επιβιώσω μέχρι στιγμής. Στο περιτοίχισμα του νέου έτους που πρόσθεσα κάποιοι φίλοι γράφουν συνθήματα,άλλοι στέλνουν μηνύματα. «Μην είσαι κότα ρε,απόρριψε ότι δεν σου κάνει καλό. Πόσα ψυχικά θα κάνεις πια. Παρασκευή βράδυ με βαρετή παρέα;. Έλεος». Το μήνυμα σου με βρίσκει σε μια χλιαρή ανακωχή με τους πάντες και με κάνει να αφηνιάζω για αυτό. Ναι, έλεος! Κι εσύ, μικρή μου Μ. πέρασες σαν ύφασμα που το φυσάει ο αέρας και πέφτει ξαφνικά για μια και τελευταία φορά μπροστά από το προσωπό μου. Σα να σε έψαχνα εκείνο το βράδυ. Και δεν άργησες να μου πεις πως και συ με άκουγες όπως τον βραδινό κυματισμό της θάλασσας που τώρα αναπνέει εμπρός σου. Θέλω να φύγω από δω. Κάτι μυρίζει σαν καμένο τσιγάρο. Θέλω να φύγω από δω,σπρώξε με προς την μεριά του ήλιου. Προς τη μεριά του κόσμου που μου πήραν. Το κακό πολεμάει ακόμα εκεί κάτω το καλό. Ξέρω,ψυχραιμία. Το τέρας πριν πεθάνει βρυχάται για τελευταία φορά. Τα ξέρω αυτά και τα βαρέθηκα όλα. Και βαρέθηκα και όλους που επιβάλουν την κούραση των θέλω τους στην πλάτη των δικών μου. Και δεν έχω βέλη στη φαρέτρα μου παρά μόνο στην ματιά. Αλλά μου είναι πια τόσο αδιάφορο να τα χρησιμοποιήσω.
Μέσα στο παράγγελμα της φαντασίας τα γενέθλια μου είναι μια εικόνα σαν αυτή. Λουκουμάδες με μπόλικο μέλι και κανέλα σε πιατάκι λαχανί,το οποίο είναι αφημένο πάνω σε ανοιχτό μωβ στρώμα θαλάσσης. Με δάχτυλα αλμυρά από την θάλασσα και μυρωδιά πράσινο φύκι που ξέβρασε το κύμα. Σε μια δεκαετία περασμένη πολύ μακρινή που όλα στέκονταν στις θέσεις τους όπως τα βρήκες. Μη μου το ξαναπείς, το ξέρω μικροδείχνω σε βαθμό επιστημονικής φαντασίας. Σε άλλους λέω ότι έχω πουλήσει την ψυχή μου, σε άλλους λέω την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι έχω απόκοσμη καταγωγή για αυτό και ο χρόνος με φλερτάρει ανάποδα. O μοναδικός άντρας που μου έχει φερθεί τόσο διακριτικά και ευγενικά, πέρα του συντρόφου μου. Ο χρόνος. Τον τιμώ λοιπόν αφήνοντας τον να με ψάχνει όποτε το θυμηθεί, διακριτικά, μέσα από μικρές ρυτιδούλες και ζάρες σε μαλακά σημεία.
Έχει ψύχρα στην επικράτεια των 35.Μια ψύχρα που βγαίνει από τα σπλάχνα των άστρων. Έχω στο στήθος μου μπροστά κρεμασμένες τις οδηγίες εκτάκτου ανάγκης. Ξέρω πως πρέπει να παραμείνω στη θέση μου. Ξέρω πως πρέπει να ακολουθώ τις οδηγίες του πληρώματος και να διατηρώ την ψυχραιμία μου όταν κάποτε ακούσω το σήμα γενικού συναγερμού μέσα μου. Θυμάμαι τους συριγμούς. Επτά βραχείς κι ένας παρατεταμένος.

Ξημερώνει. Τόση ομορφιά. Η σιωπή των αυγερινών δρόμων. Ο κάματος του αχόρταγου ύπνου. Η κόκκινη και η πράσινη αναλαμπή των χαλασμένων φαναριών. Κι έπειτα η πυράδα από την ζεστή άσφαλτο,τα πρώτα κορναρίσματα. Θόρυβοι που πολλαπλασιάζονται και αναβλύζουν από παντού. Νέα μέρα. Η πρώτη στην επικράτεια. Ναι, ξέρω. Δεν είναι όμορφη η ζωή για όλον τον κόσμο.