Πέμπτη, Οκτωβρίου 22, 2009

ΗμΕρΗσΙα ΔιΑτΑξΗ

Πως είναι να ζεις στην επιφάνεια του κόσμου;
Μπήκες με ένα ματσάκι σεμπρεβίβες από την πίσω πόρτα της αυλής. Ο κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω μου αλλά κοίταγα μόνο εσένα. Όταν πλησίασες σου είπα πως όλοι αυτοί δίπλα μου μιλάνε για να σημειώσουν επιτυχία ενώ εμείς για να μαγέψουμε και να μαγευτούμε. Μου άφησες τις σεμπρεβίβες στα χέρια και αγκαλιαστήκαμε.
Κι έπειτα βγήκε ένα λειψό φεγγάρι πίσω από τα βράχια της νύχτας κι ούτε που θυμάμαι πως έκλεισαν τα βλέφαρα δίπλα σου. Μόνο το βύθισμα στην αγκαλιά σου. Κι ήταν η νύχτα που πρωταγωνιστούσε στα όνειρα και κάτι ξεσκέπαστα αμάξια που έκαναν κύκλους γύρω από παλιές ευρωπαϊκές πλατείες. Αρχαίες και σχεδόν βομβαρδισμένες.

Πως είναι να είσαι χειρότερος από όλα τα θηρία;
Ο άνθρωπος δαγκώνει χειρότερα από όλα τα θηρία. Βαθμιαίες καταπτώσεις. Πάθη που ξέφτισαν. Άνθρωποι που θέλησαν να συνδεθούν αλλά στο τέλος έμειναν μόνοι. Σε ακολουθεί ένα αήττητο πρόβλημα. Ο ίδιος σου ο εαυτός. Ρίχνει μια έντρομη βροχή ξαφνικά. Περίεργοι αντικατοπτρισμοί και διαφάνειες. Μαζεύω για μια στιγμή όλο μου το είναι. Τα οστά μου, τους μυς μου, τα νεύρα, τον εγκέφαλο μου, τα σπλάχνα μου. Συγκεντρώνομαι. Σφίγγω με τα χέρια μου το σώμα μου για να πειστώ πως το κατέχω. Πως είναι δικό μου. Ανήκω μόνο σε μένα.

Πως είναι να στέκεσαι εδώ;
Κρατώντας στα μπράτσα σου την απέραντη λαχτάρα για τα ανθρώπινα; Την ασίγαστη πηγή για συγγνώμη; Την σύγκρουση των σωμάτων που διαρκώς περνάνε το ένα πάνω από το άλλο; Αυτή τη μια λέξη που ποτέ δεν είπες. Αυτή τη μια λέξη που θα έλυνε το Γόρδιο δεσμό. Δεν είμαι και πολλά πια. Μοιάζω σαν Παρασκευή που υποδέχεται το Σαββατοκύριακο. Δεν είμαι και πολλά. Κι εσύ, εσύ δεν έχεις τίποτα μέσα σου. Τίποτα που να μπορείς να μου προσφέρεις. Τοξικός εργένης μια ζωή.

Πως είναι να καταπίνεις βουνά ολόκληρα;
Το Παλλάς ξερνάει κι άλλο κόσμο. Συλλέκτες όλοι λεπιδόπτερων. Χρωματιστές κλωστές κρέμονται από τον ουρανό. Ζonar’s. Ποτά και χαμηλόφωνες κουβέντες γεμάτες αγάπη. Ώρα βραδινή. Σε βλέπω να διασχίζεις το φανάρι της πανεπιστημίου έπειτα τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Δεν με έχεις δει. Οι παλάμες σου κλειστές σε σχήμα γροθιάς. Περπατάς αγέρωχα και ακούγονται όλα όσα σκέφτεσαι. Αν και μεγάλος πια μοιάζεις σαν παιδί που έκανε κοπάνα την πρώτη ώρα. Παρ όλα αυτά σε περιφρονώ, όπως περιφρονώ κι όλους αυτούς που χάλασαν τον κόσμο μου μέσα σε μια νύχτα.

Χαμογελάω και τα δόντια μου καίγονται κάτω από τα άστρα. Χαμογελάω γιατί οι άνθρωποι έχουν πλάκα. Γιατί υποδύομαι. Το πιο αυθεντικό πράγμα που κάνουμε είναι να υποδυόμαστε κι έπειτα να σιωπούμε.

