Η επάνοδος. Ηρώδειο. Ώρα μπλε. Φόρεμα μπλε. Και αναπνοή το ίδιο μπλε. Εκείνη φταίει που επανήλθε μαζί με το μπλε οξυγόνο της. Πέταξα την μάσκα. Ζέστη. Υπερβολική ζέστη. Αμηχανία. Ο ουρανός είναι στην θέση του. Κάτω διάζωμα. Τι σημασία έχει; Κλείνω τα μάτια. Ακοή οξυμένη. Τα βήματα του κόσμου που μαζεύεται. Ανοίγω τα μάτια. Καρποφόρησε το Ηρώδειο. Τα ξανακλείνω. Μετράω μέχρι το 50.Γεμίζω μπλε σκούρο και σκοτάδι. Ευαίσθητο παιδί. Προξενώ άφατο πόνο για να προασπίσω την ευαισθησία μου. Έτσι μου είχες πει. Και γω σε αγάπησα. Πολύ. Και αλήθεια δεν μπορώ να πιστέψω την προσγείωση σου ξανά στον πλανήτη μας. Ναι, τους είπα ότι και γω έχω απόκοσμη καταγωγή, αλλά παρ’ όλο τις μπλε μου βλεφαρίδες ζω μόνο εδώ πια. Και αλήθεια ο ουρανός είναι στην θέση του μαζί με την σπονδυλική μου στήλη και την πορτοκαλί σου κουβέρτα. Και ορκίζομαι πως έπεσες από εκείνο τον πλανήτη μαζί με την μουσική σου και πες στον κόσμο την αλήθεια. Μέσα στην βαλίτσα δεν υπήρχε μοναχά η κόκκινη καρφίτσα. Υπήρχαν και οι νότες σου. Και όλα αυτά που συναρμολόγησες πάνω σου και μέσα σου για να σταθείς. Και κοίτα τι πλάκα έχει, που όλοι αυτοί οι γήινοι ερμηνεύουν την εξωγήινη μουσική σου. Και κοίτα τι πλάκα που έχει, κανείς να μην ξέρει τι ακριβώς κάνει παρά να το κάνει .Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ένα σύννεφο σε σχήμα ψαροκόκκαλου διασχίζει τον ουρανό. Μέσα από σένα αναζητώ εμένα και όλη αυτή την πλουτώνια θλίψη που με έκανε γυναίκα. Ναι, «Γέρασες, γέρασα.» και όλο θα το παθαίνω από δω και στο εξής. Έτσι μου είπαν. Αλλά κανείς δεν πρόσεξε πόσο πολύ μου κρύψανε τις ρυτίδες τα σχεδόν οπερετικά φωνητικά του Γιάννη Παλαμίδα. Κάτω από το έντονο λαμπρό φως, χάνονται οι λεπτομέρειες. Μόνο ο ουρανός είναι στην θέση του, πάνω ακριβώς από το πιάνο σου, και τα πόδια μου, που πατούν τάχα μου, γερά στα μάρμαρα. Έκανες την αρρώστια σου τέχνη. Έκανες τον πλανήτη καταγωγής σου να φαντάζει σε μας, όπως το απέναντι φωτάκι στο υπνοδωμάτιο του γείτονα. Τόσο κοντινό. Ένιωσα ξανά. Όχι απαραίτητα ευτυχισμένη, όπως εσύ. Αλλά να, ήταν όλα μπλε και ο ουρανός στην θέση του και εσύ πάλι πίσω από εκείνο το πιάνο. Και ο Κάπα Βήτα λοξός και μόνος σαν νεφέλωμα και τα χαρούμενα κορίτσια σου που κούρδιζαν το σύμπαν μαζί με την ουρά της ψιψίνας σου. Και το Ηρώδειο γεμάτο. Και η μάσκα που πέταξα. Και τα κομμάτια που ένωσα από σένα και από μένα χτες, τότε και σήμερα, με χέρια που τρέμαν σαν αστέρια. Και κοίτα γαμώτο πόσο μικροί και