ΘεΡιΝό ΗλΙοΣτΑσΙο

Πολλή ζέστη σήμερα. Κάθομαι μόνη,ολομόναχη μέχρι και η μιλιά μου με εγκατέλειψε.
Έχεις γίνει ακλόνητο σημείο της σκέψης μου. Ο αποδυναμωμένος εσωτερικός μου κόσμος γλεντάει τον πόνο μου.
Είναι ανώμαλος και κουτσός ο κακομοίρης. Κοιτάει τις αφίσες στους δρόμους και μου κλοτσάει το στομάχι.
Ζέστη πολλή και σήμερα και νομίζω πως τα έχω πια χαμένα...Το πιάτο στην κουζίνα γεμάτο μελιτζάνες με υπέροχα πένθιμα χρώματα με κοιτάει ικετεύοντας να το καταπιώ
Πολλή ζέστη σήμερα και το καλοκαίρι του" Λεωφορείο ο Πόθος"μου έρχεται στο μυαλό. Ο αλπακάς σαν ύφασμα δροσερό που λέει ο Μιτσ. Η γεωγραφία του ιδρώτα στο χακί μπλουζάκι του Μάρλον Μπράντον. Μόνο όποιος έχει βιώσει τέτοια ζέστη μπορεί να γράψει για αυτήν. Οράματα της ηδονής ,καλοκαίρια με ζέστη στη βεράντα,ανεμιστήρες να παίρνουν τις κουρτίνες,μπανιέρες και νερά να τρέχουν,σώματα γυμνά να κάνουν μπάνιο και μετά να αναζητούν μια πετσέτα.
Παίρνω ένα περιοδικό και το ανοίγω στην τύχη. Πέφτω διάνα,διαβάζω για το θερινό ηλιοστάσιο:"Κάθε Ιούνη,συνήθως στις 21,του μήνα ο ήλιος φθάνει στο λεγόμενο θερινό ηλιοστάσιο,που δεν είναι παρά ένα συγκεκριμένο σημείο της εκλειπτικής τροχιάς.
Εκείνη τη μέρα ο ήλιος ανεβαίνει όσο το δυνατόν ψηλότερα στον ουρανό του βορείου ημισφαιρίου,δίνοντας τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου,αλλά και το σύνθημα για την έναρξη του καλοκαιριού. Θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου(για όλους τους εραστές του φωτός)
Τις σύντομες νύχτες του Ιούνη νωρίς το βράδυ ψηλά στον ουρανό κυριαρχεί ο αστερισμός του Βοώτη. Σε αυτόν βρίσκουμε το λαμπερότερο αστέρι τον Αρκτούρο."
Κολλάω στις μαύρες γραμμές σαν να ήταν γραμμένες με σιροπιαστή κόλλα,γεννάω ένα ταξίδι από μέσα τους για να ηρεμήσω την τόση μεγάλη ταραχή στο δήθεν μυαλό μου. Ο πόνος και ο δήθεν εαυτός μου μαζί ξανά.
Να τελείωναν όλα όπως να'ναι και όπου να΄ναι.Στρέφω το τοξωτό μου βλέμμα στην ξέστηθη μέρα. Νομίζω πως την ξεκοίλιασα καταλάθος,και αποστρέφω την ματιά μου.
O ήλιος εδώ και αρκετή ώρα καρφωμένος στη μέση του ουρανού υπογραμμίζει με το φως του τα βλέμματα και τα μαλλιά των περαστικών και γω σκέφτομαι το θερινό ηλιοστάσιο, που όταν ήμουνα παιδί το φανταζόμουνα σαν ένα μακρινό, ξερό αγρό με σπασμένη γη, γεμάτη σταφύλια, ζέστη και πεταλούδες. Κάπου στη μέση του πουθενά
Είχα ένα τέτοιο μέρος κάπου στο μυαλό μου που το ονόμαζα έτσι και εκεί έβαζα έννοιες που δεν μπορούσα να καταλάβω
Κάπου έχει είχα βάλει και την γλυκιά μας έαρ, που πίστευα τότε, ότι ήταν μια γλυκιά κοπέλα που αγαπούσε κάποιον Ιησού που πέθανε μετά,αφού έδυσε ένα νέο αστέρι το κάλλος, που λογικά πρέπει να ήταν το ίδιο φωτεινό και μεγαλειώδες όπως ο ήλιος.
Πολλή ζέστη σήμερα και τίποτα από ψυχή σήμερα.
Άντε ρε Αρκτούρε τράβα έξω τη νύχτα να σε δω. Άντε