ΦέΤοΣ τΟν ΑύΓοΥσΤο

Ούτε τον εαυτό μου δεν ενοχλώ αυτές τις μέρες. Υπάρχω διακριτικά. Υπολειτουργώ όπως ο ανεμιστήρας σου. Δύο τρία τηλέφωνα από φίλους. Όλα με τον ήχο του κύματος να σκάει κάπου στο βάθος. Άδειασε η πόλη μου. Σαν κάποιος να έβαλε μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα και να μάζεψε τα χοντρά. Αναπνέω καλύτερα τώρα. Ακούω καλύτερα τους ήχους και μοιάζουν όλα τόσο μαγικά, σα να έσκασαν από κάποιο επεισόδιο του twilight zone.Μου αρέσει να ζω έτσι, στοιχειωμένα.


Την γυροφέρνω. Ζητάω να βρεθώ μέσα της ξανά και ξανά. Στα γαλάζια με ντύνει. Τα Σαββατοκύριακα σκοτώνω τα τοξικά κομμάτια μου στα βάθη της.
Ο ήλιος με έκαψε ένα από αυτά, άλλα δεν το έβαλα στα πόδια αυτή την φορά.
Φόρεσα γαλήνια το καπέλο μου και τα γυαλιά μου, ενώ το έγκαυμα εξαπλωνόταν με θάρρος προς τα μέσα μου.
Είσαι ο πιο καθαρός ουρανός που κοίταξα ποτέ.


Μέρα τέταρτη του Αυγούστου. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν να αγαπούν. Δαγκώνουν αντί να φιλάνε και χαστουκίζουν αντί να χαϊδέψουν. Ίσως γιατί ξέρουν πόσο εύκολο είναι να χαλάσει η αγάπη.
Γίνεται ξαφνικά ακατόρθωτη.Ανεφάρμοστη.Μάταια. Οπότε την αποφεύγουν και ψάχνουν παρηγοριά, απομονωμένοι κάτω από τα μικρά πορτατίφ τους, στον φόβο και την απαισιοδοξία που είναι πάντα μα πάντα διαθέσιμα.

Πήραμε την μικρή Μιλού και την κατεβάσαμε στον κήπο. Πρώτη της φορά. Ναι, σαν χαμένος κομήτης. Την κοίταζα μέσα στα τρομαγμένα της μάτια και ρουφούσα όλες τις διαστολές της. Ακόμα προσπαθεί να μοιάσει με γάτα. Της έδειξα τα δέντρα που έστεκαν ζαλισμένα από την μεσημεριανή κάψα και της γνώρισα την «σφαίρα» την μικρή χελώνα. Ποτίσαμε την λεμονιά και τον εφηβικό κορμό του ευκάλυπτου, αφού ήπιαμε μονορούφι τον παγωμένο χυμό που έκανε το ποτήρι να ιδρώνει πάνω σε ένα σπασμένο ξύλινο τραπέζι. Κάπου στα αριστερά της ροδιάς.


Μπλε ώρες. Θερινός στο Θησείο. Μπλε ώρες. Σκέφτομαι να το σκάσω από όλα. Μπλε ώρες. Που χάθηκαν όσα με καταδίωκαν; Μπλε ώρες. Να προχωρήσω μπροστά ή να τρέξω πίσω; Μπλε ώρες. Περιμένω τα νέα των αλλαγών από μέρα σε μέρα. Από μπλε σε μπλε. Λες αν συναντηθούμε ποτέ; Λες να θάψουμε στα ερείπια του Κεραμικού εκείνο το ανάπηρο μισό μας;


Φυσάει τα μεσημέρια. Και τα απογεύματα που όλο κάπου πάω φυσάει τρελά. Μου σηκώνει την φούστα ψηλά. Μου μπερδεύει τα μαλλιά και τις άπλυτες σκέψεις μου. Μου φέρνει έναν ηλεκτρισμένο πονοκέφαλο και μια θαμπάδα στο βλέμμα.
Αλλαγές στο σπίτι. Νέο τραπέζι στην κουζίνα. Νέες καρέκλες επίσης. Μοιάζουν με αυτές που είχε η Λώρα στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι». Καναπές αριστερά. Τα Βιβλία για το θέατρο στο τρίτο ράφι. Η λογοτεχνία του τριάντα στο δεύτερο. Βρήκα και ένα πατημένο κοχυλάκι μέσα σε κάποιο από αυτά.
Το βράδυ γεμιστά με φέτα στο μπαλκόνι κι έπειτα, για επιδόρπιο, την υγρασία των άστρων.


Σε είδα στον ύπνο μου. Ήσουνα πάλι αγριεμένη και φόραγες εκείνη την μωβ πλεκτή ζακέτα. Με ρώτησες αν είμαι καλά. Είμαι λίγο καλύτερα. Φταίνε όλοι αυτοί οι άγγελοι που στοιβάζουν την νερένια αύρα τους κάτω από τις πόρτες και τα παράθυρα μου λίγο πριν κλείσω με γδούπο τα βλέφαρα. Με φροντίζουν τα βράδια και τα πρωινά, μου χτενίζουν τις στραβές μου πτυχώσεις.
Μην ανησυχείς.

Ξέρεις κάτι όμως;
Μου λείπει ο πλανήτης μου και οι μυρωδιές του την νύχτα. Μου λείπει το λαμπατέρ που έσπασα και εκείνο το γεράνι που ξερίζωσες επειδή είχε σαπίσει.
Και κάποιες φορές λείπω και γω από μένα .Μου φέρνεις λίγο την μωβ ζακέτα σου; Έχει πάνω της δύο- τρία κομμάτια μου από την μέρα που μου μίσεψες.
Θέλω να τα μυρίσω.