Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

La DoUbLe ViE dE vErOnIqUe



Ήταν άνοιξη του 91,όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες η Βερόνικα. Ήμουν φοιτήτρια όταν την πρωτοείδα,εκείνη την άνοιξη. Μου είχε φανεί αριστούργημα ,ίσως και η μοναδική ταινία που μέχρι τότε μου είχε απευθύνει το βλέμμα. Από τότε υπήρξα άνθρωπος του «ένδον στρέψε» και πατούσα σε οπτικά οικοδομήματα του «ένδον βλέπε» με μια προβληματική του βάθους και όχι της έκτασης. Την ερωτεύτηκα την Βερόνικα, και ήθελα να κλέψω λίγη από την διπλή ζωή της .Ήθελα να χωθώ κάτω από τα σεντόνια της και να την μυρίσω. Την αγάπησα για τον τρόπο που μηρύκαζε αυτή την εσωστρέφεια των προαισθημάτων της,για τον τρόπο που έπρεπε να ανασυντάξει το αποδιοργανωμένο ηχητικό υλικό του Αλεξάντρ, να ερμηνεύσει τον τριγμό μιας πόρτας την αναγγελία της αναχώρησης ενός τρένου,το θόρυβο ενός σπίρτου που ανάβει, την μουσική του έρωτα,το τρίξιμο του μολυβιού πάνω στο χαρτί. Λάτρεψα το όνομά της, Βερόνικα-la vera icon-καθαρή εικόνα...που με ταξίδεψε και με ταξιδεύει ακόμα στο φως των μέσα μου σταθμών.
Και όλο αυτό με αφετηρία την διαίσθηση της,ότι δεν είμαστε μόνοι. Νιώθουμε πως βρισκόμαστε ταυτόχρονα εδώ και κάπου αλλού,σε μιαν άλλη Βερόνικα που για να την ανακαλύψουμε,πρέπει να αφεθούμε στην διαίσθηση και στο πεπρωμένο, που κάποιος πάντα το κινεί,όπως ο Αλεξάντρ τις μαριονέτες του.
Ερωτεύτηκα λοιπόν την Βερόνικα εκείνη την άνοιξη του 91 και αποδέχτηκα καθολικά την εκτεταμένη αυτή μόλυνση απαισιοδοξίας του Kieslowski, που κόλλησα και γω αργότερα,όταν ανακάλυψα την ύπαρξη της διπλής μου ζωής.
Πέρασαν 16 χρόνια από τότε που την συνάντησα και ακόμα δεν κατάφερα να βρω έναν τέτοιο έρωτα να αποκωδικοποιήσω και έπειτα να τον ζήσω. Ακόμα δεν κατάφερα, παρόλο που ο θάνατος του παλιού μου εαυτού επέτρεψε την αληθινή ζωή του τωρινού,να συναντήσω αυτόν που έχει πάρει κατά λάθος τα κομμάτια από τον σπασμένο μου καθρέφτη και ωφελεί να με βρει και να μου τα δώσει. Το ίδιο αινιγματικά και μαγικά όπως συμβαίνει πάντα με την πραγμάτωση των έσω επιθυμιών που μας απελευθερώνουν.
Η μόνη νοητή ελευθερία είναι η εσωτερική και η μόνη γλώσσα που αποκαλύπτει και περιγράφει το απείκασμα του κόσμου αυτού είναι η υποβρύχια γλώσσα,η γλώσσα του μέσα μας εαυτού,αυτή που χρησιμοποιούμε όταν είμαστε μόνοι.
Βερόνικα, ακόμα ερωτευμένη μαζί σου και με την μυρωδιά του ρετουσαρισμένου σελιλόιντ σου.

17 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να δεις και την ελληνική ταινία ''Σώσε με'' (αν δεν το έχεις κάνει ήδη).
( http://www.cinephilia.gr/2001/soseme.htm)

Φωνάζω και εγώ καμιά φορα ''σώσε με'' αλλά επειδή στον αποστολέα της κραυγής γράφω ''ανώνυμο'' πάντα μου γυρνάει πίσω..
Όμως το κενό δεν επιστρέφεται..καταστρέφεται

και όπως έλεγε και η Ομηρόλη <<...Ο έρωτας παιδί μου δεν μαθαίνεται. Ή τον ξέρεις ή δεν τον ξέρεις...>>

Οπότε μην δίνεις σημασία...

GLOBAL είπε...

Εμένα πάλι σήμερα μου τα βγάζει σε σχεδιάκια τα γράμματά σου. Τι κι αν πηγαίνω στα εργαλεία του υπολογιστή, σχεδιάκια επιμένει αυτό. Γαμάτο σάουντρακ πάντως αν και μάλλον άλλα θα γράφεις εσύ εκεί μέσα. Καλό υπόλοιπο Κυριακής.

Ανώνυμος είπε...

Είναι εμφανές, global, ότι έκανε λάθος καθώς πραγματοποίησε μεταφορά από το word σε λάθος γραμματοσειρά/ ποιος ξέρει που είναι το μυαλό της. Τώρα εσύ, ή όποιος άλλος έχει αντίστοιχο πρόβλημα, ας σπεύσει στα Εργαλεία του browser, κοινός στην προβολή/view και ας σκαλίσει το encoding, επιλέγοντας Unicode. Μπορείς επίσης να ρυθμίσεις τον browser σου στον αυτόματο εντοπισμό.
Βεβηλώνω τώρα το post, αλλά συμβάλλω, ταυτοχρόνως, στη διάδοσή του. Ε;

candyblue είπε...