σκούροι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Πόσο μικρό κορίτσι δείχνεις εσύ ακόμα. Και ας έχει το remote της κίνησης σου κάποιος άλλος. Και ας είσαι παγωμένη. Ο πλανήτης που κατάγεσαι φταίει. Καμιά τρέλα, καμιά ανισορροπία. Άκου τι λένε. Αυτά τα έκανες τέχνη. Καιρό τώρα. Πες και άλλα. Μην λες μόνο για εκείνη την κόκκινη καρφίτσα. Τραγούδα με αυτή την σπασμένη κλωστή που κρέμεται ανάμεσα στις φωνητικές χορδές και στην πλουτώνια φωνή σου. Εκθέσου. Έτσι είναι η τέχνη. Και η αλήθεια έτσι είναι. Γύμνια. Ενοχλητική αμηχανία μπροστά στη γύμνια. Να, έρχεται και ο δικός σου άνθρωπος με την ρώσικη ελεγεία στα δάχτυλα. Πιο ξένος και από τους δικούς σου. Αλλά δικός σου. Και κοίτα με τι κουράγιο η θλίψη με πατάει στα μάρμαρα και με στενεύει, καθώς ο ουρανός είναι ακόμα στην θέση του και γω ολόκληρη εδώ, εκτεθειμένη με την αφοπλιστική σου ειλικρίνεια, σε ένα παράφορο ημερολόγιο ζωής, τόσο παράφορο που με φέρνει σε αμηχανία. Και κοίτα, πόσο καλό κάνει στα κύτταρα που γέρασαν ξανά η φωνή του Παλαμίδα. Κλείνω τα μάτια. Χορεύω. Ανοίγω τα μάτια. Χορεύω ξανά. Όλα στην θέση τους. Εκτός από τον ουρανό που με άφησε ξαφνικά, μόλις τώρα, και αλήθεια δεν ξέρω αν πρέπει να σου χυμήξω για αυτό ή να σου δώσω τις φλέβες μου να τις βάλεις στις χορδές του δικού σου ουρανού. Όλοι οι ουρανοί έχουν φλέβες. Και όλοι οι άνθρωποι γκρεμούς. Τι σημασία έχει τι θα πουν όλοι αυτοί μετά. Τι σημασία έχουν όλα όσα γράφω όταν ήδη είσαι ευτυχισμένη. Και αφόρητα ζωντανή. Φεύγω Λένα. Λοξοδρομώ προς τα άστρα. Ξαναμιλάμε αργότερα. Και πες τους πως εμείς φτιάχνουμε κι εμείς γκρεμίζουμε.
Φτάνει να είμαστε εμείς.
33 σχόλια:
ειμαστε
και θα μαστε
κι ειμαστε με μοναδικο τροπο
πολλοι
στην απολυτη μοναξια μας
ποτε ξανα το μερος
δεν γεμισε
με τοσους πολλους
συνειδητα
μοναχικους
αυστηρους
ακροατες
ποτε
το υπογραφω
και σ αγαπω
ακομη πιο πολυ
αποψε
Αγαπητή και πολύτιμη Άννα, "ήμουν κι εγώ εκεί"... στη Λένα, συγκινήθηκα, σκέφτηκα, δάκρυσα και λίγο στο πρώτο "Είμ' ευτυχισμένη"... Η φωνή του Παλαμήδα είναι σα να μην πέρασε ούτ' ένας χρόνος από το "Σαμποτάζ"... Πώς γίνονται μερικά πράγματα...
Η γραφή σου - ό,τι κι αν γράφεις - με απογειώνει, δεν μ' αφήνει να ησυχάσω... (κάτι τέτοια βλέπω και λέω 'πού πάω εγώ ο φτωχός, ο ταπεινός, ο Αμνός του Θεού'
Anyway, "σήκωσα" 2-3 κειμενάκια ακόμη σήμερα... Ταπεινός ακροατής της άποψής σας, ακριβή Άννα.
ακριβή, συγκινητική κατάθεση :)
«...ενώ (κι) εγώ ...»
αγαπώ
την μπλε καταγωγή σου
candyblue
Υπέροχο κείμενο
Υπέεεεεεροχο!!!!
