έΝα ΤαΞίΔι Κι ΕπΕιΤα ΠίΣω

Τα μάτια τσούζουν. Ελάχιστες ώρες ύπνου. Η αναπνοή αδύναμη. Σχεδόν άπνοια. Αεροδρόμια που αλλάζουν με ταχύτητα φωτός. Τα μάτια πάντα τσούζουν. Μυρωδιές αλλιώς φερμένες ως εδώ. Στα μέσα μου σκάει το φως της Βαρκελώνης σαν εξαντλημένο πυροτέχνημα. Βαλίτσες που μοιάζουν με παχιά, αλλόκοτα, κατοικίδια που τα σέρνεις με το ζόρι από πίσω σου. Παλιά δωμάτια ξενοδοχείων. Ανακαινισμένα. Όλα αλλιώς πια.

Πρώτο μπάνιο. Να φύγει από πάνω μου το κράμα της Αθήνας. Το νερό έχει μπόλικη ποσότητα χλωρίου. Μυρίζω πισίνα. Βάζω μια μπλούζα μακό και κοιμάμαι έναν ύπνο βαθύ. Εσύ δίπλα μου με παρατηρείς. Το ξέρω κι ας κοιμάμαι.
Η πόλη, μας δίνεται σιγά, σιγά. Τα πόδια αρχίζουν και πονάνε. Ώρες ατέλειωτες καταγράφονται στους δρόμους της. Φαγητά στο πόδι. Καταπίνω εικόνες. Φουσκώνω την κοιλιά μου με βλέμματα καταλανών και τα χωνεύω πίνοντας λίγο από το αίμα τους. Σαγράδα Φαμίλια η κατασκευή της λένε πως θα τελειώσει το 2030.Εχει ξεκινήσει από το 1882.Οι κολώνες που στηρίζουν το εσωτερικό του ναού μοιάζουν με δέντρα σεκόγιας.
Ανεβοκατεβαίνω δρόμους και μουσεία. Καμπαναριά και σκάλες σπιτιών που εκτίθενται σαν γυαλισμένα ψαροκόκαλα. Ανεβοκατεβαίνω λόφους και παραλίες. Μια συνεχόμενη κίνηση. Σταματάω μόνο μεθυσμένη, κάτω από την λιπαρή υγρασία που αφήνει ο νότος στην τελευταία στάση του μετρό.
Ο κόσμος εκπνέει μια αίολη καθημερινότητα από τα ρουθούνια και πιπιλάει μια χρωματιστή αφηρημάδα που την παίρνω, όταν την πετάει στο τασάκι, και την φοράω για κασκόλ. Τις νύχτες βάζει μια ψύχρα. Πάντα η ψύχρα είναι η ίδια παντού. Πλατεία Jaume.Με μια ζαλάδα από τις πάμπολλες σαγκρίες χωνόμαστε όσο πιο βαθιά γίνεται στο μετρό. Ένα ζεστό μπάνιο μας περιμένει και μια αγκαλιά ύπνου μέχρι αργά το άλλο μεσημέρι.

Η ώρα είναι 12 και μισή. Μια ώρα πίσω ακόμα από την ώρα πίσω που άφησα την Κυριακή τα ξημερώματα στην Αθήνα. Ζέστη. Κοντομάνικα και μια υγρασία ελαφριά σαν παμπάλαιο σάλι γυναίκας που μου ανατριχιάζει το σώμα. Καλοκαίρι ακόμα στο Guel park.30 βαθμοί. Πανηγύρι. Νότος εδώ βλέπεις. Γεύση από γρανίτα λεμόνι. Μουσικές ξενικές. Κόσμος από τα πέρατα της γης. Χιλιάδες γλώσσες .Με ρωτάς αν μπορώ να μαντέψω σε πόσα λεπτά τρελάθηκαν οι άνθρωποι στον πύργο της Βαβέλ. Κι εμείς που μιλάμε την ίδια γλώσσα καταλαβαινόμαστε άραγε; Μπερδεμένα πράγματα και το καλοκαίρι, κοίτα να δεις που γαντζώθηκε στα πλευρά του χειμώνα και δεν λέει να φύγει.

Αποχαιρετάμε την Βαρκελώνη με ένα ποτήρι θολής σαγκρίας. Placa del rei. Ώρα τοπική 11:14. Μια συστάδα φοιτητών μαζεμένη στα σκαλιά του μουσείου ιστορίας. Ένας τύπος με κιθάρα και σγουρά μαύρα μαλλιά τραγουδά ισπανικά τραγούδια. Ο σενεγαλέζος σερβιτόρος διασχίζει το δρόμο σαν να περπατάει πάνω σε ένα αόρατο σχοινί. Πλησιάζοντας παρατηρώ πως ισορροπεί τα ποτήρια της μπύρας στο κεφάλι του. Του δίνω κι εγώ μια παραγγελία. Κάποια από τα παιδιά στα σκαλιά καπνίζουν αλγερινό χόρτο. Ξαπλώνουν κατάχαμα σε slow motion κοιτώντας το φεγγάρι που αλήθεια τώρα, εδώ μοιάζει να είναι κρεμασμένο ανάποδα. Έρχονται και κάποιοι με κρουστά. Αλλάζει ο ρυθμός. Αλεγκρία.Το κρασί κατεβαίνει πιο εύκολα. Σχεδόν σαν αίμα εισχωρεί βαθιά. Και είναι όλα τόσο αλλού όπως ήταν όταν τα αντάμωνα την πρώτη φορά.

Ωραίος που είναι ο κόσμος όταν γυρνάς την γη εδώ κι εκεί.