ΕπΕσΤρΕφΕ

Με την μηχανή ξανά και με μπόλικους σάκους πάνω της και πάνω μας, σαν περίεργα μεγάλα εξανθήματα, σουλατσάραμε στο πεδίο των διακοπών. Γεμάτες διακοπές. Σαν ολόγιομο φεγγάρι. Γεμάτη αγκαλιά με χάδια σε όλο το κορμί.
Στη Νάξο, που τόσο με κέρδισε, ανταμώθηκα με όμορφα πράγματα που νόμιζα πως δεν υπήρχαν. Στρογγυλά βράχια σαν ξεχασμένο, άπλαστο ζυμάρι, μέσα από μικρούς λόφους γεμάτους σκίνα και φραγκοσυκιές. Αμμουδιές που κήδευαν χιλιάδες πεθαμένα κοχύλια, και που δεν τόλμησα να μην μαζέψω κάποια, στωικά, και να τα θάψω στις χούφτες μου. Αμμόλοφοι γεμάτοι κέδρους, που έφταναν μέχρι την φθαρμένη κεντρική άσφαλτο. Και κάτω από αυτούς οικογένειες χαλαρώναν δαγκώνοντας φρούτα και κλείνοντας τα μάτια στα κύμματα.
Μικροί απάνεμοι κόλποι ξεφυτρώνανε από παντού μπροστά μας. Εκεί κρυβόμασταν από τον αέρα που πεινασμένος έτρεχε μέσα από τους πόρους μας, σαν πάνθηρας με ανοιχτές οπλές Σύννεφα τρέχαν για το νότο μαζεύοντας τις κραυγές μας και τοπία απόκοσμα, καλά κρυμμένα στις μασχάλες του νησιού, νόμιζες ότι θα σου μιλήσουν σε μια γλώσσα που σκίζει αυτόν τον διαολεμένο αέρα στα δύο και ανακατεύει με μανία τα μαλλιά σου.
Κι έπειτα ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την άγρια και ανοίκεια Αμοργό. Μου γύρισε την πλάτη κατευθείαν όταν πήγα. Άκομψη με όγκους μεγάλους και άκαμπτους σαν γερασμένα πόδια ελεφάντων. Με παραλίες βραχώδεις και στενές που θαρρείς πως χώραγαν μόνο τους δικούς της εκλεκτούς. Και εκείνο το γαλάζιο της που βάθαινε και σκούραινε ξεβράζοντας κάθε τόσο λευκά υπολείμματα ψυχών. Προκλητικά άγρια. Παντού αιχμές στο τοπίο. Πρόστυχη. Άνοιγε το μπούστο της λίγο πριν κοιμηθούμε ξέπνοοι και μεθυσμένοι. Ευτυχώς είχαμε από σένα δώρο εκείνο το σπίτι στην χώρα. Κρησφύγετο αγαπημένη μου Χ. που αν και έστεκε μετέωρο στην σταφυλή του αέρα, λαθραία μας κοίμιζε και μας τάιζε πριν μας δαυλίσει το βλέμμα της. Τι ωραίο σπίτι!! Με κόκκινα μισάνοιχτα παντζούρια σαν χείλη έτοιμα να ξεστομίσουν μυριάδες μυστικά. Γεμάτο από ίχνη ζωής περασμένης μέσα στις σελίδες των βιβλίων που ξεφύλλισες κάποτε και τώρα έστεκαν προσοχή στα ράφια σου. Γεμάτο ίχνη ζωής στα ρούχα και στα σεντόνια που είχες αφήσει.
Το τελευταίο απόγευμα δώσαμε ραντεβού στους μύλους με το ηλιοβασίλεμα. Ο αέρας μας έσπρώχνε μέχρι τις κορυφογραμμές. Και μεις με τα μαλλιά στα μάτια ψάχναμε τα αστέρια και αυτά ήταν τόσο κοντά μας που το τελευταίο βράδυ μας εκεί κατάφερα και ξεβίδωσα ένα, σαν λάμπα μπαγιονέτ.
Κι από την άλλη οι γιορτές της Αμοργού μας έκαναν απίστευτη εντύπωση για το τι περιείχαν και μας έκαναν να επισκεφτούμε όλα τα σχολεία της, μιας και εκεί γινόντουσαν οι εκδηλώσεις.
Κι έπειτα πάλι αναβάσεις, καταβάσεις, ξεφυσήματα. Μοναστήρι Χοζοβιώτισσας φωλιασμένο μέσα σε αγκαθωτούς, απειλητικούς βράχους. Ορατό μόνον από το πέλαγος. Λουκούμι και νερό. Λίγο πριν την λιποθυμία.

-Η θάλασσα θα είναι σχεδόν ίδια μετά από 100 χρόνια. Εμείς όμως θα έχουμε αλλάξει. Έτσι δεν είναι;
-Μπορεί να έχουμε αλλάξει σώματα. Ψυχές όχι. Το σώμα αλλάζει.
Γιατί είμαστε ψυχές. Δεν έχουμε, είμαστε. Σώματα έχουμε.
Αλλά και η θάλασσα χωρίς εμάς μέσα της πια, δεν θα είναι ποτέ η ίδια.

Καλώς σας βρήκα.