περιμένω την πόλη να αδειάσει
να αναμετρηθώ κι εγώ
με τις σκέψεις που γέρασαν μέσα μου
κι η μουσική είναι το λεωφορείο μου
σε χρώματα περέργα
σε αντανακλάσεις του φωτός χαρούμενες
σε λήψεις μελανχολικές
''φτάνει να είμαστε εμείς'' candyblue
κι εμένα μου αρκεί.....
σχεδόν καλό σου μήνα
κι αυτό το γραπτό το κρατώ...
φιλιά
υ.γ ακούω αυτό
''τα βράδια μου τα έρμα
γω τα χω διαλεγμένα
θέλει κομμάτι υπομονή
να περπατάς χωρίς ντροπή΄΄
-Κατερίνα Σιάπαντα
"Όλοι οι ουρανοί έχουν φλέβες." Κάθε τόσο τις σκίζουν για χάρη μας. Λουζόμαστε το μπλε φως τους κι ελαφραίνουμε. Ανηφορίζουμε δίχως τον παραμικρό κόπο. Κατευθείαν για τ' άστρα. Σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό το κείμενο.
Όταν άκουσα πρώτη φορά τη Λένα, για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη πως ήξερε και η ίδια ότι είναι εξωγήινη. Η οξυδέρκειά της για την ανθρώπινη φύση ίσως τελικά δεν την προστάτευσε και βρέθηκε "έκθετη στη ροή του δρόμου"...
Συγκινήθηκα πολύ και λυπήθηκα. Αποκλείεται να μη βρεις στη Λένα μια λέξη που θα σε σώσει. Αυτή δονείται κάθε φορά. Σε αυτή γυρνάς.
Κυκλοφορώ με το μπλε πιρούνι και να ξέρεις, μικρή μπλε υπεριώδη ακτίνα, ότι εκεί μόνο μαζί σου μπορούσε να λάβει χώρα η εξαϋλωση.
(επειδή κάποτε αντάλλαξα πετρελαιοπηγές και αναμάσησα ακατάλληλες τροφές)
Πρώτη φορά αισθάνομαι ότι βγάζεις τόσο έντονα κάτι από μέσα σου.... Περίεργη αίσθηση.... Αλλά πανέμορφη εντύπωση.... Να σαι καλα!
@ etalon: Επειδή μου το ζήτησες το έγραψα. Το ξέρεις. Συνήθως αυτά δεν τα γράφω. Τα κρατάω σαν υγρασία μέσα μου.
{Αν ακόμη πιο πολύ σταμάτα τότε να φοβάσαι.}
Το φως πάντα εκεί ήτανε...
@ DukeTravellington: Ο μπλε Αννάλιθος...κάτι τόσο πολύτιμο;
Χαίρομαι που σε απογειώνει η γραφή μου και θα σε παρακαλούσα να μην φοράς ζώνη μαζί μου όταν γράφω. Δεν θέλω να νοιώθεις την παραμικρή ασφάλεια.
Να μην ησυχάζεις. Ποιος σου είπε ότι κάτι τέτοιο χρειάζεσαι; Κανείς δεν χρειάζεται να ησυχάζει. Μια και καλή θα γίνει αυτό. Και θα είναι τόσο ακέραιο. Σαν την λάμψη της αγχόνης.
Καλώς μας όρισες. Κλείσε τα μάτια και απόλαυσε το.
@ celsius33:έβγαλα την ψυχή μου και σκούπισα το πάτωμα. Έπειτα ότι έσταξε μέσα από το πανί αυτό το μετέτρεψα σε λέξεις.
Επειδή μου το ζήτησε ο etalon το έκανα .Δεν είναι εύκολο να ξεριζώνω κάθε τόσο την χλωρίδα μου
Σε ευχαριστώ πολύ!
@ maira del mar: Η μπλε καταγωγή μου....Γνωστή για τα ασημένια δάση της που ευδοκιμούν στο χώμα μιας παχύρρευστης ντεγκραντέ μελαγχολίας.
Τα κύτταρα μου είναι μπλε και δεν μπορώ να κάνω τίποτε για αυτό.
Ευχαριστώ για τα λόγια.
