ΓκΡι ΕπΑφΗ

Είχα κάποτε μια γάτα. Την έλεγα Ρόη. Ήταν μια όμορφη,ειλικρινώς όμορφη γάτα,γκρι με λευκά παπουτσάκια στα πατούχια της και ένα λευκό ισοσκελές γούνινο τρίγωνο στο στέρνο της. Μαύρη μύτη,πράσινα υγρά μάτια, σαν υδροβιότοποι ενός άλλου ξεχασμένου κόσμου. Ήταν η γάτα μου. Την είχαμε μαζέψει από το δρόμο. Καλός χαρακτήρας, δουλεύτηκε εύκολα μαζί με μας. Δεν θυμάμαι να νιαούρισε ποτέ παρά μόνο στις μεγάλες πείνες της. Πάντα πίστευα πως τα γατιά του δρόμου έχουν καλύτερης ποιότητας χαρακτήρα. Η Ρόη δεν υπάρχει πια. Δραπέτευσε πριν 2 χρονάκια,γριά και αποκαμωμένη από την επάρατη νόσο. Την έστειλα στη γιαγιά με το αυτοκίνητο της νοσοκόμας Ευθανασίας. Αγωνιστικό αυτοκίνητο,σε 5 λεπτά είσαι στο καπέλο του ουρανού,ένα τσακ πριν τον Αρκτούρο,πίσω από την κόμη της Βερενίκης. Μετά από 19 χρόνια μαζί της, μου έχει μείνει η ίδια εικόνα στο κεφάλι,κάθε φορά που πέφτω να ξαπλώσω. Το πρωινό ξύπνημα με την Ρόη στα τελειώματα των ποδιών μου,χειμώνας πάνω από το πάπλωμα. Να μην μπορείς από το βάρος να αλλάξεις εύκολα πλευρό,και όταν ξυπνάς και την χαϊδεύεις να είναι σαν ζεστό κουλούρι Θεσσαλονίκης σε σχήμα Ο. Σαν να την ακούω να έρχεται από κάπου μακριά. Οι γάτες δεν πρέπει να ψοφάνε,και αν πρέπει τουλάχιστον να μας αφήνουν πίσω τις ουρές τους, που τρεμοπαίζουν σαν καλώδια γεμάτα ηλεκτρισμό γύρω από τους αστραγάλους μας. Χτες ο Λάμπρος μου έφερε ένα γατί,που κόντεψε να πατήσει με τη μηχανή. Το βρήκα το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά στο μπαλκόνι. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα ,ήταν σαν να έβλεπα ξανά τη Ρόη και πάλι από την αρχή .Χωρίς λευκά στίγματα,μόνο γκρι σαν ράχη βουνού. Με 2 μοναχά παρελθοντικούς μήνες στο ενεργητικό του,φρέσκο και μικρό σαν κουκκίδα γυροφέρνει τα βήματα μου,γλιστράει και σπινιάρει στο ξύλινο πάτωμα,νιαουρίζει ακατάπαυστα και κοιμάται στο λευκό πληκτρολόγιο ανάμεσα στο Shift και το Backspace.Θα το κρατήσω.Mάλλον ναι, θα το κρατήσω και πάμε πάλι από την αρχή. Έτσι είναι αυτά, το κατάλαβα την ώρα που η μικροσκοπική του ουρά,τρεμάμενη, εφοδίαζε με ηλεκτρισμό τον αστράγαλο μου.