Και η αγριότητα αυτής της σιωπής θα επιφέρει το οριστικό τέλος.

18 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Είσαι πολλά και είσαι τα πάντα..
Εσύ δεν το βλέπεις.. αλλά οι άλλοι.. το βλέπουν..
Μπορεί να πέφτεις σε μια παγίδα του εαυτού.. αλλά δεν είναι μόνη και είσαι δυνατή..

Και η τοξικότητα ορισμένων ανθρώπων...; Άθλια..

b|a|s|n\i/a είπε...

άγρια σιωπή ήρεμα λόγια;
με συνεπήραν οι σεμπρεβίβες.
και αναζητώ πώς μοιάζουν μα δεν πολυβγάζω άκρη.
καλησπέρα σου!

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas: τα πάντα είμαστε γιατί είμαστε φτιαγμένοι από την σκόνη των άστρων απλά μερικές φόρες μας ξεκοιλιάζουν βρομεροί κομήτες στην πορεία (βλέπε τοξικότητα κάποιων ανθρώπων).
Πέφτω σε μια παγίδα του εαυτού μου, έχεις απόλυτο δίκιο, και αυτή είναι ότι είμαι καλοπροαίρετη σε όλους. Πράγμα που είναι μέγα λάθος. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως του αξίζει.

Είμαστε πολύ πιο δυνατοί από όσο νομίζουμε, ναι!








@ b|a|s|n\i/a: Άγρια σιωπή. Αυτό μόνο. Λόγια μηδέν. Ψυχή μηδέν. Επιφάνεια μόνο. Ξέρεις τελικά πόσοι πουλάνε τον εαυτό τους σαν κάτι που δεν είναι;
Το πρόβλημα είναι όταν συνεχώς το αντιλαμβάνεσαι και εθελοτυφλείς.
Απλά, δεν μπορώ να πιστέψω πόσο μεγάλο είναι το κενό κάποιων ανθρώπων. Από κει προέρχεται η φονική αυτή σιωπή. Από το τεράστιο κενό τους, όχι από κάτι άλλο. Είναι σαν κάτι ρομπότ κατασκευασμένα μόνο για να πουλάνε, αυτά τα οποία θα τους χρηματίσουν, μέχρι τον ίδιο τους τον εαυτό σε διαφορετικές περσόνες κάθε φορά.

Οι σεμπρεβίβες ε;
Φανταστικές ζουν για πάντα, όπως και η μνήμη. Sempre vive

Δες εδώ
http://www.traditionalmarket.gr/main.php?cPath=29

Hfaistiwnas είπε...

Είμαστε ναι! Να το ξέρουμε όμως! Και να το δείχνουμε όταν πρέπει..

Από πότε το να είσαι καλοπροαίρετος είναι μειονέκτημα; Άσε.. την έχω δώσει και εγώ την απάντηση..

kisses..

b|a|s|n\i/a είπε...

α!! επιτέλους οι σεμπρεβίβες!!
και το έψαχνα και δεν το έβρισκα. αν και βρήκα κάτι παρόμοιο.
απίστευτο που μένουν έτσι για πάντα. :)

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

ειμαι στη θαλασσα
σε συνθήκες αποσυμπίεσης
μου τελειωσαν τα τσιγαρα
κι ισως το κοψω
διαβαζω τις ερωτήσεις σου
μα δε θυμώνω με τις απαντήσεις σου
ειναι μια μεγαλη απόσταση
αυτη
τόση
που θα χρειαστεί
να ανακατασκευασω
το συμπαν μου
κι εχω κουραστει

σε μια στιγμή
μοναξιάς
θα σου μιλήσω
για το κενο
μεταξυ συρμού και αποβάθρας
που δεν πρόσεξες

ΟuRaniAa είπε...

Δεν είμαι και πολλά. Κι εσύ, εσύ δεν έχεις τίποτα μέσα σου. Τίποτα που να μπορείς να μου προσφέρεις. Τοξικός εργένης μια ζωή.