@ music is my drug:Έρχεται με μια απίστευτη ησυχία και μια αφόρητη κάψα για ζωή ο Αύγουστος Βλέπεις. Αν τον χαιρετίσεις θα σε πάρει μια βόλτα μαζί του. Τελείως φιλικά.
Θα σου άρεσε αν την έβλεπες. Μακροβούτι με μάτια ανοιχτά. Να τσούζουν μετά.
@ Aeglie: Ναι όλοι οι ουρανοί έχουν φλέβες όπως και τα σύννεφα. Δοκίμασε να τα τσιμπήσεις και θα δεις πόσο πολύ μελανιάζουν. Και ναι και γω τραβάω συχνά πυκνά δίχως κόπο για τα συννεφοχώραφα ενός κόκκινου ερεθισμένου ουρανού. Μέχρι να με κατοικήσει και πάλι το μπλε του.
@ Μαρκησία του Ο. :
Το μπλε πιρούνι έχει τρυπήσει καρδιές ξεχωριστών πλασμάτων. Έχει χωθεί σε μέρη γεμάτα σύμβολα και σε κορμιά εξαντλημένα από έρωτα.
Να το προσέχεις. Τις νύχτες ισιώνει τα άκρα του και ψάχνει για καρδιές που χτυπάνε δυνατά.
Ήτανε όμορφα που ήσουν μαζί μου. Δίπλα στις ακτές του δικού μου μπλε.
Συμφωνώ και γω για την εξαΰλωση. Μόνο μαζί σου.
@ Ηλιας....Just me!: Δεν είναι πρώτη .Αλλά σίγουρα είναι μία από τις λίγες, μετρημένες στα δάχτυλα.
Θα σου άρεσε εκεί...
Blue candy
Koritsaki me to alokoto background, soy eyxomai na mhn se tsimpisoyn ta free press
Na mhn se anakalipsei kaneis
Moiazeis san ekeina ta merh -ta magika- pou einai akoma apathta kai mh fotografhmena.Mono akousta
Makria apo ta korakia an sou tyxoyn
Se koitan sta matia kai sou pairnoun thn psixh blue
Eimaste oloi tyxeroi pou den se myristikane akoma
a hug from me
Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους....εισαι απο εκείνα τα παιδιά....
Που μεσα στο μυαλό τους έχουν
Ένα σπασμένο πύργο ελέγχου...
Γμτ.Δεν τα κατάφερα να έρθω.Η δικια μου πτήση ακυρώθηκε και σίγουρα δεν ήταν η 201
:P
(Καλά τα λέει ο ανώνυμος)
@ Anonymos: Για να τσιμπήσεις κάποιον, όπως λες, θα πρέπει πρώτα να ξέρεις ότι υπάρχει.
Δεύτερον θα πρέπει να τον αναγνωρίσεις και να τον καταλάβεις. Να τον εντάξεις στα μέσα σου.
Θα πρέπει έστω ένα κομμάτι δικό σου να ταυτιστεί με ένα κομμάτι δικό του.
Και για να γίνουν όλα αυτά δεν θα πρέπει εσύ να είσαι προκατειλημμένος, εμπαθής και παρωχημένος.
Άρα όπως καταλαβαίνεις κανείς ποτέ από αυτούς δεν πρόκειται να με τσιμπήσει γιατί τίποτε από όλα όσα είπα παραπάνω δεν ισχύει.
Κι αν το κάνει θα το κάνει επειδή κάποιος άλλος πιο «φιλικός» στο δικό του περιβάλλον με αναγνώρισε.
Κι έπειτα για να στηθεί όλο αυτό θα πρέπει να το θέλει και ο άλλος που επρόκειτο να τσιμπηθεί.
Μην φοβάσαι.
Κανείς δεν μπορεί να με πλησιάσει πάνω από τα 50 μέτρα.
P.S: Πολύ γέλασα με την παρομοίωση σου
@ the BluElephant: Το θέλω extra long!
@ lolipop:Τα ταξίδια τρώνε τις καλύτερες στιγμές. και οι καλύτερες στιγμές είναι
αυτές των ανθρώπων που έχασαν.
