ΛίΓο ΜεΤά

Είναι μια όμορφη περίοδος. Από αυτές που έχεις κάτι να περιμένεις και όλα είναι πια τόσο ξεκάθαρα σε κάθε τομέα. Είναι μια περίοδος ζεστή σαν τροπικό κλίμα ή σαν χρησιμοποιημένη αγκαλιά. Ο ήλιος πάντα καίει το πρωί. Τα κοντομάνικα ακόμα πάνω μας, και τις νύχτες μια απίστευτη υγρασία σε κάνει να θες να γλιστράς όλο και πιο βαθιά μέσα σου. Σε φαντασμαγορικά σκοτάδια. Θολά σαν βυθό πηγαδιού. Όμορφα σαν όνειρο παχύ, ασάλευτο με σένα μέσα.
Τα πιάτα και τα ποτήρια άρχισαν και πάλι να στοιβάζονται. Πολλά κάθε μέρα. Πλένω αργά κοιτώντας τον Υμηττό απέναντι. Το καυτό νερό φουσκώνει τις φλέβες των καρπών μου. Πράσινες και χοντρές μοιάζουν να έχουν fairy για τα πιάτα, αντί πηχτό αίμα. Αν τις κόψω θα κάνω οικονομία στο σαπούνι, σκέφτομαι και χαμογελάω, γιατί κανείς άλλος δεν το κάνει πια. Είναι μια περίοδος που δεν σε αφήνω πίσω αλλά σε έχω εδώ. Στο δικό μου εδώ. Η ζωή μου μαζί σου είναι ανάλαφρη σαν νεογέννητο χνούδι που με το πρώτο φύσημα του αέρα βολτάρει στο πιο πράσινο λιβάδι του κόσμου.
Οι μέρες μου σαν μύγες τετράπαχες κονταίνουν συνεχώς το φως τους. Κερνάνε ιδρώτα με άρωμα κανέλας και παλιά βιβλία δίπλα στο κομοδίνο γεμάτα σημειώσεις. Φέρνουν πίσω από το τρίγωνο των βερμούδων παιδικούς φίλους χαμένους από χρόνια και ροζ παχιά σύννεφα γύρω στο χειμωνιάτικο δείλι. Βγάζουν κάτι απίστευτους ήχους από μέσα τους που με κάνουν να χορεύω όπου κι αν βρίσκομαι.
Ξενυχτάω με κέφι. Γυρίζω πάντα κοντά στο ξημέρωμα με το νόημα του κόσμου κρυμμένο στα νύχια, και σαν μικρός τυφλοπόντικας κάνω μια τρύπα στην παγωμένη μεριά του κρεβατιού. Χώνω με δύναμη και τρομερή βία όλο μου το σώμα ή ότι απέμεινε από αυτό και μουρμουρίζω αποσπάσματα ελληνικών τραγουδιών του ’30, ή ότι θυμάμαι από αυτά, μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Ήρεμα πράγματα μέχρι να τελειώσει και ο μήνας αυτός. Καμία κατανόηση για την αταξία και την παραβατικότητα. Κανένα ποσοτικό επίρρημα δίπλα σε ρήματα πάθους. Μόνα τους είναι περισσότερο δυνατά.

Καίει ο ήλιος. Μου αρέσει να το επαναλαμβάνω αυτό. Ξέχασε να βρέχει, να χιονίζει, να συννεφιάζει εδώ.
«Ο χειμώνας είναι πάντα πίσω», φωνάζει στο μυαλό μου η πεθαμένη μου γιαγιά, και γω μια τρελή που πιστεύω, πως μια μικρή εξέλιξη θα είναι ο χειμώνας να καταργηθεί. Και συνεχίζω να μιλάω στην πλάτη του καλοκαιριού αργοπορώντας πάντα το φευγιό του.

Ώρα 4 και 20.Οδηγάω σχεδόν νηφάλια. Τα μάτια μου σαν πυρωμένες μπίλιες εξετάζουν τα πλευρά της νύχτας. Ψάχνω για εικόνες θησαυρούς, να τις φυλάξω. 'Ωρα 4 και 28.Νέος Κόσμος και Καλλιρόης. Η λαϊκή αρχίζει και στήνεται. Φορτηγά παρατημένα στη μέση του δρόμου. Ανοιχτές πίσω πόρτες. Οι πλανόδιοι πωλητές βγάζουν τους πάγκους τους. Μιλάνε γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Το ξημέρωμα θα τους βρει έτοιμους για δουλειά. Παρατεταγμένους κάτω από πορτοκαλί τέντες και τόσο ίδιους σαν λευκές διακεκομμένες στη γκρι άσφαλτο. Τους παρατηρώ καθώς κοπιάζουν σε τόσο παχύ σκοτάδι.
Χαμογελάω για έναν λόγο που ξέχασα κι όλας. Σε λίγο ξημερώνει και στην δική σου εσχατιά. Γκαζώνω στα στοιχειωμένα στενά, όπου μόνο τα σκουπίδια ζουν, και δαγκώνω δυνατά τα χείλη μου. Είναι μια βελούδινη περίοδος αυτή. Χωρίς φανάρια στην ζωή μου με τρελό γκάζι. Και δεν πτοούμαι από το ξαφνικό.
Άλλωστε υπάρχει πάντα η καλή σκέψη!