@ anonymous σε ευχαριστω πολύ για την επισήμανση,την άλλαξα την γραμματοσειρά οπότε,

@ global τώρα που την άλλαξα, ελπίζω να καταφέρεις και να με διαβάσεις.

@ Ganuma De Linarus το Σώσε με μια απο τις αγαπημενες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κιν/φου
Έκανα να την ξεπεράσω πάνω σπό χρόνο.

Ανώνυμος είπε...

candyblue

και εγώ κάπως έτσι..είναι αυτή η σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων που ψάχνεις αυτό το κάτι που θα ερωτευθείς, που θα σε σώσει..την συναισθηματική λίπανση...
Αυτό το μήνυμα που σου έλεγα που ψάχνει παραλήπτη

''ας ερχόσουν για λίγο
να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι
και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστά
ας ερχόσουν για λίγο και ας χανόσουν μετά''

candyblue είπε...

@ Ganuma De Linarus:ας
ας ερχόσουν για λίγο και ας χανόσουν μετά''
απιστευτος ο τρόπος που με πιάνεις.Αυτο το κομμάτι κι αν είχε γίνει δευτερο δερμα,επικάλυψη.

GLOBAL είπε...

Σε διάβασα μόλις.
Πάω τώρα εγώ..

Ανώνυμος είπε...

Πολλά τραγούδια γίνονται μία καινούργια επιδερμίδα για όλους μας..
πόσο μάλλον μερικά που συνδέονται με κάποιους ήρωες με τους οποίους ταυτιζόμαστε( ή νομίζουμε ότι τατυτιζόμαστε).
Αυτό το δέρμα έχει ένα χαρακτηριστικό...ακόμα και να καεί δεν ξεφλουδίζει

Ανώνυμος είπε...

"Έρωτας είναι η σοφία του τρελού και ο παραλογισμός της σωφροσύνης" (Σ.Τζόνσον)

ή
"...Φιλώ το χώμα που τα πόδια της είχαν πατήσει"
(Τζον Ντέηβιτσον)

ή
"Μην πυροβολείτε τον αυνανισμό
είναι σεξ με κάποιον που αγαπώ"
(Γούντι Άλεν)

και τέλος...
Ο Έρωτας δεν είναι ωραίος αν δεν είναι λίγο καβγατζής
(ελληνική παροιμία)

candyblue είπε...

@ η γνωστή συνάδελφος.... Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη...

hardrain είπε...

Κάθε γωνιά που στρίβεις στο δρόμο, μια Βερόνικα κρύβει και, η γωνιά η επόμενη, η παράλληλη η απόμακρη η αλλού, μια Βερόνικα –την άλλη την ίδια άλλη- αποκαλύπτει, σαν η μία κοιτάζει τον καθρέφτη της, η άλλη δραπετεύει από το γυαλί , δεν είναι είδωλο πια, εξακοντίζεται σε μύρια μέρη, όλα παράλληλα , όλα τυχαία, το κάθε ένα μία Βερόνικα εσύ, εγώ, όλοι την ερωτευτήκαμε , γιατί όλοι ερωτευτήκαμε τον εαυτό μας ή το είδωλό του-ποτέ δεν ξέρεις αν είσαι το είδωλο ή το πρωτότυπο, κι αυτή είναι η γοητεία.

Η γοητεία.αίετηογ Η

Old Boy είπε...

Deux?
Pourquoi deux?

candyblue είπε...

@ Old Boy :Μια που κοιτάει το φως και μια που κοιτάει στο σκοτάδι.
Μια που είναι στο ναι.
Μια που είναι στο όχι.
Μια μισή αλήθεια και μία μισό ψέμα.
Μια Ερμής.
Μια Αφροδίτη.
Κάπως έτσι βγαίνει το Deux.

UrbanTulip είπε...

Μ άρεσε πολύ αυτό "Η μόνη νοητή ελευθερία είναι η εσωτερική".
Μόνο εκεί τελικά. Μήπως η Διπλή Ζωή ήταν και ένα είδος λύτρωσης;

candyblue είπε...

@ UrbanTulip: Ίσως να είναι για αυτόν που αποφεύγει τις κακοτοπιες σε σχέση με τον άλλο που τις τρώει και τον τρώνε...ακόμα κα ιστα διπλά κάποιος θα την πατίσει

Ανώνυμος είπε...

περιμένεις Την Άνοιξη...όλοι αυτό περιμένουμε...μόνο που για σένα έχει υπόσταση και χρώμα...κάτι μεταξύ κόκκινου και μαύρου, με όλη τη σημασιολογία που φέρουν μέσα τους τα χρώματα. Κάτι γεννιέται και κάτι φοβάσαι ότι δεν θα γεννηθεί. νομοτέλεια: ΠΑΝΤΑ έρχεται η Άνοιξη...

Ανώνυμος είπε...

έρχεται αλλά μερικές φορές έρχεται αργά..και είναι πλέον πολύ αργά