Έχασες. Αυτό μόνο, αυστηρά, σου λέω.
not prob...just relax
Με πληροφόρησε η Μαρκησία του Ο. πως υπάρχει και η άλλη πλευρά σε όλο αυτό
Σεβαστή.
Ριξτε μια ματιά.
www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=18141248
Σχετικά με την ...αλλη πλευρά , εχω να πω οτι η πολυ επαγγελματικότητα, η αντικειμενικότητα και τελικά η συναισθηματική αναπηρία των ανθρώπων του Τύπου που φύσει και θέσει ειναι γνώστες πολυ πιο καλοί απο τους ανωνυμους bloggers σαν εμας, ειναι που εχει στερήσει την δημιουργία σύγχρονων μύθων , όπως την δεκαετία του 60 , σε αυτη την πολύπαθη χώρα του πολιτισμού των δεύτερων και των κολλητων του marketing.
Σεβαστες οι αλλες απόψεις αλλα τι αυριο μας περιμένει χωρίς τους ιδιωτικούς μας...ηρωες?
Εκτεθειμένος ο πλάνητης της, ανοιγμένος στο δικό μας...κι εμείς εκτεθειμένοι με τη σειρά μας, με ανοιχτά χέρια, μάτια, αυτιά και ψυχές...Δε γινόταν αλλιώς άλλωστε.
'Ηταν πολύ όμορφα.
Και το κειμενό σου είναι υπέροχο μέσα στην αληθεια του, τον πόνο και τη χαρά του.
Μίλα, ούρλιαξε για όλους εμάς τους γήινους. Το κάνεις άριστα και το ξέρεις.
Πράγματι, σεβαστή άποψη, όπως λες κι εσύ, candyblue.
Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος είναι ένας πολύ καταρτισμένος μουσικά συνάδελφος. Δικαίωμα του (όπως και του Γιώργου Παπαδάκη) να μην τους αρέσει η Λένα Πλάτωνος, όπως και δικαίωμα όλων εμάς να μας αρέσει με φανατίλα.
Χεχε, Etalon μου και Candyblue αν υπαρχει εστω και ενας συνθετης σ'αυτη τη χωρα που του αξιζει αυτο το μεταχρονολογημενο hype, ας ειμαστε ειλικρινεις, αυτη ειναι η Λενα, τι να κανουμε. Τ'αλλα ειναι ψευδοδιλληματικες γκρινιαριτσες. Δηλαδη του Δημητρη του ξινισε αυτο και οχι ο δυσκλεης βαμπιρισμος του Νταλαρα στο σωμα της ελληνικης δισκογραφιας, τα Ξαρχακεια μεγαλοπιασματα(και μυγοχεσματα ενιοτε), τα Δημητρογαλανεια chico, η Μεγαρομουσικειος κολυμπηθρα του Σιλωαμ του ρεκτη(και φταιχτη)Χρηστου? Ο καθενας και οι προτιμησεις του. Το γνωριζουμε πως η συναδελφος του στην εφημεριδα Βενα και ο Νινος Φενεκ παθαινουν 30 οργασμικα επεισοδια σε καθε νεα ταινια του Τεο και κατανοουμε τη ρεπορταζιακη ματια τους(κανεις δεν ειναι τελεια αλλωστε;-)
Το θεμα ειναι πως ο μετριος σε σχεση με το προηγουμενο εργο της Λενας καινουριος δισκος της αφηνει λαχανιασμενη και εκθετη στη αυτοκαταστροφικη της πορεια ολη τη ασθενη φετινη ελληνικη δισκογραφικη παραγωγη. Ε, ας το χωνεψουν πως μια αρρωστη γυναικα κλεισμενη στο σπιτι της στο Χολαργο(μακρια απο δημοσιοσχεσιτικες αλλαξοκωλιες και αιμομεικτικους διαδρομισμους) εβγαλε το καλυτερο δισκο της χρονιας και εμφυσησε στις απλες λουπιτσες της κατι απο τη ποιητικη μαγεια του ζοφου της ψυχης της,ρουφωντας τις μαυρες τρυπες, εξαφανιζοντας τα μη μου απτου αλλοθι των παραμουσικων ραμολιμεντων και αποδεικνυοντας σε ολους μας(δημοσιογραφικο κυκλωμα και θαυμαστες) πως οταν ολα γυρω κατεδαφιζονται μοναχα η τεχνη ως ευτυχια υπαρκτη σωζει και αιχμαλωτιζει το θαυμα της ζωης ξανα.
