ΝύΧτΕς ΠρΕμΙέΡας 2007

Εσώκλειστη μέσα σε νύχτες πρεμιέρας. Εκεί εξοστρακίστηκα για άλλη μια φορά. Κλεισμένη μέσα σε αίθουσες που μοιάζουν με καταπιόνα φάλαινας, αφήνω βαθουλώματα ύπαρξης στα βελούδινα κόκκινα καθίσματα. Φέτος οφείλω να παραδεχτώ ότι το πρόγραμμα έχει πολύ καλές ταινίες. Και αυτό μου είναι υπεραρκετό. Τόσο που μπορώ και μπερδεύω τις μέρες,τον χρόνο,τα ονόματα των φίλων και τις ηλικίες των παιδιών τους. Μπερδεύω τα ματιά των άλλων με τα δικά σου και νομίζω πως όλοι οι πρωταγωνιστές είσαι εσύ. Υπεραρκετό. Τόσο που να οδηγώ μηχανικά για το σπίτι επιστρέφοντας ή να ξεχνιέμαι κολυμπώντας μέσα σε ένα θορυβώδη καταρράκτη σκέψεων πάνω στην μηχανή του.
-Σου αρέσει να με βασανίζεις;
-Γιατί να μου αρέσει κάτι τόσο εύκολο;

Μπαινοβγαίνω από αίθουσα σε αίθουσα. Από κόκκινα καθίσματα σε πράσινα και από πράσινα σε μπλε. Δεν επικοινωνώ με την αλήθεια εκεί έξω. Βρίσκομαι καρφωμένη σε εκείνα τα σουρεάλ ξέφωτα. Ξέρεις ποια. Εκείνα που βυζαίνουν το γάλα σου.
Και γω θα ήθελα να περπατήσω μαζί σου στην βροχή,να ακούσω τι θόρυβο κάνουν οι σταγόνες όταν σκάνε στο δέρμα σου,άλλα είμαι φοβητσιάρα. Φοβάμαι τους ανθρώπους και ιδιαίτερα αυτούς τους ξεχωριστούς. Αυτούς που έχουν κάνει μετάγγιση από το αίμα των άστρων και μπορείς να τους ερωτευτείς με ένα απαλό άγγιγμα. Θυμάσαι;
Δεν θέλω να σου μιλήσω. Νοιώθω ότι έχασα ένα μεγάλο κομμάτι σου. Περιμένω σιωπηλή να κατέβεις την σκάλα. Και ξέρεις πως παραμένω σιωπηλή όταν έχω πολλά να πω. Αλλά μπερδεύομαι με τους ανθρώπους όπως και συ. Και συμφωνώ πως αλλάζουν σαν τον ξαφνικό αέρα που δεν ξέρει προς τα που να πάει. Για αυτό που λες, εξοστρακίστηκα στις νύχτες πρεμιέρας. Μαζί με άλλες χαμένες ψυχές που μεθάνε με τον ασπρόμαυρο παλιό κόσμο και ξενυχτούν σνιφάροντας κόκκους σελιλόιντ. Εξοστρακίστηκα μέσα σε μια και μόνη δέσμη φωτός που αναρουφάει την εικόνα του παρόντος χρόνου σαν να ήταν καπνός που ξαναμπαίνει σε στόμα καπνιστή. Δίπλα μου φάτσες στραπατσαρισμένες,μάτια αναιμικά. Ντυσίματα αταίριαστα στο σύνολο τους. Άλλοι με σανδάλια,άλλοι με παλτά. Ούτε κι ο καιρός δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Βγαίνοντας στην χλιαρή υγρασία της νύχτας,τα μάτια μικραίνουν. Το σώμα κρυώνει. Οι άκρες των μαλλιών σγουραίνουν. Ο νους μουδιασμένος πατάσσει την θαμπή αγκαλιά της νύχτας. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο θυμάμαι το Gastone café, όπου χτες ήπια μόνη τον καφέ μου,διάβασα την εφημερίδα μου και έκλεισα το κινητό μου. Δεν περίμενα τίποτα που θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ειδική στιγμή. Αυτή την πρεμιέρα της μοναχικής στιγμής μου, που έμοιαζε με την αίσθηση που έχει κανείς όταν γλιστράει σε ζεστά σεντόνια. Κι έπειτα ήρθαν στα αυτιά μου τα περσινά σου λόγια. Είχες δίκιο. Είμαι αυτόφωτη τελικά. Δεν χρειάζομαι κανενός είδους βαρύτητα και έλξη για να βρίσκομαι γύρω από μία σπουδαία τροχιά.
Και ξαφνικά ο Οκτώβρης, με την γαλάζια σειρήνα στο κεφάλι, αφήνει ηλεκτρικές αναλαμπές έξω από το παράθυρο μου. Ξαφνικά η νύχτα μεγάλωσε την αγκαλιά της και τα μυστικά, που έχω φυλάξει στα παλιά μου παλτά, δεν αντέχουν άλλο την μοναξιά τους και θέλουν να βγουν στην γκιλοτίνα του φωτός.
Ει,ψιτ...εσύ με το τσόχινο καπέλο. Γίνε ηλεκτρόνιο, μπες μέσα στην τηλεφωνική μου γραμμή, φτάσε στη silicon valley και μετά στο λευκό μου μαξιλάρι. Γίνε bit και μετά πάλι σάρκα και πήδα από την οθόνη στην αγκαλιά μου. Θα σου χαϊδέψω τα μαλλιά, θα σου φιλήσω το λαιμό και μετά θα σε αφήσω να φύγεις, γιατί ίσως πρέπει να πας και αλλού και ούτε το φως όπως τρέχει μπορεί να σε ακολουθήσει κάποιες στιγμές.
Θέλω να ξέρεις πως η δυστυχία επινοείται,όπως και η ευτυχία. Ας μην χάνουμε την γοητεία μας για κάτι που είναι καθαρά στο δικό μας χέρι.