ΗμΕρΗσΙα ΔιΑτΑξΗ

Πως είναι να ζεις στην επιφάνεια του κόσμου;
Μπήκες με ένα ματσάκι σεμπρεβίβες από την πίσω πόρτα της αυλής. Ο κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω μου αλλά κοίταγα μόνο εσένα. Όταν πλησίασες σου είπα πως όλοι αυτοί δίπλα μου μιλάνε για να σημειώσουν επιτυχία ενώ εμείς για να μαγέψουμε και να μαγευτούμε. Μου άφησες τις σεμπρεβίβες στα χέρια και αγκαλιαστήκαμε.
Κι έπειτα βγήκε ένα λειψό φεγγάρι πίσω από τα βράχια της νύχτας κι ούτε που θυμάμαι πως έκλεισαν τα βλέφαρα δίπλα σου. Μόνο το βύθισμα στην αγκαλιά σου. Κι ήταν η νύχτα που πρωταγωνιστούσε στα όνειρα και κάτι ξεσκέπαστα αμάξια που έκαναν κύκλους γύρω από παλιές ευρωπαϊκές πλατείες. Αρχαίες και σχεδόν βομβαρδισμένες.

Πως είναι να είσαι χειρότερος από όλα τα θηρία;
Ο άνθρωπος δαγκώνει χειρότερα από όλα τα θηρία. Βαθμιαίες καταπτώσεις. Πάθη που ξέφτισαν. Άνθρωποι που θέλησαν να συνδεθούν αλλά στο τέλος έμειναν μόνοι. Σε ακολουθεί ένα αήττητο πρόβλημα. Ο ίδιος σου ο εαυτός. Ρίχνει μια έντρομη βροχή ξαφνικά. Περίεργοι αντικατοπτρισμοί και διαφάνειες. Μαζεύω για μια στιγμή όλο μου το είναι. Τα οστά μου, τους μυς μου, τα νεύρα, τον εγκέφαλο μου, τα σπλάχνα μου. Συγκεντρώνομαι. Σφίγγω με τα χέρια μου το σώμα μου για να πειστώ πως το κατέχω. Πως είναι δικό μου. Ανήκω μόνο σε μένα.

Πως είναι να στέκεσαι εδώ;
Κρατώντας στα μπράτσα σου την απέραντη λαχτάρα για τα ανθρώπινα; Την ασίγαστη πηγή για συγγνώμη; Την σύγκρουση των σωμάτων που διαρκώς περνάνε το ένα πάνω από το άλλο; Αυτή τη μια λέξη που ποτέ δεν είπες. Αυτή τη μια λέξη που θα έλυνε το Γόρδιο δεσμό. Δεν είμαι και πολλά πια. Μοιάζω σαν Παρασκευή που υποδέχεται το Σαββατοκύριακο. Δεν είμαι και πολλά. Κι εσύ, εσύ δεν έχεις τίποτα μέσα σου. Τίποτα που να μπορείς να μου προσφέρεις. Τοξικός εργένης μια ζωή.

Πως είναι να καταπίνεις βουνά ολόκληρα;
Το Παλλάς ξερνάει κι άλλο κόσμο. Συλλέκτες όλοι λεπιδόπτερων. Χρωματιστές κλωστές κρέμονται από τον ουρανό. Ζonar’s. Ποτά και χαμηλόφωνες κουβέντες γεμάτες αγάπη. Ώρα βραδινή. Σε βλέπω να διασχίζεις το φανάρι της πανεπιστημίου έπειτα τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου. Δεν με έχεις δει. Οι παλάμες σου κλειστές σε σχήμα γροθιάς. Περπατάς αγέρωχα και ακούγονται όλα όσα σκέφτεσαι. Αν και μεγάλος πια μοιάζεις σαν παιδί που έκανε κοπάνα την πρώτη ώρα. Παρ όλα αυτά σε περιφρονώ, όπως περιφρονώ κι όλους αυτούς που χάλασαν τον κόσμο μου μέσα σε μια νύχτα.

Χαμογελάω και τα δόντια μου καίγονται κάτω από τα άστρα. Χαμογελάω γιατί οι άνθρωποι έχουν πλάκα. Γιατί υποδύομαι. Το πιο αυθεντικό πράγμα που κάνουμε είναι να υποδυόμαστε κι έπειτα να σιωπούμε.

Και η αγριότητα αυτής της σιωπής θα επιφέρει το οριστικό τέλος.