Τα υπολοιπα ειναι δημοσιογραφισιες προφασεις εν αμαρτιαις στενοψυχου αρχισυντακτη(επισης ο μετριος φετινος δισκος των Portishead σε σχεση με τα παλια τους, ειναι ο καλυτερος τη χρονιας μεχρι τωρα. τι να κανουμε Δημητρη μου, αλλο τα νευροληπτικα μουρμουρητα των ασημαντων μειρακιων που βγαζουν με το τσουβαλι οι δισκο-γραφικες και αλλο η καρπισμενη αμπελος της γνησιας Μουσικης:)
@greek-gaylolita
respect !!!
συμφωνω απολυτως σε ΟΛΑ οσα λες.
θυμιζω οτι δημοσιογράφοι σε εφημεριδες πια είναι οι συνοδετικες χαρτινες σελίδες των dvd που ελάχιστοι διαβαζουν.
αντι να ασχοληθουν με αυτη την επαγγελματικη τους παρακμη, νομιζουν οτι η γνωμη τους μετραει στο κοινο.
συντομα θα καταλαβουν το οριρτικο τελος της εποχης τους....
(φυσικα κριμα αλλα κι αυτοι δεν εκαναν τιποτε να αντιστραφει το κλιμα!)
τελος θυμιζω την υπεροχη ατακα του Γιαννη Πετριδη σχετικα με τον τελευταιο δισκο της Πλάτωνος
" Δεν της αξίζει της ελληνικης δισκογραφιας αυτο το CD"
συγχαρητηρια και παλι στον Γιώργο Χρονά και σε οσους ακομα πιστευουν στην δυναμη των ανομολογητων μοναχικων συναισθηματων
αΝ ΔΙΆΒΑΖΕς ΤΙ ΈΓΡΑΦΕ ΈΝΑς ΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗς εΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑς, ΓΙΑ ΤΗΝ πΛΆΤΩΝΟς ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΓΙΑ ΌΛΟΥς ΤΟΥς ΦΑΝ ΤΗΣ ΘΑ ΕΙΧΕς ΦΡΙΚΆΡΕΙ...
ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΕΛΕΓΕ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΟΤΙ ΠΡΟSΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΛΑΝΣΑΡΟΥΝ ΩΣ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΤΛ...
@ etalon: Από τη μία είναι έτσι ακριβώς όπως τα γράφεις, από την άλλη όλη η ουσία βρίσκεται στις πρώτες γραμμές με τις οποίες ξεκινάει το κείμενο. Λένε: «Ζητάω ταπεινά συγγνώμη και δεν ξέρω αν κάνω κάτι κακό, εμένα πάντως δεν μου αρέσει η Λένα Πλάτωνος».
Το αύριο είναι γεμάτο από ιδιωτικούς ήρωες όσο εμείς δεν ξεχνάμε να τους τιμάμε και να τους καρτερούμε. Ίσως και κάποιες φορές να τους συγχωρούμε.
Εμείς που ξέρουμε ότι δεν κάνουμε κανένα κακό με αυτό και για αυτό δεν ζητάμε ταπεινά συγνώμη.
@ Άρρωστη Ερινύς: Μόνο που καμιά φορά στον δικό μας πλανήτη υπάρχουν κάποια φυτά που ενώ μεγαλώνουν με μουσική και γαλάζια όνειρα μια μέρα ανοίγουν το στόμα τους και σε εξαφανίζουν. Έτσι απλά.
Σε ευχαριστώ που ήρθες ως εδώ. Ούρλιαζα μάλλον πολύ και αδιάκοπα.
Αλλά κάποιες φορές δεν ξέρω να κάνω αλλιώς.
