35 mm FiLm StRiP

Έφυγα κρατώντας 4 σκηνές στα χέρια μου. Όλες σε 35 mm.Εσύ ακολουθούσες από πίσω με την μηχανή. Και έμοιαζε το μπροστινό φανάρι της σαν πανσέληνος με φως λυχνίας. Με ακολουθούσες πιστά μέχρι που η υγρασία σε κάλυψε και σε έχασα. Δεν σε έβρισκα πια. Ούτε στο δεξί καθρεφτάκι μου. Αγαπάω κάθε είδους υγρασία. Εκτός από την υγρασία των πνευμόνων. Είναι μια τέλεια, υπέρκομψη Madame που κάθεται πάνω σε όλα, με τέτοια χάρη, που σου φέρνει ανατριχίλες. Προτιμάει τις γυάλινες επιφάνειες,τις γωνίες των τοίχων και τα ερμάρια των σπιτιών. Μου αρέσει και η υγρασία της ύπαρξης,αρκεί να υπάρχει έπειτα ο ήλιος της ψυχής να την εξατμίσει με το φως του.

Το κεφάλι μου μέσα έχει ακόμα αποσπάσματα ταινιών και υπότιτλους. Τα μάτια μου ψάχνουν να διαβάσουν την επόμενη σειρά. Έχει ακόμα ένα έγκαυμα, σαν ληγμένο ιδανικό και μια αυλαία κόκκινη, ίδια με ανοιξιάτικο αίμα. Οι νύχτες πρεμιέρας γύρισαν την πλάτη και χάθηκαν στην στροφή του χτες. Τελείωσαν αφήνοντας μου και πάλι το αίσθημα ενός έντονου μετεωρισμού. Ας είναι. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή σαν ταινία ζω με το έτσι θέλω. Δεν θα μου λείψει τίποτα. Κάποιος φίλος με ονειρεύτηκε. Με είδε να χάνομαι πάνω σε εκείνη την πράσινη σκάλα και να γυρίζω μόνο για λίγο να τον δω. Του έβγαζα την γλώσσα και μετά έκανα φούσκες με το σάλιο μου. Ερχόντουσαν λέει κατά πάνω του και όποια έσκαγε στα μούτρα του,του άφηνε σημάδι. Και εγώ όλο ερχόμουνα και όλο έφευγα. Και μετά έγινα ένα μωβ αστέρι,από αυτά που κατοικούν στις πιο σκοτεινές γειτονιές του ουρανού. Και έπειτα, έτσι ξαφνικά, σαν μωβ αστέρι που ήμουνα, έσκασα με έναν μεγάλο θόρυβο και άφησα λέει μια μωβ σκόνη παντού. Κράτα έναν κόκκο της για πάντα στον δεξί σου κρόταφο και έλα να γείρεις μέσα μου σαν πλοίο που βουλιάζει.
Ένας μουλωχτός πονοκέφαλος με μουδιάζει. Ξυπνάω πάντα με μια λίμνη μέσα μου. Ασάλευτη και ασημένια, μα καθώς βηματίζω στη νέα μέρα αυτή η λίμνη όλο αποξηραίνεται μέχρι να την ξαναγεννήσω το επόμενο πρωί. Καλά είμαι. Αλλά μουδιασμένο καλά. Από αυτό το κάλα που λες επειδή είσαι ζωντανός και κάνεις πράγματα όμορφα, που σε γεμίζουν. Η δυστυχία επινοείται μην το ξεχνάς.
Μέρες ζεστές, βράδια υγρά, ζεστά σχετικά. Τα κουνούπια άρχισαν πάλι να τσιμπάνε και τα απέραντα μεσημέρια του θέρους σα να ζωντάνεψαν ξανά. Παρόλα αυτά, οι μέρες όλο συρρικνώνονται. Μοιάζει σαν το καλοκαίρι να ξέχασε πάλι τα κλειδιά του στο τραπεζάκι του χολ και επέστρεψε για να τα πάρει. Μείνε ακόμα λίγο,ακόμα λίγο. Πρέπει κάποτε να αποκτήσω το δικαίωμα να σε εξηγήσω. Χτες το βράδυ εκεί που στεκόσουν έτρεμε η μεγάλη άρκτος και στα μάγουλα της κυλούσαν δάκρυα με γεύση μπίρας. Ξέρεις κάτι; Τελικά κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να ικανοποιείς τους άλλους παρά τον εαυτό σου.

Ο Οκτώβρης με μια μπλε σειρήνα στα μαλλιά διασχίζει τα στενά των μπαζωμένων ψυχών μας. Τα παγόβουνα λιώνουν. Θα προκύψουν νέοι μήνες σύντομα, νέα ήθη,νέες εποχές. «Αργεί ακόμα η συνειδητοποίηση», μου λες. Σου απαντάω, «μια ιδέα είναι όλα». Σε κάποια παλιά ασπρόμαυρη ταινία του Μαξ Οφίλς άκουσα την πρωταγωνίστρια να λέει πως οι άνθρωποι έχουν δύο φορές γενέθλια. Μια την μέρα που γεννιούνται και μια όταν συνειδητοποιούν ποιοι είναι. Ακόμα είναι νωρίς για τα δεύτερα γενέθλια. Δεν είμαι σίγουρη αν θα τα γιορτάσω ποτέ. Είμαι σίγουρη για ένα πράγμα όμως και αυτό είναι πως τα πράγματα έρχονται πάντα στην ώρα τους. Ακόμα και οι επαναστάσεις. Έξω και μέσα μας.