Κυριακή, Ιουνίου 25, 2006

ΓκΡι ΕπΑφΗ


Είχα κάποτε μια γάτα. Την έλεγα Ρόη. Ήταν μια όμορφη,ειλικρινώς όμορφη γάτα,γκρι με λευκά παπουτσάκια στα πατούχια της και ένα λευκό ισοσκελές γούνινο τρίγωνο στο στέρνο της. Μαύρη μύτη,πράσινα υγρά μάτια, σαν υδροβιότοποι ενός άλλου ξεχασμένου κόσμου. Ήταν η γάτα μου. Την είχαμε μαζέψει από το δρόμο. Καλός χαρακτήρας, δουλεύτηκε εύκολα μαζί με μας. Δεν θυμάμαι να νιαούρισε ποτέ παρά μόνο στις μεγάλες πείνες της. Πάντα πίστευα πως τα γατιά του δρόμου έχουν καλύτερης ποιότητας χαρακτήρα. Η Ρόη δεν υπάρχει πια. Δραπέτευσε πριν 2 χρονάκια,γριά και αποκαμωμένη από την επάρατη νόσο. Την έστειλα στη γιαγιά με το αυτοκίνητο της νοσοκόμας Ευθανασίας. Αγωνιστικό αυτοκίνητο,σε 5 λεπτά είσαι στο καπέλο του ουρανού,ένα τσακ πριν τον Αρκτούρο,πίσω από την κόμη της Βερενίκης. Μετά από 19 χρόνια μαζί της, μου έχει μείνει η ίδια εικόνα στο κεφάλι,κάθε φορά που πέφτω να ξαπλώσω. Το πρωινό ξύπνημα με την Ρόη στα τελειώματα των ποδιών μου,χειμώνας πάνω από το πάπλωμα. Να μην μπορείς από το βάρος να αλλάξεις εύκολα πλευρό,και όταν ξυπνάς και την χαϊδεύεις να είναι σαν ζεστό κουλούρι Θεσσαλονίκης σε σχήμα Ο. Σαν να την ακούω να έρχεται από κάπου μακριά. Οι γάτες δεν πρέπει να ψοφάνε,και αν πρέπει τουλάχιστον να μας αφήνουν πίσω τις ουρές τους, που τρεμοπαίζουν σαν καλώδια γεμάτα ηλεκτρισμό γύρω από τους αστραγάλους μας. Χτες ο Λάμπρος μου έφερε ένα γατί,που κόντεψε να πατήσει με τη μηχανή. Το βρήκα το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά στο μπαλκόνι. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα ,ήταν σαν να έβλεπα ξανά τη Ρόη και πάλι από την αρχή .Χωρίς λευκά στίγματα,μόνο γκρι σαν ράχη βουνού. Με 2 μοναχά παρελθοντικούς μήνες στο ενεργητικό του,φρέσκο και μικρό σαν κουκκίδα γυροφέρνει τα βήματα μου,γλιστράει και σπινιάρει στο ξύλινο πάτωμα,νιαουρίζει ακατάπαυστα και κοιμάται στο λευκό πληκτρολόγιο ανάμεσα στο Shift και το Backspace.Θα το κρατήσω.Mάλλον ναι, θα το κρατήσω και πάμε πάλι από την αρχή. Έτσι είναι αυτά, το κατάλαβα την ώρα που η μικροσκοπική του ουρά,τρεμάμενη, εφοδίαζε με ηλεκτρισμό τον αστράγαλο μου.

8 σχόλια:

GLOBAL είπε...

θα το κρατήσω και πάμε πάλι από την αρχή.

εσύ μπορείς.
εγώ τσου.

Ο Καλος Λυκος είπε...

Οταν πέθανε ο Μαξ, αποφασίστηκε πως άλλος σκύλος δεν ξαναμπαίνει στο σπίτι...

Κι εγω που θέλω;;;

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά δεν θα ξαναβρεις τη Ρόη, αλλά την candy που είχε τη Ρόη. Το ίδιο είναι, αλλά από διαφορετικη πλευρά

candyblue είπε...

@ global,και οι 2 μπορούμε,give it a try...

@ Καλέ λύκε και γω έτσι είπα.Τέλος όταν πέθανε η Ρόη μου, αλλά να ,όπως είδες δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
Είναι και πότε θα νοίωσεις έτοιμος για το "ξανά από την αρχή"

Ανώνυμος είπε...

Μου 'πες κάποτε ότι τα ζώα είναι το δοχείο που διωχετέβουμε τα συναισθήματα μας με κάθε χάδι μας....
Ένα ζωντανό ημερολόγιο των πάνω και των κάτω μας...
Μόλις γέννησες λοιπόν μια καινούργια επαφή, έναν καινούργιο οπαδό..
Του έδωσες όνομα???

Κώστας είπε...

Πολύ όμορφο, με έκανε να δακρύσω..

Ανώνυμος είπε...

Eχω κι εγω εναν πριγκηπα,καθε βραδυ με περιμενει ανεβασμενος στο ξυλινο μπρατσο της πολυθρονας διπλα στην εξωπορτα..
νιαουριζει γεματος απο αναγκη να χωθει στην αγκαλια μου και καθε βραδυ κοιμαται ανασκελα-σχεδον στο κρεββατι μου..
Σεβαχ...γεματος απο τους μονολογους μου,τα παραπονα και τα αχ της υπαρξης μου, που έτσι χωρις να ερωτηθει,μοιραζεται μαζι μου...

candyblue είπε...

@ ΙΧΝΗ: Ναι αλλά θα στο πω από κοντά..Το όνομα του είναι μυστικό..


@ Γυφτάκι:Ναι το ίδιο είναι όπως και με τη γιαγιά,αλλά και πολύ διαφορετικό ταυτόχρονα..

@ Κώστα: είσαι και πολύ ευαίσθητο παιδί προφανώς.

@ Δώσε αέρα στις θάλασσες των ματιών του...σεβαχ
Έχει στο όνομα του το "αχ" της ύπαρξης