ΨήΦιΣα ΜόΝα ΛίΖα

Ονειρεύτηκα ότι ήμουν σε εκείνο το λιβάδι που στηρίζεις την πλάτη σου. Έβλεπα την ραχοκοκαλιά σου να φουσκώνει και τους αγκώνες σου να τρέμουν. Όταν ήρθα μπροστά σου έκλαιγες και το αινιγματικό σου χαμόγελο δεν υπήρχε πια.
«Τι έγινε;», σε ρώτησα;
«Κοιτάω την χώρα σου και λυπάμαι που κατέληξες στον πίνακα μου να κρυφτείς».
Θύμωσα λέει τότε και σου φόρεσα μια ξανθιά περούκα,σε μουτζούρωσα σα να είχες γένια,μετά σου έκοψα το κεφάλι και στην θέση του έβαλα μια πανσέληνο. Σε ξανάφτιαξα όπως ήθελα εγώ. Και μετά σε ψήφισα.
Σε ψήφισα για Μάνα μου,για δήμαρχο,για καλύτερη ηθοποιό,για πρόεδρο της δημοκρατίας. Για μπρελόκ στα κλειδιά
μου,για εξώφυλλο δίσκου και σοκολάτας. Σε ψήφισα για ότι δεν φαντάζεσαι.
Λίγο πριν ετοιμάσω τα πράγματα μου και φύγω από αυτόν τον σιχαμένο τόπο....
Και τώρα που έχουν έτσι τα πράγματα,λέω να μείνω και να κηρύξω πόλεμο σε όλους τους ηλίθιους. Αφού τολμούν και περιφέρονται μπροστά μου γιατί να μην το τολμήσω και γω;

Τα ίδια πάλι και τα ίδια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βγάλαμε το ίδιο κόμμα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξεχάσαμε κι όλας. Δεν μπορώ να πιστέψω ποιοι είμαστε. Όχι δεν φταίει μόνο η απόκοσμη καταγωγή μου. Φταίνε όλοι όσοι επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους σε σημείο αυτοακρωτηριασμού. Κάνουμε ότι μας κατεβεί στο κεφάλι μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Διαλυθήκαμε μόνα Λίζα. Απωλέσθη πάσα ελπίς.
Το κράτος μου δεν υπάρχει πουθενά αποτελεί φαντασίωση γλυκιά μόνα Λίζα,όπως το χαμόγελο σου. Η γεωγραφία της χώρας μου άλλαξε. Αλλάχτε τον χάρτη στα σχολεία. Ζωγραφίστε μια μαύρη κουκκίδα με μια σταγόνα αίμα μέσα της.
Κινδυνεύουμε μόνα Λίζα. Κινδυνεύουμε απίστευτα από την απουσία του κράτους, της χώρας και της ψυχής που μας δόθηκε. Χαμπάρι δεν έχουμε πάρει ακόμα.
Έχουμε καταντήσει σαν τον αρκτικό κύκλο. Λιώνουμε σιγά, σιγά. Αφήνοντας το φαινόμενο του θερμοκηπίου της εκάστοτε κυβέρνησης να μας αλλάζει το κλίμα.
Δεν θα πεθάνω εδώ γλυκιά μου. Δεν σκοπεύω να καθηλωθώ πουθενά, ούτε ακόμα στο πανέμορφο τοπίο του πίνακα σου.




{Μ΄άγαπάς λίγο;
πες ρε...με αγαπάς;
πες κι εγώ θα σου χαρίσω το πιο πορφυρό αστέρι}.

Πήρα ένα γράμμα δικό σου μετά από πολύ καιρό κι έλεγες «Φοβάμαι το ξημέρωμα που θα αντικρίσω την κορυφή μου φωτισμένη από τις ακτίνες του ήλιου. Χρυσοκόκκινη να με κοιτάει απελπισμένη από ψηλά και να με φτύνει ανάμεσα στα μάτια. Νοιώθει το φόβο μου και στέλνει παγωμένο αέρα στην ψυχή μου. Με καρφώνει και λυγίζει τα μέσα μου. Χαϊδεύει τις πατούσες μου με τα κοφτερά της βράχια και οι θεοί της, ψιθυρίζουν ουρλιαχτά ανάμεσα στα αυτιά μου.
Έχει άπειρα αστέρια αυτή την στιγμή εδώ πάνω. Σα να έχει πάρτι ο ουρανός. Περπατάς χωρίς φακό. Στ΄αλήθεια κάτι γίνεται. Μαγικές βραδιές με σύννεφα που μοιάζουν με ρουθούνια γαληνεμένων δράκων που κοιμούνται στην αγκαλιά του γαλαξία που μοιάζει με την σειρά του σαν πορφυρό φαράγγι.Έλα κράτα με.»
Δεν ξέρω να κρατάω κανέναν. Δεν έχω χέρια, ούτε πόδια για να φύγω από δω. Έχω μόνο μάτια που κοιτάνε να τρυπήσουν τα σωθικά της πραγματικότητας και να ζήσουν το νου σε ξέφωτα σουρεάλ.
Δεν έχω τίποτα πάνω μου. Μόνο τα κλειδιά της ψυχής μου κι ένα μεγάλο ουρλιαχτό κάθε φορά που πέφτω από τον στόχο της ζωής μου. Καληνύχτα μόνα Λίζα. Θα τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή.