SkIpPeRs+ΜπΛε ώΡες μΕ τΟν ΣωΚρΑτΗ μΑλΑμΑ

Μεσημέρι Παρασκευής με συννεφιά και λίγο κόσμο.. Τη βαρέθηκα τη συννεφιά. Φέτος το μενού είχε πολλά σύννεφα,άλλες φορές λευκά σαν αφρό ξυρίσματος,άλλες φορές παχιά με γκρι κοιλιές σαν αεροπλάνα ή καμωμένα λες από καπνό πούρου και άλλες αραχνοΰφαντα,σα γάζες.
Πέρυσι τέτοια εποχή είχαμε αέρηδες,τρελούς και φουριόζους που κάνανε πάρτι κάθε νύχτα στη βεράντα και δεν με άφησαν να κοιμηθώ καθόλου. Έβγαινα τις μικρές ώρες της νύχτας και μετρούσα τις απώλειες.
Μου τη σπάει ο αέρας, με ταπεινώνει.
Και τα σύννεφα με νευριάζουν,όχι όσο ο αέρας. Αλλά με κάνουν μελαγχολική και μουντή με σκεπάζουν λίγο σαν πικέ κουβέρτα ίσα ίσα για να μην κρυώσω από το αναρίγισμα της ευθυμίας
Με το βλέμμα καρφωμένο στα ψηλά κατάρτια,ανιχνεύω…Ψάχνω το μέρος
που θα καρφώσω τη μιζέρια τούτης της ώρας και το μέρος που θα πνίξω τη μελαγχολία με τα πυκνά μαύρα μαλλιά!

Με τέτοια ψύχρα ακόμα, που φτάνει τα όρια της ενόχλησης,δεν μπορώ να χαλαρώσω και να συγκεκριμενοποιήσω το βάθος πεδίου που απλώνεται μπροστά μου.
Με δυσκολία κάθομαι. Κρατάω με τα δύο χέρια αγκαλιά τον εαυτό μου σα να είναι ο μισός σπασμένος!Δύο τρεις γουλιές από αυτό το πορτοκαλί υγρό και δρόμο.
Ο φόνος των δύο κοριτσιών αναβάλλεται για άλλη μέρα!

Πέρασαν πάλι έτσι γρήγορα οι μπλε ώρες σήμερα. Σε σκέφτηκα να κυλάς μέσα τους αλλά ανέπνευσα δυνατά και έφυγες μαζί με την εκπνοή μου.
Πέρασαν στο γρήγορο,την τρέχω την μέρα σήμερα
Έχω μια αδιάφορη ματιά για όλα σήμερα και μια σκέψη που μου τραβάει το χέρι να πάμε να σε βρούμε
ΌΧΙ...Δεν σηκώνομαι. Δε βρίσκω λόγο να ανταμώσω τον πύργο σου.
Πέρασαν οι μπλε ώρες ταχύτατα,μέχρι να στεγνώσω τα μαλλιά μου και να ρίξω στο πάτωμα το βλέμμα μου είχε κι όλας νυχτώσει. Με ένα τηλεφώνημα και λίγο ξεσήκωμα βρέθηκα στη συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα. Κόσμος πολύς,κανένα κενό στον συναυλιακό χώρο μόνο κεφάλια και καύτρες. Χάρη σε αυτήν την συναυλία ένιωσα πόσο απίστευτα κενή συναισθηματικά, έχω καταντήσει και χάρηκα.
Χάρηκα γιατί τίποτα δεν με αγγίζει όπως πρώτα και τίποτα δεν με υπονομεύει όπως παλιά. Τότε που έπεφτα με τα μούτρα στον έρωτα και τσάκισα όλους τους μύες του προσώπου μου. Από τότε δεν μπορώ να χαμογελάσω εύκολα,ούτε να κλείσω τα μάτια μου όταν είναι να ευχαριστηθώ κάτι. Πιάνει αέρας πάλι,έχει ψύχρα. Χαζεύω τα μαλλιά των κοριτσιών που χορεύουν με δύναμη μπροστά από το κούτελο σα να θέλουν να πετάξουν,τι σου κάνει ο αέρας,σου δίνει μια απίστευτη κινητικότητα, παρ’ όλο που εσύ στέκεσαι ασάλευτος.
Κοιτάω τις κουρτίνες στην σκηνή και τον μικροσκοπικό άνθρωπο στο κέντο της, με την ψυχή του ανοιχτή και τόσο μεγάλη σαν τον ουρανό,προσέχω τα νέα τραγούδια ,πιο ροκ, με εξίσου όμορφα λόγια,δυνατές συγχορδίες,λαρυγγισμούς που θυμίζουν μπέρδεμα,και μέσα στις παύσεις κάτι αέρινο. «Όσα κομμάτια και αν μπορέσεις να ενώσεις δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις»
Κρίμα που δεν είμαι εδώ όπως κάποτε. Νομίζω ότι ξεβάφω από έρωτα κάθε χρόνο σκουραίνω από ένα παράξενο συναίσθημα παραίτησης και φόβου. «Στα είπα όλα, φίλα με τώρα»

Το μόνο που με κάνει να θυμάμαι πως κάποτε υπήρξα με χρώματα είναι αυτές οι μπλε ώρες,το λυκόφως κοινώς,που με κάνει και υγραίνω τα μάτια μου. Τα φώτα ανάβουν. Τέλος το φαρμάκι,τέλος το παραμύθι σου. Σκέφτομαι λογικά πια και λέω στους δίπλα: «Ωραίος ο Μάλαμας,ταξίδι ολόκληρο».Συμφωνούνε και ξεκινάνε μια συζήτηση. Δεν τους ακούω, οι φωνές χαμηλώνουν γύρω μου,δεν είμαι πουθενά,φουσκωμένο ιστίο η σκέψη μου ξανοίγεται και αφήνει το λιμάνι της βραδιάς.
Άσε μας κάτω ρε Σωκράτη... γιατί είναι αλήθεια πως «Ξεπούλησα το νου μου
κορόιδο του εαυτού μου/αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό/Νομίζω τα 'χω χάσει
δε σ' έχω ξεπεράσει/κοιτάζω το κουδούνι σου αδειανό.
Δε μένει εδώ κανείς.