Η τοξικότητα κάποιων πόσο εύκολα μπορεί να μας πνίξει, πόσο εύκολα μας κάνει ανήμπορους να πούμε όλα αυτά που πρέπει και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά...λέμε πως δεν είμαστε και πολλά, αλλά μέσα μας βράζουμε γιατί εμείς τελικά μπορούμε να να προσφέρουμε... γιατί είμαστε τα πολλά και δεν αρκούμαστε στα λίγα!
Και ήρθε ο καιρός λοιπόν να αφήσουμε αυτόν τον τοξικό εργένη μέσα στην αηδιαστική του τοξικότητα.ΝΑι είμαστε πολύ δυνατοί αρκεί να το θέλουμε!

fieryfairy είπε...

πως μ' αρέσει να σε διαβάζω...

I.P.Potis είπε...

Το πιο αυθεντικό πράγμα που κάνουμε είναι να υποδυόμαστε και το πιο ειλικρινές πράγμα που κάνουμε είναι να υποκρινόμαστε.

Μάλλον.

Unknown είπε...

Καλησπέρα

Ο κάθε άνθρωπος, όπως και το κάθε
πλάσμα, σ αυτόν τον πλανήτη
έχει την δικιά του μοναδική αξία
και εσύ, έχεις την δικιά σου αξία

Καλό βράδυ

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas :Την απάντηση την έχουμε δώσει όλοι από την αρχή, πριν καν υπάρξει η ερώτηση. Απλά είμαστε μαζόχες.




@ b|a|s|n\i/a : Σαν την μνήμη…Αθάνατη

candyblue είπε...

@ "Αισθηματική ηλικία": Καπνίζεις φύλλα Δάφνης όταν αφήνεις σχόλια;





@ ΟuRaniAa: Η τοξικότητα κάποιον υπάρχει δίπλα μας μόνο επειδή την αφήνουμε. Είμαστε αδικαιολόγητοι κάποιες φορές. Ευτυχώς τέτοιες ιστορίες δεν κρατάνε για πολύ.

Είμαστε τέρατα δύναμης. Απλά κάποιες φορές υποκρινόμαστε τους αδύναμους για να τεστάρουμε συμπεριφορές και ανθρώπους. Εγώ το κάνω αυτό. Και δεν είναι Παγίδα. Είναι ασπίδα. Απλά θέλει γνώσεις ψυχολογίας για να μην πέσεις μέσα.

candyblue είπε...

@fieryfairy : Και μένα να μου το λες




@ I.P.Potis :Για να μην χτυπήσουμε πολύ από την ψευτιά των άλλων. Η ψευτιά και το ντεμεκ είναι αιχμηρά.

candyblue είπε...

@ Sailor :Το έθεσες σωστά. Ο καθένας με την αξία του και δίπλα του πάντα αυτό που του αξίζει
Καλό βράδυ αν και βροχερό.






@ MåvяiÐåliå: ελπίζω να είναι άνω τελεία η τελεία σου.

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Πως είναι να ζεις στην επιφάνεια του κόσμου;

candyblue είπε...

Σα να μασάς φύλλα Δάφνης!

DukeTravellington είπε...

με μεγάλο θέμα καταπιάστηκες καραμελίτσα... και αρχέγονο (ευτυχώς που τα κάνεις αυτά)... τι αρχέγονο δλδ, χρονολογείται από τότε που ο άνθρωπος μπήκε στη σπηλιά και άρχισε να οργανώνει κοινωνία... και μην ξεχνάμε, αυτή η οργάνωση κανόνων, συμπεριφορών, σχέσεων κλπ ενείχε πολλή δοκιμή-και-σφάλμα διαδικασία... γι' αυτό μου άρεσε η απάντησή σου στον Hfaistiwna περί της αστρικής καταγωγής "μας"... το "καθαρίζει" συνοπτικά το θέμα, καθώς κι εκείνο της τοξικότητας... κάτι σαν το ΕΥΡΗΚΑ με τους λεκέδες ένα πράμα... ("τον πήρε το ΕΥΡΗΚΑ")...

Anna είπε...

Γιατι θα πρεπει ντε και καλα να υπαρχει και κατι αλλο κατω απο αυτον τον τεραστιο εγωισμο , τον προφανεστατο.Ενα ακομα ειδος ζωου που θα εξαφανιστη αν δεν καταφερει να προσαρμοστει και να μαθει .Το να κλεινω τα ματια μου σε οτι μη λαμπερο δε με κανει καλυτερο ανθρωπο.Η επιφανεια της γης ειναι τωρα πιο σκοτινη απο ποτε