ΥπAρXεI έNα ΣύΝνΕφΟ πΟυ Με ΑκΟλΟυΘεΙ

Υπάρχει ένα σύννεφο που με ακολουθεί. Το έχω δει πολλές φορές έξω από την πόρτα μου στις απογευματινές μου εξορμήσεις. Έξω από το παράθυρο του αυτοκίνητου μου στις μακρινές μου διαδρομές. Σε χώρες του εξωτερικού και έξω από παράθυρα που φιλοξενούνται σε σπίτια φίλων,μαζί με μένα. Παντού υπάρχει αυτό το σύννεφο. Είναι μακρουλό, σαν όχημα. Άλλες φορές θυμίζει zeppelin και άλλες φορές πάλι, τρακαρισμένο ποδήλατο που έχει στραπατσάρει όλη την μούρη του μπροστά. Βάφεται πάντα μαβί με λίγο υπέρλαμπρο πορτοκαλί και με ακολουθεί. Ιδέα δεν έχω τι μπορεί να θέλει. Δύο τρεις σκέψεις μου προχτές με γέλασαν και ξενιτεύτηκαν κατά κει. Τις έχασα και αυτές και ίσως καλύτερα.

Ονειρεύομαι ένα καταφύγιο. Ένα σπίτι χαμηλό με πολλά παραθύρια και ξύλινες σανίδες για πάτωμα. Φτωχό και κρυφό. Κατάλυμα σαν παλιά λιθογραφία. Θα φέρω και το σύννεφο μαζί να ρίχνει μία ποιητική σκιά τα απομεσήμερα στον αγρό με τα ξανθά στάχυα. Σα να καθάρισε η ατμόσφαιρα. Βοριάς αναστενάζει όλο, και η θάλασσα έγινε σκούρο μπλε και ο ουρανός ακόμα πιο γαλάζιος. Στέκονται εκεί απέναντι μου και με προκαλούν να βάλω τα χέρια μου στα χρώματα τους. Μια μέρα σαν και αυτή που μοιάζει με σπασμένο μελανοδοχείο βρήκα να έχω δύναμη στο βλέμμα για να δω την σπαραζόμενη Ελλάδα από μακριά. Φυσάει πολύ. Οι ώρες που περνάνε μοιάζουν με καμένα σπίρτα. Φυσάει όλο και περισσότερο μπλε. Τσάκισα τα χαρτιά των σημειώσεων πάνω στο παλιό γραφείο και ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μια μέρα σαν και αυτή ανέλαβα να τα βγάλω πέρα με την γραμμική καθημερινότητα. Γραμμική ούσσα δεν μου παρέχει καμία καμπύλη αγκαλιάς. Με δόρυ ευθείας ξεσκίζει το μέρος της καρδιάς. Προχτές πάλι γέννησα ένα πόνο στο στήθος κι ήταν τόσο ψηλός και βραχώδης που έμοιαζε με τον Μύτικα. Είπα να πέσω από κει αλλά πέρασε πάλι εκείνο το σύννεφο και δεν το σκέφτηκα ξανά. Είναι στιγμές που αισθάνομαι ως ένας από τους δίδυμους πύργους και ονειρεύομαι ότι ο άλλος είσαι εσύ. Όλοι γνωρίζουμε πως ο συναισθηματικός πόνος είναι, ούτως ή άλλως,απείρως πιο ενδιαφέρον συναίσθημα από τον εφησυχασμό και τη μακαριότητα, διότι, πολύ απλά, παράγει ελπίδα και προσδοκίες. Αλλά ακόμα και χωρίς ελπίδα και προσδοκίες, ο πόνος συνοδεύεται από τη γλυκύτητα της ζωής, των ζωντανών κυττάρων που λειτουργούν και επικοινωνούν με τα νεύρα. Νοσταλγώ τον παλιό μου εαυτό τυλιγμένο μέσα σε εκείνο το καταραμένο του μαύρο παλτό. Τον παλιό εκείνο κόσμο με τα φοιτητικά απογεύματα που έδυαν σε ποτήρια γεμάτα αλκοόλ. Η νοσταλγία είναι ένα ταξίδι πάνω σε ένα σύννεφο που το κάνεις με τα νέα σου σημάδια. Δεν μπορείς να ξανανιώσεις όπως τότε. Μόνο να θυμηθείς .Αυτό είναι άλλωστε και το χειρότερο με τις αναμνήσεις. Και ίσως αυτό το σύννεφο που με ακολουθεί να μην είναι τίποτε άλλο παρά μνήμη συμπυκνωμένη...Βραδιάζει πιο γρήγορα.
Τα σύννεφα μαζεύτηκαν πολλά κατά το απόγευμα και απειλούσαν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ξεφεύγει ο χρόνος. Και η γιορτή της στιγμής. Όλα ξεφεύγουν, κι έτσι ίσως πρέπει άλλωστε. Όλα να ξεφεύγουν και να μένει μέσα στα μάτια μας η στρογγυλή άκρη της Γης. Έρχομαι σε λίγο. Μόνο μη σπάσεις στα χέρια μου γιατί δεν θα σε ξανακολλήσω. Θα γεμίσω τις τσέπες μου με κομμάτια σου και θα εξαφανιστώ προς άγνωστη, σε όλους, κατεύθυνση.