@ BOSKO: Δεν τον γνωρίζω αλλά έτσι θα είναι όπως λες. Καμιά αντίρρηση.
Σεβαστή οποιαδήποτε γνώμη, αλλά νομίζω, όπως είπα πως η ουσία του όλου άρθρου βρίσκεται στις πρώτες του γραμμές. Εμάς όμως μας αρέσει. Έτσι απλά.
@ greek-GAYLOLITA: Ναι αυτή είναι η Λένα. Και κάθε Λένα που χαρίζει την ψυχή της στο διάολο και προσπαθεί με νύχια και με δόντια έπειτα να του την πάρει πίσω.
Άσε τον καθένα να ποτίζει την γνώμη του. Εμείς ξέρουμε ότι οι σπόροι της Λένας έχουν πιάσει. Και όχι μόνο έχουν πιάσει αλλά έχουν και ρίζες πια. Βαθιές. Μεγάλες. Και καμιά «μπουλντόζα» δεν θα καταφέρει να τις ξεριζώσει .Άλλωστε όπως και ο ίδιος λέει «Αν μια συναυλία (ή ένα καλλιτεχνικό γεγονός εν γένει) είναι να πάει καλά, θα πάει ακόμα κι αν δεν γραφτεί τίποτα και πουθενά». Και νομίζω πως πήγε καλά και πως το Ηρώδειο ήταν πράγματι γεμάτο. Μην ξεχνάμε ότι πολύ λείπανε με άδειες. Και μην ξεχνάμε πως το αποτέλεσμα ήταν καλό για αυτό που η Λένα είναι σήμερα. Εγώ ευχόμουν να μην είναι χειρότερο.
Και τέλος τι κακό είναι αυτό όταν κάποιος λέει ότι είναι ευτυχισμένος; Είμαι σίγουρη πως αν δεν το έλεγε αυτό θα ήταν επιεικής μαζί της.
Άλλα τελικά νομίζω πως αυτό δεν μπορούν να κρατήσουν οι ωμοί κάποιων. Του φαίνεται αβάσταχτο να είναι κάποιος ευτυχισμένος μετά από τόσο σκοτάδι .Δεν του το συγχωρούν.
Κι από την άλλη σκέφτομαι πως κανείς δεν μπορεί ν είναι αντικειμενικός αν δεν έχει νοιώσει το χάδι του θανάτου
Και ναι, etalon την θυμάμαι αυτή την ατάκα του Πετρίδη γιατί χειροκρότησα πολύ ώρα πάνω της
" Δεν της αξίζει της ελληνικής δισκογραφίας αυτό το CD"
Αξίζει όμως σε εμάς.
Και πάμε για άλλα καλύτερα.
@ VITA MI BAROUAK: Για τον ίδιο λέμε μάλλον. Όλη αυτή η κουβέντα πιο πάνω γίνεται για αυτόν.
...Είχε γύμνια το βράδυ εκείνο. Ενοχλητική η γύμνια για όλους αυτούς που δεν έχουν ξαναδεί γυμνό.
ΘΑ προσθέσω μόν ότι πέρα από μια δικαίωση για την ίδια παιδιά, ήταν και για τους ανθρώπους που την πλαισίωσαν, οι οποίοι απ' όσο ξέρω βίωσαν με πολύ καρδιοχτύπι όλη τη συναυλία, έχοντας αγωνά για το αν η Λένα θα καταφέρει να ανταπεξέλθει...
@ Mantalena Parianos:Οπωσδήποτε. Ιδίως για αυτούς.Και πραγματικά αυτή η σκέψη πέρασε λίγο πολύ από όλους έμας.Ευτυχώς όμως δεν κράτησε ώρα.
Διαβαζοντας το κειμενο σου και αυτό του etalon, αισθανομαι οτι ξαναζω την βραδιά εκείνη, που μαζί με την σημερινή είναι οι πιο δυσκολες του φετινού μου καλοκαιριου. Σε ευχαριστω ομως που με εκανες να το ξαναζήσω...
@ Totally Stranger In My City:Εγώ σε ευχαριστώ που με άφησες να το ξέρω.
Δημοσίευση σχολίου